ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 396

บทที่ 396 ระบบอัพเกรด

อันหลิงหยุนกล่าวหัวข้อของนางต่อ “แล้วข้าก็ชอบเขาขึ้นมาเช่นนี้ และชอบคนคนนั้นเอามากๆ

ที่น่าเสียใจคือ ตอนที่ข้าชอบเขา เขาก็กระโดดลงมาจากตึกสูงเสียชีวิตไปแล้ว

มาด่วนจากลาไปเช่นนี้ ก็ไม่มีสัญญาณการมีชีวิตอีกเลย”

กงชิงวี่หันกลับมา อันหลิงหยุนยิ้ม “ใช่ ตอนที่ข้าชื่นชอบเขา เขาตายไปแล้ว และตอนที่เขาตาย เขาอายุมากกว่าข้าที่ไม่รู้จักเขายี่สิบกว่าปี เราถือเป็นความชอบที่ลืมอายุ(รักข้ามรุ่น)

ก็ไม่ได้เสียใจอะไรมากมาย แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มี ข้าชื่นชอบท่าทางสง่างามของเขา ชื่นชอบความมีเสน่ห์ที่ไม่มีใครแทนได้ของเขา ชื่นชอบความกระตือรือร้นที่ไร้เดียงสาของเขา รวมทั้งยอมรับเรื่องที่เขาตกหลุมรักผู้ชายคนหนึ่งได้”

กงชิงวี่เดินไปนั่งตรงหน้าอันหลิงหยุน เลิกคิ้วมองอันหลิงหยุนครู่หนึ่ง สีหน้าดูดีขึ้นมาเล็กน้อย รักผู้ชาย?

อันหลิงหยุนรินชาให้กงชิงวี่แก้วหนึ่ง “เขาชื่อจางกั๋วหรง ตายเพราะโรคซึมเศร้า ในยุคสมัยของข้า มันเป็นโรคที่ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ หลังจากรักษาหายแล้วก็กลับมาเป็นซ้ำได้บ่อยๆ

เขาเป็นคนสง่างามและกระตือรือร้นเอาการเอางาน จิตใจของเขากว้างขวางมาก และข้ารู้จักเขา จากบนโทรทัศน์ ในหนังสือ แล้วก็ภาพยนตร์ของเขา เพลงของเขาด้วย!”

อันหลิงหยุนร้องเพลงให้กงชิงวี่ฟังเพลงหนึ่ง ถึงแม้กงชิงวี่ฟังไม่เข้าใจ แต่เขาสามารถสัมผัสได้ อันหลิงหยุนยังมีความเสียใจอยู่

“ถึงแม้ข้าจะไม่เข้าใจจังหวะของเจ้า แต่ในความคิดของข้า คนเช่นเขาร้องเพลงเช่นนี้ ก็ไม่น่าใช่คนแบบที่เจ้าพูด เพลงนี้ฟังแล้วก็เศร้าเสียใจมาก”

“เพลงก็สะท้อนความเป็นตัวตนของคนด้านหนึ่ง แต่ว่าเขาไม่ใช่อย่างนั้น สิ่งที่ข้าจำได้คือคำพูดในเพลงของเขา เพราะว่าข้ายังมีความฝัน ยังคงเก็บเจ้าไว้ในใจเช่นเคย

ท่านอ๋อง ถึงแม้ว่าข้าจะกลับไป ข้าก็ไม่มีทางที่จะไม่กลับมา

เพราะท่านอยู่ที่นี่”

กงชิงวี่เบือนหน้าออก “อ้อมวงซะใหญ่โต ก็เพื่อที่จะหลอกข้า”

