ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 420

บทที่ 420 บิดานางช่างเถรตรงนัก

แม่ทัพอันเอ่ยอย่างเหยียดหยาม อันหลิงหยุนหันไปมองบิดานางครู่หนึ่ง พลันรู้สึกว่าแผนการของบิดาช่างเหนือชั้นนัก

โอ้อวดก็ส่วนโอ้อวดเถิด ทว่าจุดประสงค์หลักกลับไม่ได้มีเพียงแค่การโอ้อวดธรรมดาๆ เท่านั้น

จุนเจิ้นตงส่งเสียงสบถเย็นๆ ขึ้น “เจ้าไม่ต้องไม่โอ้อวดต่อหน้าข้า เจ้าก็ไม่ได้ดีกว่าข้าที่ตรงไหน เจ้ากับข้าก็ล้วนเป็นขุนนาง บุตรสาวเจ้าเป็นพระชายาอ๋องเสียนถูกขังอยู่ในเมืองหลวงนั่น บุตรสาวข้าเป็นพระชายาอ๋องตวนถูกขังอยู่ในเมืองหลวงเช่นกัน บุตรสาวข้าถูกทอดทิ้งจนตายไป เจ้าก็ไม่ได้ดีกว่าข้าที่ตรงไหน

เจ้าอย่าลืมว่า คนเราพอหมดประโยชน์ก็ย่อมถูกกำจัด เจ้ามันไม่รู้ตัวยังมีหน้าไปว่าผู้อื่น เจ้าก็เพียงแต่ยังเดินไปไม่ถึงจุดนั้นก็เท่านั้น บุตรสาวเจ้าก็ต้องตายเช่นนั้น ถึงตอนนั้นเจ้ายังสู้ข้าไม่ได้ด้วยซ้ำ”

อันหลิงหยุนเอ่ยถาม “แม่ทัพจุน ท่านคิดว่าราชวงศ์ตบแต่งพวกเราก็เพื่อควบคุมแม่ทัพอย่างท่านกับท่านพ่อข้าอย่างนั้นหรือ”

“เช่นนั้นเจ้าคิดว่าอย่างไรเล่า” สีหน้าแม่ทัพจุนไม่น่าดูนัก “ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องตาย จะช้าจะเร็วก็ต้องตายอยู่ดี เดิมทีข้าก็ยังภักดีได้อยู่หรอก ควบคุมลูกเมียข้า คนในบ้านข้าทั้งเด็กทั้งแก่ข้าก็ยอมแล้ว แต่ทำร้ายลูกสาวข้าจนตาย จะให้ข้าที่เป็นพ่อกล้ำกลืนความแค้นนี้ลงไปได้อย่างไรกัน

ข้าจุนเจิ้นตงหลายสิบปีมานี้ ไม่กล้าพูดว่าทุ่มเทสติปัญญาและความสามารถจนสุดตัวหรอก ทว่าข้าจงรักภักดียิ่ง หรือข้าที่รักษาการณ์อยู่ที่ชายแดนนี้คิดถึงครอบครัวไม่เป็นอย่างนั้นหรือ

เคียดแค้นข้าปานไหนกันถึงได้ทำร้ายลูกสาวข้าจนตายได้ นางเพิ่งจะอายุเท่าไหร่กัน”

จุนเจิ้นตงพูดไปก็น้ำตาไหลพราก อันหลิงหยุนเองก็พลันรู้สึกเศร้าสลดขึ้นมาด้วย

นางหันไปมองแม่ทัพอันแล้วเอ่ยขึ้น “ท่านพ่อ ท่านไม่ได้บอกเขาเรื่องลูกสาวเขาหรอกหรือ”

“พูดอันใด คนก็ตายไปแล้วมีอะไรน่าพูดถึงกัน ยิ่งพูดก็ยิ่งเสียใจเปล่าๆ”

“...” อันหลิงหยุนพลันรู้สึกจนคำพูด บิดานางช่างเถรตรงนัก!

“แม่ทัพจุนท่านพ่อข้านิสัยเถรตรงเช่นนี้ท่านก็รู้ มีบางเรื่องเขาเพียงไม่อยากให้ท่านเสียใจถึงได้ไม่ได้บอกท่าน หากข้าจำเป็นต้องบอกท่าน ลูกสาวท่านจุนชูชูเป็นคนเลวร้ายจนไม่อาจให้อภัยได้” อันหลิงหยุนเกิดรู้สึกเศร้าสลดขึ้นมา หากก็ยังตัดสินใจบอกออกไปตามความจริง

จุนเจิ้นตงพอได้ยินอันหลิงหยุนเอ่ยดังนั้นก็ถลึงตาใส่นางทันที จนนางสะดุ้งเฮือกขึ้นต้องเอามือทาบอก

“หยุดเดี๋ยวนี้ เจ้ามันปากสุนัขงอกงาช้างออกมาไม่ได้”

จุนเจิ้นตงร้องคำรามลั่น แม่ทัพอันจึงไม่อาจยอมได้อีก “เจ้าสารเลว! หลิงหยุนของข้าบอกเจ้าก็เพราะหวังดี เจ้ายังมาขู่ให้นางตกใจอีก หากเจ้าทำนางตกใจอีกข้าจะถลกหนังเจ้าซะ!”

