ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 419

บทที่ 419 เงินนับเป็นของดี

อันหลิงหยุนทำหน้าสงสัย “เขายังมีลูกชายอีกหรือ”

“หลิงหยุน ขนาดเรื่องเขามีลูกชายสามคนเจ้าก็ไม่รู้หรอกหรือ” แม่ทัพอันหมดคำจะพูดกับลูกสาวคนนี้แล้วจริงๆ “เจ้ารู้จักก็แต่เพียงอ๋องเสียนเท่านั้น”

อันหลิงหยุนไม่ได้หน้าแดงแต่อย่างใด “ข้าลืมแล้วน่ะ ว่าแต่ท่านพ่อ จุนเจิ้นตงมีลูกชายหลายคนเพียงนี้ ล้วนหนีไปหมดแล้วหรือ”

“ไม่น่าใช่ พ่อกับจุนเจิ้นตงทำงานด้วยกันมาหลายปี ทั้งยังเคยดื่มเหล้าด้วยกัน คนผู้นี้แม้ไม่ได้องอาจห้าวหาญนัก ทว่ากลับเป็นคนจงรักภักดีคนหนึ่ง เขาไม่มีทางคิดกบฏอย่างไม่มีสาเหตุหรอก ครั้งนี้เขาทำการเช่นนี้ไม่แน่ว่าอาจจะเกี่ยวกับลูกชายทั้งสามของเขาก็ได้ พ่อเองกำลังรอดูว่าพวกเขาจะทำอย่างไรต่อ หากเขาคิดขายชาติจริง พ่อจะชำระความแทนราชครูจุนเอง แต่หากไม่ใช่ เรื่องนี้ก็นับว่ายังมีทางให้ถอยอยู่”

แม่ทัพอันลุกขึ้น “ดึกมาแล้ว พวกเจ้าไปพักก่อนเถิด ไว้รอพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน หลิงหยุนเจ้าพักอยู่กับในกระโจมนี่แหละ หากมีเรื่องอะไรพ่อจะได้ดูแลเจ้าได้”

“เจ้าค่ะ”

เมื่อสั่งการเรียบร้อยทุกคนจึงต่างแยกย้ายกันออกไป เมื่อนั้นอันหลิงหยุนถึงได้ไปหาแม่ทัพอัน ด้วยรู้ว่าแม่ทัพอันมีเรื่องจะพูดด้วย

เมื่อสองพ่อลูกนั่งลงเรียบร้อยแล้ว อันหลิงหยุนจึงได้ถามขึ้น “ท่านพ่อ ท่านมีเรื่องจะพูดใช่หรือไม่”

แม่ทัพอันจูงมือบุตรสาวแล้วเอ่ยตอบ “เจ้าลูกคนนี้เหตุใดถึงไม่เชื่อฟังพ่อเลยสักนิด อยู่ในเมืองสุขสบายก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่หรือ เหตุใดต้องเอาตัวเองมาทรมานเช่นนี้ เจ้าดูท้องเจ้าใหญ่โตถึงเพียงนี้แล้ว หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นเจ้าจะให้พ่อทำเช่นไรกัน”

“แต่ก็ไม่มีเรื่องอันใดไม่ใช่หรอกหรือท่านพ่อ” อันหลิงหยุนปลอบใจให้แม่ทัพอันหายกังวล

แม่ทัพอันจึงได้ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง “พ่อกลัวว่าจะมีเรื่องแทบไม่ทันน่ะสิ”

“ไม่มีอันใดหรอกเจ้าค่ะ” อันหลังหยุนไม่กลัวสักนิด มีเพียงแม่ทัพอันเท่านั้นที่แทบไม่ได้พักผ่อนเลยทั้งคืน เอาแต่คอยกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้น

อันหลิงหยุนตื่นขึ้นมาตอนเช้า แม่ทัพอันเองก็ตื่นแล้วเช่นกัน สองพ่อลูกจึงพูดเรื่องสำคัญกันทันที

“ท่านพ่อหมายความว่า เป็นไปได้ว่าจุนเจิ้นตงอาจจะถูกคนข่มขู่ และเหตุผลหลักๆ ก็คือลูกชายทั้งสามของเขาถูกจับตัวไปงั้นหรือเจ้าคะ” อันหลิงหยุนคาดเดา

ทว่าแม่ทัพอันกลับส่ายหน้า “ก็ยังไม่แน่ว่าถูกจับไปหรือไม่ ยังตอบไม่ได้”

“ท่านพ่อ ท่านยังต้องปิดบังข้าด้วยหรือเจ้าคะ”

“พ่อยังไม่แน่ใจ แต่พ่อมาถึงที่นี่เป็นสิบวันแล้ว แต่พวกข้าศึกกลับไม่มีความเคลื่อนไหวเลยสักนิด แต่คืนวันที่จุนเจิ้นตงจะสังหารพ่อคืนนั้น พวกข้าศึกกลับเข้ามาโจมตีทัพเราเสียได้ นั่นหมายความว่าต่อให้จุนเจิ้นตงไม่ได้ขายชาติ ในทัพเราก็จะต้องมีไส้ศึกแน่ หากพวกมันเห็นสัญญาณก็รู้กันพ่อไม่ถูกฆ่าตายไปแล้วหรือ

หากพวกมันต้องการหัวของพ่อ ยามนี้ยังไม่เห็นหัวพ่อ พวกมันย่อมต้องรู้ว่าเรื่องการสังหารพ่อล้มเหลวแล้ว พ่อยังอยู่ที่นี่พวกมันถึงได้ยังไม่กล้าบุ่มบ่าม

อันหลิงหยุนต้องนับถือท่านพ่อของนางเสียแล้ว ท่านช่างเฉียบแหลมนัก

“เช่นนั้นท่านพ่อคิดจะตามหาพวกมันได้อย่างไร”

“เรื่องหาพวกมันนั้นไม่รีบร้อน ขอแค่พ่อยังอยู่ที่นี่ช้าเร็วพวกมันก็ต้องมา ถึงอย่างไรเสียจุนเจิ้นตงก็อยู่ในกำมือพ่อ นอกเสียจากว่าพวกมันก็ไม่ได้สนใจจุนเจิ้นตงตั้งแต่แรก แต่หากพวกเขาไม่ได้สนใจจุนเจิ้นตงจริง พ่อก็มีวิธีจะทให้จุนเจิ้นตงเปิดปากว่าเหตุใดถึงได้คิดกบฏ”

“ท่านพ่อ ท่านช่างร้ายกาจนัก!” อันหลิงหยุนอดเอ่ยชมออกมาไม่ได้

ทว่าแม่ทัพอันกลับยิ้มไม่ออก “เรื่องพวกนี้ไม่ใช่เรื่องรีบร้อนอันใด เรื่องเร่งด่วนในยามนี้ก็คือเสบียงของทัพเราต่างหาก

จุนเจิ้นตงต้องการสังหารพ่อ และเพื่อจะก่อความวุ่นวายในกองทัพเขาถึงได้จุดไฟจุดไฟเผาเสบียง แม้จะช่วยไว้ได้ส่วนหนึ่ง ทว่าสุดท้ายก็เสียหายไปกว่าครึ่ง เสบียงมากมายเพียงนี้ หากจะรอก็ต้องเสียเวลาไปอีกหลายวัน”