ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 359

บทที่ 359 จุนฉูฉูถูกลดตำแหน่ง

ทั้งสองต่างหยุดชะงัก หยุนโล๋ชวนรู้สึกคลื่นไส้ โก่งคอเหมือนจะอาเจียนครั้งหนึ่ง อ๋องตวนไม่ปล่อยมือ รีบประคองแน่นขึ้น

“ปล่อยข้า”

หยุนโล๋ชวนโมโห โมโหจนอยากจะอาเจียน

มือของกงชิงหยินลูบหลังให้หยุนโล๋ชวน “อย่าโกรธ กินบ๊วยเปรี้ยวก่อน”

กงชิงหยินส่งบ๊วยเปรี้ยวเข้าปากหยุนโล๋ชวน หยุนโล๋ชวนไม่รู้สึกทรมานผลักอ๋องตวนออก “อย่ามาแสแสร้ง”

อ๋องตวนไม่สนใจนาง มองไปทางจุนฉูฉู

จุนฉูฉูโมโหจนหน้าขาวไปหมด ทั้งโมโหทั้งเกลียด ที่ทำเรื่องเช่นนี้ต่อหน้านาง

นางตายแล้วหรือยังไง

อ๋องตวนถาม “ฉูฉู ทำไม่เจ้าต้องให้คนในจวนตีกันเอง”

จุนฉูฉูท่าทีหยิ่งผยองข่มคน “ข้าเป็นนายหญิงของจวนอ๋องตวน ข้าไม่มีอำนาจลงโทษพวกเขาหรือ”

“เจ้ามีอำนาจ แต่ไม่ใช่เรื่องที่ไม่มีเหตุผล เจ้าไม่รู้หรือว่า ควรทำตัวเป็นตัวอย่างที่ดี ”อ๋องตวนสีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง แต่สายตาเอาแต่จ้องไปที่หยุนโล๋ชวนเป็นระยะ

เขาอยากเห็นสีหน้าของนาง แต่กลับยิ่งทำให้จุนฉูฉูโมโห

จุนฉูฉูเงื้อมือจะขึ้นตีหยุนโล๋ชวน เมื่อหยุนโล๋ชวนเห็นเข้าก็บันดาลโทสะ อ๋องตวนใช้มือคว้ามือของจุนฉูฉูเอาไว้ พลักคนออกไป จุนฉูฉูถอยหลัง รู้สึกตกใจ

“ท่านอ๋องท่านกล้าพลักข้า”

อ๋องตวนไม่เอ่ยอะไร หยุนโล๋ชวนกล่าวอย่างโมโห “เขาเป็นถึงท่านอ๋อง ทำไมจะไม่กล้า จุนฉูฉู เจ้าเสียสติเป็นบ้าไปแล้วใช่หรือไม่ คนในจวนต่างดูแลเจ้าอย่างยากลำบาก ให้เจ้าได้เรียกใช้ทั้งวัน เจ้าไม่รู้สึกรักพวกเขาก็แล้วไปเถอะ นี่เจ้ายังจะทำร้ายพวกเขา เจ้าเป็นบ้าหรือยังไง”

“หยุนโล๋ชวน เจ้าไม่ต้องมาพูดถึงข้า เจ้ามันมีดีอะไร เจ้าเอาแต่บอกว่าไม่มีใจให้อ๋องตวน แต่เจ้ากลับหลอกล่อเขา อีกทั้งเจ้ายังมีลูก ที่นี่ไม่มีที่ให้เจ้าได้พูด”

จุนฉูฉูจ้องอ๋องตวนและหยุนโล๋ชวนอย่างเย็นชา อ๋องตวนส่ายหัว “ในเมื่อเจ้าคิดเช่นนี้ ข้าก็ไม่มีอะไรจะพูด รองพระชายาหยุนก็เป็นชายารองของข้า ตอนนี้นางไม่ได้อยู่ในจวน เจ้าก็ไม่ต้องโมโหแล้ว

ข้าจะไปดูภรรยาของพ่อบ้าน สักพักพระชายาเสียนคงมาถึง

เรื่องนี้ข้าจะไม่ซักไซ้ไล่เลียง กลัวก็แต่เสด็จแม่จะเอาเรื่อง

ภรรยาพ่อบ้านเป็นคนของเสด็จแม่ ความจริงแล้วไม่ใช่คนที่เจ้าจะทำโทษได้ เรื่องหยามเกียรติในวันนี้ ก็เกินกำลังข้าจะรับผิดชอบได้”

กงชิงหยุนหันไปมองใบหน้าโมโหของหยุนโล๋ชวน ยิ่งเป็นกังวล “นางเป็นพระชายาเอก เจ้าเป็นรองพระชายา สูงต่ำแบ่งชัดเจน เจ้าอย่าพูดเรื่อยเปื่อยให้นางต้องโมโห วันนี้หากนางตีเจ้า นั่นย่อมมีเหตุผลที่มา ไปเถอะ”

