ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 405

บทที่ 405 การสู่ขอที่มีหลักฐาน

อันหลิงหยุนมองหยุนจิ่นที่คุกเข่าอยู่ อาภรณ์สีแดงสดของดูแล้วช่างงดงาม

หากนางไม่ต้องการแต่งงาน เหตุใดจึงได้สวมชุดงานแต่งก่อนตาย แท้จริงนั้นนางต้องการสวมใส่ให้แก่ผู้ใดดูเล่า？

อันหลิงหยุนกล่าวกับนาง “ลุกขึ้นเถิด พื้นค่อนข้างเย็น เจ้าเองก็เพิ่งจะดีขึ้น”

หยุนจิ่นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ข้ามิอาจแต่งกับเว่ยหลิงชวนเจ้าค่ะ ข้ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว แต่มิอาจบอกผู้ใดได้”

อันหลิงหยุนฉายแววครุ่นคิดไปเล็กน้อย“หยุนจิ่น ข้าอยากถามเจ้าเพียงหนึ่งประโยค”

“เจ้านายเชิญถาม”

“คนที่เจ้าชอบ ใช่ท่านอ๋องหรือไม่？”

“ไม่ใช่เจ้าค่ะ”

หยุนจิ่นหน้าแดงระเรื่อ อันหลิงหยุนมองไปที่หยุนจิ่วก็รู้สึกว่านางมิได้โป้ปด จากนั้นนางก็มิได้ทำให้หยุนจิ่วลำบากใจมากไปกว่านี้

“ลุกขึ้นเถิด ไม่ใช่ท่านอ๋องก็แล้วไป”หยุนจิ่นถึงได้ลุกขึ้น อันหลิงหยุนได้ชี้ไปที่โต๊ะ “กินข้าวกันเถิด”

หยุนจิ่นลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เก็บชุดแต่งงานที่ใส่ไว้อย่างเรียบร้อย และกลับไปร่วมกินข้าวกับอันหลิงหยุนและมู่มิง

“กินให้มากหน่อย ภายหน้าหากมีเรื่องอันใดอย่าเพิ่งคิดสั้น การตายมิอาจแก้ปัญหาได้ทั้งหมด การมีชีวิตอยู่ต่อไปนั้นถึงจะนับว่าเป็นการแก้ไขปัญหา รู้หรือไม่？”

อันหลิงหยุนกินข้าวไปพลางหยิบยกเรื่องของหยุนจิ่นขึ้นมากล่าว หลังจากินข้าวเสร็จก็ให้นางไปจัดการธุระของนาง กังวลว่าจะมีปัญหาถึงได้ให้มู่มิงตามไปด้วย ส่วนนางได้ออกจากจวนอ๋องเสียนเพื่อไปเข้าเฝ้าองค์หญิงใหญ่

ประเดี๋ยวค่อยกล่าว มิใช่ว่านางยังต้องฉีดยาให้แก่องค์หญิงใหญ่อยู่อีกหรือ

องค์หญิงใหญ่กำลังคำนวณถึงสินสอดทองหมั้นที่ต่องใช้ในงานแต่งของหยุนจิ่น

ขณะที่อันหลิงหยุนก้าวเข้าไปก็ได้พบกับกล่องหลายสิบใบ และนักบัญชีหลายสิบคนที่กำลังถือลูกคิด คำนวณสินสอดทั้งหมดอย่างรวดเร็ว

อันหลิงหยุนไปยืนที่หน้ากล่องใบหนึ่งพลางกวาดตามองไปหนึ่งรอบ ข้างในเต็มไปด้วย เงิน ทอง ไข่มุก และหยก ด้านบนเขียนไว้ว่า กำไรหินโมราหกเส้น

ทางด้านข้างมีหินตาแมวหกสิบเม็ดที่อยู่ในกล่อง มองไปยังที่อื่น ล้วนแต่มีเพชรนิลจินดายู่หลากหลายแบบ

ส่วนกล่องอื่นๆยังของอยู่ข้างในอีกมากมาย จากนั้นอันหลิงหยุนได้เดินอ้อมเข้าไปหาองค์หญิงใหญ่ ส่วนเว่ยหลิงชวนก็ได้ทำหน้าเคร่งขรึมอยู่ที่หน้าประตู

