ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 428

บทที่ 428 ชีวิตคนเรามีสุขและทุกข์ปะปนกันไป

คนรอบข้างที่ติดตามมาด้วยหัวเราะเสียงดัง อันหลิงหยุนอยากจะเอาปี๊บมาคลุมหัวเสียจริง พลันใช้มือตีไหล่กงชิงวี่ “ท่านดูสิคนอื่นเขาหัวเราะเยาะแล้ว”

“หัวเราะแล้วทำไม? หัวเราะเป็นเรื่องปกติ”

กงชิงวี่ผลักตัวออกจากอันหลิงหยุน พลันถามต่อหน้าทหารรับใช้ของเขา “คิดถึงข้าหรือไม่?”

อันหลิงหยุนแหงนหน้ามองไป “ท่านพูดเรื่องไร้สาระอะไร?”

รอบๆตัวมีคนอยู่ตั้งมากมาย นางอ้วนกลมจนเหมือนลูกบอล สวยตรงไหนกันแน่ เจอหน้ากันก็หยอดคำหวานใส่แบบนี้

“ไร้สาระอะไรกัน?ข้าคิดถึงใจจะขาดแล้ว”

“ไปให้พ้นเลยนะ” อันหลิงหยุนพ่นคำโมโหใส่

กงชิงวี่จูบนางอีกที คนรอบๆตัวหัวเราะอีกครั้ง อันหลิงหยุนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา รอจนกระทั่งพวกเขาหยุดหัวเราะ อันหลิงหยุนถึงจะแหงนหน้ามองไปยังฝูงอีกาที่โบยบินอยู่เหนือศีรษะอย่างเป็นห่วง ทว่าท่ามกลางนั้นกลับไม่มีราชาอีกา

“ท่านอ๋อง ราชาอีกาล่ะ?”

“อยู่ทางด้านหลัง สภาพดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ อาจจะได้รับบาดเจ็บมา อีกเดี๋ยวลองตรวจดูหน่อย” กงชิงวี่เตรียมตัวพาอันหลิงหยุนจากไป อันหลิงหยุนเหลือบเห็นในกลุ่มคนมีคนเพิ่มมาอีกสามคน

“พวกเขาคือ?”

“คนที่อยู่ข้างหน้าคือจุนอีเซี่ยวส่วนคนที่อยู่ด้านหลังอีกสองคนคือจุนอีไท่และจุนอีเต๋อ เป็นลูกชายทั้งสามคนของจุนเจิ้นตง”

อันหลิงหยุนกวาดสายตามองไป ทั้งสามคนอายุไล่เลี่ยกันราวสามสิบกว่าๆ รูปร่างหน้าตาดูดีใช้ได้ แต่ว่าเวลานี้แลดูเหนื่อยล้ามอมแมมไปหน่อย ไม่เพียงแต่ได้รับบาดเจ็บ ยังตกอยู่ในสถาพเหมือนขอทานเลย

“พวกเขาถูกศัตรูจับตัวไปรึ?” อันหลิงหยุนประหลาดใจ

“สองคนนี้ถูกจับตัวไป ส่วนคนนั้นไม่ใช่” กงชิงวี่เหลือบตามองจุนอีเซี่ยว “เอาตัวไป”

ระหว่างทางกลับอันหลิงหยุนได้พูดถึงสถานการณ์ของจุนเจิ้นตง กงชิงวี่ไม่ได้รู้สึกว่าเกินความคาดหมายเลย “พักผ่อนหนึ่งคืน พรุ่งนี้ค่อยว่าความกันต่อ”

เมื่อกลับมาถึงภายในกระโจม แม่ทัพอันแลดูใจเหม่อลอยไปบ้าง เมื่อเห็นลูกเขยกลับมาก็ดีใจมาก ทว่าสองสามีภรรยาจะพักกับเขาที่เห็นคงไม่เหมาะ

“พ่อสั่งให้คนเตรียมกระโจม……”

“ไม่จำเป็นขอรับ ข้ามีเรื่องจะขอปรึกษากับท่านพ่อ”

กงชิงวี่พูดออกไปเช่นนี้ กลับเป็นแม่ทัพอันเองที่ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี

