ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 359

บทที่ 359 จุนฉูฉูถูกลดตำแหน่ง

ทั้งสองต่างหยุดชะงัก หยุนโล๋ชวนรู้สึกคลื่นไส้ โก่งคอเหมือนจะอาเจียนครั้งหนึ่ง อ๋องตวนไม่ปล่อยมือ รีบประคองแน่นขึ้น

“ปล่อยข้า”

หยุนโล๋ชวนโมโห โมโหจนอยากจะอาเจียน

มือของกงชิงหยินลูบหลังให้หยุนโล๋ชวน “อย่าโกรธ กินบ๊วยเปรี้ยวก่อน”

กงชิงหยินส่งบ๊วยเปรี้ยวเข้าปากหยุนโล๋ชวน หยุนโล๋ชวนไม่รู้สึกทรมานผลักอ๋องตวนออก “อย่ามาแสแสร้ง”

อ๋องตวนไม่สนใจนาง มองไปทางจุนฉูฉู

จุนฉูฉูโมโหจนหน้าขาวไปหมด ทั้งโมโหทั้งเกลียด ที่ทำเรื่องเช่นนี้ต่อหน้านาง

นางตายแล้วหรือยังไง

อ๋องตวนถาม “ฉูฉู ทำไม่เจ้าต้องให้คนในจวนตีกันเอง”

จุนฉูฉูท่าทีหยิ่งผยองข่มคน “ข้าเป็นนายหญิงของจวนอ๋องตวน ข้าไม่มีอำนาจลงโทษพวกเขาหรือ”

“เจ้ามีอำนาจ แต่ไม่ใช่เรื่องที่ไม่มีเหตุผล เจ้าไม่รู้หรือว่า ควรทำตัวเป็นตัวอย่างที่ดี ”อ๋องตวนสีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง แต่สายตาเอาแต่จ้องไปที่หยุนโล๋ชวนเป็นระยะ

เขาอยากเห็นสีหน้าของนาง แต่กลับยิ่งทำให้จุนฉูฉูโมโห

จุนฉูฉูเงื้อมือจะขึ้นตีหยุนโล๋ชวน เมื่อหยุนโล๋ชวนเห็นเข้าก็บันดาลโทสะ อ๋องตวนใช้มือคว้ามือของจุนฉูฉูเอาไว้ พลักคนออกไป จุนฉูฉูถอยหลัง รู้สึกตกใจ

“ท่านอ๋องท่านกล้าพลักข้า”

อ๋องตวนไม่เอ่ยอะไร หยุนโล๋ชวนกล่าวอย่างโมโห “เขาเป็นถึงท่านอ๋อง ทำไมจะไม่กล้า จุนฉูฉู เจ้าเสียสติเป็นบ้าไปแล้วใช่หรือไม่ คนในจวนต่างดูแลเจ้าอย่างยากลำบาก ให้เจ้าได้เรียกใช้ทั้งวัน เจ้าไม่รู้สึกรักพวกเขาก็แล้วไปเถอะ นี่เจ้ายังจะทำร้ายพวกเขา เจ้าเป็นบ้าหรือยังไง”

“หยุนโล๋ชวน เจ้าไม่ต้องมาพูดถึงข้า เจ้ามันมีดีอะไร เจ้าเอาแต่บอกว่าไม่มีใจให้อ๋องตวน แต่เจ้ากลับหลอกล่อเขา อีกทั้งเจ้ายังมีลูก ที่นี่ไม่มีที่ให้เจ้าได้พูด”

จุนฉูฉูจ้องอ๋องตวนและหยุนโล๋ชวนอย่างเย็นชา อ๋องตวนส่ายหัว “ในเมื่อเจ้าคิดเช่นนี้ ข้าก็ไม่มีอะไรจะพูด รองพระชายาหยุนก็เป็นชายารองของข้า ตอนนี้นางไม่ได้อยู่ในจวน เจ้าก็ไม่ต้องโมโหแล้ว

ข้าจะไปดูภรรยาของพ่อบ้าน สักพักพระชายาเสียนคงมาถึง

เรื่องนี้ข้าจะไม่ซักไซ้ไล่เลียง กลัวก็แต่เสด็จแม่จะเอาเรื่อง

ภรรยาพ่อบ้านเป็นคนของเสด็จแม่ ความจริงแล้วไม่ใช่คนที่เจ้าจะทำโทษได้ เรื่องหยามเกียรติในวันนี้ ก็เกินกำลังข้าจะรับผิดชอบได้”

กงชิงหยุนหันไปมองใบหน้าโมโหของหยุนโล๋ชวน ยิ่งเป็นกังวล “นางเป็นพระชายาเอก เจ้าเป็นรองพระชายา สูงต่ำแบ่งชัดเจน เจ้าอย่าพูดเรื่อยเปื่อยให้นางต้องโมโห วันนี้หากนางตีเจ้า นั่นย่อมมีเหตุผลที่มา ไปเถอะ”

กงชิงหยินดึงข้อมือของหยุนโล๋ชวน หมุนกายพานางออกไป

จุนฉูฉูโกรธจนกัดฟัน กงชิงหยินออกไปสั่งการ “จัดคนดูแลปกป้องพระชายา อย่าให้พระชายามีเรื่อง หลายวันจากนี้อย่าให้นางออกจากลานบ้าน ของกินของใช้เตรียมไว้ให้พร้อม อย่าได้ขาดตกบกพร่อง”

มีคนหลายคนรีบเดินมา คุกเข่ารับบัญชา

หยุนโล๋ชวนไม่เคยเห็นคนพวกนั้นมาก่อน รู้สึกว่า เหมือนคนของกองทัพวี่หลินที่อยู่ในวัง

หยุนโล๋ชวนไม่พอใจ แต่นางถูกลากตัวไปแล้ว

เดินออกไปที่ลานด้านหลังเพื่อดูพ่อบ้านและภรรยาพ่อบ้าน หยุนโล๋ชวนรู้สึกเป็นห่วง นางกับพ่อบ้านไม่ได้มีความสัมพันธ์พิเศษอะไร บวกกับพ่อบ้านก็ไม่ได้ดีกับนางสักเท่าไหร่

แต่เมื่อคิดถึงพ่อบ้านถูกรังแก นางรู้สึกโกรธในความไม่ยุติธรรม

มาถึงลานด้านหลังเห็นภรรยาพ่อบ้าน หยุนโล๋ชวนเจ็บใจจนร้องไห้

“ทำอย่างไรดี ข้าก็รักษาคนไม่เป็น”หยุนโล๋ชวนนั่งลงพูด ภรรยาพ่อบ้านค่อยๆลืมตาขึ้น ตอนนี้ลมหายใจแผ่วเบามาก แต่มองหยุนโล๋ชวนแล้วก็ยิ้มอย่างอบอุ่น

“พระชายารองหยุนอย่ากังวลไปเลย ชีวิตของข้าถึงฆาตแล้ว จะทนไม่ไหวแล้ว แต่ก่อนจากไปยังสามารถได้เห็นท่าน ข้าน้อยก็พอใจแล้ว ”

หยุนโล๋ชวนเช็ดน้ำตา “พระชายาเสียนกำลังมาแล้ว เจ้าต้องอดทนนะ”

หยุนโล๋ชวนน้ำตาไหลเหมือนสายฝน ร้องไห้จนจะทนไม่ไหว