ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 401

บทที่ 401 ร่างเดิมที่ไร้ค่า

เว่ยหลิงชวนรีบร้อนกล่าว “อ๋องเสียน ท่านรู้จักคุณหนูสักจวนหรือไม่ ？”

“จะมีก็เพียงแต่มู่มิงที่ข้ารู้จัก แต่ว่ามู่มิงเข้ามาอยู่ที่นี่แล้ว เจ้ายังไม่กลั่นแกล้งนางให้ตายอีกรึ？”กงชิงวี่กล่าวอย่างปากคอเราะร้าย เว่ยหลิงชวนที่ถูกทำให้ตกใจนั้น รีบส่ายศีรษะไปมา คล้ายกับเกรงกลัวมู่มิงเป็นอย่างมาก

“ข้าน้อยมิกล้า ทว่าผู้คนในจวนยังคงใช้ชีวิตกันอย่างปกติดีพ่ะย่ะค่ะ”

“เช่นนั้นข้าก็ไม่ทราบแล้ว”กงชิงวี่ปฏิเสธอย่างแน่วแน่ อันหลิงหยุนรู้เพียงแต่ว่า กงชิงวี่จิตใจไม่ค่อยสงบนัก

“เอาเช่นนี้เถอะ มิสู้ให้เสนาบดีกรมพระคลังเป็นผู้ตรวจสอบดูว่าหญิงสาวบ้านใดที่เหมาะสม เรื่องนี้ยังต้องการข้อคิดเห็นจากท่านป้า บางทีท่านป้าอาจเลือกคนไว้แล้วก็เป็นได้”

เว่ยหลิงชวนพยักหน้า “เช่นนั้น ข้าน้อยจักไปถามดูพ่ะย่ะค่ะ”

“ตอนนี้เจ้าอย่าเพิ่งไป นางกำลังบรรทมอยู่”

อันหลิงหยุนหมุนตัวเพื่อกลับไปดูองค์หญิงใหญ่ ดูว่านางนั้นบรรทมแล้วเป็นแน่แท้

เว่ยหลิงชวนมีท่าทีกังวลใจเป็นอย่างมาก “ทุกครั้งที่บรรทมจะฝันร้ายอยู่ตลอด มือเท้าเย็นและมีเหงื่อไหลออกมา จนทำให้ตกใจตื่น ข้าถามนางแต่นางกลับไม่ตอบ”

“ครั้งนี้ไม่มีทาง ข้าจักดูแลนางเอง ข้าต้องฉีดยาบำรุงให้แก่นาง ในเวลาหนึ่งชั่วยามนี้ หากนางตื่นแล้วอย่าให้นางทราบเรื่องนี้ ”อันหลิงหยุนนำกระเป๋ายาเข้ามาและเริ่มลงมือทำงาน

เว่ยหลิงชวนคอยอยู่ข้างกายนางตลอดเวลา ด้วยกลัวว่าองค์หญิงใหญ่จะถูกฝันร้ายทำให้ตกใจตื่น ทว่าผ่านไปหนึ่งชั่วยามแล้วนั้น กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เว่ยหลิงชวนถอนหายใจและนั่งลงผล็อยหลับไป

อันหลิงหยุนเหลือบมองสีหน้าที่ไม่สู้ดีของกงชิงวี่“ท่านอ๋องก็เป็นกังวลด้วยหรือ？”

กงชิงวี่หมุนตัวเดินออกไป ส่วนอันหลิงหยุนเก็บข้าวเก็บของก่อนถึงเดินตามออกมา

“ท่านอ๋อง มิสู้จัดหาการแต่งงานให้โจ่จงเจิ้นจะดีกว่า”

“มู่มิงก็ดีแล้ว”

“ถึงแม้นางจะยินยอม ทว่าก๊กกู๋ใหญ่ต้องไม่ยินยอมเป็นแน่ ก่อนหน้าที่ท่านอ๋องไปด่านชายแดน ก๊กกู๋ใหญ่ไปเข้าเฝ้าเสด็จแม่ กล่าวถึงเรื่องพระชายารองของท่านอ๋อง ก๊กกู๋ใหญ่ผู้นี้จิตใจชั่วร้ายยิ่งนัก”

“จิตใจชั่วร้ายของเขานั้นมีประโยชน์เช่นไร ใจของข้านั้นรู้ดี”

