ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 399

บทที่ 399 กลับไป

กงชิงวี่ลุกขึ้นมองไปในกระจกสักพัก หันกลับไปมองทางอันหลิงหยุน “พาข้าไปดูสถานที่ที่พวกเจ้าฝึกซ้อมหน่อย”

อันหลิงหยุนลังเลเล็กน้อยแล้ว “ท่านอย่าให้มันเกินไปนะ ไม่มีอย่างที่ท่านกำลังทำนะ”

“ข้าจะไป” กงชิงวี่วางอำนาจและดื้อดึงอย่างป่าเถื่อน อันหลิงหยุนรู้สึกจนปัญญากับเขาจริงๆ รู้เลยว่าจากนี้เขาจะทำอย่างไรต่อ เขาจะคิดหาวิธีไปด้วยตัวเอง

แทนที่จะให้เป็นเช่นนั้น นางเลยต้องพาเขาไป

“ถ้าอย่างนั้นท่านไปแล้วแค่ดูก็พอนะ”

“ข้าจะไม่ทำอะไรวุ่นวาย” การรับปากของกงชิงวี่ก็ทำให้อันหลิงหยุนหมดแรง ปากผู้ชายคนนี้พูดแบบขอไปทีเก่งมาก แต่อะไรที่ไม่รับปากล้วนแต่พูดจาคลุมเครือ

อันหลิงหยุนทิ้งโน้ตเอาให้แผ่นหนึ่ง พากงชิงวี่ไปที่สนามฝึกซ้อม

ตรงที่ๆพวกเขาอยู่ถือเป็นฐาน สถาบันวิจัยมีระยะห่างจากสนามฝึกซ้อมอยู่บ้าง คิดว่าถ้าขับรถอย่างน้อยต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วโมง

อันหลิงหยุนหารถมาหนึ่งคัน แต่แล้วกงชิงวี่ก็อยากจะขับรถ

อันหลิงหยุนยืนหดหู่ใจอยู่ด้านข้าง “ถ้าท่านเห็นเครื่องยิงจรวด ท่านสามารถจะขึ้นฟ้า!”

กงชิงวี่ถือเป็นจริงจัง “จรวดร้ายกาจมากหรือ?”

“ท่านไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ไม่อย่างนั้นรถก็ไม่ต้องนั่งแล้ว” อันหลิงหยุนขึ้นรถ พากงชิงวี่ไปสนามฝึกซ้อม อันหลิงหยุนหวังเป็นอย่างมากว่านี่จะเป็นแค่ความฝัน

ระหว่างทางกงชิงวี่เงียบปากไม่พูดอะไร จ้องมองไปที่คอนโซลของรถ อันหลิงหยุนเห็นเขาน่าสงสาร ก็เลยบอกเขาเกี่ยวกับเทคนิคต่างๆของการขับรถ เขาจดจำเอาไว้ได้หมด

ที่สนามฝึกซ้อมมีคนกำลังฝึกซ้อมอยู่ อันหลิงหยุนกลัวจะมีคนเห็นเข้า ไม่กล้าพากงชิงวี่เข้าไปใกล้นัก นางเอากล้องส่องทางไกลมาให้กงชิงวี่ดู “ท่านดูเถอะ ไม่ต้องเข้าไปใกล้ หากถูกพวกเขาเห็นเข้า พวกเขาจะต้องจับเรา เราไม่มีบัตรประชาชน”

กงชิงวี่ก็เชื่อฟัง ลุกยืนขึ้นมาส่องดูคนฝึกซ้อม

อันหลิงหยุนดูท่ายืนของเขา กล้าหาญชาญชัย มีความรู้สึกที่บรรยายออกมาไม่ได้ออกมา ถึงแม้จะไม่รู้ว่ากงชิงวี่กำลังคิดอะไรอยู่

แต่ลองควักหัวใจออกมาถาม ชายผู้นี้เป็นเหมือนทองคำแท่งหนึ่ง วางไว้ตรงไหนก็กำลังเปล่งประกาย!

ทั้งยังเป็นประกายที่เปล่งแสงเข้าตา

มองไปสักพักกงชิงวี่คืนกล้องส่องทางไกลให้อันหลิงหยุน “เอากลับไป”

อันหลิงหยุนรู้เลยว่า เขาเป็นโจร เห็นอะไรก็อยากได้

อันหลิงหยุนเตรียมตัวขับรถกลับไป เขาก็กล่าวอีกว่า “ข้าขับ”

“ท่านล้อเล่นหรือ?” อันหลิงหยุนกลัวชีวิตจะหาไม่

ตายไปไม่เท่าไหร่ แต่นางยังไม่ได้รับยาของนางเลย

“ไม่ใช่” กงชิงวี่สีหน้าจริงจัง อันหลิงหยุนจำใจเอารถให้กงชิงวี่ขับ ตายเป็นตายแล้วกัน

กงชิงวี่ขึ้นรถแล้วก็นั่งไปสักพัก สำหรับท่านอ๋องสมัยโบราณอย่างเขาแล้ว อันหลิงหยุนไม่อาจวางใจได้เลยแม้แต่น้อย แต่นั่นจะทำอะไรได้

เขาต้องการขับ ตายไปจะไปโทษใครได้?

แต่แล้วปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้น กงชิงวี่สตาร์ทรถขับออกไปจริงๆ และเขายังสามารถดูกระจกมองหลัง และยังใช้คลัตช์กับคันเร่งเป็น

รถทหารไม่ใช่ระบบอัตโนมัติ การกระทำของเขาทำให้อันหลิงหยุนอ้าปากค้าง เขายังสามารถถอยรถได้ เข้าเกียร์ก็หาได้ตรงจุดมาก

ขับรถออกไปกงชิงวี่ก็ไม่ได้ดีใจจนลืมตัว อันหลิงหยุนก็ดูไม่ออกว่าเหมือนเขารู้สึกประหม่ามากแค่ไหน

เขามองกระจกมองหลังก็ดูมืออาชีพมาก เหมือนกับว่าเขาเป็นคนขับรถคนหนึ่ง ไม่มีความรู้สึกฝืนเลยแม้แต่น้อย

อันหลิงหยุนชื่นชมตามด้วยความอึ้ง

ขับรถกลับไปทางเดิม อันหลิงหยุนไม่มีอะไรจะพูดแล้ว

นางทำได้แค่รู้สึกโชคดีที่คนอย่างกงชิงวี่อยู่ใช้ชีวิตอยู่ในยุคที่ยังไม่มีความทันสมัย ไม่อย่างนั้นใครก็ไม่อาจรู้ได้ว่าเขาจะกลายเป็นอย่างไร

เมื่อเทียบกันแล้ว ดูเหมือนซูมู่หรงจะดูธรรมดาไปเลย

กงชิงวี่จอดรถเสร็จแล้ว อันหลิงหยุนก็ลงมาจากรถ กงชิงวี่มองรถอย่างตกอยู่ในภวังค์ อันหลิงหยุนเข้าใจความหมายของเขาในทันที ไม่รอให้กงชิงวี่เอ่ยปาก อันหลิงหยุนรีบพูดกับเขาทันที “รถใหญ่เกินไป เอากลับไปไม่ได้”

“อืม”