ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 363

บทที่ 363 วุ่นวายแล้ว

อันหลิงหยุนไม่เคยนึกถึงคำถามนี้มาก่อน สมองของไม่รู้ว่าเป็นอะไรขึ้นมา ได้ปรากฏความคิดหนึ่งขึ้นมา หาวันเวลาที่เหมาะสม ชมดอกไม้ที่เบ่งบานยามฤดูวสันต์ที่อากาศอบอุ่น ลองทดสอบเขาหน่อยแล้วกัน

“หยุนหยุนไม่มีวันทำเช่นนั้น”กงชิงวี่ตอบกลับอย่างโมโห

ทันใดนั้นอันหลิงหยุนก็กระจ่างชัด กงชิงวี่อารมณ์ไม่ดีแล้ว เขาไม่อนุญาตให้นางทรยศ หากนางทำ บางทีเขาอาจจะทำกับนางอย่างที่ทำกับจุนฉูฉู

“อย่างไร เจ้าโกรธแล้วหรือ？”

จุนฉูฉูมองไปยังอันหลิงหยุนอย่างดูถูกเหยียดหยาม “อันหลิงหยุน เจ้ามิเคยเป็นเช่นข้ามาก่อน หากเจ้าทรยศเขา เขาก็จะทำกับเจ้าเฉกเช่นเดียวกับข้า หญิงสาวในเมืองหลวงก็เช่นกัน หญิงสาวที่งามกว่าข้าและเจ้ามีมากมายนัก ถึงแม้บัดนี้ไม่มีทว่าอนาคตก็ไม่แน่ เจ้ากล้าพูดหรือว่าเจ้าไม่เป็นกังวล เจ้ากล้าพูดหรือว่าเขาจักสามารถดีต่อเจ้าไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ เจ้ากล้าพูดหรือว่าเจ้าไม่ต้องการอำนาจโดยชอบธรรม？คนเราเกิดมานั้น เหตุใดถึงเป็นหญิงสาว？เจ้ารู้หรือไม่ว่าหญิงสาวนั้นช่างต่ำต้อยนัก？วันนี้ข้าไม่ต้องการอันใด ภายภาคหน้าก็อาจเป็นจุดจบของข้า ？เขาจักต้องมีหญิงสาวมากหน้าหลายตา ทว่าเจ้าได้ถูกลิขิตไว้แล้วว่าจักต้องเป็นไข่มุกเม็ดงามที่ถูกทิ้งไว้จนเก่าและเหลืองจนไร้ค่า พอเขามองไปที่เจ้าก็จะรู้สึกรังเกียจเอาได้ เมื่อเวลานั้นมาถึงเขาจะตัดขาดจากเจ้า ไม่เหลือยศถาบรรดาศักดิ์ ไม่เหลือแม้แต่อำนาจโดยชอบธรรม เหลือไว้ก็แต่ความอ้างว้าง ข้าไม่อยากกลายเป็นเฉกเช่นหญิงสาวเหล่านั้น ตั้งหน้าตั้งตาคอยเขามาพลิกป้ายค้นหาถึงจะได้พบ ข้ามิได้ทำผิดอันใด ？”

คิ้วปลายงอนของเขาขยับไปมา เขาไม่ต้องการให้หยุนหยุนได้ฟังเรื่องราวเหล่านี้

อันหลิงหยุนรู้สึกไม่เห็นด้วยกับนาง ยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ “เจ้าทำเรื่องที่ผิด เหตุใดต้องโยนความผิดมาที่ผู้ชายด้วยเล่า การใช้ผู้ชายช่วยให้เจ้าสมหวังนั้น ชั่วชีวิตข้าไม่มีทางทำเรื่องเฉกเช่นเดียวกันกับเจ้า จริงอยู่ที่ว่าสักวันเขาจะพอใจผู้อื่น ข้าก็จะแยกจากเขาไปเช่นกัน เหตุเพราะเขาไม่คู่ควร โลกมนุษย์ต่างหากที่คู่ควร ด้วยว่ายังมีอีกหลายคนที่ดียิ่งกว่าเขา อย่างไรคืออำนาจโดยชอบธรรม อย่างไรคือยศถาบรรดาศักดิ์ สำหรับข้านั้นล้วนมิได้สลักสำคัญแต่อย่างใด ขอแค่ยินดีที่จะรับหัวใจอีกดวงและเมื่อถึงคราแก่เฒ่าไปก็ไม่แยกจากกัน สิ่งนี้ถึงเป็นสิ่งที่ข้าต้องการ เจ้าจักเข้าใจได้อย่างไร? ”

