ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 361

บทที่ 361 ดักซุ่มโจมตี

หมอเว่ยได้นำผู้ใหญ่และเด็กในบ้านของตนออกมายืนต้อนรับ พลันได้พบกงชิงวี่และอันหลิงหยุนทุกคนต่างรีบเข้าไปแสดงความเคารพ

“เอาเถิด วันนี้เป็นวันมงคลของจวนเว่ย ข้าเข้าเมืองตาหลิ่วย่อมหลิ่วตาตาม ไหนเลยจะต้องมากพิธีรีตอง”

กงชิงวี่มองไปยังชายสวมอาภรณ์ตัวใหม่ที่อยู่ด้านหลังของหมอเว่ย พยักหน้ากล่าว “ขอแสดงความยินดี”

“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ อ๋องเสียน”

กงชิงวี่มองไปที่ผู้คนที่อยู่ในลาน บรรดาข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ต่างมากันครบหมดแล้ว แต่ทว่าหาได้พบราชครูจุนและเสินเฉิงเสี้ยง ส่วนก๊กกู๋ใหญ่และกั๋วจิ้วน้อยก็ยังมิได้เดินทางมาถึงเช่นกัน

อันหลิงหยุนได้กวาดตามองไปเช่นกัน แต่นางกลับไม่พบกับบรรดาขุนนางผู้มีอำนาจ นี่ทำให้นางรู้สึกยกย่องพวกเขาเหล่านี้เลยทีเดียว

ขณะที่นางกำลังสังเกตการณ์อยู่นั้น ด้านหลังมีคนผู้หนึ่งเดินเข้ามา หมอเว่ยได้เร่งรีบเข้าไปแสดงความเคารพและยืนคอยอยู่บริเวณประตู อันหลิงหยุนหันกลับไปมอง นางคาดไม่ถึงว่าอ๋องตวนได้นำคนผู้หนึ่งมาด้วย

อ๋องตวนสวมใส่อาภรณ์สีน้ำเงินทั้งร่าง ด้านข้างที่มาด้วยกันนั้นคือหยุนโล๋ชวน ส่วนหยุนโล๋ชวนก็ได้สวมอาภรณ์สีน้ำเงินเช่นเดียวกับอ๋องตวน

บัดนี้ชายารองหยุนคือนายหญิงของจวนอ๋องตวน ส่วนจุนฉูฉูนั้นบัดนี้ได้รับแต่งตั้งเป็นนางสนมเรียบร้อยแล้ว

ครั้นหยุนโล๋ชวนพบกับอันหลิงหยุนก็รีบพยักหน้าให้นางทันที อันหลิงหยุนก็ได้พยักหน้ากลับไปให้นางเช่นกัน

หมอเว่ยทักทายปราศรัยอ๋องตวนและหยุนโล๋ชวนแลเชิญเข้ามาด้านใน พอทั้งสี่ท่านอยู่กันครบแล้ว ก็เดินไปนั่งยังโต๊ะที่อยู่ด้านหน้า

หยุนโล๋ชวนนั่งอยู่ทางด้านข้างของอันหยุนหลิง ก้มหน้ากล่าวกับอันหลิงหยุน “เมื่อคืนวานจุนฉูฉูได้ก่อความวุ่นวายอยู่ที่ลานบ้านของนางทั้งคืน เหลือก็แต่ทำลายห้องหับเพียงเท่านั้น อ๋องตวนนั้นออกไปดูอยู่สองสามครา แต่กลับมิได้ขัดขวางนางแต่อย่างใด ”

อันหลิงหยุนไหนเลยจะทราบเรื่องราวภายในจวนอ๋องตวน ทว่าบัดนี้จุนฉูฉูนั้นได้รับการปล่อยตัวแลยังเหลือทางรอดชีวิตอีกด้วย ก่อความวุ่นวายตั้งแต่เช้าจรดเย็นเพียงนี้ สักวันอาจจะเกิดเรื่องเกิดราวก็เป็นได้

“ท่านมิแปลกใจหรือ เหตุใดเช้านี้นางถึงมิก่อความวุ่นวาย”หยุนโล๋ชวนดูอย่างไรก็เป็นเพียงการเสแสร้ง

อันหลิงหยุนมองไปกล่าว “เจ้าระมัดระวังหน่อย”

“ข้า...”หยุนโล๋ชวนไม่ขลาดกลัว พลางตบไปที่อกกล่าว “ข้าไม่กลัว!”