“หากท่านอ๋องจะคิดเช่นนี้ ข้าก็ไม่มีอะไรจะพูดอีก”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นกลับห้องไป กงชิงวี่ตามเข้าไป เข้าประตูก็กอดอันหลิงหยุนเอาไว้ เขาไม่ยินยอมปล่อยมือ แต่เขากล่าวว่า “ถ้าหากหยุนหยุนกลับไปและไม่กลับมา ข้าก็จะไปหาท่านพ่อตา ใช้หัวโขกกำแพงให้ตาย”

อันหลิงหยุนอ้าปาก หันกลับไปมองทางใบหน้าหล่อเหลาของกงชิงวี่ “วางใจเถอะ ข้าหาวิธีที่จะกลับมาได้แล้ว หากหัวหน้ากล้ามายุ่งวุ่นวาย ข้าก็จะใช้ความตายบีบบังคับ เขาก็ไม่กล้าแล้ว”

“ฮึ พระชายาไม่สู้หาวิธีพาข้าไปด้วย ข้าจะได้พาเขามาด้วย” ดวงตากงชิงวี่ลุกเป็นไฟ อันหลิงหยุนมีลางสังหรณ์ หากพาข้ามไปจริงๆ เขาจะฆ่าซูมู่หรง

อันหลิงหยุนยืนเขย่งปลายเท้า จูบกงชิงวี่ไปหนึ่งที

เขาไม่รู้ว่า นางก็กลัวมากเช่นกัน

หากว่ากลับมาไม่ได้ เพื่อยาเพียงเล็กน้อยมันไม่คุ้มกันเลยจริงๆ แต่คิดถึงหนึ่งชีวิตของท่านป้า ไม่กลับไปก็มีโทษสมควรตายเป็นหมื่นครั้ง

ชีวิตคนใหญ่เท่าฟ้า ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าชีวิตคน

ถึงแม้นางจะก้าวไปบนหนทางของการฆ่าแล้ว แต่คนที่สมควรช่วยก็ยังต้องช่วยอยู่

“ท่านอ๋องวางใจ อย่างไรก็ต้องมีโอกาสอยู่แล้ว รอให้มีโอกาสเมื่อไหร่ ข้าจะต้องพาหัวหน้ามาให้ได้ จากนั้นก็ให้ท่านอ๋องใช้มีดสามร้อยหกสิบเล่ม เสียบทุกเล่มเสียบเข้าไปกระดูก ให้หัวหน้าไม่ได้ตายดี ให้ท่านอ๋องสะใจมีความสุข”

“เจ้าต้องการให้ข้าสะใจมีความสุข หรือว่าจะให้ข้าตกใจกลัวกันแน่ ข้าคิดอยากจะฆ่าเขาให้ตายก็จริง แต่ข้าไม่ได้น่ารังเกียจขนาดนั้น วันๆเอาแต่คิดคำนวณในใจว่าจะทรมานให้เขาตายอย่างไรดี”

“ท่านอ๋องคิดหรือเปล่าไม่อาจรู้ได้ แต่ว่าครั้งนี้ท่านอ๋องไม่ต้องรีบร้อน บอกว่าข้ากระเทือนต่อครรภ์ ขอเพียงท่านอ๋องเฝ้าเอาไว้ก็พอ”

“ข้าต้องเฝ้าเอาไว้แน่นอนอยู่แล้ว หยุนหยุนจำไม่ได้ว่าต้องกลับมา ข้าก็จะไปหาท่านพ่อตา จากนั้นเอาหัวโขกกำแพงตาย!”

“ท่านอ๋อง ขู่คนเป็นเรื่องไร้ความหมายมาก”

“ข้าก็ทำเพราะไม่มีทางเลือก”

“ได้ ท่านอ๋องพูดถูก”

อันหลิงหยุนเดินไปนอนลงอีกด้าน ถึงตอนนี้กงชิงวี่ถึงนอนลงกุมมืออันหลิงหยุนเอาไว้ ยิ่งรู้สึกไม่เต็มใจมากขึ้น “หยุนหยุน ข้าก็อยากไป พาข้าไปด้วยเป็นอย่างไร?”