ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 406

บทที่ 406เข้าอกเข้าใจฮูหยินรอง

งานแต่งของเว่ยหลิงชวนไม่นานก็ถูกกำหนดขึ้น ตำหนักกั๋งกงและต้าตงเจิ้งย่วนได้แลกเปลี่ยนดวงชะตา กัน ทั้งสองฝ่ายได้เชิญหมอดูดวงชะตาชีวิตมาดูให้ กล่าวว่าทั้งคู่นั้นสวรรค์ส่งมาให้เป็นคู่กัน

หยุนจิ่นก็ได้ส่งของขวัญไปยังตำหนักกั๋งกงด้วยตนเอง แสดงให้เห็นว่านางนั้นยินดีจากใจจริง

เรื่องการแต่งงานก็ได้มอบให้ผู้ที่ชำนาญการเป็นผู้ควบคุมดูแล ส่วนองค์หญิงใหญ่ก็ได้ไปที่ตำหนักกั๋งกงเพื่อสู่ขอด้วยตนเอง ทำให้มีหน้ามีตาอย่างมาก

อันหลิงหยุนมองไปอย่างอิจฉา หรูหราฟุ่มเฟือยเสียยิ่งกว่าจวนอ๋องเป็นอย่างมาก

เว่ยหลิงชวนเป็นเพียงแค่โจ่จงเจิ้น ทว่างานสู่ขอของเขายังดูดีเสียยิ่งกว่าจวนอ๋อง จะไม่ให้อิจฉาได้อย่างไร

อันหลิงหยุนนั่งอยู่ที่หอน้ำชาพลางมองลงไปยังด้านล่าง “ท่านอ๋อง เหตุใดตอนนั้นท่านไม่ให้อะไรข้าเลย？”

กงชิงวี่ขมวดคิ้ว นานแล้วที่นางมิได้เอ่ยถถึงเรื่องนี้

คำที่กล่าวขึ้นมามีเหตุผลเพียงพอที่จะกล่าวได้อย่างเต็มปากเต็มคำ

“เรื่องเหล่านั้นล้วนแต่เป็นอดีต ที่เรียกว่าดอกไม้ในม่านหมอก หากต้องการให้ข้าประจบเอาใจหญิงสาวที่มีชื่อเสียงฉาวโฉ่ ข้าไหนเลยจะทำได้”

“ท่านอ๋องยังมีเหตุผลอื่น？”อันหลิงหยุนขำขัน

กงชิงวี่ส่ายพัดในมือไปมา ก้มหน้าลงกระซิบข้างหูอันหลิงหยุนว่า “เจ้าอิจฉาหรือ？”

อันหลิงหยุนถามกลับ “อิจฉาแล้วอย่างไร ？ท่านคิดจะสู้ขอข้าอีกรอบหรือ？ ”

“ขอเพียงหยุนหยุนต้องการ ก็ไม่แน่ว่าจะทำไม่ได้”

“ช่างเถิด จวนอ๋องเสียนเพียงแค่ร่ำรวยมีเกียรติเพียงเท่านั้น แท้จริงแล้วจวนอ๋องเสียนไม่ได้มีเงินทองมากมายนัก หากหยุนจิ่นไม่ออกไปดูแลกิจการข้างนอก การกินการอยู่ของท่านไหนเลยจะมีใช้ได้”

“หึหึ ...แค่มีพระชายา ข้าก็เจริญรุ่งเรืองไม่น้อย ข้าจะกลัวอันใด ？”

อันหลิงหยุนมองนัยน์ตาของกงชิงวี่ “หน้าไม่อาย！”

“หึหึ...”

งานแต่งได้จัดขึ้นในต้นเดือนนี้วันที่สิบ ทั้งสองฝ่ายปรึกษากันอย่างแน่นอนแล้ว วันนี้เหมาะสมยิ่งนัก

ณ ตระกูลจุน

จุนซือซือขว้างปาข้าวของในห้อง ตบตีบ่าวรับใช้ก็ทำไปแล้ว

“อันหลิงหยุน อันหลิงหยุน เหตุใดถึงเป็นนางไปได้ นางมีความแค้นอันใดกับตระกูลจุนของข้า นางต้องการอันใด งานแต่งของจุนฉูฉูก็เป็นนางที่สอดเท้าเข้ามา ส่วนจุนเซียวเซียวนางก็ไม่ได้วางอยู่ในสายตา บัดนี้แม้แต่งานแต่งของข้านางก็ยังขัดขวาง？นางต้องการอันใดกันแน่？”

สาวใช้คุกเข่าที่พื้นด้วยความตกใจ ขณะที่ตีหัวของนางเลือดไหล คุกเข่าไปที่พื้นแข็งๆก็มิกล้าที่จะลุกขึ้น

จุนซือซือนางโกรธเป็นอย่างมาก ทุบตีสิ่งของแล้วก็ยังไม่พอใจ ก็กรีดร้องไปอีกหนึ่งงรอบ

ราชครูจุนที่กำลังเดินผ่านอยู่ด้านนอกนั้น ได้ยินเสียงคล้ายจุนซือซือกรีดร้องอยู่ในลาน มองตรงไปก็เห็นจุนซือซือที่อยู่ในลาน เขายืนมองเพื่อดูความเคลื่อนไหว

ผู้ติดตามรีบร้อนเข้าไปดูก่อน กลับมาบอกราชครูจุนในสิ่งที่ตนได้ยิน

ราชครูจุนมองจุนซือซือที่อยู่ในลานอีกหนึ่งรอบ ก็หมุนตัวกลับไปออกไป

กลางดึก

ราชครูจุนนั่งอยู่ภายในห้อง เบื้องหน้าเขาคือรมควันธูป ส่วนภรรยาน้อยทั้งหมดต่างก็ยืนกันอยู่ที่นี่

จุนเจิ้นหนานมีท่าทีนอบน้อม ก้มศีรษะ ทว่าใบหน้านั้นเปี่ยมศรัทธา

ราชครูจุนให้เขายืนมาแล้วกว่าหนึ่งชั่วยาม เขาไม่แน่ใจ