ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 388

บทที่388 เสือสองตัวอยู่เขาเดียวกันไม่ได้

อันหลิงหยุนกอดพิณหลวงเฟิ่ง รออยู่ข้างนอกครึ่งชั่วยามได้ จิ้งจอกหางสั้นก็ออกมาก่อน

ทันทีที่ออกมา ก็ล้มลงสลบไป

อันหลิงหยุนรีบอุ้มจิ้งจอกหางสั้นเข้าไปในรถม้า กุมจับที่อุ้งเท้าเล็ก ๆ ของจิ้งจอกหางสั้นเพื่อตรวจดูอาการให้นางทันที

จิ้งจอกหางสั้นถูกพิษแล้ว

อันหลิงหยุน หยิบยาเม็ดแก้พิษที่นางมักทำไว้ในยามปกติ ยัดมันเข้าไปในปากของจิ้งจอกหางสั้น

ผ่านไปครู่หนึ่ง จิ้งจอกหางสั้นจึงค่อยๆฟื้นตื่นขึ้นมา เมื่อเห็นอันหลิงหยุน จึงส่งเสียงร้องดัง จิ๊ จิ๊ ด้วยความน้อยอกน้อยใจ อันหลิงหยุนอุ้มจิ้งจอกหางสั้นขึ้นมาลูบๆไม่หยุด จิ้งจอกหางสั้นนอนส่งสายตาน่าเวทนาสงสาร อยู่ในอ้อมแขนของอันหลิงหยุน ในดวงตาโตๆคู่นั้นดูเหมือนใกล้จะร้องไห้ออกมาเต็มทีแล้ว

อันหลิงหยุน รู้สึกปวดใจไม่น้อย: "เกิดเรื่องขึ้นแล้วใช่หรือไม่?"

จิ้งจอกหางสั้นกระดิกหู อันหลิงหยุนรู้ว่านางกำลังตอบว่า ถูกต้องแล้ว

"ดูเหมือนว่าในนั้นมีไอพิษอยู่สินะ" อันหลิงหยุนลูบจิ้งจอกหางสั้น นำจิ้งจอกหางสั้นไปไว้ในรถม้า ลุกขึ้นเตรียมลงจากรถม้าไป จิ้งจอกหางสั้น ใช้อุ้งเล็บข่วนวุ่นวายที่กระโปรงของอันหลิงหยุน เพื่อหยุดยั้งนาง ไม่ยอมให้นางลงไป

อันหลิงหยุนเหลียวมองจิ้งจอกหางสั้น: "เจ้ากลัวว่าข้าจะเกิดเรื่องอย่างนั้นหรือ?"

“จิ๊ จิ๊”

"จิ้งจอกน้อย อีกาน้อยยังไม่ได้ออกมา ข้ากลัวว่านางจะเกิดเรื่อง ถึงแม้จะปล่อยเสินหยุนเจ๋ไว้ตามลำพังโดยไม่สนใจได้ แต่ข้าไม่อาจปล่อยอีกาน้อยไว้ตามลำพัง โดยไม่สนใจได้

สำหรับข้าแล้ว เจ้ากับอีกาน้อยล้วนเป็นลูกของข้าทั้งคู่ ไม่ว่าพวกเจ้าคนไหนหากเกิดเรื่อง ข้าล้วนไม่อาจไม่สนใจ ต่อให้มันจะอันตราย ข้าก็ต้องไป "

ในชีวิตที่เกิดมาเป็นตัวเป็นตน อันหลิงหยุนไม่เคยเห็นจิ้งจอกร้องไห้ แต่ในวันนี้ได้เห็นแล้ว

จิ้งจอกหางสั้นร้องไห้ น้ำตาสองสายโปร่งใสกระจ่าง เห็นได้ว่าจิ้งจอกน้อย ก็มีหัวใจที่รับรู้ เข้าใจในตัวตนของมนุษย์อย่างทะลุปรุโปร่งเช่นกัน

จิ้งจอกหางสั้นลุกขึ้นเดินโซเซ พยายามจะออกจากรถม้า อันหลิงหยุนรีบพูดขึ้นว่า: "เจ้านอนอยู่ในนี้เถอะ เจ้าเคยเห็นข้าตกอยู่ในสถานการณ์ที่เสียเปรียบเมื่อไหร่กัน รอข้ากลับมาก็พอ จำไว้ว่าอย่าเข้าไปตามหาข้าข้างในเด็ดขาด ข้ามีพิณหลวงเฟิ่ง ของชิ้นนี้น่าหวั่นเกรงอย่างยิ่ง หากไม่ระวังแม้เพียงเล็กน้อย มันถึงกับสามารถทำลายคฤหาสน์ทั้งหลัง ได้เลยทีเดียว”

จิ้งจอกหางสั้นจึงล้มตัวลงนอนในรถม้า ใช้สายตาน่าเวทนาสงสาร จ้องมองอันหลิงหยุนราวกับจะบอกให้นางระวังตัวให้มาก

ในใจอันหลิงหยุนรู้สึกซับซ้อนสับสน นางทั้งในอดีตชาติหรือชาตินี้ ต่อให้ไม่ได้พบเจอผู้คนมากมายในชีวิต แต่พวกเขาทั้งหลายล้วนเป็นคนที่มีจิตใจดี ประพฤติตนชอบธรรม กระทั่งตอนนี้แม้แต่สัตว์ก็ยังเป็นแบบนี้เลย

จะไม่ให้รู้สึกซาบซึ้งอย่างไรไหว?

