ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 360

บทที่ 360 นางถ่อมตัวมาก

อันหลิงหยุนกลับไปดูอาการของภรรยาพ่อบ้านแล้วก็กลับจวนไป ส่วนเรื่องของพระชายาตวนยังต้องเข้าวังไปรายงาน ยังต้องเข้าวังไปพบไท่เฟยอีกด้วย

ฮั่วไท่เฟยคิดจะให้จุนฉูฉูเป็นแค่นางสนม อันหลิงหยุนก็ทำตามที่ฮั่วไท่เฟยรับสั่งมา

“หม่อมฉันคำนับไท่เฟยเพคะ”

อันหลิงหยุนก้มตัวคำนับ ฮั่วไท่เฟยตอนนี้นั่งอยู่บนตั่งกุ้ยเฟย มองอันหลิงหยุนเหมือนเพิ่งได้สติ เอ่ยขึ้นว่า “ลุกขึ้นเถอะ”

“ขอบพระทัยไท่เฟย ”อันหลิงหยุนลุกขึ้น ฮั่วไท่เฟยกวักมือ หมายความถึงให้อันหลิงหยุนไปนั่งข้างนาง

อันหลิงหยุนเห็นสีหน้าฮั่วไท่เฟยไม่สู้ดีนัก เดินเข้าไปใกล้และกล่าวว่า “หม่อมชั้นช่วยตรวจดูเพคะ”

“อืม”

ฮั่วไท่เฟยยื่นมือออกไปให้อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนเริ่มจับชีพจร เมื่อตรวจแล้วบอกว่า “ไท่เฟยรู้สึกกระสับกระส่ายอยู่บ้าง ใช่นอนไม่หลับหรือไม่ ”

“เจอเรื่องเช่นนี้ จะนอนหลับให้ดีได้อย่างไรกันเล่า”ฮั่วไท่เฟยหัวเราะเยาะตัวเอง อันหลิงหยุนก็ไม่รู้ว่าจะกล่าวอะไรดีแล้ว

อันหลิงหยุนก้มหน้า “ไท่เฟยอย่าเก็บไปใส่ใจเลย ร่างกายสำคัญที่สุด”

“ข้านั้นไม่มีอะไร สิ่งที่ข้าพบเจอมานั้นเจ้าไม่สามารถจินตการได้เลย ประเทศต้าเหลียงตั้งแต่ฮ่องเต้ขึ้นครองราชย์ ก็เจอกับลมพายุโหมกระหน่ำ สั่นคลอนยุ่งเหยิง

ฮ่องเต้ทรงมีจิตใจเมตตานัก เปิดโอกาสให้คนเหล่านั้นได้สร้างภัยร้ายและความโกลาหลขึ้นในราชวงศ์ของประเทศต้าเหลียงเรา

ประเทศต้าเหลียงต้องการคนอย่างอ๋องเสียนที่เด็ดขาดไร้เมตตา อ๋องตวนจิตใจเมตตา จะทำให้ประเทศต้าเหลียง ……”

ฮั่วไท่เฟยถอนหายใจหนึ่งเฮือกแล้วปิดปากเงียบ อันหลิงหยุนหยิบเอาขวดยาบำรุงเลือดและประสาทออกมาจากแขนเสื้อส่งให้กับฮั่วไท่เฟย “นี่เป็นยาบำรุงเลือดและประสาท กินวันละสามครั้ง กินสามวัน ครั้งละหนึ่งเม็ด”

แม่นมหลิวเดินไปเอายาบำรุง ฮั่วไท่เฟยเอ่ยว่า “กลับเถอะ”

อันหลิงหยุนกล่าวบังคมทูลลาแล้วจากมา

กงชิงวี่รออยู่ที่ด้านนอกวังฮั่วหยาง พอเจอหน้าก็พาคนกลับไป

กลับไปถึงจวนอ๋องเสียนอันหลิงหยุนนั่งลงเหม่อลอย คิดถึงจุดจบของจุนฉูฉูที่จบไม่ค่อยสวยนัก รู้สึกใจหายอยู่บ้าง

กงชิงวี่นั่งลง “วันเวลาดีๆของจุนฉูฉูสิ้นสุดลงแล้ว”

อันหลิงหยุนมองเขา “อ๋องตวนไยดีนางขนาดนั้น บางทีอาจยังพอมีทางช่วยได้”

กงชิงวี่ยิ้ม “หากว่าช่วยได้ หลิงหยุนคงไม่ถอนหายใจ”

“ความเป็นความตายของจุนฉูฉูไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับข้า ข้าถอนหายใจอะไร”อันหลิงหยุนยิ้ม

กงชิงวี่ยกมือขึ้นจับคางของอันหลิงหยุนไว้ “ข้าคิดว่าเจ้าคงรู้สึกเจ็บปวดอยู่บ้างเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะทนไม่ได้ เห็นทีข้าจะคิดผิดไปเอง หลิงหยุนเจ้าช่างแสนดีเกินไป กับศัตรูของตัวเองยังเป็นเช่นนี้ ข้าไม่เป็นห่วงเลย สักวันเจ้าคงจะโยนข้าและหมาป่าแสนดุร้ายฝูงนี้ทิ้ง”

อันหลิงหยุนพูดไม่ออก น่าหัวเราะยิ่งนัก

“ข้าเคยบอกตั้งแต่เมื่อไหร่กันว่าข้าจะโยนพวกท่านทิ้ง”

อันหลิงหยุนเพียงรู้สึกสะท้อนใจเรื่องที่จุนฉูฉูทำ สุดท้ายก็ทำให้ตัวเองลำบาก

นางไม่ใช่จำพวกคนที่จะมีเมตตาต่อศัตรูได้

“ไม่โยนทิ้งข้าก็วางใจแล้ว”

สองสามีภรรยาคุยกันสักพัก อันหลิงหยุนรู้สึกเหนื่อยอยู่บ้าง จึงกลับเข้าห้องไปก่อน

พอพลบค่ำมีเทียบเชิญส่งมาที่จวนอ่องเสียน ลูกชายของหมอเว่ยจะแต่งงาน เรียนเชิญให้กงชิงวี่และอันหลิงหยุนไปร่วมงาน

อันหลิงหยุนไม่มีกะจิตกะใจสักนิด และหมอเว่ยคนนี้นางก็ไม่ค่อยเข้าใจ

ได้ยินกงชิงวี่พูดว่า หมอเว่ยกับก๊กกู๋ใหญ่มีความสัมพันธ์เครือญาติกัน

“เขาเป็นญาติห่างๆของบ้านมารดาก๊กกู๋ใหญ่ แต่ความสัมพันธ์กับก๊กกู๋ใหญ่นั้นนับว่าไม่เลว”กงชิงวี่อธิบาย

อันหลิงหยุนถือเทียบเชิญมองอยู่สักพักแล้วถามกงชิงวี่ “ท่านอ๋องอยากไปหรือ”

“เรื่องเช่นนี้ ข้าย่อมไม่สนใจ แต่ไม่นานมานี้หมอเว่ยได้ถวายรายงานเรื่องชายแดนหวูโยกั๋ว ข้ากำลังคิดว่าจะเสนอเขาขึ้นมา ให้เขาไปเป็นทูตที่หวูโยกั๋วสักครั้ง เพื่อตรวจสอบเรื่องที่เขาได้ถวายรายงาน”