ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 364

บทที่ 364 ยอมรับโทษและขอขมา

เมื่อคนจากไปหมดแล้วอ๋องตวนรีบเข้าไปหาดูหยุนโล๋ชวน หยุนโล๋ชวนกล่าว “อย่าเข้ามา เจ้าไปดูนางก่อน ข้ายังมีเรื่องที่ต้องจัดการ”

หยุนโล๋ชวนหมุนตัวและวิ่งออกมา กงชิงหยินอยากร้องเรียกนาง ทว่าจุนฉูฉูได้เป็นลมล้มพับไปแล้ว

ครั้นกงชิงหยินเข้าไปดูจุนฉูฉู หยุนโล๋ได้ชวนหยุดอยู่หน้าประตูครู่หนึ่ง หันหน้าไปมองกงชิงหยินที่ไปโอบกอดจุนฉูฉู นางกดไปที่ไหล่และเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่อันหลิงหยุนเข้ามาในรถม้าก็ไม่เป็นอะไรแล้ว บาดแผลได้หายสนิทเป็นที่เรียบร้อย มองไปยังใบหน้าที่เฉยชาและอึมครึมของกงชิงวี่

นางรู้ดีว่าเขานั้นโกรธเพียงใด

อันหลิงหยุนพาตัวนางไปอยู่ในอ้อมกอดของกงชิงวี่ กุมไปที่มือของเขา “ท่านอ๋อง เรื่องนี้ให้แล้วกันไปมิได้หรือ”

“…”กงชิงวี่ไม่กล่าวอันใดแม้แต่ประโยคเดียว อันหลิงหยุนก็รู้ได้ว่ากงชิงวี่ไม่รับปากนาง

“ด้วยตำแหน่งของชายารองหยุนนั้น หากเจ้าทำร้ายอ๋องตวน นางย่อมไม่พึงใจเป็นแน่”

“นางทำร้ายหยุนหยุน ข้าก็ไม่พอใจ？”

“…”

อันหลิงหยุนก็มิได้กล่าวอันใดอีก

รถม้ามาถึงจวนอ๋องเสียน อันหลิงหยุนถูกกงชิงวี่อุ้มลงจากรถม้า ด้านหลังมีคนขับรถม้าไล่ตามพวกเขามา

“ย่า...”

อันหลิงหยุนหันกลับไปมองก็ทำให้ตกใจแทบตาย หยุนโล่ชวนที่กำลังขี่ม้าไล่ตามมานั้น นางยังเลือดไหลด้วย ตงเอ๋อที่ตามนางมาด้านหลัง

และยังมีแม่นมเว่ยก็ตามมาด้วยเช่นกัน แต่ว่ายังอยู่ห่างไกลนัก

หลังจากลงมาจากรถม้า หยุนโล๋ชวนเดินมายังด้านหน้าอันหลิงหยุน คุกเข่าทั้งสองข้างและโค้งตัวลงที่พื้น “ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของชวนเอ๋อ ชวนเอ๋อทำร้ายพระชายาเสียน ขอพี่สาวโปรดอภัยให้ข้า ！”

อันหลิงหยุนรับเข้าไปประคองหยุนโล๋ชวน “ลุกขึ้นเถิด ข้ามิเป็นไรแล้ว เจ้ารีบลุกขึ้น เจ้ากำลังตั้งครรภ์อยู่ เหตุใดเจ้าถึงได้ขี่ม้าเช่นนี้？”

ตงเอ๋อที่ตามมานั้น ตกใจจนไม่รู้จะทำอย่างไร “จวิ้นจู่ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง รู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือไม่ ที่พื้นนั้นแข็งนัก รีบลุกขึ้นเถิด”

ตงเอ๋อกล่าวตักเตือน อันหลิงหยุนนึกถึงทารกในครรภ์ขึ้นมา ก็ได้นำมาขึ้นมายัดเข้าไปในปากของหยุนโล๋ชวน ทั้งยังช่วยนางห้ามเลือดอย่างรวดเร็ว