“อันจือซาน พวกเจ้าสองพ่อลูกไม่มีมันไม่มีอะไรดี ชูชูของข้าตายไปแล้วพวกเจ้ายังมาใส่ร้ายนางอีก หากข้าออกไปได้ล่ะก็ข้าไม่มีวันปล่อยพวกเจ้าแน่” จุนชูชูดวงตาทั้งสองข้างแดงฉานด้วยความเดือดดาล ตั้งท่าจะกระโดดออกมา ทว่าถูกโซ่ล่ามข้อเท้าอยู่จึงไม่อาจขยับตัวได้

อันหลิงหยุนพลันตวาดลั่นขึ้น “หุบปาก! ใครใช้ให้เจ้ามาขึ้นเสียงกับท่านพ่อข้า”

จุนเจิ้นตงพลันตกตะลึง แม่ทัพอันเองก็ตะลึงงันตามไปด้วย

ตอนนั้นเองอันหลิงหยุนถึงได้ลูบท้องด้วยเกรงว่าจะกระเทือนครรภ์

อันหลิงหยุนมองใบหน้าแก่ชราที่ไม่น่ามองนักของจุนเจิ้นตงอย่างเย็นชาก่อนจะเอ่ยขึ้น “เจ้าฟังข้าพูดให้จบ หากคิดว่าข้าพูดผิดแล้วล่ะก็ เช่นนั้นต่อไปข้าก็จะไม่พูดแล้ว แต่เจ้ายังเป็นคนเป็นอยู่ หากยังไม่ตายก็ลองไปถามตั้งแต่ฮ่องเต้ยันคนในตลาดดูก็ได้ว่าลูกสาวเจ้าจุนชูชูดีหรือชั่ว ย่อมต้องถามได้ความแน่

เจ้าคิดว่าลูกสาวเจ้าดี ผู้อื่นอาจไม่คิดเช่นนั้น

ลูกสาวเจ้าตายทั้งคน คนหัวหงอกไปส่งคนหัวดำข้าก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของเจ้าอยู่ แต่เจ้าลองคิดดูหน่อยเถิด หากอ๋องตวนสิ้นไป หยุนโล๋ชวนตายไป ข้าตายไป ท่านพ่อท่านแม่ข้าก็จะไม่เสียใจบ้างหรือ”

“เจ้าพูดอะไรของเจ้า” จุนเจิ้นตงไม่เข้าใจ ทั้งยังรู้สึกว่าคำพูดนี้ฟังดูผิดปกติชอบกล

อันหลิงหยุนจึงไม่เกรงใจ เล่าพฤติกรรมชั่วช้าของจุนชูชูให้จุนเจิ้นตงฟังทีละเรื่องอย่างละเอียด จุนเจิ้นตงพลันตวาดลั่นขึ้น “พวกเจ้าสองพ่อลูกใส่ร้ายผู้อื่น พวกเจ้าเองไม่ได้มีคุณธรรมน้ำมิตรอันใดด้วยซ้ำ ทั้งเมืองหลวงมีผู้ใดไม่รู้บ้างว่าเจ้ามันเป็นพวกไร้ยางอาย ถึงได้ต้องใจอ๋องเสียนเจ้าเล่ห์เกินคนนั่น สตรีเช่นชูชูของข้าจะเป็นอย่างที่เจ้าว่าได้อย่างไรกัน”

อันหลิงหยุนส่ายหน้า “ที่ควรพูดก็พูดหมดแล้ว เจ้าไม่เชื่อข้าเองก็ทำอะไรไม่ได้ ทางที่ดีลองไปถามท่านพ่อเจ้าดูก็ได้ คนในครอบครัวเจ้าเอง เรื่องนี้ราชครูจุนรู้ดียิ่งกว่าใครทั้งนั้น ข้าจะบอกเจ้าให้ ลูกสาวคนรองของเจ้าเกือบจะตายด้วยน้ำมือลูกสาวคนโตเจ้าอยู่แล้ว