กงชิงวี่เดินออกจากประตูอย่างช้าๆเนิบๆ อันหลิงหยุนก็ไม่ทราบได้ว่าเขาไปทำอันใดมากันแน่ พอพลบค่ำต้าจงเจิ้งได้นำพระราชโองการของฮ่องเต้มา เว่ยหลิงชวนออกไปรับพระราชโองการ ขณะนั้นองค์หญิงใหญ่ทรงตื่นจากบรรทมแล้ว ครานี้บรรทมเป็นอย่างดี ร่างกายมีเรี่ยวมีแรง ทั้งยังรู้สึกอยากอาหารอีกด้วย ฮ่องเต้ชิงหยู่รับสั่ง ให้โจ่จงเจิ้นพระราชทานงานแต่งให้แก่เว่ยหลิงชวน ท่ามกลางเมืองหลวง หญิงสาวที่ถูกเลือก จะได้รับการปูนบำเหน็จรางวัลจากฮ่องเต้และได้แต่งงานกับเว่ยหลิงชวน

เว่ยหลิงชวนรับพระราชโองการและกล่าวขอบพระทัย องค์หญิงใหญ่นำราชโองการนั้นมาอ่านครู่หนึ่ง กล่าวอย่างขำขันกับเว่ยหลิงชวน “เจ้าต้องการแต่งงานหรือ？”

“กราบทูลจงลิ่ง ข้าก็อายุไม่น้อยแล้ว มองดูบรรดาหญิงสาวทั้งหลายที่ถูกยกให้ผู้อื่นไปนั้น ก็เกรงว่าจะล่าช้าไปกว่านี้ ดังนั้นจึงอยากทำการคัดเลือกก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

“อืม...เช่นนี้ ผู้ที่ข้าเลือกมาให้เจ้า มีผู้ใดเหมาะสมหรือไม่ เจ้านั้นซื่อสัตย์ยึดมั่นโดยแท้ ช่างง่ายต่อการถูกหลอกเสียนี่! ”

ท้ายที่สุดแล้วอันหลิงหยุนก็โล่งใจที่การรักษาเห็นผลแล้ว

“ท่านป้า ข้าและท่านอ๋องขอทูลลาก่อนเพคะ ทว่าเรื่องวันนี้ที่ท่านป้าได้รับการฉีดยา โปรดอย่าแพร่งพรายออกไปเพคะ เหตุเพราะยาที่มีนั้นไม่มากพอ ทั้งยังยากต่อการเก็บรักษา หากว่า…แค่กๆ…”อันหลิงหยุนแสร้งทำทีเป็นกักเก็บเสียงไอ ราวกับกลัวว่าจะมีคนได้ยินยังไงยังงั้น

องค์หญิงใหญ่มีพระพักตร์ที่เคร่งขรึมขึ้น “ยังมีอีกหรือ？”

“ไม่มากแล้วเพคะ”อันหลิงหยุนรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“การฉีดยานี้นานเพียงใดจึงจะทำได้อีกครั้ง？”

“ต้องฉีดทุกวันเพคะ หากฉีดเป็นบางครั้งบางครา จักทำให้ผิวพรรณเรียบเนียน ทั้งยังช่วยให้เยาว์วัยขึ้นอีกด้วยนะเพคะ แต่ทว่าท่านป้าย่อมมิต้องสนพระทัยเรื่องเหล่านี้เพคะ เพราะว่าท่านป้ายังทรงพระเยาว์อยู่แล้วเพคะ ”

“เยาว์วัยได้อย่างไรกัน ฮองไทเฮากับข้าแตกต่างกันไม่มาก หากนางมิทรงเยาว์วัยข้าก็เช่นกัน เริ่มฉีดกันพรุ่งนี้เป็นต้นไป ฮองไทเฮาฉีดไปเท่าใดข้าก็ต้องการเท่านั้น หากนางไม่ยินยอม ให้นางมาพบข้า”

“ท่านป้า นี่ทำให้ลูกสะใภ้ลำบากเสียแล้ว ยาที่มีอยู่มีเพียงน้อยนิด ซึ่งก็ได้รวบรวมมาจากทุกหนแห่ง จะให้ลูกสะใภ้ไปบอกกล่าวเสด็จแม่อย่างไรเล่าเพคะ? ”

ใบหน้าของอันหลิงหยุนดูกลัดกลุ้มอย่างยิ่ง