ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 367

บทที่ 367 ขอแค่หย่า

อันหลิงหยุนผลักมือกงชิงวี่ออก “ช่วยคนสำคัญกว่า บางทีเด็กอาจยังมีทางรอด”

ในยามนั้นเอง กงชิงหยินยังคงกุมมือหยุนโล๋ชวนแน่น

พลางมองหยุนโล๋ชวนด้วยสีหน้ายากจะคาดเดา

กงชิงวี่ปล่อยข้อมืออันหลิงหยุนให้เป็นอิสระ นางจึงรีบเข้าไปบีบปากหยุนโล๋ชวนให้เผยอออก แล้วป้อนโลหิตให้นางดื่ม

เมื่อเห็นสีหน้าของหยุนโล๋ชวนค่อยๆ ดีขึ้นแล้ว อันหลิงหยุนถึงได้หันไปทำอย่างอื่น

กงชิงวี่จับจ้องข้อมือของอันหลิงหยุน ก่อนจะเข้าไปนั่งลงข้างๆ มองนางทำโน่นทำนี่ไม่หยุดมืออย่างไม่ค่อยพอใจนัก

หยุนโล๋ชวนอาการดีขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อดูจนแน่ใจว่านางหลับไปแล้วอันหลิงหยุนจึงได้นั่งพัก

“ช่วยเด็กเอาไว้ไม่ได้ ตอนที่พวกท่านไปถึงก็ไม่อยู่แล้ว”

อันหลิงหยุนคิดแล้วก็รู้สึกเสียดายนัก เด็กคนนี้นับว่าเป็นโซ่ทองคล้องใจของคนทั้งสอง บัดนี้ไม่มีสายสัมพันธ์เชื่อมไว้แล้ว ทั้งสองคนจะไม่เป็นอันต้องแยกจากกันไปหรอกหรือ

กงชิงหยินแค่นหัวเราะออกมาคำหนึ่ง “เหลวไหล ยังอยู่ชัดๆ”

อันหลิงหยุนตะลึงงันไปชั่วขณะ เมื่อหันไปมองกงชิงหยินจึงเห็นว่าเขากำลังจับจ้องมือของหยุนโล๋ชวนอยู่

“อ๋องตวน ลูกของท่านไม่อยู่แล้วจริงๆ”

“ข้าบอกว่ายังอยู่ก็ต้องยังอยู่”

กงชิงหยินไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด อันหลิงหยุนเองก็ไม่อยากพูดมากความ ล้วนทำตัวเองทั้งสิ้น

อันหลิงหยุนลุกขึ้นเดินนำกงชิงวี่ออกไปด้านนอก

“อาหยู่ ไปดูที่จวนอ๋องตวนทีว่าเกิดเหตุอันใดขึ้น”

“พ่ะย่ะค่ะ”

อาหยู่จากไปแล้วรีบกลับมาอย่างรวดเร็ว เพื่อรายงานอันหลิงหยุนว่าจุนฉูฉูตายแล้ว!

อันหลิงหยุนตะลึงไปชั่วขณะ “เจ้าว่าอะไรนะ”

ตายแล้ว?

อาหยู่เอ่ย “อ๋องตวนเป็นผู้ลงมือพ่ะย่ะค่ะ ที่จวนอ๋องตวนยังมีคนตระกูลหยุนอยู่ที่นั่นด้วย ตอนข้ากำลังจะกลับมาคนตระกูลหยุนก็มาถึงแล้ว ท่าทางเหมือนอยากจะฆ่าคนให้ได้”

“...รีบไปเรียนท่านพ่อตาก่อนเถิด จะได้ขวางพวกเขาไว้ได้ทัน”

กงชิงวี่พลันรีบไปจวนอ๋องตวนทันที ขณะที่อันหลิงหยุนก็หันหลังกลับไปมองด้านใน ยามนี้คงต้องไปเยือนจวนแม่ทัพเสียแล้ว

เมื่ออันหลิงหยุนไปเยือนท่านแม่ทัพถึงหน้าจวน แม่ทัพอันก็รีบร้อนเดินออกมาทันที

ครั้นพอเห็นอันหลิงหยุน แม่ทัพอันก็กังวลใจยิ่งนัก รีบถลาเข้าไปพยุงอันหลิงหยุนทันที “หลิงหยุน เจ้ารีบหลบไปก่อนเถิด ที่นี่อันตรายยิ่งนัก รอให้พ่อจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนเจ้าค่อยออกมา”