จุนฉูฉูตะลึงพริงเพริดจนสมองว่างเปล่า มือของกงชิงวี่ค่อยๆลดต่ำลงเพื่อดึงอันหลิงหยุนเข้ามาใกล้ “ข้าไม่มีวันทอดทิ้งหยุนหยุน ทั้งมิอาจมีหญิงอื่นใดได้อีก”

ทันใดนั้นปรากฏรอยยิ้มบนหน้าของอันหลิงหยุน “ก่อนหน้าท่านมิเคยกล่าวเรื่องทำนองนี้ ทว่าบัดนี้ข้าตื่นเต้นยิ่งนัก มิน่าเชื่อว่าใจท่านนั้นเคยนึกพิจารณาถึงเรื่องเหล่านี้เช่นกัน ？”

“ไร้สาระ แต่ไหนมาข้าไม่เคยคิดจะมีหญิงอื่น”

อันหลิงหยุนไม่อยากกล่าวถึงเรื่องนี้อีก มองไปทางจุนฉูฉู จุนฉูฉูมองอันหลิงหยุนราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ “พวกเจ้ามาหาข้าถึงนี่ เพื่อที่จะแสดงความรักให้ข้าดูหรอกหรือ？”

“เป็นเจ้าที่เตือนสติข้า ข้าถึงได้ให้คำอธิบายแก่เจ้า ”อันหลิงหยุนไม่อยากที่จะกล่าวอะไรไปมากกว่านี้

“ลงมือเถิด”

กงชิงวี่ออกคำสั่ง ในขณะที่คนของเขากำลังจะลงมือนั้น จุนฉูฉูได้ตะโกนขึ้นมา “กงชิงวี่ข้าไม่ให้พวกเขาสังหารข้า ผู้ที่สังหารข้าได้มีเพียงเจ้า ”กงชิงวี่ไม่ได้สนใจนาง คนเหล่านั้นก็ได้เริ่มลงมือสังหารนาง

“ช้าก่อน”อ๋องตวนพุ่งจากประตูเข้ามาอย่างรวดเร็ว อันหลิงหยุนหมุนตัวมองไปทางกงชิงหยินที่กำลังเดินเข้าประตูมาเช่นกัน กงชิงหยินเดินไปยังเบื้องหน้าจุนฉูฉู

“อย่าสังหารนาง ข้ารับปาก ต่อแต่นี้ไปนางจะอยู่แค่ภายในตำหนักนี้เท่านั้น มิสามารถออกไปที่อื่นได้และจะไม่สามารถไปทำร้ายพระชายาเสียนได้อีก ”

กงชิงวี่สีหน้าเย็นชา ดวงตานั้นแผ่รัศมีแห่งความเยือกเย็นออกมา “พี่สองคิดว่าสามารถขัดขวางนางได้หรือ?”

กงชิงวี่มองดูพวกเขาที่เดินจากไป ออกห่างจากอันหลิงหยุนและดึงดาบที่อยู่เอวของนางออกมา กล่าวว่า “ข้าสามารถทำให้พี่สองวุ่นวายได้แน่”

“เจ้ากล้าหรือ?” อ๋องตวนขัดขวางจุนฉูฉูไว้ จุนฉูฉูก็ได้ดึงรั้งอ๋องตวนไว้เช่นกัน เพื่อให้อ๋องตวนเป็นกำบังให้แก่นาง

อันหลิงหยุนจนใจจนปัญญา จุนฉูฉูเห็นอ๋องตวนเป็นอะไรสำหรับนางกันแน่?

หยุนโล๋ชวนที่ยืนอยู่ข้างนอก นางได้เดินถือดาบเข้ามา ทำเรื่องที่เลอะเลือนแก่อันหลิงหยุน

หยุนโล๋ชวนเดินไปยืนข้างกายอ๋องตวน ปลายดาบชี้ไปทางกงชิงวี่ “หากท่านแตะต้องท่านอ๋อง ข้าจะสังหารท่าน!”

กงชิงหยินตกตะลึงไปครู่หนึ่ง หยุนโล๋ชวนก็ได้มายืนขวางเขาไว้อยู่ด้านหน้า กงชิงหยินไม่ได้มีท่าทีตอบโต้แต่อย่างใด เขาจ้องไปที่หยุนโล๋ชวนด้วยใบหน้าที่เหม่อลอย

กงชิงวี่แววตาทอประกายล้ำลึก “ชายารองหยุน เชิญท่านหลีกไปก่อน”

“ข้ามิอาจไปไหนได้”

หยุนโล๋ชวนที่ดวงตาเต็มไปด้วยความหนาวเหน็บ นางคือผู้ที่สังหารศัตรู มิอาจอ่อนข้อให้ศัตรูได้

กงชิงวี่มองไปยังอ๋องตวน “พี่สองท่านโปรดออกมา เช่นนั้นเบื้องหน้าท่านอาจมีสองชีวิตที่เป็นศพ”

“เหลวไหล!”

