ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 389

บทที่ 389 คิดถึงเขาแล้ว

พื้นทรุดตัวพังถล่มลงต่อหน้าต่อตาอาหยู่ ทำให้เขาตกใจจนหน้าซีด

แม่ทัพอันยังคงรู้สึกไม่วางใจอยู่มาก จึงพากำลังคนเร่งตามออกมาจากตัวเมือง

ทันทีที่เขาไปถึงด้วยความเร่งรีบ ปรากฏว่าสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า กลายเป็นกองซากปรักหักพังผืนหนึ่ง แม่ทัพอันวิตกกังวลจนเต้นแร้งเต้นกา สั่งให้คนเข้าไปอย่างรวดเร็ว

ตัวแม่ทัพอันเองก็รีบโผทะยาน เข้าไปในตัวคฤหาสน์ที่พังทลายหลังนั้นอย่างรวดเร็ว

หลังจากพบจุดเกิดเหตุ ซึ่งได้รับความเสียหายหนักที่สุดอย่างยากลำบาก แม่ทัพอัน จึงสั่งคนให้จัดการขนย้าย ยกซากปรักหักพังออก อันหลิงหยุนนั่งอยู่ในนั้น โดยไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย นอกจากนางแล้ว รอบด้านล้วนเต็มไปด้วยซากปรักหักพัง นางเห็นแม่ทัพอัน จึงลุกขึ้นจากกองซากปรักหักพัง กวาดตามองไปรอบ ๆ และชี้ไปยังที่แห่งหนึ่ง: “พ่อ ผู้ร้ายอยู่ด้านในเจ้าค่ะ ตอนนี้เขาถูกพิษของข้า เชื่อว่ายังไม่ตาย แต่ก็มีชีวิตอยู่ได้ไม่นานหรอก ต้องรีบตามหาเขาให้พบโดยเร็ว”

"หา!" แม่ทัพอันแสดงสีหน้าตกใจจนเกินเหตุ นี่คือลูกสาวแสนรักแสนหวงของเขาหรือนี่!

"เร็วเข้า รีบหาคนให้เจอ" แม่ทัพอันสั่งการ ตัวเขาเองเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าอันหลิงหยุน

มองสำรวจขึ้นๆลงๆรอบหนึ่ง ยืนยันแน่ชัดว่าอันหลิงหยุนไม่เป็นไร แม่ทัพอันจึงเตรียมพาอันหลิงหยุนจากไป

"พ่อ เสินหยุนเจ๋ยังอยู่ข้างใน ท่านโปรดสั่งให้คนตามหา แล้วช่วยพาเขาออกมาด้วยเถิดเจ้าค่ะ" อันหลิงหยุนชี้เข้าไปด้านในที่จุดจุดหนึ่ง

"พาคนจำนวนหนึ่งไปตามหา" แม่ทัพอันสั่งการไพร่พล อันหลิงหยุนเดินออกจากกองซากปรักหักพัง แล้วเริ่มมองหาอีกาน้อย

หลังจากตามหาอยู่นานก็ยังหาไม่พบ ทำเอาอันหลิงหยุนตระหนกไม่น้อย แม่ทัพอันเกลี้ยกล่อมให้อันหลิงหยุนออกไปก่อน ทว่านางไม่ยอม

"ไม่ได้เจ้าค่ะ อีกาน้อยหายไปแล้ว ข้าต้องหานางให้พบ"

“ ตอนนี้เจ้าตามหาแบบนี้ก็ไม่มีประโยชน์ ท้องฟ้ามืดครึ้ม ดวงจันทร์หม่นแสง ลมเย็นโชยพัดเช่นนี้ คงเพราะฝนใกล้จะตกแล้ว ตามหาต่อไป อาจเกิดเรื่องร้ายได้ง่าย รอจนฟ้าสางแล้วค่อย

ตามหาต่อเถอะ” แม่ทัพอันเกลี้ยกล่อม อันหลิงหยุนจึงค่อยยอมถอนตัวออกไป

ทั้งเสินหยุนเจ๋และนักเล่นพิณนั่น ต่างก็ถูกตามหาตัวจนพบหมดแล้ว เหลือก็เพียงอีกาน้อยเท่านั้น