กงชิงหยินดึงข้อมือของหยุนโล๋ชวน หมุนกายพานางออกไป

จุนฉูฉูโกรธจนกัดฟัน กงชิงหยินออกไปสั่งการ “จัดคนดูแลปกป้องพระชายา อย่าให้พระชายามีเรื่อง หลายวันจากนี้อย่าให้นางออกจากลานบ้าน ของกินของใช้เตรียมไว้ให้พร้อม อย่าได้ขาดตกบกพร่อง”

มีคนหลายคนรีบเดินมา คุกเข่ารับบัญชา

หยุนโล๋ชวนไม่เคยเห็นคนพวกนั้นมาก่อน รู้สึกว่า เหมือนคนของกองทัพวี่หลินที่อยู่ในวัง

หยุนโล๋ชวนไม่พอใจ แต่นางถูกลากตัวไปแล้ว

เดินออกไปที่ลานด้านหลังเพื่อดูพ่อบ้านและภรรยาพ่อบ้าน หยุนโล๋ชวนรู้สึกเป็นห่วง นางกับพ่อบ้านไม่ได้มีความสัมพันธ์พิเศษอะไร บวกกับพ่อบ้านก็ไม่ได้ดีกับนางสักเท่าไหร่

แต่เมื่อคิดถึงพ่อบ้านถูกรังแก นางรู้สึกโกรธในความไม่ยุติธรรม

มาถึงลานด้านหลังเห็นภรรยาพ่อบ้าน หยุนโล๋ชวนเจ็บใจจนร้องไห้

“ทำอย่างไรดี ข้าก็รักษาคนไม่เป็น”หยุนโล๋ชวนนั่งลงพูด ภรรยาพ่อบ้านค่อยๆลืมตาขึ้น ตอนนี้ลมหายใจแผ่วเบามาก แต่มองหยุนโล๋ชวนแล้วก็ยิ้มอย่างอบอุ่น

“พระชายารองหยุนอย่ากังวลไปเลย ชีวิตของข้าถึงฆาตแล้ว จะทนไม่ไหวแล้ว แต่ก่อนจากไปยังสามารถได้เห็นท่าน ข้าน้อยก็พอใจแล้ว ”

หยุนโล๋ชวนเช็ดน้ำตา “พระชายาเสียนกำลังมาแล้ว เจ้าต้องอดทนนะ”

หยุนโล๋ชวนน้ำตาไหลเหมือนสายฝน ร้องไห้จนจะทนไม่ไหว

อ๋องตวนยืนมองพ่อบ้านที่ไม่พูดไม่จา คิดถึงใบหน้าของจุนฉูฉู มีความรู้สึกรังเกียจอยู่หลายส่วน

ขณะกำลังร้องไห้อยู่นั้น อันหลิงหยุนก็รีบร้อนเข้ามาจากทางประตู ด้านหลังมีกงชิงวี่และอาหยู่ที่ถือกล่องยาตามเข้ามา

พอเข้ามาอันหลิงหยุนก็ไม่สนใจสิ่งอื่น เดินไปอยู่ตรงหน้าภรรยาพ่อบ้านกำข้อมือของนางไว้และเริ่มจับชีพจร

ตรวจพบว่าพลังภายในไม่เพียงพอ เลือดอุดตัน บวกกับอาการบาดเจ็บภายนอก คนใกล้จะไม่ไหวแล้ว

อันหลิงหยุนทำการฉีดยากระตุ้นหัวใจก่อน จากนั้นก็ให้น้ำเกลือ ข้างในมียาบำรุงผสมอยู่ ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ภรรยาพ่อบ้านค่อยๆดีขึ้น ใบหน้าเริ่มมีสีเลือด

พอพ่อบ้านเห็นคนเริ่มดีขึ้น ก็รู้สึกซาบซึ้งมาก คุกเข่าลงคำนับให้กับอันหลิงหยุน “ขอบพระทัยพระชายาเสียนที่ช่วยชีวิต

ก่อนหน้านี้ข้าทำให้พระชายาเสียนลำบากใจมาตลอด ล้วนเป็นเพราะฟังคำข่มขู่ของจุนฉูฉู ทั้งหมดเพราะข้ามันเลอะเลือน”

พ่อบ้านร้องไห้สะเทือนใจ อันหลิงหยุนไม่เห็นด้วย หันไปทางอ๋องตวน “เรื่องราววันนี้ กระเทือนไปถึงไท่เฟย ก่อนมานี่ไท่เฟยกำชับมาว่า ให้ข้าปฏิบัติอย่างเป็นธรรม ”

อ๋องตวนยังพูดอะไรได้อีก เขาเพียงแต่หุบปากไม่พูดจา

หยุนโล๋ชวนรีบพูดขึ้นว่า “เมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะพาท่านพี่ไปเอง”

พูดจบหยุนโล๋ชวนก็เช็ดน้ำตา ลุกขึ้นจะไปทันทำ

อันหลิงหยุนดึงนางไว้ “เจ้าไม่ต้องไปแล้ว ข้าตัดสินใจเองได้ การขัดแย้งกันในจวนอ๋องตวนข้าไม่ต้องยุ่งก็ได้ แต่การเห็นชีวิตผู้อื่นเป็นใบไม้ใบหญ้า อีกทั้งยังเกี่ยวพันถึงไท่เฟยที่อยู่ในวัง จะละเว้นพวกเจ้าไปไม่ได้”

