ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 409

บทที่ 409 พ่อตาและลูกเขยอภิปราย

กงชิงวี่กล่าวอย่างเฉยชา “พระชายาอ๋องตวน”

“พระชายาอ๋องตวน？”อันหลิงหยุนกลับเห็นว่า ไม่ใช่เรื่องแปลก อย่างไรหยุนโล๋ชวนก็อยู่เบื้องหลังของตระกูลขุนพล นอกจากนี้นางยังเป็นคนของตำหนักหยุนกั๋วกง ไม่เพียงแต่ท่านกั๋วกงที่รักหลานสาวมากที่สุด แต่นางยังเป็นผู้ที่คนในจวนกั๋วกงให้ความสำคัญ นางอยู่ข้างกายท่านกั๋วกงตั้งแต่ยังเล็ก จึงไม่น่าแปลกใจที่ตำหนักกั๋วกงให้ความสำคัญกับการปลูกฝังบุคคล เป็นนางก็ไม่น่าประหลาดใจแม้แต่น้อย

แต่เมื่อนึกถึงหยุนโล๋ชวน อันหลิงหยุนยังคงส่ายหัวอย่างรู้สึกไม่ค่อยเหมาะสม

“ท่านอ๋องล้อข้าเล่นแล้ว？” อันหลิงหยุนขึ้นไปบนเตียง กงชิงวี่ได้ลุกขึ้นไปหยิบองุ่นมาให้ลำคอของนางชุ่มชื้น ในช่วงเวลาพิเศษการดื่มน้ำมากเกินไปนั้นไม่ดีต่อร่างกาย กงชิงวี่ไม่กล้าให้อันหลิงหยุนดื่มน้ำมากเกินไป แต่ดูเหมือนนางจะกระหายน้ำ จึงทำได้เพียงกินองุ่นให้ชุ่มคอ

อันหลิงหยุนอ้าปากและกงชิงวี่ก็ยื่นองุ่นเข้าไปในปากของนาง ทั้งคู่ขึ้นไปนั่งบนเตียงพลางกอดกัน

“ข้าดูเหมือนล้อเล่นหรือ ？ในเมืองหลวง ผู้ที่ถูกฝึกปรือบ่มเพาะและสามารถต่อสู้ในสนามรบได้นั้นข้าจำได้ แม้ว่าพระชายาอ๋องตวนจะอายุยังน้อย แต่แท้จริงแล้วนางเป็นผู้ที่ใช้ทหารราวกับเทพเซียน อย่าดูแคลนว่านางเป็นองค์หญิงตัวน้อยของตระกูลหยุน ในสายตาของข้านางถือว่าเป็นบุคคลที่ไม่เลว หากนางบุกเดี่ยวในการออกศึกเกรงว่าจะมีคนไม่พอใจเป็นแน่ ถึงอย่างไรนางยังเด็ก ทั้งไม่มีประสบการณ์มากพอและนางยังเป็นองค์หญิงตัวน้อยที่ตระกูลหยุนให้ความสำคัญที่สุดด้วย

เดิมทีข้าต้องการให้นางออกไปฝึกฝนเป็นเวลาหนึ่งปี ทว่าสามเดือนก็เพียงพอแล้ว การให้นางเข้าร่วมในสงคราม ทำให้ข้าเข้าใจอย่างถ่องแท้ ว่าพระชายาอ๋องตวนจะออกศึกอย่างแน่นอน ในเวลานั้นข้าต้องการเพียงแค่เพียงหนึ่งประโยค นางก็สามารถที่จะนำทัพออกศึกได้ แต่ข้าคาดไม่ถึงว่า ฮั๋วไท่เฟยจะจัดการได้เร็วเช่นนี้”

“ท่านอ๋อง เป็นไปได้หรือไม่ที่นางเป็นผู้ที่พระชายารองคัดเลือกมา？ข้าจำได้ว่า ครั้งนั้นท่านแสร้งทำเป็นจำไม่ได้”

