ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 41

บทที่41ปลาที่ขยันว่ายทวนน้ำ

เมื่อมาถึงพระตำหนักเฉาเฟิ่งอันหลิงหยุนเงยหน้ามองไปยังตัวอักษรพระตำหนักเฉาเฟิ่งสามตัวเหนือศีรษะไห่กงกงให้นางรออยู่ด้านนอกส่วนตัวเขาเดินเข้าไปภายในตำหนักก่อนไม่นานนักไห่กงกงก็เดินออกมาจากพระตำหนักพร้อมประกาศรับสั่งจากหวางฮองไทเฮาให้พาอันหลิงหยุนเข้าไป

ก่อนมาไห่กงกงได้แนะนำมาก่อนแล้วที่เรียกตัวมาในวันนี้เรื่องมิได้ใหญ่นักแต่ก็ไม่ใช่เล็กเสียทีเดียว

ฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่มีรัชทายาทเป็นเวลาหลายปีแล้วไม่กี่วันมานี้ในท้องพระโรงต่างหารือกันถึงเรื่องนี้แล้วหวางฮองไทเฮากลับตัดสินใจเลือกคนมาเพิ่มหนึ่งคนในตำหนักในเป้าหมายจริงๆก็คือจะเฟ้นหาผู้ที่สามารถให้กำเนิดองค์รัชทายาทตัวน้อยได้นั่นเอง

อันหลิงหยุนรู้สึกปวดแปลบเมื่อต้องมาเจอเรื่องโชคร้ายแบบนี้ต่างทำใจให้รู้สึกเบิกบานยินดีไม่ได้เลยทีเดียว

เมื่อก่อนคิดว่าหวางฮองไทเฮาไม่สนใจเรื่องการเมืองในท้องพระโรงแต่ในตอนนี้ดูแล้วนางเข้าใจผิดไปเสียแล้วนางเข้าใจดีแม้จะไม่จัดการเรื่องต่างๆมานานหลายปีแม้นพระตำหนักเฉาเฟิ่งก็ออกมาพบปะผู้คนน้อยมากเกรงว่าเรื่องที่เกิดกับกงชิงวี่ทำให้หวางฮองไทเฮาตื่นพระทัยที่พระนางทำแบบนี้ในครั้งนี้แน่นอนเป็นไปเพื่อให้เสินเฉิงเสี้ยงตรวจสอบพระราชโอรสคนเล็กของนางกงชิงวี่

อันที่จริงแล้วนางเป็นถึงหวางฮองไทเฮาหลายปีที่ผ่านมานางสืบถามแต่เรื่องที่พระราชโอรสไม่มีบุตรเรื่องนี้ต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่างแต่ในตอนนี้นางกลับทำแบบนี้อาจะบางทีเกิดจากสองเหตุผลหลัก

จริงๆแล้วรู้ถึงสถานการณ์ของพระราชโอรสแต่พระนางก็ไม่ต้องการจะเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวเมื่อพระราชโอรสองค์โตจัดการไปแล้วก็ยังมีพระราชโอรสองค์เล็กกงชิงวี่กงชิงวี่เป็นลูกรักมาเสมอนางผู้เป็นพระมารดาไม่จำเป็นต้องออกมาช่วยเหลือแต่ในตอนนี้เมื่อใดที่กงชิงวี่เกิดเรื่องนางก็ไม่เคยนั่งนิ่งดูดายได้เลย

พอออกมาเรื่องแรกก็ช่วยแก้แค้นให้กับพระราชโอรสตัวเองนั่นก็คือฉีกหน้าเสินเฉิงเสี้ยงโดยให้กงชิงวี่เลือกเฟ้นพระสนมก็ช่างชัดเจนเหลือเกิน

เมื่ออันหลิงหยุนเข้าใจเรื่องราวต่างๆรู้สึกราวแผ่นไม้ที่ยืนเหยียบอยู่เย็นเยียบขึ้นมาทันทีแผนการของหวางฮองไทเฮาดุดันราวกับเสือนางอดเป็นกังวลไม่ได้ที่ให้นางมาในวันนี้ก็เพื่อมาเป็นเครื่องมือขึ้นมาเพื่อรอรับบทเป็นเหยื่อโดนลงทัณฑ์ก็เท่านั้น

เพื่อให้ฮ่องเต้เลือกสนมเรียกนางพระชายาเสียนมาเข้าเฝ้านางวางแผนอะไรอยู่？

“หม่อมฉันพระสุนิสาเข้าเสด็จแม่”เมื่อย่างเข้าพระตำหนักเฉาเฟิ่งแล้วอันหลิงหยุนจำต้องคุกเข่าทำควมเคารพ

“เจ้าลุกขึ้นเถิดที่นี่ไม่มีคนนอกวันนี้ที่เรียกเจ้ามาเพียงต้องการพูดคุยสอบถามเจ้าเรื่องวี่เอ๋อ”หวางฮองไทเฮากล่าวขึ้นเรียบๆอันหลิงหยุนค่อยๆทรงตัวลุกขึ้นช้าๆ

