ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 366

บทที่ 366 หยุนโล๋ชวนเจ็บหนัก

หยุนโล๋ชวนเอนกายอยู่บนเตียง นางได้ยินเสียงคนกระโดดโลดเต้นอึกทึกอยู่ด้านนอกทว่าไม่ได้ใส่ใจนัก ยามนี้นางรู้สึกไม่สบายตัว ออกไปไม่ไหวทั้งยังไม่มีอารมณ์จะออกไปด้วย

แต่กว่าตงเอ๋อจะร้องเรียกนาง แม่นมเว่ยก็ถูกจุนฉูฉูจับตัวไปเอามีดจ่อคอเสียแล้ว

หยุนโล๋ชวนรีบรุดลงจากเตียง ยังไม่ทันได้สวมรองเท้าด้วยซ้ำ

หยุนโล๋ชวนเห็นจุนฉูฉูบังคับให้แม่นมเว่ยเข้ามาข้างในก็ตกใจ “จุนฉูฉู เจ้าช่างบังอาจนัก ถึงกับกล้าทำร้ายแม่นมเว่ย รีบปล่อยนางซะ แล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า!”

หยุนโล๋ชวนหยิบกระบี่ขึ้นชี้หน้าจุนฉูฉู ในท่าทีมีมาดแม่ทัพใหญ่

จุนฉูฉูแสยะยิ้ม ก่อนจะออกแรงกดมีดในมือขึ้นอีก “ก็เอาอย่างเจ้าไม่ใช่หรือไง”

“หากวันนี้เจ้าร่วมมือกับข้าแต่โดยดีก็พูดกันง่ายหน่อย แต่หากเจ้าไม่ยอม วันนี้นางก็ต้องตายด้วยน้ำมือข้า” จุนฉูฉูออกแรงขึ้นอีกจนลำคอของแม่นมเว่ยมีโลหิตไหลซิบออกมา

หยุนโล๋ชวนตวาดลั่น “เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ”

“ข้ามันบ้า อันหลิงหยุนก็ทำข้าเป็นบ้าไปแล้วคนหนึ่ง ยังมีเจ้าอีกคน ข้าไม่เหลือสติอันใดแล้ว หากไม่มีพวกเจ้า ข้าจะเดินมาถึงจุดนี้หรือ

ข้าจะฆ่าพวกเจ้าซะ รอให้พวกเจ้าตายก่อน ข้าจะไปหาอันหลิงหยุน แล้วให้นางตายตามพวกเจ้าไป”

“ปล่อยแม่นมเว่ยซะ แล้วเอาฆ่าไปเป็นตัวประกันแทน” หยุนโล๋ชวนไม่อยากต่อปากต่อคำมากความ

จุนฉูฉูแค่นหัวเราะ “เจ้าก็ฆ่าตัวตายเสียสิ แล้วฆ่าจะปล่อยแม่นมเว่ย”

“จุนฉูฉู หากเจ้าทำร้ายแม่นมเว่ยข้าไม่ปล่อยเจ้าแน่” หยุนโล๋ชวนถือกระบี่เดินเข้าไปหาจุนฉูฉู

จุนฉูฉูเองก็ไม่ได้มีเรี่ยวแรงมากนัก นางเองก็อยากจบการต่อสู้ครั้งนี้เต็มที

เมื่อเห็นหยุนโล๋ชวนใช้มือซ้ายถือกระบี่นางจึงผลักแม่นมเว่ยออกไป หยุนโล๋ชวนรีบถลาเข้าไปรับแม่นมเว่ย จุนฉูฉูจึงได้โอกาสแทงนางเข้าที่แขนซ้ายหนึ่งแผล

ด้วยอารามเจ็บปวดหยุนโล๋ชวนจึงผละออกจากแม่นมเว่ย ดวงหน้านั้นฉาบเคลือบด้วยแววสังหาร “จุนฉูฉู วันนี้ข้าจะให้เจ้าตายด้วยน้ำมือข้า”