หยุนโล๋ชวนร้องไห้จนใบหน้าของนางนั้นเต็มไปด้วยน้ำตา “ข้าไม่เป็นอันใด ตงเอ๋อ เจ้าไปพาแม่นมเว่ยมา เรื่องนี้ไม่อาจให้เสด็จแม่ที่อยู่ในวังทราบได้ หากนางทราบจักต้องไต่สวนท่านอ๋องเป็นแน่ ”

ตงเอ๋อร่ำไห้น้ำหูน้ำตาไหล “จวิ้นจู่ ท่านรีบลุกขึ้นเถิด หากท่านเป็นอันใดไปจักทำเช่นไรเล่า？”

“สั่งให้เจ้าไปพาแม่นมเว่ยมา ยังไม่ไปอีกหรือ”หยุนโล๋ชวนตะโกนอย่างรีบเร่ง

อันหลิงหยุนที่ได้ถูกสาวน้อยทำให้ตกใจกลัว หากจุนฉูฉูได้นิสัยที่ฉลาดและมีวิสัยทัศน์เช่นสาวน้อยผู้นี้ ต่อให้อ๋องตวนได้รับแต่งตั้งเป็นฮ่องเต้ก็เป็นเพียงแค่ในนามเท่านั้น

ตงเอ๋อถูกขู่เข็ญ รีบหมุนตัววิ่งไปพาแม่นมเว่ยมาด้วยความลนลาน หยุนโล๋ชวนเงยหน้าไปมองอันหลิงหยุน พลางเช็ดน้ำตา “พระชายาเสียน ข้าขออภัยด้วย”

กล่าวจบก็ได้คุกเข่าเอาหัวโขกพื้นให้แก่อันหลิงหยุน ไม่ว่าจะเรียกนางอย่างไร นางก็ไม่ยินยอมลุกขึ้นมา

“ท่านอ๋อง…”

อันหลิงหยุนหันกลับไปมองกงชิงวี่ แต่เดิมจักให้กงชิงวี่ช่วยห้ามปราม พอหันหลังมากลับไม่กงชิงวี่แล้ว

ชายสวมเกราะเหล็กก็ไม่ทราบว่าที่ใด ข้างกายเหลือเพียงแค่อาหยู่คอยคุ้มครองนาง กองทัพตระกูลหยุนก็ได้ถอนทัพกลับไปแล้วเช่นกัน

ประตูด้านหน้าจวนอ๋องเสียนนั้น ไม่มีผู้ใดอยู่เลย

อันหลิงหยุนรีบกล่าว “เข้าไปคุยกันข้างในเถิด ข้าให้อภัยเจ้าแล้ว”

หยุนโล๋ชวนกวาดสายตามองไปรอบๆ ออกแรงลุกขึ้นยืน เดินตามอันหลิงหยุนเข้าไปข้างใน

หมดหนทางแล้ว อันหลิงหยุนให้คนเตรียมพร้อม นางต้องการพันแผลให้แก่หยุนโล๋ชวน แต่ทว่าหยุนโล๋ชวนไม่ยินยอม

หยุนโล๋ชวนดันตัวอันหลิงหยุนออกและคุกเข่าอยู่ที่พื้นไม่ยอมลุกไปไหน

อันหลิงหยุนพูดดีกับนางก็แล้ว นางยังไม่ยอมลุก

กงชิงหยินเดินมาจากทางประตูด้านนอก กลับยืนเหม่ออยู่ที่หน้าประตู หยุนโล๋ชวนกล่าว “พระชายาเสียนมิต้องสนใจข้า ที่ข้าทำเพื่อเป็นการขออภัยแก่พี่หญิงต่อเรื่องที่เกิดขึ้น ควรแล้วที่ต้องคุกเข่าเช่นนี้ หากว่าข้าคุกเข่าครบหนึ่งวันหนึ่งคืนข้าก็จักลุกขึ้นแล้ว ท่านไปพักผ่อนเถิด ท่านก็บาดเจ็บเหมือนกัน”