หยุนโล๋ชวนพูดไปพลางชี้ดาบแทงออกไปทางกงชิงวี่ กงชิงวี่ได้พลิกตัวหลบ กงชิงวี่ก็ได้หมุนแทงออกไปอีกครั้ง

อันหลิงหยุนร้องตะโกนอย่างตกใจ “นางกำลังตั้งครรภ์ ท่านห้ามลงมือกับนาง”

ความประหลาดใจถาโถมจิตใจของอ๋องตวนไม่หยุด “ชวนเอ๋อ!”

กงชิงวี่หาโอกาสเหมาะสม แทงดาบไปทางจุนฉูฉู ต้องฆ่านางให้ได้!

อ๋องตวนพลิกตัวไปขวางไว้ หยุนโล๋ชวนมองดาบที่ถูกแทงออกมา ก็ได้ผลักกงชิงหยินออกไป ใช้ไหล่ข้างหนึ่งขวางดาบนั้นไว้

ส่งเสียงหัวเราะเยาะไปที แทงไปที่ไหล่ของหยุนโล๋ชวน หยุนโล๋ชวนถอยหลังไปหนึ่งก้าว ดาบที่อยู่ในมือพลันร่วงลงสู่พื้น

กงชิงหยินตกใจอกสั่นขวัญแขวน วิ่งเข้าไปรับนาง

แขนของหยุนโล๋ชวนได้ตกลงมา พลางก้มลงมองดาบที่อยู่บนพื้น คุกเข่าลงไปหนึ่งข้าง ส่วนมือซ้ายได้หยิบดาบขึ้นและใช้ดาบนั้นรั้งร่างตนเพื่อลุกขึ้นมา

อ๋องตวนที่กำลังพยุงนาง “ชวนเอ๋อ”

หยุนโล๋ชวนกัดฟันแน่น “ท่านอ๋อง ข้าจักปกป้องท่าน”

หลังจากที่นางลุกขึ้นยืนอย่างมั่นคงแล้ว อ๋องตวนมองไปยังไหล่ที่เลือดกำลังไหลออกมาของนาง ดึงนางที่กำลังจะเดินจากไป ทว่าไม่ว่าอย่างไรหยุนโล๋ชวนก็ไม่ยินยอม

นางมองไปทางกงชิงวี่ พบดวงตาคู่หนึ่งที่แหลมคมอย่างไร้ที่เปรียบ “วันนี้ หากอ๋องเสียนสังหารข้าท่านถึงจะสามารถสังหารอ๋องตวน มิเช่นนั้นท่านจงรามือเถิด”

“ผู้ที่ข้าต้องการสังหารคือจุนฉูฉู นางนำคนมาลอบสังหารหยุนหยุน หากเจ้าบังอาจขัดขวาง ข้าก็มิอาจให้อภัยเจ้าเช่นกัน”

ตงเอ๋อและแม่นมเว่ยวิ่งเข้ามา หยุนโล๋ชวนร้องขึ้นอย่างโมโห “ถอยไป!”

เสียงของหยุนโล๋ชวนนั้นก้องกังวาน จนถึงบัดนี้อันหลิงหยุนยังคงรู้สึกแปลกประหลาดชอบกล ดูไม่ออกว่าเบื้องหน้านางตอนนี้เกิดเรื่องราวอันใดขึ้น

หยุนโล๋ชวนเด็กสาวผู้นี้ ท้ายที่สุดแล้วใช่ว่าชอบอ๋องตวนหรือไม่ !

“กินยายังยั้งเลือดนี่ก่อน” อันหลิงหยุนนำยายับยั้งเลือดขึ้นมา เตรียมเดินเข้าไปหานางเพื่อส่งยาให้แก่หยุนโล๋ชวน

หยุนโล๋ชวนดวงตาฉายแววเย็นชา “ไม่กิน”

อันหลิงหยุนหยุดเดิน นางนั้นยังมีความทะนงตัวอยู่พอควร มิได้สนว่านางคือคนของตระกูลหยุนเช่นกัน

แต่ทว่าอันหลิงหยุนรู้สึกนับถือนางอยู่หลายส่วน

กงชิงหยินรั้งหยุนโล๋ชวนไว้ “ถอยไป”

หยุนโล๋ชวนส่ายศีรษะ “ไม่ถอย ท่านพาจุนฉูฉูออกไปก่อน ข้าจะสกัดเขาไว้ ข้าคือคนของตระกูลหยุน หากเขากล้าทำร้ายข้า ตระกูลหยุนของข้าจักต้องไปเหยียบที่จวนอ๋องเสียนเป็นแน่”

อันหลิงหยุนหัวเราะไปที จนถึงบัดนี้นางเพิ่งจะได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของหยุนโล๋ชวน

นี่มิใช่ว่าเป็นการด่าอ๋องตวนว่าเลวจนถึงบ้านเลยหรือ

จนถึงบัดนี้ เขายังต้องการปกป้องจุนฉูฉู ท้ายที่สุดแล้วเขาต้องการอะไรกันแน่ ?

