ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 390

บทที่ 390 อ๋องเสียนกลัวเมีย

แม่ทัพอัน ตามอันหลิงหยุนไปยังลานโอวหลาน อย่างเป็นทุกข์กังวล เมื่อเข้าไปแล้วจึงร้องถามอย่างรวดเร็วว่า: "หยุนหยุน เด็กในครรภ์เจ้าถูกกระทบกระเทือนจริงๆหรือ?"

"พ่อ ข้าโกหกพวกเขาหรอกเจ้าค่ะ ทำคดีกับพวกเขา ล้วนเป็นข้าที่ต้องลงมือลงแรงเองทุกอย่าง พวกเขาอะไรก็ไม่ทำสักอย่าง ไม่ยุติธรรมเกินไปแล้ว

ฝ่าบาททรงมีรับสั่งให้ข้าเป็นผู้ช่วยทำคดี แต่ทั้งหมด ล้วนเป็นข้าจัดการเพียงคนเดียวทั้งสิ้น

ถึงเวลาที่พวกเขาควรทำเองบ้างได้แล้ว "

แม่ทัพอันรู้สึกว่า นี่ช่างมีเหตุผลอย่างยิ่ง

“เช่นนั้น หยุนหยุนก็พักผ่อนให้สบายเถอะ พ่อจะหาคนมาปรนนิบัติเจ้า” แม่ทัพอันกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดี เขาจึงรีบร้อนจะออกไปหาคน

อันหลิงหยุนจับมือแม่ทัพอัน: "พ่อ อย่าเพิ่งเอะอะไป ข้ายังมีเรื่องจะปรึกษากับพ่ออีก"

แม่ทัพอันจึงยอมหยุดฟัง ถามอันหลิงหยุนว่า: "มีเรื่องอะไรหรือ?"

"พ่อ ข้าอยากออกไปหาท่านอ๋องสักครั้ง เขาไม่กลับมา ใจข้าก็เอาแต่เป็นห่วงกังวลไม่หาย ด้วยเหตุนี้ ข้าจึงอยากไปหาเขาเหลือเกินแล้วเจ้าค่ะ"

ทันทีที่แม่ทัพอันได้ยินว่า ลูกสาวที่กำลังตั้งครรภ์อยู่จะไปหาลูกเขย พลันรู้สึกตกใจจนมือเท้าสับสนทำอะไรไม่ถูก ย่อมต้องปฏิเสธ คัดค้านจนหัวชนฝาเป็นธรรมดา

อันหลิงหยุนทำได้แค่ขู่แม่ทัพอัน สะบัดหันหน้าไป: "พ่อ ข้าคิดถึงเขาเหลือเกินแล้ว ถ้าพ่อไม่อนุญาตให้ข้าไปหาเขา เช่นนั้นข้าก็จะไม่กินข้าวแล้ว อดอาหารตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จนกว่าเขาจะกลับมา"

“อย่าพาลหาเรื่อง นี่เจ้าไม่ได้พยายามจะทำให้พ่อตกใจจนตายใช่หรือไม่? เขาออกไปทำศึกสงคราม เจ้าจะตามไปร่วมวงชมเรื่องสนุกหรืออย่างไร ยิ่งไปกว่านั้น ตอนที่พ่อออกไปทำศึกอยู่ข้างนอกในช่วงหลายปีก่อน เจ้าไม่เห็นจะดื้อรั้นไม่ฟังคำถึงเพียงนี้เลย" แม่ทัพอันยังคงรู้สึกไม่สบอารมณ์อยู่ ลูกสาวเป็นเขาที่เลี้ยงดูจนเติบใหญ่ มีอันต้องมาถูกเจ้าเด็กนั่นฉกไปเสียได้

ในใจของลูกสาวตอนนี้ เต็มไปด้วยคนคนนั้น เขาที่เป็นพ่อก็หล่นหายไร้ที่ยืนไปเรียบร้อยแล้ว

"พ่อ มันจะไปเหมือนกันได้อย่างไรล่ะ พ่อออกไป ก็ส่งจดหมายกลับมาเสมอๆ ข้าเองก็เคยคิดจะไปหาพ่อเช่นกัน แต่เป็นเพราะตอนนั้นข้ายังเล็กนัก จึงไม่มีโอกาสได้ไป ตอนนี้ข้าเติบใหญ่แล้ว สามีอยู่ข้างนอกเงียบหาย ไม่มีข่าวคราวส่งมา เช่นนั้น ก็ยังออกไปตามหาไม่ได้หรือเจ้าคะ? "

