ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 398

บทที่ 398 ชายที่ถูกปีศาจจิ้งจอกลักพาตัวไป

ซูมู่หรงหันหลัง “ไสหัวไปเถอะ!”

“เจ้าบังอาจให้ข้า.......” ความโกรธกงชิงวี่ค่อยๆพุ่งขึ้น ต้องไม่ยอมง่ายๆอยู่แล้ว

อันหลิงหยุนดึงกงชิงวี่กล่าวว่า “ท่านอ๋อง ที่นี่ไม่ใช่ถิ่นของเรา ต้องถ่อมตน”

กงชิงวี่จึงไม่ได้เปิดปากอีก

ซูมู่หรงหันมองอันหลิงหยุนด้วยแววตาที่เชือดเฉือนดั่งมีด “ถ้ารู้ว่าคุณไร้น้ำใจไร้คุณธรรมแบบนี้ ตอนนั้นน่าจะบีบคอคุณให้ตาย”

ซูมู่หรงขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน(ด้วยความเกลียดชัง) อันหลิงหยุนเต็มไปด้วยความรู้สึกจนปัญญา

เวลานั้นวิธีของเขาวิธีไหนที่จะไม่หมายเอาชีวิตนาง ตอนนี้พูดแบบนี้ไม่รู้สึกขัดต่อเจตนาเดิมบ้างหรือ?

“ความเป็นความตายของนางมีข้ารับผิดชอบอยู่แล้ว เจ้าคือผู้ที่พ่ายแพ้ให้กับข้า วันนี้ ข้าจะเห็นแก่หน้าหยุนหยุนไว้ชีวิตเจ้า หากเจ้ายังตามตอแยไม่เลิก ข้าจะสับเจ้าเป็นหมื่นๆชิ้น”

อันหลิงหยุนหดหู่ใจมาก แล้วที่ว่าให้ถ่อมตนล่ะ?

“ผู้พ่ายแพ้? ไม่แน่มั้ง ถ้าไม่มีหยุนหยุน คุณหรือจะเป็นคู่ต่อสู้ของผม?” ซูมู่หรงเดินไปข้างสองสามก้าว กงชิงวี่ก็อยากจะตามไป

อันหลิงหยุนเห็นท่าไม่ดี รีบเดินไปดึงกงชิงวี่เอาไว้ ดีที่ไม่ได้วุ่นวายขึ้นมา

ทั้งสองต่างไม่มีใครยอมใคร แต่ก็ยังคุมเชิงเอาไว้

บรรยากาศน่าอึดอัดนิดหน่อย แต่ทั้งสองต่างมองอันหลิงหยุนไม่มีการเคลื่อนไหว

อันหลิงหยุนไม่แน่ใจ พวกเขากลัวจะสู้อีกฝ่ายไม่ได้ หรือว่าคำนึงถึงนาง

สรุปแล้วก็ถือว่าค่อนข้างสงบอยู่

“หัวหน้า ที่จริงแล้วฉันยังมีเรื่องจะขอให้คุณช่วยเรื่องหนึ่ง และที่เรามาในครั้งนี้ก็เพื่อเรื่องนี้”

ได้ยินว่ามีเรื่องให้ทำสีหน้าซูมู่หรงก็ดูดีขึ้นเยอะ ถึงแม้จะไม่เต็มใจ ความโกรธมากขึ้น แต่สุดท้ายก็เอ่ยปาก “เขารังแกคุณเหรอ?”

ไม่คิดว่าพอเอ่ยปาก กงชิงวี่ก็เพิ่มการต่อสู้เต็มกำลัง ตาเฉียบคมจ้องมอง และตบไปหนึ่งฉาก

แรงตบของกงชิงวี่ เกือบจะเอาชีวิตของซูมู่หรง ดีที่ซูมู่หลบออกไปได้ทัน

กงชิงวี่มีหรือจะยอมปล่อยผ่านไปง่ายๆ หยิบปืนของซูมู่หรงกระบอกนั้นยังคิดจะเหนี่ยวไกปืน ด้วยความหมดหนทาง อันหลิงหยุนเหวี่ยงข้อมือ ปืนในมือของเขาก็หายไป

สีหน้ากงชิงวี่ขรึมลง มองไปกลางนิ้วมือว่างเปล่าทั้งห้า

หันกลับไปมองอันหลิงหยุน “เอามา”

“ไม่ได้” อันหลิงหยุนรีบเก็บเอาไว้

ซูมู่หรงกล่าว “นั่นของผมนะ”

“ฮึ ของข้า” กงชิงวี่ก็มีหนึ่งกระบอก ของเขาเหมือนกันกับกระบอกนี้ ต้องเป็นของเขาอยู่แล้ว

“คุณนี่มันป่าเถื่อนจริงๆ”

“เจ้าว่าข้าป่าเถื่อน?”

อันหลิงหยุนปวดหัว “หัวหน้า คุณอาจจะไม่เชื่อ ปืนกระบอกนี้เคยไปที่ๆฉันอยู่ มีครั้งหนึ่งฉันฝันก็ฝันเห็นปืนกระบอกนี้ ก็คือกระบอกของคุณนี่แหละ ต่อมาก็ให้ท่านอ๋องไป ไม่งั้นคุณคิดว่าทำไมเขาถึงใช้ปืนเป็นล่ะ?”

จนถึงตอนนี้ ซูมู่หรงก็ยังรู้สึกว่า สิ่งที่อยู่ตรงหน้าทั้งหมดคือความฝัน อันหลิงหยุนกำลังแกล้งเขาเล่น

แต่เขาก็รู้ นี่คือความจริงทั้งหมด

ซูมู่หรงเดินเข้าไปใกล้ “เอาปืนให้ผม”

อันหลิงหยุนเอาปืนให้ซูมู่หรง น้ำหนักมือซูมู่หรงเบาลง เขาก็รู้เลยว่ากระสุนด้านในไม่อยู่แล้ว

“เอากระสุนมา” ซูมู่หรงออกคำสั่งอย่างเด็ดขาดและวางอำนาจ

อันหลิงหยุนเพียงแต่ส่ายหัวอย่างผู้เชี่ยวชาญ “หัวหน้า ไม่ใช่ว่าฉันไม่ให้คุณ ปืนคุณหายคุณอาจเดือดร้อน แต่กระสุนไม่เหมือนกัน คุณมีเยอะแยะ เราเอาไปแค่ไม่มีเม็ด ปืนกระบอกนั้นไม่มีกระสุน ตอนนี้ฉันยังผลิตกระสุนไม่ได้”

“คุณขอให้เธอขอเหรอ?” ซูมู่หรงมองไปที่กงชิงวี่ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยการเสียดสี

“ผู้ที่พ่ายแพ้ส่งกระสุนมาเป็นของกำนัล มีเท่าไหร่ข้าก็เอาเท่านั้น ทำไมจะไม่เอา หยุนหยุนบอกเอาก็คือเอา”

น้ำเสียงที่ทำให้คนอกแตกตายของกงชิงวี่ ทำให้ซูมู่หรงอยากบิดหัวเขาลงมา แต่เขาไม่มีความสามารถนี้ และอันหลิงหยุนก็เหมือนกับดื่มยาเสน่ห์เข้าไปปกป้องแต่กงชิงวี่ ทำให้เขาอัดอั้นตันใจมาก