ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 396

บทที่ 396 ระบบอัพเกรด

อันหลิงหยุนกล่าวหัวข้อของนางต่อ “แล้วข้าก็ชอบเขาขึ้นมาเช่นนี้ และชอบคนคนนั้นเอามากๆ

ที่น่าเสียใจคือ ตอนที่ข้าชอบเขา เขาก็กระโดดลงมาจากตึกสูงเสียชีวิตไปแล้ว

มาด่วนจากลาไปเช่นนี้ ก็ไม่มีสัญญาณการมีชีวิตอีกเลย”

กงชิงวี่หันกลับมา อันหลิงหยุนยิ้ม “ใช่ ตอนที่ข้าชื่นชอบเขา เขาตายไปแล้ว และตอนที่เขาตาย เขาอายุมากกว่าข้าที่ไม่รู้จักเขายี่สิบกว่าปี เราถือเป็นความชอบที่ลืมอายุ(รักข้ามรุ่น)

ก็ไม่ได้เสียใจอะไรมากมาย แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มี ข้าชื่นชอบท่าทางสง่างามของเขา ชื่นชอบความมีเสน่ห์ที่ไม่มีใครแทนได้ของเขา ชื่นชอบความกระตือรือร้นที่ไร้เดียงสาของเขา รวมทั้งยอมรับเรื่องที่เขาตกหลุมรักผู้ชายคนหนึ่งได้”

กงชิงวี่เดินไปนั่งตรงหน้าอันหลิงหยุน เลิกคิ้วมองอันหลิงหยุนครู่หนึ่ง สีหน้าดูดีขึ้นมาเล็กน้อย รักผู้ชาย?

อันหลิงหยุนรินชาให้กงชิงวี่แก้วหนึ่ง “เขาชื่อจางกั๋วหรง ตายเพราะโรคซึมเศร้า ในยุคสมัยของข้า มันเป็นโรคที่ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ หลังจากรักษาหายแล้วก็กลับมาเป็นซ้ำได้บ่อยๆ

เขาเป็นคนสง่างามและกระตือรือร้นเอาการเอางาน จิตใจของเขากว้างขวางมาก และข้ารู้จักเขา จากบนโทรทัศน์ ในหนังสือ แล้วก็ภาพยนตร์ของเขา เพลงของเขาด้วย!”

อันหลิงหยุนร้องเพลงให้กงชิงวี่ฟังเพลงหนึ่ง ถึงแม้กงชิงวี่ฟังไม่เข้าใจ แต่เขาสามารถสัมผัสได้ อันหลิงหยุนยังมีความเสียใจอยู่

“ถึงแม้ข้าจะไม่เข้าใจจังหวะของเจ้า แต่ในความคิดของข้า คนเช่นเขาร้องเพลงเช่นนี้ ก็ไม่น่าใช่คนแบบที่เจ้าพูด เพลงนี้ฟังแล้วก็เศร้าเสียใจมาก”

“เพลงก็สะท้อนความเป็นตัวตนของคนด้านหนึ่ง แต่ว่าเขาไม่ใช่อย่างนั้น สิ่งที่ข้าจำได้คือคำพูดในเพลงของเขา เพราะว่าข้ายังมีความฝัน ยังคงเก็บเจ้าไว้ในใจเช่นเคย

ท่านอ๋อง ถึงแม้ว่าข้าจะกลับไป ข้าก็ไม่มีทางที่จะไม่กลับมา

เพราะท่านอยู่ที่นี่”

กงชิงวี่เบือนหน้าออก “อ้อมวงซะใหญ่โต ก็เพื่อที่จะหลอกข้า”

“หากท่านอ๋องจะคิดเช่นนี้ ข้าก็ไม่มีอะไรจะพูดอีก”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นกลับห้องไป กงชิงวี่ตามเข้าไป เข้าประตูก็กอดอันหลิงหยุนเอาไว้ เขาไม่ยินยอมปล่อยมือ แต่เขากล่าวว่า “ถ้าหากหยุนหยุนกลับไปและไม่กลับมา ข้าก็จะไปหาท่านพ่อตา ใช้หัวโขกกำแพงให้ตาย”

อันหลิงหยุนอ้าปาก หันกลับไปมองทางใบหน้าหล่อเหลาของกงชิงวี่ “วางใจเถอะ ข้าหาวิธีที่จะกลับมาได้แล้ว หากหัวหน้ากล้ามายุ่งวุ่นวาย ข้าก็จะใช้ความตายบีบบังคับ เขาก็ไม่กล้าแล้ว”

“ฮึ พระชายาไม่สู้หาวิธีพาข้าไปด้วย ข้าจะได้พาเขามาด้วย” ดวงตากงชิงวี่ลุกเป็นไฟ อันหลิงหยุนมีลางสังหรณ์ หากพาข้ามไปจริงๆ เขาจะฆ่าซูมู่หรง