นางทราบดีเห็นแก่หน้ากงชิงวี่หวางฮองไทเฮาคงไม่ทำอะไรนาง

หากจะรับมือคงต้องให้บุตรชายนางรับมือเสียแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นในประเทศต้าเหลียงแห่งนี้ต่างรับรู้กันดีนางกับกงชิงวี่ดั่งน้ำกับไฟ

“ไห่กงกงเชิญพระชายาเสียนนั่ง”หวางฮองไทเฮาเหลือบแลสายตาข้างตัวไห่กงกงรีบเรียกคนยกเก้าอี้วางข้างตัวหวางฮองไทเฮา

อันหลิงหยุนเดินจากมุมด้านหนึ่งขึ้นไปคำนับขอบพระทัยหวางฮองไทเฮาแล้วจึงนั่งลง

“ไม่เจอกันนานรู้กฎเกณฑ์มารยาทขึ้นมากทีเดียว”

หวางฮองไทเฮาเอ่ยขึ้นราวกับล้อสนุกแต่อันหลิงหยุนกลับรู้สึกเจ็บปวดลึกแท้จริงมันคือการดูถูกเหยียดหยามต่างหาก

“ทูลเสด็จแม่หม่อมฉันเมื่อกลับไปยังจวนอ๋องเสียนแล้วก็ได้รับการอบรมสั่งสอนจากท่านอ๋องเป็นอย่างดีช่วงนั้นยังบังคับให้หม่อมฉันสวดท่องบันทึกคำสั่งสอนบรรพบุรุษหม่อมฉันเกรงกลัวการท่องหนังสือตั้งแต่เด็กท่านอ๋องดุหม่อมฉันว่าหากต่อไปยังไม่รู้กฎเกณฑ์มารบาทอีกจะลงโทษหม่อมฉันโดยให้ท่องหนังสือหม่อมฉันจึงไม่กล้าละเลยอีกตั้งใจศึกษาเล่าเรียนเป็นอย่างดีเพคะ！”

“นับว่าวี่เอ๋อทำได้ถูกต้องแล้วเจ้านับว่าบกพร่องในเรื่องนี้จริงๆเป็นถึงพระชายาท่านอ๋องเสียนหากเจ้าไม่รู้กฎรู้เกณฑ์จะอับอายขายหน้าคนจวนอ๋องเสียนกันหมดและยังขายหน้าถึงตัวข้าอีกด้วย”

หวางฮองไทเฮาทรงโบกพระหัตถ์ไห่กงกงนำคนใช้สองข้างคำนับลาออกไปเหลือเพียงเขารับใช้เพียงผู้เดียว

อันหลิงหยุนก็ได้รู้ในทันทีถึงเรื่องที่นางโดนเรียกตัวมาในวันนี้

ทำให้จวนอ๋องเสียนอับอายพอจะให้อภัยได้แต่คนที่ทำให้หวางฮองไทเฮาเสียหน้ากลับเป็นอีกเรื่องหนึ่งอันหลิงหยุนไม่กล้าคาดเดากับนางแล้วจะเป็นเรื่องดีหรือร้าย

“ต่อไปหม่อมฉันจะประพฤติตัวให้ดีตั้งใจเล่าเรียนกฎระเบียบมารยาททุกวันประพฤติตามคำสั่งสอนจากเสด็จแม่เพคะ”

หวางฮองไทเฮาปรายตามองมายังอันหลิงหยุนพลางเอ่ยขึ้น“เจ้าว่านอนสอนง่ายได้อย่างนี้นับว่าข้าไม่ได้รักเจ้าอย่างเสียเปล่าทว่าในตอนนี้ข้ามีเรื่องหนึ่งจะวานเจ้าไปทำหากเจ้าทำสำเร็จข้ามีรางวัลให้อย่างงามหากทำเรื่องไม่สำเร็จเสียข้าก็คงปล่อยเจ้าไว้ไม่ได้”

อันหลิงหยุนทำท่าทางเสียอกเสียใจ“เรื่องใดที่เสด็จแม่รับสั่งหม่อมฉันจะทำอย่างเต็มความสามารถเพคะทว่าหม่อมฉันนอกจากชกต่อยและพาลสร้างเรื่องให้คนอื่นแล้วเรื่องอื่นต่างไม่ค่อยประสาเท่าใดมิทราบเสด็จแม่รับสั่งหม่อมฉันเรื่องใดเพคะ”

“เจ้าช่างไม่ประสีประสาเอาเสียจริงเรื่องชกต่อยหาเรื่องคนอื่นอะไรกัน？เมื่อครู่ยังคิดว่าเจ้าฉลาดขึ้นมาเสียบ้างแล้วแต่ครู่เดียวร่างเดิมก็โผล่กลับมาเสียแล้วตั้งใจจะให้ข้าโกรธตายไปเลยหรือ？”