แม่ทัพอันรักลูกสาวยิ่งชีพ ไม่ว่าอันหลิงหยุนพูดอะไร ก็ว่าไปตามนั้น แม้ว่าเขาจะผิดหวังอยู่บ้าง แต่พอลูกสาวปลอบเข้าหน่อย ก็อารมณ์ดีขึ้นมาแล้ว ทว่าเรื่องนี้เขาเองก็ไม่กล้าประมาท

“ข้างนอกนั่นไม่ใช่ประเทศต้าเหลียง ยิ่งไม่ใช่เมืองหลวง หากออกไปย่อมอันตรายอย่างมาก ไม่ต้องพูดถึงแค่คนธรรมดา สิงสาราสัตว์ก็ใช่ว่าจะเชื่อฟังเจ้านะลูก

เจ้าอยู่ที่บ้านนี่ล่ะ อย่างไรเจ้าก็ยังมีเด็กอยู่นะ

”นอกจากนี้ เจ้าก็ยังไม่เคยออกไปข้างนอก หากโชคร้ายเกิดอะไรขึ้นมา เจ้าจะให้พ่อทำอย่างไรล่ะ? "

แม่ทัพอันถึงกับร้องไห้ น้ำตาหลั่งไหลออกมาจนอาบเต็มใบหน้า

สิ่งที่อันหลิงหยุนกลัวที่สุด ก็คือสิ่งนี้แล้ว จึงรีบดึงแม่ทัพอันให้นั่งลงจนวุ่นวาย : "พ่อ ท่านอย่าทำแบบนี้สิ จะดีจะชั่วท่านก็เป็นถึงแม่ทัพ ท่านไม่ควรร้องไห้นะเจ้าคะ

นอกจากนี้หากจะพูดไป ข้าก็โตแล้ว ถึงอย่างไรก็ต้องออกไปข้างนอกบ้าง ก็ใช้โอกาสนี้ในการออกไปดูโลกภายนอก ก็เหมาะสมดีนะเจ้าคะ "

"เจ้าอยากออกไปดูก็ใช่ว่าจะไม่ได้ แต่พ่อไม่วางใจหากเจ้าไปตามลำพัง นอกจากนี้ เจ้ารอให้ลูกเขยกลับมาไม่ได้หรือ?"

รอไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ ขนาดหลับข้ายังฝันถึงเขาแล้ว "

แม่ทัพอันหน้าแดงก่ำ เด็กคนนี้ช่างไม่รู้จักอายเสียจริง

“หยุนหยุน ไม่ใช่ว่าพ่อไม่ห่วงเขาหรอกนะ อันที่จริงลูกเขยก็คงไม่เป็นอะไรหรอก เขามีความสามารถมากพอตัวอยู่นะลูก”

“ พ่อ ข้าอยากไป ไม่อย่างนั้นข้าไม่กินข้าวจริงๆด้วย” สองคนพ่อลูก จะคุยกันอย่างไรก็ไม่ลงตัว อันหลิงหยุนจึงไม่ยอมคุยด้วยแล้ว

แม่ทัพอันร้อนใจดั่งถูกไฟเผา เดินวนเวียนไปมาอยู่ข้างหน้าอันหลิงหยุน เดินไปสักพักก็หยุดลงครู่หนึ่ง มองไปที่อันหลิงหยุน พลางทอดถอนหายใจ

อันหลิงหยุนแทบจะอดใจส่งเสียงขู่ออกมาไม่ไหว ทำเอาแม่ทัพอันวิตกกังวลแทบแย่แล้ว

"หยุนหยุน หรือไม่ เจ้าก็รอสักสองวันก่อน หากอีกสองวันไม่กลับมาค่อยออกไปหา" แม่ทัพอันอยากให้อันหลิงหยุน ร่างกายสมบูรณ์มั่นคง เขากลัวว่าอันหลิงหยุนจะหิว จนร่างกายย่ำแย่ไปเสียก่อน

อันหลิงหยุนเห็นว่าสองวันก็ไม่นับว่าแย่ จึงลุกขึ้นนั่ง เอ่ยถามว่า "จริงหรือเจ้าคะ?"

แม่ทัพอันเห็นว่าลูกไม้ได้ผล จึงพูดด้วยสีหน้าจริงจัง: "จริงแท้แน่นอนที่สุด ขอแค่หยุนหยุนเชื่อฟัง พ่อจะส่งพิราบสื่อสาร ร่อนจดหมายไปถามเขาว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ ถ้าอีกสองวันให้หลังเขาไม่ตอบกลับ หรือยังไม่กลับมา พ่อจะยอมให้เจ้าไปตามหาเขา"

"ตกลงเจ้าค่ะ ข้าจะรออีกสองวัน" อันหลิงหยุนยอมรับปาก แม่ทัพอันจึงโล่งใจได้