อันหลิงหยุนยืนเขย่งปลายเท้า จูบกงชิงวี่ไปหนึ่งที

เขาไม่รู้ว่า นางก็กลัวมากเช่นกัน

หากว่ากลับมาไม่ได้ เพื่อยาเพียงเล็กน้อยมันไม่คุ้มกันเลยจริงๆ แต่คิดถึงหนึ่งชีวิตของท่านป้า ไม่กลับไปก็มีโทษสมควรตายเป็นหมื่นครั้ง

ชีวิตคนใหญ่เท่าฟ้า ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าชีวิตคน

ถึงแม้นางจะก้าวไปบนหนทางของการฆ่าแล้ว แต่คนที่สมควรช่วยก็ยังต้องช่วยอยู่

“ท่านอ๋องวางใจ อย่างไรก็ต้องมีโอกาสอยู่แล้ว รอให้มีโอกาสเมื่อไหร่ ข้าจะต้องพาหัวหน้ามาให้ได้ จากนั้นก็ให้ท่านอ๋องใช้มีดสามร้อยหกสิบเล่ม เสียบทุกเล่มเสียบเข้าไปกระดูก ให้หัวหน้าไม่ได้ตายดี ให้ท่านอ๋องสะใจมีความสุข”

“เจ้าต้องการให้ข้าสะใจมีความสุข หรือว่าจะให้ข้าตกใจกลัวกันแน่ ข้าคิดอยากจะฆ่าเขาให้ตายก็จริง แต่ข้าไม่ได้น่ารังเกียจขนาดนั้น วันๆเอาแต่คิดคำนวณในใจว่าจะทรมานให้เขาตายอย่างไรดี”

“ท่านอ๋องคิดหรือเปล่าไม่อาจรู้ได้ แต่ว่าครั้งนี้ท่านอ๋องไม่ต้องรีบร้อน บอกว่าข้ากระเทือนต่อครรภ์ ขอเพียงท่านอ๋องเฝ้าเอาไว้ก็พอ”

“ข้าต้องเฝ้าเอาไว้แน่นอนอยู่แล้ว หยุนหยุนจำไม่ได้ว่าต้องกลับมา ข้าก็จะไปหาท่านพ่อตา จากนั้นเอาหัวโขกกำแพงตาย!”

“ท่านอ๋อง ขู่คนเป็นเรื่องไร้ความหมายมาก”

“ข้าก็ทำเพราะไม่มีทางเลือก”

“ได้ ท่านอ๋องพูดถูก”

อันหลิงหยุนเดินไปนอนลงอีกด้าน ถึงตอนนี้กงชิงวี่ถึงนอนลงกุมมืออันหลิงหยุนเอาไว้ ยิ่งรู้สึกไม่เต็มใจมากขึ้น “หยุนหยุน ข้าก็อยากไป พาข้าไปด้วยเป็นอย่างไร?”

“ท่านอ๋อง หากสามารถพาท่านไปได้ ข้าพาท่านไปด้วยนานแล้ว เห็นท่านอยากเข้าใจเรื่องของโลกอนาคตขนาดนั้น ต้องอยากพาท่านไปด้วยมากแน่นอนอยู่แล้ว แต่ข้าไม่มีวิธี”

อันหลิงหยุนนอนอยู่ กงชิงวี่ก็ขึ้นเตียงไป คนหนึ่งอยู่ข้างในอีกคนอยู่ข้างนอก

กงชิงวี่กุมมือเอาไว้แน่น “ลองดูหน่อยเป็นอย่างไร”

เห็นกงชิงวี่ตั้งตารอขนาดนั้น อันหลิงหยุนทนไม่ได้ที่จะกระทบกระเทือนจิตใจเขา ใบหน้าหล่อเหลาของเขาตั้งตารอคอยเหมือนเด็กๆ อันหลิงหยุนเลยพยักหน้า “ถ้าเช่นนั้นเรามาลองดู แต่หากว่าท่านอ๋องไม่สามารถไปได้ ก็ไม่ต้องเสียใจไป อย่างไรก็ยังมีโอกาสไปได้อยู่”

“ข้ารู้ เริ่มกันเถอะ”

กงชิงวี่หลับตาลง เขาหลับไปก่อนแล้ว

อันหลิงหยุนพลิกตัวนอนตะแคง กอดเอวกงชิงวี่เอาไว้ คลอเคลียเอาไว้แน่น คิดว่าจะไปหายารักษาโรคซึมเศร้า นอนหลับไป

หลับไปครั้งนี้อันหลิงหยุนเหมือนไปถึงเมืองเจริญรุ่งเรืองที่มีความคึกคัก รอบๆรถราวิ่งกันขวักไขว่ ผู้คนหลั่งไหล่ไปมาไม่ขาดสาย นางไปอยู่ในเมืองที่มีเสียงดังเอะอะ