"ไม่ต้องห่วง ข้าจะต้องไม่เป็นไร"

อันหลิงหยุนมองอาหยู่ขณะเดินจากไป อาหยู่ดูมีท่าทีลำบากใจ คิดอยากตามไปด้วย แต่ติดที่ความสามารถของเขามีไม่ถึง

พลังยุทธของเสินหยุนเจ๋อยู่เหนือเขาด้วยซ้ำ เข้าไปแล้วก็ยังไม่ออกมา

อีกาน้อยก็ยังอยู่ข้างใน ถ้าเขาเข้าไป เกรงว่าอาจไปเป็นตัวถ่วง ทำให้เรื่องราวยิ่งล่าช้าก็เป็นได้

"พระชายา โปรดระวังตัวด้วย!"

"วางใจเถอะ เจ้าคุ้มครองจิ้งจอกน้อยให้ดี รอพวกเรากลับมา"

“พ่ะย่ะค่ะ”

อันหลิงหยุนกอดพิณหลวงเฟิ่ง เดินไปที่หน้าคฤหาสน์ เมื่อเดินไปถึง จึงหยุดอยู่หน้าคฤหาสน์ครู่หนึ่ง เงยหน้าขึ้นมอง เปิดถุงผ้าที่ใช้เก็บพิณออกมา

สายลมพัดกระหน่ำอย่างรุนแรงออกมาจากข้างใน ประตูคฤหาสน์ ถูกพัดจนเปิดออก บังเกิดเสียงสั่นสะเทือนเลื่อนลั่น

อันหลิงหยุนใช้มือข้างหนึ่ง โอบประคองพิณหลวงเฟิ่งไว้ในอ้อมแขน มืออีกข้างกดลง บนพิณเจ็ดสาย ดีดให้เกิดเสียงดังขึ้นมาเสียงหนึ่ง

ไอพิษฟุ้งกระจายไปทุกทิศทาง เหล่าต้นไม้ใบหญ้านับร้อย กิ่งใบเฉาแห้งเหี่ยวหงิกงอ

อันหลิงหยุนมองดู จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์ สถานที่แห่งนี้ แปลกประหลาดสิ้นดี ไอพิษอบอวลเช่นนี้ ไม่น่าแปลกใจที่จิ้งจอกน้อยหลบไม่พ้น จนต้องวิ่งหนีออกมา

เดิมที อันหลิงหยุนสวมหมวกที่อยู่บนเสื้อคลุม แต่ลมเมื่อครู่โหมพัด จนหมวกของนางเปิดสะบัดตกลงมาเสียแล้ว

อันหลิงหยุนกลับไม่รู้สึกแปลกใจ

ปิ่นเงินห้อยระย้าบนศีรษะของนาง ขยับไหวเอนไปมา อันหลิงหยุนสืบเท้า ก้าวเดินตรงเข้าไปในตัวคฤหาสน์

ที่น่าแปลกคือ ไอพิษที่อยู่ด้านนอก ทำให้เหล่าต้นไม้ใบหญ้า ต่างกิ่งใบเฉาแห้งขอดไปหมด แต่ในตัวคฤหาสน์ เหล่าต้นไม้ดอกไม้ในสวนยังคงชูช่อไสว แข่งกันเบ่งบาน เต็มไปด้วยความเขียวขจี

เมื่อเดินเข้าไปเรื่อยๆ ในตัวเรือนว่างเปล่ามาก อันหลิงหยุนเดินไปข้างหน้า มีใครบางคนยืนอยู่ที่นั่น เป็นสาวใช้สองคนที่สวมชุดสีแดง ทั้งสองดูมีอายุเพียงสิบหก สิบเจ็ดปี หน้าตางดงามดั่งบุปผาแรกแย้ม ภายใต้แสงจันทร์ในยามค่ำคืน ผิวหน้าแดงเรื่อมีเลือดฝาด อิ่มเอิบชุ่มฉ่ำ ใสกระจ่างจนแทบจะเรืองแสงได้

เมื่อเห็นอันหลิงหยุน สองมือต่างกุมประสานไว้ที่ด้านหน้า ก้มหัวค้อมกายคำนับ แสดงความเคารพให้อันหลิงหยุนอย่างมีมารยาท