“เช่นนั้นก็ต้องดูว่าเจ้าจะทำได้หรือไม่” จุนฉูฉูโจมตีกลับ หยุนโล๋ชวนใช้เท้าแตะพื้นก่อนจะเหินขึ้นกลางอากาศ แล้วโผเข้าไปโจมตีอีกฝ่ายทันที

จุนฉูฉูอ่อนแรงลงทุกที ยิ่งหอบหายใจก็ยิ่งปวดแปลบไปทั้งทรวงอก ขณะที่หยุนโล๋ชวนแม้ทั้งสองมือจะเจ็บร้าวจนแทบทนไม่ไหว หากก็ยังจับกระบี่แน่น หมายจะเอาชีวิตจุนฉูฉูให้ได้

นางยิ่งสู้ก็ยิ่งเลือดขึ้นหน้า จนพาดกระบี่ลงบนลำคอจุนฉูฉู คมกระบี่นั้นพร้อมเอาชีวิตคนทุกเมื่อ อีกฝ่ายจึงพลันหยุดมือลงทันที

ขณะเดียวกันนั้นเอง กงชิงหยินก็เดินเข้าประตูมาเห็นทั้งสองคนเข้าพอดี

“ท่านอ๋อง...”

หยุนโล๋ชวนไม่ทันได้เอ่ยคำใด จุนฉูฉูก็น้ำตาไหลพราก ร้องห่มร้องไห้อย่างน่าเวทนา

กงชิงหยินมองหยุนโล๋ชวน “ชวนเอ๋อ วางกระบี่ลงซะ”

หยุนโล๋ชวนกัดฟันกรอด ก่อนจะเขวี้ยงกระบี่ลงกับพื้นสุดแรง

นางหันกายไปมองอีกด้านหนึ่ง

จุนฉูฉูเหลือบไปมองกระบี่บนพื้น ทันใดนั้นก็ก้มลงไปหยิบกระบี่เข้าจ้วงแทงหยุนโล๋ชวนทันที

“ชวนเอ๋อ...”

อ๋องตวนรีบถลาไปขวางไว้ทันที หยุนโล๋ชวนจึงหันไปมองจุนฉูฉูเตรียมจะหลบการโจมตี ทว่าด้านข้างของนางเป็นแจกันดอกไม้ นางจึงชนแจกันเข้าโครมก่อนจะล้มลงตามลงไป

หยุนโล๋ชวนล้มทับเศษแจกันแตกละเอียดนั้นอย่างแรง

อ๋องตวนเตรียมจะถลาเข้าไปดึงร่างนางไว้ ทว่ากลับไม่ทันการณ์เสียแล้ว ทันใดนั้นนางก็พลันเกิดรู้สึกปวดแปลบที่ช่องท้องขึ้นมา

จึงได้แต่ใช้มือกดเอาไว้ ยามนี้นางเจ็บเสียจนดิ้นพล่านอยู่บนพื้น

“ชวนเอ๋อ” กงชิงหยินมองจุนฉูฉูที่ยังไม่วางกระบี่ จึงออกแรงถีบนางเข้าเต็มเปา จุนฉูฉูถูกถีบจนเซไปชนเข้ากับขอบโต๊ะ เจ็บร้าวไปทั้งแผ่นหลัง นางเอื้อมมือไปจับดูเห็นโลหิตข้นคลั่กไหลออกจากกระดูกซี่โครง ก่อนจะหันไปถลึงตามองกงชิงหยินด้วยสายตาเย็นเยียบ “กงชิงหยิน ท่านทำกับข้าเช่นนี้ได้อย่างไร ท่านทำกับข้าเช่นนี้ได้อย่างไร”

หยุนโล๋ชวนกุมท้องดิ้นอยู่กับพื้น เลือดท่วมไปทั้งกาย ขาทั้งสองข้างมีโลหิตข้นหนืดไหลย้อยลงมา

แม่นมเว่ยพลันร้องตะโกนเสียงแหลมขึ้น “แย่แล้ว! แย่แล้ว!”

