ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 365

บทที่ 365 ความตายก็มิอาจทำให้กลับใจได้

หยุนโล๋ชวนได้เปลี่ยนชุดออกมาแล้ว มีอาการค่อนข้างอ่อนแรง อันหลิงหยุนเกรงว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนาง ถึงได้ตรวจสอบนางอีกครั้ง ร่างกายนางอ่อนแอมาก

“ช่วงหลายวันนี้ระวัดระวังสักหน่อย อย่าขยับไปมา ร่างกายเจ้านั้นพิเศษ เกรงว่าอาจมีอาการแพ้ท้องร่วมด้วย ”

“เช่นนั้นข้าขอพักอยู่ที่นี่” เดิมทีนางก็คุ้นเคยกับที่นี่ นางอยากอยู่ที่นี่ต่อ

อันหลิงหยุนลำบากใจอยู่หลายส่วน เวลาแบบนี้ให้หยุนโล๋ชวนพักที่นี่ดูจะไม่เป็นการดีนัก

“มิใช่ว่าข้าไม่อยากให้เจ้าอยู่ ทว่าหากเจ้ากลับไปที่ตำหนักกั๋วกงจักดีต่อเจ้าเสียมากกว่า”

“แต่ข้าไม่อยากกลับไป ตำหนักกั๋วกงมีอะไรดีนักเล่า”

หยุนโล๋ชวนยืนยันที่จะไม่กลับไป อันหลิงหยุนกลับรู้สึกว่า ที่หยุนโล๋ชวนไม่กลับไปนั้นเพียงเพราะไม่ต้องการให้คนที่ตำหนักกั๋วกงรับรู้เรื่องวันนี้

แต่ทว่าเกิดอะไรขึ้นที่จวนอ๋องเสียน พวกนางรับผิดชอบไม่ไหวเป็นแน่

“ตามข้ากลับไปที่จวนอ๋องตวน ภรรยาของพ่อบ้านยังต้องการคนดูแล หลายวันมานี้ไม่มีคนจัดการเรื่องภายในจวนเลย”

กงชิงหยุนเดินไปยืนต่อหน้าหยุนโล๋ชวน ก้มลงไปโอบนางลุกขึ้นมา

อันหลิงหยุนมองไปทางหยุนโล๋ชวนที่กำลังเดินอยู่นั้น กลับไม่รู้สึกเป็นห่วงมากนัก อย่างไรเสียจุนฉูฉูก็ไม่สามารถที่จะช่วยเหลือตนเองได้ นางได้รับบาดเจ็บสาหัสยังต้องการการดูแล

วันนี้ผ่านไปอย่างอกสั่นขวัญแขวน อันหลิงหยุนต้องการที่จะพักผ่อนเป็นอย่างมาก

เพิ่งกลับไปก็ให้ต้องกงชิงวี่พาออกไปแล้ว ห้องนี้ได้ให้หยุนโล๋ชวนใช้ไปแล้ว ฉะนั้นวันนี้คงได้กลับพักที่จวนแม่ทัพ

ทั้งสองมุ่งหน้าไปยังจวนแม่ทัพ ตลอดทางอันหลิงหยุนไม่ได้ฟังที่กงชิงวี่กล่าวซักประโยค ครั้นเดินทางมาถึงจวนแม่ทัพ พ่อตาได้พบหน้ากงชิงวี่ก็ได้บ่นอันหลิงหยุนเป็นอันดับแรก

หาได้ยากนักที่จวนแม่ทัพจะต่อว่าอันหลิงหยุนสักรอบ อันหลิงหยุนที่นั่งอยู่อีกฝั่งก็พลันกระจ่างแล้ว นางกลับบ้านครานั้น ก็เป็นกงชิงวี่ที่บอกกล่าว

มองไปที่คู่พ่อตาลูกเขยที่คุยกันอย่างไม่น่าสนใจ อันหลิงหยุนได้ลุกขึ้นยืน หมุนตัวออกจากวงสนทนาเพื่อไปพักผ่อน

อาหยู่เฝ้าอยู่ที่ประตูอยู่ตลอดนั้น กลับให้ความรู้สึกถึงการนอนที่ปลอดภัย

หยุนโล๋ชวนตามกงชิงหยุนกลับมาที่จวนอ๋องตวนเพื่อพักที่ตำหนักเซี่ยวเฟิงของนาง กงชิงหยินก็ได้พักอยู่กับนางที่นี่ด้วย ใช้ถ้อยคำที่รื่นหูเพื่ออยู่ดูแลอาการบาดเจ็บของนาง

ทั้งยังเลือกหมอจวนมาสองนายเพื่อให้นางเรียกใช้ ผู้เชี่ยวชาญในการดูแลบาดแผล แต่ไม่ว่าจะพูดอย่างไรหยุนโล๋ชวนก็มิให้ผู้ใดดูบาดแผลของนาง