อันหลิงหยุนหยุดคิดไปครู่หนึ่ง พลันนึกถึงคำที่หยุนโล๋ชวนกล่าวกับตนวันนั้น เพื่อให้การขอร้องนั้นสมบูรณ์ ทำได้เพียงลองวิธีนี้เท่านั้น

อันหลิงหยุนเดินเข้ามาและกล่าวถาม “ใต้เท้า ท่านได้ยินเรื่องในจวนของข้าหรือไม่？”

เว่ยหลิงชวนพยักหน้า “เมื่อเช้าอ๋องเสียนได้แจ้งให้ข้าทราบแล้ว”

“เช่นนั้นท่านมีความเห็นว่าอย่างไร？”

เว่ยหลิงชวนกล่าวอย่างขมขื่น “ข้าน้อยไม่รู้มาก่อนว่าแม่นางหยุนจิ่นมิได้ยินยอม ทั้งยังกลุ้มอกกลุ้มใจอยู่เป็นนาน หากข้ารู้ว่าแม่นางหยุนจิ่นไม่ยินยอม จักได้ปฏิเสธการแต่งงานไปเสียแต่ทีแรก ทว่าบัดนี้เป็นเช่นนี้ ถ้าใต้เท้าจงลิ่งไม่รับปากข้าน้อยละก็ เกรงว่าอาจเป็นอันตรายถึงชีวิต ”

“ก็ไม่แน่หรอก”อันหลิงหยุนมองไปยังเว่ยหลิงชวน ถึงแม้ว่าทำเช่นนี้ออกจะเกินไป ทว่ากลับเป็นเหตุสุดวิสัย ด้วยว่าไม่มีทางเลือกจึงได้เลือกแผนการที่โง่เขลาเยี่ยงนี้

เว่ยยหลิงชวนกล่าวถาม “พระชายาอ๋องเสียนมีแผนหรือ？”

“จะว่าไป เพียงแค่ไม่รู้ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้”

“เชิญพระชายาอ๋องเสียนกล่าวมาเถิด ขอเพียงได้ช่วยแม่นางหยุนจิ่น ข้าน้อยยอมร่วมมือกับท่าน”

“เชิญใต้เท้าทางด้านนี้”

อันหลิงหยุนก้าวเดินไปยังด้านหน้าก่อน เว่ยหลิงชวนก็เดินตามไป

“ไม่ขอปิดบังโจ่วจงเจิ้น แท้แล้วมีอีกหนึ่งวิธี ที่จะทำให้หยุนจิ่นปลอดภัย เพียงแต่ว่าอาจจะทำให้ใต้เท้านั้นลำบากอยู่หลายส่วน”

“พระชายาเชิญกล่าว”

อันหลิงหยุนลังเลไปชั่วครู่“ตำหนักหยุนกั๋วกงมีคุณหนูอยู่สี่นาง หยุนโล๋ชาย นางโตกว่าชายาอ๋องตวนอยู่หนึ่งปี บัดนี้ตระกูลหยุนอยากที่จะแต่งงานกับท่าน ทว่าองค์หญิงใหญ่ได้ปฏิเสธนางไป พระชายาอ๋องตวนขอร้องข้าให้ช่วยสู่ขอ ข้านั้นมิเคยพบหน้านาง จึงมิได้รับปาก หากเพียงใต้เท้าเห็นด้วย ข้าสามารถที่จะไปช่วยโจ่จงเจิ้งดูได้ ”

เว่ยหลิงชวนพลันกระจ่าง และไม่ลังเล รีบพยักหน้าตอบรับ“ก็ดี ถ้าเช่นนั้นรบกวนพระชายาอ๋องเสียนแล้ว”

“รบกวนอันใดกัน ข้าก็ทำเพื่อหยุนจิ่น กล่าวตรงๆแบบไม่ปิดบัง หยุนจิ่นนางมีคนที่นางชอบอยู่แล้ว มิใช่ว่าใต้เท้าไม่ดี”