หยุนโล๋ชวนหัวเราะพลางกล่าวไปด้วย อันหลิงหยุนจึงเป็นฝ่ายที่ถูกนางโน้มน้าวเสียเอง

อันหลิงหยุนมองไปที่กงชิงหยินที่ยืนอยู่หน้าประตูโดยไม่ตั้งใจ แลกล่าวถาม “ชายารองหยุน ขอข้าถามเจ้าหนึ่งประโยค เจ้าใช่ชอบพออ๋อง

ตวนหรือไม่？”

หยุนโล๋ชวนอึ้งไปชั่วขณะ กล่าวด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ “ข้ามิได้ชอบอ๋องตวน ส่วนเขาก็มิได้ชื่นชอบข้านัก”

“ถ้าอย่างนั้นเหตุใดเจ้าถึงทำเช่นนี้ ？”

“เขาเป็นสามีของข้า ข้ามิอาจเห็นพวกท่านทำร้ายเขาได้ นอกจากนั้นเขาคือท่านอ๋อง พวกท่านมิอาจสังหารเขาได้！”

อันหลิงหยุนมองไปยังอ๋องตวนที่หมุนตัวกลับออกไป

กงชิงหยินรู้สึกไม่สบายใจนัก ทันใดนั้นก็นึกถึงอ๋องชินจง นางไม่ชอบเขาหรือว่าชอบอ๋องชินจง？

หลังจากอันหลิงหยุนจากไปแล้ว กงชิงหยินก็ได้ประคองหยุนโล๋ชวนให้ลุกขึ้น หยุนโล๋ชวนเงยหน้าขึ้นไปมอง ได้พบกับกงชิงหยิน นางเอ่ยปาก “ท่านอ๋อง มาได้อย่างไรเพคะ？”

“ข้าแค่ผ่านมา”

ขณะที่กงชิงวี่โอบกอดหยุนโล๋ชวนและเดินมาหาอันหลิงหยุนนั้น นางตั้งใจที่จะไม่ให้ความสนใจเขา

พอมาถึงลานโอวหลาน กงชิงวี่เข้าไปตะโกนเรียก “อันหลิงหยุน”

อันหลิงหยุนเพิ่งจะเข้าประตูมานั้น ก็ต้องหันกลับไปมองทางหน้าประตู มาได้รวดเร็วเสียจริง

กงชิงวี่เพิ่งจะนั่งลง มองอันหลิงหยุนที่เดินเข้ามาเขาระมัดระวังเป็นอย่างมาก ครั้นแน่ใจว่าอันหลิงหยุนไม่มีปัญหาอันใดกงชิงวี่ถึงได้ยกน้ำชาที่เตรียมไว้อย่างดีขึ้นดื่ม

ได้ยินเสียงกงชิงหยินตะโกนเรียกแต่ทว่าก็มิได้ตอบรับ

ผ่านไปครู่หนึ่งประตูห้องได้ถูกผลักออกมา

อันหลิงหยุนก้าวถอยหลังไปอีกฝั่ง กงชิงหยินก็ได้วางหยุนโล๋ชวนลงไปบนเตียง

กงชิงวี่ลุกขึ้นและย้ายออกไปอีกที่หนึ่ง ไม่มีท่าทีแปลกใจ จากนั้นหันกลับไปหาคนมาสับเปลี่ยน

กงชิงหยินปล่อยคนในอ้อมกอดและมองไปที่อันหลิงหยุน “บอกราคามาเถิด”

อันหลิงหยุนจักพูดอันใดได้อีก คนเหล่านี้มีแค่เงินจริงๆ

อันหลิงหยุนนำกระเป๋ายาออกมา “หนึ่งแสนห้าหมื่นเถิด”

“ตกลง”

กงชิงหยินยังไม่ทันได้คิดก็ตอบตกลงแล้ว อันหลิงหยุนนึกเสียใจเล็กน้อย รู้อย่างนี้บอกสามแสนก็ดีอยู่หรอก

หลังจากวางกระเป๋ายา อันหลิงหยุนเปิดเสื้อผ้าของหยุนโล๋ชวนออก กงชิงวี่ได้หมุนตัวหันออกไปยังด้านนอก กงชิงหยินก็เดินมาดูอย่างละเอียด

