ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 410

บทที่ 410 เข้าพระราชวัง

กงชิงวี่พยักหน้า “อันที่จริงเรื่องนี้ข้าเป็นกังวล หากจะให้ผู้อื่นไป ข้ากลับยิ่งกังวลมากขึ้น อย่างไรก็ตามแต่ข้ายังไม่ได้ตรวจสอบเรื่องราวทั้งหมด”

แม่ทัพอันพยักหน้า “ตระกูลจุนนั้นแม้ว่าไม่ใช่ตระกูลที่ยอมพลีชีพเพื่อประเทศชาติ แต่ราชครูจุนยังเชื่อถือได้ ยกเว้นจุนฉูฉูที่ตายไป ส่วนจุนเจิ้นตงก็ได้ปกป้องชายแดนมาหลายปีแล้ว เกรงว่าเขาจะไม่ยอม”

“พ่อตากล่าวได้ถูกต้อง ฉะนั้นไม่ว่าผู้ใดจะไป ผู้ใดเหมาะสมเรื่องนี้ก็ไม่อยู่ในใจของลูกเขย” “เอาล่ะ คนแก่อย่างข้าจะลองดู ไปอยู่ที่นั่นไม่ใช่ปัญหา หยุนหยุนให้เจ้าจัดการ หากเจ้าไม่ดูแลนางให้ดี ข้ากลับมาจะทำลายกระดูกระเบิดขี้เถ้าเจ้าซะ”

“ลูกเขยจะรักทะนุถนอมหยุนหยุน สิ่งใดที่ไม่ดีต่อหยุนหยุนแน่นอนว่าจะไม่ทำ แต่ลูกเขยเป็นห่วงเรื่องอายุของพ่อตา การเดินทางจะเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก ทั้งยังต้องนอนกลางดินกินกลางทราย...”“เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องสนใจ ออกไปข้างนอกไหนเลยจะกังวลมากมายขนาดนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าข้าเป็นแม่ทัพ ข้าผ่านวันเวลาเหล่านั้นมาหมดแล้ว” แม่ทัพอันภาคภูมิใจ

“ลูกเขยขอขอบคุณพ่อตา”กงชิงวี่กล่าวอย่างเป็นกันเองและลุกขึ้นคารวะ

แม่ทัพอันโบกมือ “ดื่มเถิด”

อันหลิงหยุนรู้สึกตื้นตันใจเป็นอย่างมาก ที่นางมีพ่อที่ฉลาดเฉียบแหลมและมีคุณธรรมเช่นนี้ เป็นวาสนาจากชาติที่แล้วที่มอบแก่นาง เจ้าของเดิมใช้มาตรการดังกล่าวกับพ่อผู้นี้ ช่างน่าเสียดายนัก

หลังจากรับประทานอาหารอันหลิงหยุนก็อยู่ที่จวนแม่ทัพเพื่ออยู่เป็นเพื่อนกับแม่ทัพอัน หนทางที่ยากลำบากและอันตรายปกติแล้วต้องอาศัยความเข้าใจ นางเรียกหาราชานกกา และขอให้ราชาอีกาจับนกกาเพื่อปกป้องเขาอย่างลับๆ หากมีอะไรให้รีบรายงานนางทันที

หลังจากทำงานเตรียมการมากมาย อันหลิงหยุนก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

แม่ทัพอันบอกเพียงว่าอันหลิงหยุนต้องดูแลทารกในครรภ์ของนางและรอให้เขากลับมากงชิงวี่เข้าวังกลางดึก เพื่อหารือเกี่ยวกับการนำออกศึกของแม่ทัพอัน

อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้กล่าวถึงเรื่องการบาดเจ็บและการสูญเสียทหารของจุนเจิ้นตง แต่เป็นโรคเก่าของจุนเจิ้นตงมีอาการกำเริบ แม่ทัพอันจำเป็นต้องออกไปช่วยเหลือจุนเจิ้นตง ในขณะเดียวกัน ฮ่องเต้ชิงหยู่ได้ออกคำสั่งลับอีกครั้ง โดยขอให้แม่ทัพอันรอโอกาสลงมือ จากนั้นก็พบว่าจุนเจิ้นตงนั้นมีพิรุธ ประหารก่อนค่อยรายงาน เช่นนี้เขาสามารถเอาชีวิตรอดได้โดยไม่ต้องกลับไปที่ราชสำนัก

กงชิงวี่รับราชโองการและออกจากพระราชวัง

สามวันต่อมาแม่ทัพอันก็ได้ตัดสินใจไปออกศึก เหตุการณ์นี้ทำให้หลายคนตกใจไม่น้อย

คนแรกที่ตื่นตระหนกคือฮั๋วไท่เฟย

ฮั๋วไท่เฟยกระสับกระส่าย เมื่อได้ฟังเรื่องนี้ก็พาลให้นางก็รู้สึกกลัดกลุ้มมากขึ้น

“แม่นม หลายวันมานี้อ๋องตวนมิได้มาน้อมทักทายเลยหรือ？”ฮั๋วไท่เฟยถาม แม่นมหลิวก็รีบตอบกลับ

“ข้าไม่ได้ข่าวอันใดจากแม่นมเว่ย จริงๆแล้วท่านอ๋องไม่ได้มาเพคะ”

“เห้อ เหตุใดเด็กผู้นี้จึงได้ไร้ประโยชน์เช่นนี้ วันนี้ข้ารู้สึกไม่สบายใจก็รู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ส่วนเขาก็ยังไม่มีความก้าหน้า”

“ไท่เฟย ข้าน้อยไม่เข้าใจ” แม่นมหลิวเป็นชายชราที่อยู่ถัดจากฮั๋วไท่เฟย ไม่ว่าเรื่องอันใดฮั๋วไท่เฟยจะบอกนางทุกอย่าง ถึงแม้แม่นมเว่ยจะไม่อยู่แต่นางก็จะทำให้ดีที่สุด

ฮั๋วไท่เฟย เหลือบมองไปที่พระราชวัง แม่นมหลิวก็เรียกให้คนถอยออกไปทันที

แม่นมหลิวประคองฮั๋วไท่เฟย นั่งลงและกล่าวว่า “ด่านชายแดนเกิดปัญหา อ๋องเสียนต้องยุ่งยากเป็นแน่ เขายังได้พาพ่อตาไปที่ด่านชายแดนแล้ว นั่นแสดงให้เห็นแล้วว่าปัญหานี้แก้ได้ยาก ทว่าหวูโยกั๋ว ไม่ใช่จะจัดการได้ง่ายๆ จุนเจิ้นตง ได้รับการปกป้องเป็นเวลาหลายปี เกรงว่าจะเป็นเพราะจุนฉูฉูคนต่ำช้าถึงได้เป็นเช่นนี้”

เช้าไม่เกิดเรื่อง ค่ำไม่เกิดเรื่องในช่วงต้น แต่เกิดเรื่องตอนนี้？ นี่ดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างที่ยุ่งยากซ่อนเอาไว้

“ไท่เฟยกล่าวถูกต้องแล้วเพคะ”แม่นมหลิวก็คิดว่าเป็นเช่นนั้นจริงๆ

ฮั๋วไท่เฟยรู้สึกหดหู่ใจ “เรื่องนี้ ข้าเกรงว่าจะไม่สามารถขจัดความสัมพันธ์ระหว่างพวกชินจงไปได้ ทำได้เพียงแค่ปลุกระดมให้หวูโยกั๋วก็พอแล้ว หากมีประเทศอื่น พี่ชายของข้าจะต้องเกี่ยวข้องอย่างแน่นอน ในเวลานั้น ในประเทศต้าเหลียงก็จะไม่มีแม่ทัพอันคนที่สองแล้ว”