แต่ว่าด้านหน้าก็คือโรงพยาบาลขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง อันหลิงหยุนกลับไม่แปลกใจแม้แต่น้อย สัมผัสไปที่ร่างกาย แล้วดูเสื้อผ้าที่สวมใส่ ดีที่ไม่ใช่นางที่ท้องใหญ่สวมเสื้อชาววังที่จวนอ๋องเสียน

นางสวมเสื้อผ้าคนธรรมดา กางเกงขายาว ด้านนอกเป็นเสื้อกันลมตัวหนึ่ง

เห็นใบไม้สีเหลืองที่อยู่บนต้นไม้ อันหลิงหยุนรู้ว่าเวลานี้เป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงแล้ว

กำลังคิดจะเข้าไปดูในโรงพยาบาล เพิ่งจะก้าวเท้า ด้านหลังมีคนเรียกนาง “หยุนหยุน”

อันหลิงหยุนตะลึงอึ้งไป หันหลังกลับไปทันที “ท่านอ๋อง”

กงชิงวี่ทำหน้าไม่รู้อิโหน่อิเหน่ สวมชุดคลุมขนาดใหญ่ ผมสีดำขลับของเขาดูสะดุดตามาก อันหลิงหยุนรีบร้อนเดินเข้าไปหา

“ท่านอ๋อง.......”

“ที่นี่เป็นโลกอนาคตหรือ?” กงชิงวี่ยังอยู่ในอาการตกตะลึง เขาสามารถตามอันหลิงหยุนมาถึงโลกอนาคตได้

ชุดที่อันหลิงหยุนสวมใส่แปลกมาก เป็นดั่งที่นางพูดจริงๆ

อันหลิงหยุนกลับตกใจมาก “ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?”

“หยุนหยุน........เจ้าไม่ชอบให้ข้ามา?” กงชิงวี่หรี่ตาลงเล็กน้อย อันหลิงหยุนนึกขึ้นมาได้ยิ้มอย่างเขินๆ ยื่นมือไปหยิกกงชิงวี่ทีหนึ่ง

“เจ็บไหม?”

กงชิงวี่ขมวดคิ้ว “เจ็บ!”

“น่าแปลก!”

อันหลิงหยุนก็อธิบายไม่ถูกว่าเกิดอะไรขึ้น เป็นไปได้ว่าอาจจะเกี่ยวข้องกับระบบที่นำติดตัว ในเมื่อนางสามารถนำกล่องยาจากที่นี่ไปได้ ถ้าอย่างนั้นนำกงชิงวี่มาด้วย ดูท่าไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

แต่นางไม่เคยได้ยินว่าระบบมีช่องว่างเช่นนี้มาก่อน หรือเป็นว่าระบบอัพเกรดแล้ว?

เห็นหน้าเล็กอันหลิงหยุนเปลี่ยนไปมา สีหน้ากงชิงวี่ก็ยิ่งไม่น่าดู

“หยุนหยุน ไม่ชอบที่ข้าตามมา หรือว่าอยู่ที่นี่หยุนหยุนมีอะไรปิดบังข้า?”

“มีที่ไหน?” อันหลิงหยุนรีบสวนกลับทันที ถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่นางมีความคิดดีๆเข้ามา รู้สึกว่าย้อนเวลามาเช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน ยื่นมือไปจับกงชิงวี่ก็เข้าไปในโรงพยาบาล ขณะที่เดินอันหลิงหยุนก็บอกว่า “เข้าไปดูก่อน ท่านก็ไม่ต้องพูดอะไรนะ”

กงชิงวี่ถูกลากไป มองไปรอบสี่ทิศ

เขาต้องมองดูเรื่องราวของที่นี่ให้มาก

อันหลิงหยุนพากงชิงวี่เดินจนถึงในโรงพยาบาล คนกลุ่มหนึ่งจ้องมองพวกเขา อันหลิงหยุนอธิบายว่า “สามีดิฉัน เขาป่วยค่ะ”

ทุกคนต่างพากันเห็นใจมากพยักหน้า จากนั้นก็พากันจากไป

สังคมของคนในยุคปัจจุบัน อะไรก็เกิดขึ้นได้ อย่าว่าแต่ป่วยเลย ถึงแม้จะไม่ได้ป่วย ผู้คนที่ใส่เหมือนกงชิงวี่ก็พบได้ทั่วไป เครื่องแต่งกายโบราณกลายเป็นเทรนอย่างหนึ่งในยุคปัจจุบันมานานแล้ว

เพียงแต่โผล่มาในที่สาธารณะ เสียงตอบรับก็อาจจะมากไปหน่อย