“น้องสาม เจ้าทำร้ายชวนเอ๋อ ข้ามิอาจปล่อยผ่านไปได้” อ๋องตวนคลายมือออก ดึงหยุนโล๋ชวนขึ้นมา นำดาบที่อยู่บนมือของนางออกมา ชี้ไปยังกงชิงวี่

อันหลิงหยุนค่อนข้างสับสน ฉากที่อยู่เบื้องหน้านางนั้นเป็นอะไรที่นางไม่สามารถเข้าใจได้จริงเชียว

จุนฉูฉูดึงปิ่นที่ปักอยู่บนศีรษะนางออกมาและเดินไปทางที่อันหลิงหยุนอยู่ อันหลิงหยุนม่านตาขยายออก

พลางมองไปยังนาง อีกไม่กี่ก้าวจุนฉูฉูที่กำลังจะแทงไปยังอันหลิงหยุนนั้น หยุนโล๋ชวนก็ได้ขัดขวางนางไว้ ส่วนกงชิงวี่ก็ถีบนางออกไป

จุนฉูฉูที่ถูกถีบออกไปชนกับขอบเตียง ได้กระอักเลือดสดๆออกมา

ปิ่นปักผมได้ทิ้งลงจากมือของนาง

ในสถานการณ์ที่ต่างคนต่างไม่ยอมรามือ กงชิงวี่เดินอ้อมไปหยิบดาบออกมาจากชายสวมเกราะเหล็กและถือดาบออกไป

อ๋องตวนหมุนตัวเพื่อที่จะยับยั้งขัดขวางกงชิงวี่ “หยุดอยู่ตรงนั้น”

สองพี่น้องต่างคุมเชิงอีกฝ่าย ขณะที่อันหลิงหยุนเตรียมป้องกันตัว ส่วนหยุนโล๋ชวนก็กระโดดออกไปชักดาบของชายสวมเกราะเหล็ก หมุนตัวเอาดาบไปจ่อที่ลำคอของอันหลิงหยุน ดาบได้ปาดไปบนลำคอนาง “กงชิงวี่ หากท่านถูกตัวท่านอ๋อง ข้าจักสังหารนางเสีย！”

กงชิงวี่หมุนตัวกลับมา ลำคอของอันหลิงหยุนมีเลือกออกมา

อันหลิงหยุนมองไปยังกงชิงวี่ “ท่านอ๋อง พวกเรากลับกันเกิด ข้าเจ็บ！”

กงชิงวี่กัดฟัน “หยุนโล๋ชวน…”

อ๋องตวนก็ตกตะลึงไปเช่นกัน หยุนโล๋ชวนออกแรงที่ดาบ อันหลิงหยุนก็ออกแรงขมวดคิ้ว ด่าทอไปหนึ่งประโยค “ทวดเจ้าสิ ข้าเจ็บจะแย่แล้ว！”

กงชิงวี่ทิ้งดาบที่อยู่ในมือลง วิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว “หยุนหยุน”

หยุนโล๋ชวนตะโกนขึ้น “หยุด รับปากข้าหรือไม่ว่าเจ้าจะปล่อยจุนฉูฉู？”

กงชิงวี่กล่าวด้วยความโกรธ“ปล่อยหยุนหยุน”

“รับปากหรือไม่？”

“รับปาก”

กงชิงวี่วิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่หยุนโล๋ชวนลดมือลง ถอยหลังไปยืนอยู่อีกฝั่ง

อันหลิงหยุนลูบคลำไปมา บาดแผลเริ่มที่จะหายสนิทแล้ว

กงชิงวี่ดึงนางเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด ส่วนอันหลิงหยุนนั้นแสร้งเป็นลม กงชิงวี่ได้อุ้มอันหลิงหยุนขึ้นมาและค่อยๆก้าวออกไปอย่างเชื่องช้า

ชายสวมเกราะเหล็กที่ถือดาบของกงชิงวี่ก็ได้ถอยทัพอย่างรวดเร็วเช่นกัน