ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 397

บทที่ 397 หอกข้างแคร่ (ภยันตรายที่ซ่อนอยู่ภายใน)

ผู้คนมากมายที่อยู่ตรงหน้ากงชิงวี่ กับการแต่งตัวของคนเหล่านั้นเขาปรับตัวได้อย่างรวดเร็วอีกทั้งยอมรับแล้ว

อันหลิงหยุนเจอแผนกจิตเวช และตรงไปพบแพทย์ด้านนั้น

หมอทำหน้าลำบากใจ มองกงชิงวี่แล้วก็ถามคำถามเล็กน้อย

“คุณชื่ออะไร อายุเท่าไหร่แล้ว?”

“กงชิงวี่ อายุสิบเก้า”

หมออึ้งไป นี่ดูเหมือนอายุสิบเก้า?

ดูแล้วแววตาดูเฉียบคมกว่าคนอายุสามสิบอีก

“เขาคือสามีฉัน ตั้งแต่เดือนที่แล้วเขาก็เริ่มนอนไม่หลับ ครอบครัวอาเจ็ดเขาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ เขาก็เริ่มมีพฤติกรรมแปลกๆ ฉันตรวจดูแล้ว เขาเป็นโรคซึมเศร้า แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเกิดขึ้นได้ คุณช่วยฉันดูหน่อย โรคซึมเศร้ามียาเฉพาะที่มีประสิทธิภาพไหม?” ครั้งนี้อันหลิงหยุนไม่คิดจะไปห้องทดลอง ห้องทดลองก็ไม่มียาเฉพาะทางที่มีประสิทธิภาพพิเศษสำหรับรักษาโรคซึมเศร้าได้ สู้มาหาในโรงพยาบาลดีกว่า

หมอพูดว่า “หมอจะสั่งยารักษาโรคซึมเศร้าให้พวกคุณ แต่ก็ยังหวังว่าพวกคุณจะเข้ารับการบำบัดทางจิต ถึงแม้โรคแบบนี้จะไม่ใช่โรคที่รักษาไม่หาย แต่ก็ทำให้คนตายได้”

“ขอบคุณค่ะ!”

อันหลิงหยุนเหมือนฝันไปเลย หยิบใบสั่งยาแล้วก็ไปซื้อยา

เดินถึงด้านล่างมองไปที่ชื่อยาแล้ว ก็โยนทิ้งถังขยะไป

กงชิงวี่ไม่เข้าใจ “ทำไมถึงโยนทิ้งล่ะ?”

“เป็นเพียงแค่ยาธรรมดา ช่วยอะไรไม่ได้เลย แถมผลข้างเคียงก็เยอะด้วย ต้องใช้ของนำเข้า แต่สถานที่ทั่วไปน่าจะไม่มี ถึงแม้จะมี เราก็ไม่มีปัญญาใช้ เพราะไม่มีเงิน”

“ข้ามีเงิน” กงชิงวี่หยิบถุงเงินออกมาจากตัวถุงหนึ่ง อันหลิงหยุนนับถือจริงๆ หยิบเอามาใส่คืนเขาไป

“เงิน(ก้อน)ไม่มีค่าที่นี่ ครั้งหน้าต้องเอาทองมา”

แล้วกงชิงวี่ก็หยิบถุงออกมาอีก ควักทองออกมาจากข้างในหนึ่งตำลึงให้อันหลิงหยุน “ทองข้าก็มี”

สีหน้าอันหลิงหยุนเปลี่ยนไปในทันที!

ถึงจะมีทองแล้วอันหลิงหยุนก็ไม่กล้าใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายไปทั่ว ลากกงชิงวี่หาที่ซ่อนตัวเอาไว้ก่อน

กงชิงวี่ทำหน้าภาคภูมิใจใจ “ข้าก็ไม่ทำให้อับอาย?”

“ไม่ใช่เรื่องอายหรือไม่อาย ท่านไม่บัตรประจำตัวประชาชน ตรวจสอบออกมาท่านจะถูกเอาตัวไปเป็นหนูทดลอง(หนูขาวตัวเล็ก)” อันหลิงหยุนตั้งใจขู่กงชิงวี่ หน้ากงชิงวี่เต็มไปด้วยความแปลกใจ หนูทดลอง(หนูขาวตัวเล็ก)คืออะไร? หนูหรือ?

อันหลิงหยุนดึงกงชิงวี่นั่งลง ตั้งใจอธิบายโดยละเอียด

กงชิงวี่รู้ว่าคนที่นี่ป่าเถื่อนเช่นนี้ ไม่พอใจอย่างมาก “มีหรือที่ข้าจะให้พวกเขาแตะต้อง?”

“ท่านอ๋อง ยังจำที่ข้าบอกได้ไหม คนที่นี่เขาไม่คุกเข่ากัน?”

กงชิงวี่พยักหน้า “จำได้”

“งั้นก็ดี ท่านต้องฟื้นความจำอย่างละเอียด ว่ามีความเข้าใจในโลกอนาคตมากน้อยแค่ไหน?”

กงชิงวี่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เข้าใจแบบครึ่งๆกลางๆ”

“อืม ถือว่าจริงใจพอสมควร” อันหลิงหยุนรู้สึกว่า กงชิงวี่รู้จักตัวเอง(ประเมินตัวเองได้ถูกต้อง)ดีมาก เป็นคนที่ถ่อมตนมากเกินไป

“ท่านอ๋อง ข้าจะพูดกับท่าน เราต้องรีบหายาให้ได้ แล้วก็รีบกลับไปโดยเร็ว ไม่งั้นหากเกิดเรื่องกับท่าน ข้ากลับไปยังจะมีความหมายอะไร”

อันหลิงหยุนพูดเกลี้ยกล่อมไม่หยุด กงชิงวี่ก็ใช้ประโยชน์ได้มาก พยักหน้ารับเชื่อฟังราวกับเด็กๆ “หยุนหยุนพูดถูกแล้ว”

อันหลิงหยุนใช้เวลาสามชั่วโมงในการเผยแพร่สภาพแวดล้อมในสังคมปัจจุบันให้กงชิงวี่อย่างเต็มที่ และกฎในการดำเนินชีวิต

แล้วก็เอาเสื้อผ้าใหม่เอี่ยมมาให้กงชิงวี่เปลี่ยน

ใส่หัวกระสุนครั้งแรก กงชิงวี่รู้สึกไม่คุ้นเคย อันหลิงหยุนกลับรู้สึกว่าดูเป็นชายชาตรี(ดูแมน)มาก

ใส่เสื้อผ้าเสร็จกงชิงวี่มองไปที่กระจกสักพัก ชี้ไปที่กระจก “ข้าจะเอากระจก กลับไปอย่าลืมเอาไปด้วย”

“ท่านอ๋อง ข้าสามารถพาท่านกลับไปได้ ข้าก็ต้องกราบไหว้เทวดาฟ้าดินแล้ว” ตอนนี้อันหลิงหยุนเป็นกังวลว่าจะสามารถพากงชิงวี่กลับไปได้หรือไม่

“ข้าจะเอาไปด้วย” กงชิงวี่ชอบกระจกตรงหน้ามาก และยังมีความรู้สึกพิเศษต่อมันอย่างมาก

อันหลิงหยุนไม่สนใจเขา “ท่านอ๋องชอบกลับไปจะทำให้ท่าน”

“จริงหรือ?”

“จริงๆ” อันหลิงหยุนยืดอกรับประกัน กงชิงวี่ถึงไม่ไปยุ่งกับกระจกบานนั้นอีก