อันหลิงหยุนมองไปทางอ๋องตวน “อ๋องตวน เรื่องราวในจวนของท่านข้าจะไม่ยุ่งก็ได้ แต่เรื่องของภรรยาพ่อบ้านยังไงข้าก็ต้องสอบสวน”

“เรื่องที่ฉูฉูทำทั้งหมด ล้วนได้รับคำสั่งจากข้า หากเรื่องที่นางทำผิดจริง ข้าพร้อมจะรับโทษพร้อมนาง”

กงชิงหยินหมุนตัวจากไป อันหลิงหยุนรู้สึกชื่นชมอ๋องตวน จนถึงตอนนี้ เขาก็ยังไม่ปล่อยวางจุนฉูฉู คงเป็นสิ่งที่คนทั่วไปเรียกกันว่าความหลงใหล

ออกจากประตูอันหลิงหยุนก็เริ่มตรวจสอบ หยุนโล่ชวนอยู่เป็นเพื่อนภรรยาพ่อบ้าน

ขณะนี้เองแม่นมเว่ยก็มาถึงแล้วเช่นกัน เมื่อเห็นพี่น้องเก่าแก่ถูกรังแกจนมีสภาพเช่นนี้ น้ำตาก็เอ่อล้น

พี่น้องเก่าแก่ต่างก็ร้องไห้ขึ้นมา หยุนโล๋ชวนก็อดไม่ได้ที่จะร้องตาม

เมื่อตรวจสอบชัดเจนแล้ว อันหลิงหยุนก็ไปยังลานบ้านของจุนฉูฉู จุนฉูฉูนั่งดี่มชาอย่างสบายอารมณ์อยู่บนม้าหินในลานหน้าบ้าน จากประสบการณ์หลายครั้งที่ผ่านมา ครั้งนี้เป็นครั้งที่นางใจเย็นและมองในแง่ดีมากที่สุดแล้ว

เมื่อเห็นอันหลิงหยุน จุนฉูฉูก็ยังคงสวมชุดแดงทั้งตัว

อันหลิงหยุนเดินเข้าประตูไปอยู่ตรงหน้านาง ด้านหลังตามมาด้วยอาหยู่ จุนฉูฉูรู้สึกผิดหวังอยู่เรื่องเดียวเท่านั้น นางคิดว่ากงชิงวี่จะตามมาด้วย พวกเขาจะได้พบหน้ากัน

คิดไม่ถึงว่า กงชิงวี่จะไม่มา

นางรู้สึกผิดหวัง ดื่มชาและรู้สึกขำ

สายตาดูถูก มองไปยังอันหลิงหยุน นางรู้สึกไม่เข้าใจ เดิมทีสามารถอวดใครต่อใครได้ ทำไม่จึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้

“ข้าได้รับพระบัญชาจากฮ่องเต้ และได้รับความไว้วางใจจากไท่เฟย ให้มาตรวจสอบเรื่องที่เจ้ากระทำเกินกว่าเหตุต่อบ่าวรับใช้ในจวนของเจ้า ตอนนี้ได้ทำการตรวจสอบจนแน่ชัดแล้ว วันนี้ จะขอริบตำแหน่งพระชายาของเจ้า ให้ลดตำแหน่งเป็นสนมนางใน”

จุนฉูฉูเงยหน้าขึ้นมองอันหลิงหยุน หัวเราะ“เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นอะไร ตำแหน่งพระชายาเอกของข้า เป็นสิ่งที่เจ้าจะตัดสินได้หรือ ข้าจะเข้าวังเฝ้าฮ่องเต้”

“ถ้าเจ้ามีปัญญา ก็ไปเฝ้าเถอะ”

อันหลิงหยุนลุกขึ้น มองจุนฉูฉูแวบหนึ่ง แล้วจึงหมุนตัวจากไป

จุนฉูฉูยกน้ำชาจ้องมองไปยังอันหลิงหยุนที่จากไป มือนางกำถ้วยชาไว้แน่น จนอันหลิงหยุนจากไปลับตาแล้ว ถ้วยชาในมือนางจึงหล่นลงบนพื้น

ดวงตานางแข็งกระด้าง จ้องไปที่ประตู

“ท่านอ๋องล่ะ ”จุนฉูฉูไม่คิดว่ากงชิงหยินจะไม่มา

สาวรับใช้รับคุกเข่าลง “ข้าน้อยไม่ทราบเพคะ”

“หึ……กงชิงหยิน เจ้าไม่ละอายใจต่อข้าหรือ”

อ่องตวนตอนนี้ยืนอยู่ที่ประตูลานบ้านของจุนฉูฉู เมื่อได้ยินที่จุนฉูฉูพูด เขาไม่ได้เข้าไป หมุนตัวแล้วจากไป

อันหลิงหยุนและกงชิงวี่ไม่ได้จากไปไหน อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นเห็นเงาด้านหลังที่จากไปของอ๋องตวน รู้สึกช่วยไม่ได้