ตงเอ๋อเองก็ตกใจเสียจนเสีบฝนขวัญ ไม่ยอมวิ่งเข้าไปหาหยุนโล๋ชวน แต่กลับหันหลังวิ่งหนีออกไปด้านนอก

กงชิงหยินกอดหยุนโล๋ชวนไว้แน่น “ชวนเอ๋อ...”

หยุนโล๋ชวนฝืนลืมตาขึ้นมองกงชิงหยิน “ท้องข้า...เจ็บท้อง...”

กงชิงหยินพลันหน้าซีดเผือด เขารวบแขนนางไว้แน่น ในใจพลันสับสนจนสั่นเทาไปทั้งร่าง “ไม่เจ็บนะ อีกเดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว ข้าจะพาเจ้าไปหานาง นางต้องมีวิธีช่วยเจ้าแน่...”

กงชิงหยินลุกขึ้นเตรียมจากไป ทว่ากลับเห็นจุนฉูฉูอยู่ตรงหน้าเขา ขณะที่ในมือถือกระบี่ขึ้นชี้หน้าเขา

กงชิงหยินมองจุนฉูฉูอย่างเย็นชา “ข้าจะพาชวนเอ๋อไปหาอันหลิงหยุน หลีกไป!”

“กงชิงหยิน เจ้าทำเช่นนี้ไม่รู้สึกผิดต่อข้าบ้างหรือ” จุนฉูฉูยังไม่ยอมจำนน

กงชิงหยินก้าวไปข้างหน้า กระบี่เล่มนั้นจึงทิ่มแทงเข้ามาที่หน้าอกเขา ทว่าทันใดนั้นเองหนุนโล๋ชวนกลับใช้มือกำกระบี่ไว้ กงชิงหยินก้มลงมาเห็นเข้าจึงเดือดขึ้น “ปล่อยมือ!”

จุนฉูฉูกัดฟันกรอด “กงชิงหยิน ข้าจะฆ่าเจ้าซะ!”

สิ้นเสียงคำรามลั่น กระบี่ก็แทงเข้าไปอีก กงชิงหยินเซไปเล็กน้อย ขณะที่หยุนโล๋ชวนก็กำกระบี่ต้านไว้เต็มแรงจนกระบี่หักออกเป็นสองท่อน จุนฉูฉูถูกกำลังภายในของหยุนโล๋ชวนสะท้อนกลับจนถอยร่นไปสองก้าว ส่วนกงชิงหยินเองก็สั่นสะเทือนไปทั้งร่างเช่นกัน

ทว่าเขากลับยังไม่ยอมปล่อยหยุนโล๋ชวน ยังคงกอดร่างนางไว้แน่น

จุนฉูฉูกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง

หยุนโล๋ชวนวางมือสั่นเทาไว้บนร่าง นางหมดสิ้นเรี่ยวแรงแล้ว จึงค่อยๆ เอนกายหมดสติไปในอ้อมกอดของกงชิงหยิน

ด้วยอารามร้อนใจ กงชิงหยินจึงไม่ทันได้สนใจอย่างอื่น คิดเพียงแต่จะพาหยุนโล๋ชวนออกไปจากที่นี่เท่านั้น

เดิมทีจุนฉูฉูคิดจะเข้าไปขวาง แต่กลับไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะยืนจึงล้มลงกับพื้น

กงชิงหยินรีบออกจากประตูไปทันที มีเพียงเสียงร้องตวาดของจุนฉูฉูที่ดังไล่หลังมาเท่านั้น “กงชิงหยิน ข้าเกลียดเจ้า!”

กงชิงหยินหลับตาลง ทว่าไม่ได้หยุดฝีเท้า

เขาก้มหน้าลงพิศดวงหน้าซีดเผือดไร้สีเลือดของหยุนโล๋ชวน “ม้า!”