“ปีศาจอยู่ในที่ลับ เจ้าอยู่ที่แจ้ง ช่างเขลาเสียจริง! บัดนี้ตัวเจ้าเองกำลังตั้งครรภ์ ขอเพียงแต่เจ้าระมัดระวังตนเป็นพอ ”อันหลิงหยุนนึกขึ้นได้ ด้วยว่าจุนฉูฉูนั้นรังแต่จะทำร้ายผู้อื่น

ส่วนผู้ใดจะถูกทำร้ายนั้น คนที่ออกหน้าคือนาง ยังไงก็มิอาจปฏิเสธได้ว่าต้นเหตุมาจากหยุนโล๋ชวน

พอนึกได้อันหลิงหยุนได้ก้มหน้ากล่าวว่า “เจ้ามิสู้กลับไปพำนักที่ตำหนักกั๋วกงก่อนเล่า”

วันนี้แม่นมเว่ยและตงเอ๋อก็พากันมาด้วย พวกเขาทั้งสองอยู่แถวนี้เพื่อคอยดูแลนาง

คราวนี้หยุนโล๋ชวนพบเจอความยากลำบากแล้ว กล่าวว่า “มิใช่ข้าไม่อยากไป เพียงแต่บัดนี้กลับไปไม่ได้ ภายในจวนเกิดเรื่องขึ้นมากมาย ภรรยาของพ่อบ้านเป็นเช่นนั้น ข้าจักกลับไปได้อย่างไร？ ”

หลายวันมานี้หยุนโล๋ชวนนางยุ่งวุ่นวายมาก

อันหลิงหยุนมองไปที่อ๋องตวน ก็ไม่ได้กล่าวอันใดอีก

หลังรับประทานอาหารเรียบร้อยทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับจวน ขณะอันหลิงหยุนขึ้นรถม้าพลันแลไปเห็นหยุนโล๋ชวนให้อ๋องตวนดึงนางขึ้นไปยังรถม้า ทำให้อันหลิงหยุนงุนงันไปชั่วขณะและกลับขึ้นไปบนรถม้าของนาง

กงชิงวี่ครั้นได้เห็นสีหน้าของที่แปลกประประหลาดของนาง เขาก็ได้ยื่นมือออกไปลูบมือของนาง “เป็นอันใดไปเล่า ？”

อันหลิงหยุนส่ายหน้า พิงไปที่รถม้าและไม่อยากที่จะกล่าวอะไรมาก พอรถม้ากลับเข้าไปภายในจวน กงชิงวี่ก็ได้จัดเตรียมสิ่งของจำนวนหนึ่ง เพื่อส่งอันหลิงหยุนกลับไปยังจวนแม่ทัพ

“เช้าตรู่เช่นนี้ ท่านอ๋องจักออกไปไหนเล่าเพคะ”อันหลิงหยุนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เช่นนี้กล่าวได้ว่าหมอเว่ยล่วงหน้าไปก่อน ส่วนตัวเขาค่อยตามไป

“กำหนดการเปลี่ยนแปลง ด่านชายแดนมีคนก่อเรื่องวุ่นวาย ข้าจักต้องล่วงหน้าไปก่อน ”

พอกงชิงวี่กล่าวเช่นนั้นแล้ว อันหลิงหยุนก็รู้สึกคลางแคลงใจ “ก่อนหน้าพวกเราออกไปดื่มสุราท่านอ๋องยังมิได้กล่าวถึง ท่านรับรู้ข่าวนี้เมื่อใดเพคะ？”

“ข้าได้ยินข่าวตอนอยู่บนรถม้า อาหยู่ก็ไม่ได้กล่าวอันใด”

กงชิงวี่เห็นนางกำลังเหม่อลอย เลยยังไม่ได้บอกนาง

อันหลิงหยุนเอ่ยถาม “ท่านอ๋อง ข้าอยู่ในจวนนั้นไม่ปลอดภัยหรือ？”

“หาได้กล่าวเช่นนั้น ข้าไม่อยู่ถึงอย่างไรก็มิอาจวางใจได้ ฝีมือของพ่อตานั้นเหนือกว่าข้า มีเขาอยู่ ข้าจักได้มิต้องห่วงหน้าพะวงหลัง

ด่านชายแดนนั้นไกลแสนไกล ข้าไปอย่างเร็วก็ใช้เวลาครึ่งเดือน ส่วนกิจธุระในเมืองหลวงทั้งหมดจนถึงเรื่องในพระราชวังคงต้องพึ่งพ่อตาแล้ว พอข้าจากไป หากหยุนหยุนพบเรื่องราวอันใดที่ยุ่งยาก ให้เจ้าไปหาสองคนนี้ ท่านป้าและกั๋วจิ้วน้อย ได้พวกเขาทั้งสามคนช่วย หยุนหยุนจักจัดการปัญหาได้ง่ายขึ้น สำหรับฮ่องเต้นั้น ข้าไม่อยู่ … อยู่ให้ห่างจากเขาไว้ ”

ประโยคหน้าล้วนแต่เป็นประโยคที่ดี จะมีเพียงแต่ประโยคหลังเท่านั้น ใบหน้ากงชิงวี่ฉายแววเคร่งขรึม กล่าวอย่างไม่ค่อยสบายใจนัก