“เจ้าอย่างสร้างเรื่อง บาดแผลที่สาหัสเช่นนี้เจ้าไม่ให้รักษา หาเกิดอันใดขึ้นมาจักทำอย่างไรเล่า ？”กงชิงหยินตวาดนาง ไม่รู้เหตุใดถึงได้โกรธเช่นนี้ เพียงแค่เห็นใบหน้าที่ขาวซีดของนางก็รู้สึกโกรธแล้ว

“จากนี้เป็นเช่นไรก็เรื่องของข้า มิอาจรบกวนท่านอ๋องใส่ใจเรื่องของข้าได้”

“เรื่องของเจ้า...ข้านั้นแทบอยากจะจับเจ้า...”คำพูดที่กล่าวออกไปไม่กี่คำติดอยู่ที่ปากและได้กลืนมันลงไป ตามความเข้าใจของกงชิงหยินนั้น หากสาวน้อยผู้นี้ได้ฟังคำพูดที่เหลือนั้น จักต้องลุกขึ้นหนีเขาไปอย่างแน่นอน

หยุนโล๋ชวนรออยู่นานกลับรอไม่ไหวแล้ว นางกล่าวถาม “ท่านอ๋อง ท่านต้องการกล่าวอะไรกันแน่？”

“หากเจ้าไม่ให้พวกเขาดูบาดแผล ก็ให้ข้าดูเถิด วันนี้เหนื่อยมามากแล้ว พักผ่อนเสียหน่อย พรุ่งนี้ค่อยดูก็ได้ ข้าอยู่นี่ไม่ไปไหน”

หยุนโล๋ชวนยังไม่ทันได้ตอบรับ กงชิงหยินก็ได้กำชับพวกเขาไปแล้ว

กงชิงหยินหันมากล่าวว่า “วันนี้ลำบากแม่นมมาทั้งวัน ให้พักที่ห้องด้านนอก ส่วนต่งเอ๋อก็พักอยู่ที่นั่นเช่นกัน ข้ายังมีเรื่องที่ยังต้องกำชับพวกเจ้า”

แม่นมเว่ยเดินพยุงร่างกายเข้ามา “ท่านอ๋องมีอะไรรับสั่งข้าน้อยเพคะ”

ตงเอ๋อมองไปยังหยุนโล๋ชวน ด้วยว่าไม่อยากที่จะจากนางไป เช่นนั้นจึงได้หาที่ยืนภายในห้อง

อ๋องตวนก็มิได้สนใจพวกเขา หมุนตัวถอดเสื้อคลุมด้านนอกออกแล้วนอนลงไปที่เตียง หยุนโล๋ชวนทำหน้างงงัน “ท่านอ๋อง...”

“หากเจ้าเจ็บล่ะก็ตะโกนเรียกข้า เจ้าต้องถูกดาบเล่มนี้ก็เพื่อข้า ครั้นจะไม่สนใจเจ้า รู้ไปถึงไหนก็จะถูกหัวเราะเยาะเอาได้”

กงชิงหยินหาเหตุผลมาหนึ่งข้อ เลิกผ้าห่มออกแล้วขึ้นไปนอนบนเตียง

หยุนโล๋ชวนนั้นยังอ่อนแออยู่มาก พลางมองกงชิงหยินที่นอนอยู่ นางก็ได้เคลื่อนตัวเข้าไปด้านใน หาที่เรียบๆแล้วถึงนอนลงไป

กงชิงหยินหันหน้าไปมองใบหน้าที่ซีดขาวของหยุนโล๋ชวน ก็หันหน้ากลับมาพลางหลับตาลงแน่น กำชับว่า“หมอจวนพักอยู่ที่ลานบ้าน เรียกใช้พวกเขาได้ตลอดเวลา จัดสรรพ่อครัวในจวนมาให้หมด ร่างกายชวนเอ๋อจำเป็นต้องได้รับการบำรุง ”

“เพคะ”

แม่นมเว่ยเห็นดีด้วยถึงได้จากไป เวลานี้ก็คือช่วงเวลาที่ควรหลบหลีกและถือโอกาสดึงตัวของตงเอ๋อออกมาด้วย

ตงเอ๋อไม่ค่อยไว้วางใจเท่าไหร่ ถึงได้เฝ้าคอยอยู่ที่หน้าประตู

หยุนโล๋ชวนไม่ได้เจ็บแผลแล้ว นางได้นอนหลับไปอย่างรวดเร็ว

อ๋องตวนนอนฟังเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของนางแล้วค่อยลืมตาขึ้นมามองไปที่นาง ใบหน้าเช่นนี้ยิ่งมองยิ่งโกรธ พาลให้นึกไปถึงอ๋องชินจง

ยิ่งนึกถึงอ๋องชินจงเท่าไหร่ ก็อยากสังหารเขาซะเดี๋ยวนั้น！