เมื่อมีคนจูงม้ามาหน้าให้ที่ประตู กงชิงหยินจึงรีบโผทะยานขึ้นหลังม้าทันที เมื่อขึ้นนั่งดีแล้วจึงเตรียมควบม้าออกตัวไป ขาทั้งสองข้างออกแรงเตะท้องม้า พร้อมตะโกนลั่น “ย๊า!”

ม้าพยศรู้คำสั่งผู้เป็นนายเป็นอย่างดี เชิดหน้าขึ้นส่ายไปมาก่อนจะห้อตะบึงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ที่หน้าจนอ๋องเสียนมีพ่อบ้านยืนอยู่ก่อนแล้ว เขากำลังเตรียมจะออกไปซื้อของใช้สอยข้างนอก เมื่อเห็นว่ามีม้าพยศมาอยู่ฝั่งตรงข้ามก็ตกใจจนเสียขวัญ ไม่รู้ม้าศึกพยศใครกัน ไม่รู้หรืออย่างไรว่ากลางวันแสกๆ แบบนี้บนถนนมีคนเต็มไปหมด ยังคำรามไล่คนให้หลีกทางอีก ดูท่าคงไม่ใช่ม้าธรรรมดาๆ แล้วกระมัง

เมื่อมองดีๆ จึงได้เห็นว่าเป็นอ๋องตวนอุ้มคนเลือดท่วมตัวอยู่บนหลังม้า

เพียงชั่วพริบตาม้าตัวนั้นก็ควบเข้ามาอยู่ตรงหน้า คนเป็นพ่อบ้านตกใจเสียขวัญเสียจนล้มลงไปกองอยู่กับพื้น

เมื่อม้าหยุดฝีเท้าลง อ๋องตวนก็กระโจนลงมาจากหลังม้า ทำเอาพ่อบ้านถึงกับตื่นตะลึงงัน แต่ไหนแต่ไรมาเขารู้เพียงว่ากำลังภายในของท่านอ๋องท่านแกร่งกล้านัก หากไม่รู้ว่าจะมีกำลังภายในที่ลึกล้ำถึงเพียงนี้

อ๋องตวนอุ้มหยุนโล๋ชวนพุ่งเข้าไปในจวนอ๋องเสียนแล้วตรงเข้าไปที่ลานโอวหลานทันที แต่เมื่อเข้าไปแล้วถึงได้รู้ว่าอันหลิงหยุนไม่อยู่ที่ลาน

พ่อบ้านรีบร้อนวิ่งตามเข้าไปทั้งที่ยังตกใจจนตัวสั่นงันงก

“ท่านอ๋องตวน พระชายาไปจวนท่านแม่ทัพแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

กงชิงหยินไม่ถามต่อให้มากความก็รีบวิ่งออกมาขึ้นม้าแล้วพุ่งไปหาอันหลิงหยุนที่จวนแม่ทัพทันที

อันหลิงหยุนได้ยินเสียงร้องตะโกนเรียกของกงชิงหยินก็ตกใจตื่น ครั้นพอออกมาแล้วเห็นสภาพหยุนโล๋ชวนก็ถึงกับตื่นตะลึง

“เร็วเข้า รีบเข้ามา”

อันหลิงหยุนรีบหลีกทางพลางเรียกกงชิงหยินเข้ามาข้างใน ก่อนจะตามเขาเข้าไป

กงชิงวี่เองก็ไม่คาดคิดว่าจะเห็นหยุนโล๋ชวนในสภาพนี้ จึงลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปอีกทางหนึ่ง ร่างของหยุนโล๋ชวนถูกวางไว้บนเตียง อันหลิงหยุนรีบปฐมพยาบาลฉุกเฉินให้นางทันที อาการของนางในยามนี้ไม่ค่อยสู้ดีนัก

“พวกเจ้าออกไปก่อน”

เมื่อเห็นว่าอันหลิงหยุนหยิบมีดขึ้นมาเล่มหนึ่ง เตรียมจะถ่ายเลือดออก กงชิงวี่จึงรีบก้าวไปหาอันหลิงหยุนแล้วฉุดมือนางไว้ไม่ให้นางทำอะไรเลยเถิด