“ไม่ใช่ว่าข้าจำไม่ได้ ข้าจำได้ หากหยุนหยุนกล่าวถึงคนในตระกูลหยุนเป็นอย่างไรข้าจะจดจำบุคคลผู้นี้ไม่ได้ไปชั่วขณะ แต่ถ้าเจ้าบอกว่าใครมีความสามารถมากที่สุดในการสืบทอดตำแหน่งท่านกั๋วกง ข้าก็จะนึกถึงนาง ”

“ถ้าอย่างนั้น หากมีผู้ใดยกนางให้กับท่านอ๋อง ท่านอ๋องจะยินดีหรือไม่?”

“หยุนหยุน เจ้าต้องการเย้าข้าเล่นใช่หรือไม่?”

“ทำไม่ได้หรือ？”

อันหลิงหยุนสีหน้าจริงจัง กงชิงวี่ส่ายศีรษะ “ข้าไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน แต่ในเมืองหลวงแห่งนี้ ข้ายังไม่พบบุคคลที่เหมาะสม ทว่าแม่ทัพนั้นเป็นการดีที่สุดคือแต่งงานกับแม่ทัพด้วยกัน แต่ในสายตาของข้า มีแม่ทัพไม่มากนักในเมืองหลวง และมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถทำภารกิจที่สำคัญได้？”

ดูกงชิงวี่มีท่าทีลังเลใจ อันหลิงหยุนจึงถามว่า “ผู้ใด？”

“อ๋องชินจง”

“เขา？”

อันหลิงหยุน ไม่เข้าใจ กงชิงวี่ยิ้มกล่าว “อ๋องชินจงเป็นคนที่เก่งทั้งบุ๋นและบู๊ หากเขาจงรักภักดีต่อฮ่องเต้อย่างแท้จริงนั่นถือเป็นเรื่องที่ดี นอกจากนี้ยังสามารถช่วยแม่ทัพปกครองได้ แต่น่าเสียดายที่เขาเป็นชินจงและข้ามองว่าเป็นเรื่องที่น่าขบขัน”

“ดูเหมือนว่าท่านพ่อของข้าจะต้องไป อ๋องตวนนั้นจะต้องไม่เต็มใจให้พระชายาอ๋องตวนไปอย่างแน่นอน ”

“ หยุนหยุนข้ายังไม่ได้ตัดสินใจ เรื่องนี้ ... ไม่เร่งรีบ ... ”

“ยังไม่รีบหรือ ไฟไหม้คิ้วแล้ว ในยี่สิบคนกลับมาเพียงไม่กี่คน หากไม่เร่งรีบพวกเขาก็จะถึงเมืองหลวงแล้ว ดูว่าท่านจะทำอย่างไร?”

อันหลิงหยุนเหลือบมองไปที่กงชิงวี่ที่นอนลง ก็ได้นอนลงเช่นกัน แต่ก็ไม่ได้หลับลงได้อย่างไร

เช้าวันรุ่งขึ้นอันหลิงหยุนไปที่จวนแม่ทัพ และเข้าไปหาแม่ทัพอัน

นายพลอันกำลังฝึกซ้อมอยู่ในห้องออกกำลังกาย อันหลิงหยุนยืนอยู่ที่ประตูสักพักโดยไม่ได้เข้าไปรบกวน นางคอยให้แม่ทัพอันฝึกซ้อมเสร็จก่อนนางจึงเข้าไป

“มาเช้าเช่นนี้ มิใช่ว่าร่างกายเจ้าเกียจคร้านจนไม่สบายหรอกหรือ？”แม่ทัพอันถามไถ่นางเป็นประจำ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ไปที่จวนอ๋องเสียน แต่เขาก็จะคอยให้คนไปถามไถ่อันหลิงหยุนว่าสบายดีหรือไม่

ขอเพียงรู้ว่าอันหลิงหยุนสบายดี เขาถึงจะสบายใจได้