หยุนโล๋ชวนหน้าบิดเบี้ยว ปิดตาลงอดกลั้นความเจ็บปวด

อันหลิงหยุนทำแผลไม่นานก็เสร็จ แม้ว่าทำแผลแล้ว แต่อันหลิงหยุนกลับพูดขึ้นมาหนึ่งประโยค “อาจหลงเหลือรอยถลอกอยู่บ้าง จากนี้หากเจ้าหย่าแล้ว ก็มิอาจแต่งงานออกไปได้แล้ว”

“ข้ามิปรารถนาจะแต่งงาน”หยุนโล๋ชวนกล่าวขึ้น

กงชิงหยินที่อยู้ด้านข้างนั้นมีสีหน้าที่มืดครึ้มลงเรื่อยๆ “ชวนเอ๋อเดิมทีเป็นผู้ที่ซื่อสัตย์และจิตใจดีงาม พระชายาอ๋องเสียนกล่าวเรื่องการหย่า ครั้นยังยุยงนางให้หย่าอีก ช่างมีเจตนาแอบแฝงเสียจริง！”

อันหลิงหยุนมองไปในตาของกงชิงหยิน “ในเมื่อใจของท่านอ๋องมีความรักอยู่มากมาย ไหนเลยจะต้องการชายารองหยุน นางอายุเพียงเท่านี้ ชีวิตยังอีกยาวไกลนัก หากยังพัวพันกันเช่นนี้ นางกลับจะไม่ได้อะไรเลย วันเวลาหลังจากนี้จะผ่านไปได้อย่างไร？”

“ข้าจักอธิบายให้ชวนเอ๋อฟังเอง ไหนเลยจะรบกวนพระชายาอ๋องเสียนได้ ”

กงชิงหยินกำชับ “นำเสื้อผ้าอีกชุดเข้ามา”

ไม่นานตงเอ๋อก็เข้ามา รับคำอย่างรีบเร่ง ไปหยิบยืมชุดก่อนกลับมา

เสื้อผ้าได้ถูกส่งมากงชิงหยินคิดที่จะเปลี่ยนชุดให้แก่นหยุนโล๋ชวน หยุนโลวนรีบร้อนจับไปที่มือของกงชิง

หยิน “ข้าทำเอง ท่านหลบออกไปก่อนเถิด”

กงชิงวี่กลับให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ก้าวออกไปข้างนอกอย่างช้าๆ

เดิมทีกงชิงหยินอยากที่จะอยู่ต่อ มองดูตงเอ๋อที่ยืนไม่ขยับ จึงได้หมุนตัวเดินจากไป

อันหลิงหยุนตามออกไปเพื่อรับเงิน ทว่ากงชิงหยินไม่ได้นำเงินมาด้วย อันหลิงหยุนได้เรียกคนนำกระดาษและที่ฝนหมึกเพื่อให้เขาเขียนใบแสดงหนี้

กงชิงหยินหลังจากที่เขียนใบแสดงหนี้เรียบร้อยแล้ว อันหลิงหยุนถึงได้สงบใจขึ้นมาได้

กงชิงหยินรอคอยอย่างร้อนใจ กล่าวถาม “เมื่อใดจะออกมา？”

“จุนฉูฉูดีขึ้นแล้วหรือ ？ ”

อันหลิงหยุนกล่าวถาม กงชิงหยินขยับตัว “นางไม่เป็นอันใด แค่อาการช้ำภายใน ข้าได้ให้หมอจวนดูแล้ว กินยาก็จักดีขึ้น ร่างกายนางต้องการเพียงแค่การบำรุงเท่านั้น”

อันหลิงหยุนรู้สึกว่าพบปัญหาแล้ว ใช้สายตามองไปที่กงชิงวี่อยู่ยืนอยู่อีกฝั่ง

จุนฉูฉูเพิ่งจะทำร้ายพวกหมอจวนอย่างโหดร้ายทารุณ หมอจวนจะรักษานางอย่างดีหรือ？

ยิ่งไปกว่านั้นน้ำหนักมือของชายสวมเกราะเหล็กนั้นหนักยิ่งนัก จักไม่เป็นไรจริงหรือ ？