อันหลิงหยุนยังไม่ใคร่เข้าใจนัก ท่านพ่อนางจะเอาอะไรไปขวางคนตระกูลหยุนกัน

ฮูหยิงแก่ตำหนักกั๋วกงยืนอยู่ที่หน้าประตู ถลึงตามองอันหลิงหยุนอย่างเดือดดาล นางอยากพบหยุนโล๋ชวนราวกับเสือร้ายอยากพบร่างที่ยังมีลมหายใจของลูกอย่างไรอย่างนั้น

แม่ทัพอันปลอบอันหลิงหยุนเรียบร้อยแล้วจึงเดินเข้าไปฮูหยิงแก่ตำหนักกั๋วกงแล้วประสานมือคารวะอีกฝ่ายทันที “คารวะฮูหยิงแก่ ไม่ทราบว่าวันนี้ฮูหยิงแก่มาถึงที่นี่ด้วยเรื่องอันใด ทำการเอิกเกริกเช่นนี้ เป็นเพราะข้าได้ล่วงเกินอันใดตระกูลหยุนหรือไม่”

“แม่ทัพอัน เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับท่าน โปรดหลีกทางด้วย” ผู้เป็นฮูหยินตำหนักกั๋วกงเดือดดาลถึงขีดสุด กระแทกไม้เท้าในมือลงกับพื้นสุดแรง หากไม่ยอมให้นางเข้าไป นางจะรื้อจวนแม่ทัพทิ้งเสียเดี๋ยวนี้

แม่ทัพอันเลิกคิ้ว “ฮูหยิงแก่ ท่านดูเอาเถิด เหตุใดต้องโกรธถึงเพียงนี้ ข้าจะบอกท่านให้ก็ได้ จวิ้นจู่อยู่ข้างในจริงๆ นั่นแหละ แต่หากท่านดึงดันจะเข้าไปตอนนี้ให้ได้นางคงต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย ข้าได้ยินหลิงหยุนบอกว่าตอนนี้นางอาการไม่สู้ดีนัก ไม่อาจได้รับความกระทบกระเทือนแม้เพียงน้อยนิด ด้วยอารมณ์ท่านตอนนี้หากเข้าไปอ๋วงตวนเป็นได้ตายด้วยน้ำมือท่านแน่ จวิ้นจู่ก่อเรื่องถึงเพียงนี้ก็เพียงเพราะต้องการปกป้องอ๋องตวน หรือท่านเห็นว่าก่อเรื่องไม่สำเร็จควรตายตกกันไปทั้งคู่อย่างนั้นหรือ”

แม่ทัพอันไม่ใช่คนพูดจาเหลวไหลเลื่อนเปื้อน ฮูหยิงแก่ตำหนักกั๋วกงจึงตกหลุมพรางอย่างไร้ซึ่งข้อกังขา

แม่ทัพอันเอ่ยโน้มน้าวขึ้นต่อ “ฮูหยิงแก่ มิสู้ท่านเข้าไปรอข้างในก่อน พอหมดเรื่องแล้วข้าจะนำตัวอ๋องตวนออกมาให้ท่าน ท่านค่อยพาเขาไปจัดการในที่ห่างไกลผู้คนเป็นใช้ได้”

ผู้เป็นฮูหยิงแก่ตำหนักกั๋วกงพลันใจเย็นลง ก่อนจะหันไปมองแม่ทัพอันอย่างไม่สบอารมณ์ครู่หนึ่ง “ข้าทำอะไรย่อมมีขอบเขต เช่นนั้นไม่รบกวนท่านแม่ทัพอันแล้ว”

อันหลิงหยุนมองแม่ทัพอันหันกายเดินจากไป

นึกไม่ถึงว่าท่านพ่อแม่ทัพของนางจะเก่งกาจถึงเพียงนี้ ในช่วงคอขาดบาดตายเช่นนี้คนซื่อสัตย์กลับโป้ปดได้เก่งนัก