อันหลิงหยุนไม่ได้ออกไป แต่ยืนอยู่ข้างนอก

แม่ทัพอันไม่วางใจ จึงยืนเป็นเพื่อนอยู่ข้างๆ อันหลิงหยุน ทั้งยังหดหู่อย่างยิ่ง เร่งสั่งการให้คนออกตามหาอีกาน้อย

ฟ้าสางแล้ว อันหลิงหยุนกอดพิณกลับไปที่รถม้า นั่งรออยู่ในนั้น

ที่ด้านนอกมีฝนตกลงมาหอบหนึ่ง

เริ่มแรกฝนเพียงตกโปรยปรายลงมาเบา ๆ เวลาต่อมาก็ตกหนักขึ้น

แม่ทัพอันสั่งให้คนสร้างกระโจมพักชั่วคราว ออกมาข้างนอกพกพากระโจมมาด้วย ย่อมสะดวกกว่ามาก

อันหลิงหยุนนั่งอยู่ในรถม้าที่ได้รับการคุ้มครอง มองออกไปข้างนอก จิ้งจอกหางสั้นเบียดตัวแนบอ้อมแขนของนาง พลางจ้องมองนาง

อันหลิงหยุนลูบจิ้งจอกหางสั้น: "รอจนถึงตอนค่ำ หากว่ายังไม่กลับมา พวกเราค่อยกลับไป คนทุกคนมีชะตาชีวิตของตัวเอง แม้แต่สัตว์ก็เช่นกัน"

จิ้งจอกหางสั้นส่งเสียงร้อง จิ๊ จิ๊ ราวกับโศกเศร้าทรมานใจอย่างมาก

อันหลิงหยุนพักผ่อนครู่หนึ่ง ช่วงเวลาเที่ยงฝนก็หยุดตก อันหลิงหยุนลงจากรถม้า เพื่อไปตามหาอีกาน้อย

คนอื่น ๆ ต่างรออยู่ด้านนอก มีเพียงอันหลิงหยุน ที่อุ้มจิ้งจอกหางสั้นออกตามหา ที่ด้านในมีโคลนเล็กน้อย อันหลิงหยุนเลิกกระโปรงขึ้น ตามหาต่อไป

แม่ทัพอันเดินตามไปข้างๆด้วยสีหน้าจนใจ เด็กคนนี้ บางครั้งก็โง่เง่าไปหน่อยแล้ว!

เสินหยุนเจ๋ได้รับการแก้พิษจนไม่เป็นไรแล้ว ในเวลาเดียวกัน นักเล่นพิณหนุ่มคนนั้นก็ฟื้นขึ้นมาด้วย แต่เขาถูกยาควบคุมอยู่ ถูกขังเอาไว้ในกรง ทำได้เพียง มองดูอันหลิงหยุนและคนอื่น ๆ เท่านั้น ไม่สามารถทำอะไรได้อีก

อันหลิงหยุนตามหาอยู่นานก็หาไม่พบ นางจึงต้องหยุด และใช้ดวงตามองหาแทน

จิ้งจอกหางสั้น ลงจากอ้อมแขนของนาง เริ่มเดินป้วนเปี้ยนไปมาอยู่ในซากปรักหักพัง

ในที่สุดก็พบสถานที่แห่งหนึ่งและเริ่มขุดลงไป อันหลิงหยุนเดินเข้าไป จิ้งจอกหางสั้นก็มุดเข้าไปได้แล้ว ใช้เวลาไม่นาน จิ้งจอกหางสั้นก็มุดออกมา ในปากคาบอีกาน้อย ที่มีสภาพร่อแร่ใกล้ตายออกมาด้วย

อันหลิงหยุนรีบเข้าไปนำอีกาน้อยออกมา จิ้งจอกหางสั้นถูกพิษจึงล้มลงไป อันหลิงหยุนรีบทำการกู้ชีพ ทำจนกระเซอะกระเซิง  หน้าเหลือแค่สองนิ้ว

กลับมาถึงรถม้า อันหลิงหยุนลดม่านรถม้าลง นำมีดมากรีดเลือดให้จิ้งจอกหางสั้นและอีกาน้อย

ไม่นาน เจ้าตัวเล็กทั้งสองจึงปลอดภัยไร้เรื่องราว