อันหลิงหยุนกลับเข้าไปพักผ่อน แม่ทัพอันและกงชิงวี่ทั้งสองปรึกษาหารือกัน เริ่มแรกอันหลิงหยุนยังพอได้ยินอยู่บ้าง จากนั้นนางก็ผลอยหลับไป

ตอนที่ตื่นนอนยังเป็นช่วงกลางดึก อันหลิงหยุนตื่นขึ้นมากะทันหัน นางมองไปบริเวณรอบๆ พ่อนางนอนพักผ่อนอยู่บนเตียงนอนที่จัดเตรียมขึ้นมาใหม่ กงชิงวี่ไม่อยู่และไม่รู้ว่าหายไปที่ใด

เรื่องบางเรื่องของคนในสมัยโบราณ อันหลิงหยุนยังคงมีเรื่องที่ไม่สามารถเข้าใจได้

อย่างเช่นเรื่องวิชาตัวเบา ทำไมถึงบินโหนตามกำแพงได้

ตามการวิจัยของนักวิทยาศาสตร์ ไม่มีหลักการเกี่ยวกับเรื่องการบินโหนได้โดยวิชาตัวเบา ส่วนมากเป็นการเขียนบรรยายจากนักเขียนเสียมากกว่า

ทว่าปัญหาอยู่ที่ว่า เมื่อมาถึงที่นี่ อันหลิงหยุนเห็นคนใช้วิชาตัวเบามากกว่าหนึ่งครั้งเสียอีก

เรื่องนี้ทำให้นางสับสน

รู้ทั้งรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่กลับเป็นเหมือนว่าแค่ฝันไป

เมื่อลุกขึ้นจากเตียงอันหลิงหยุนมองไปยังราชาอีกาที่ยืนอยู่บนโต๊ะ มันยังคงแลดูน่าเกรงขามและหยิ่งผยอง แต่ไม่รู้ว่าทำไม มักจะมีความรู้สึกสงสารมัน บางทีอาจจะเป็นศักดิ์ศรีที่ราชาอีกาฝืนแสดงออกมาก็ได้

อันหลิงหยุนเดินไปถึงตรงหน้าราชาอีกา “ข้าขอดูอาการหน่อย”

ราชาอีกาเดินไปถึงตรงหน้าอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนยื่นมือไปวางไว้ที่ใต้ปีกของมัน ตรวจดูอาการของราชาอีกา พลันขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น “หื้ม พวกมันช่างบังอาจยิ่งนัก ถึงได้กล้าหยามเกียรติราชาอีกาถึงเพียงนี้ แค้นนี้ต้องชำระให้สาสมแก่ใจ”

อันหลิงหยุนอุ้มราชาอีกาไว้ในอ้อมกอดลูบลำตัวเบาๆ แล้วถามว่า “อีกาดำของพวกเขาไม่สวยสินะ ดังนั้นเจ้าจึงไม่ชื่นชอบ?”

ราชาอีกาแหงนหน้ามองดู นัยน์ตาแสดงอาการประหลาด อันหลิงหยุนลูบตัวมันเบาๆ “ราชาอีกาลำตัวใหญ่โตเช่นเจ้า สำหรับพวกเขาแล้วมันเป็นเรื่องที่ไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน เผ่าพันธุ์ของเจ้าเห็นทีคงมีแต่ในประเทศต้าเหลียงของเราที่มี พวกเขาอยากให้เจ้าสืบเผ่าพันธุ์กับอีกาดำของพวกมัน พอถึงตอนนั้นค่อยฝึกฝนใช้งาน ทว่าเจ้ากลับไม่แยแส พวกเขาจึงต้องหายาให้เจ้ากินไงล่ะ แต่ว่าไม่เป็นไร ตอนนี้เจ้าไม่เป็นอะไรแล้ว ข้าจะบำบัดรักษาเจ้าให้หาย สำหรับกล่องเสียงของเจ้า เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ข้ารักษาหายได้”

อันหลิงหยุนเอามีดออกมากรีดข้อมือตัวเอง ที่ข้อมือมีเลือดไหลออกมา อันหลิงหยุนหยดเลือดใส่ครึ่งถ้วย แล้ววางไว้ให้ราชาอีกาดื่ม “เจ้าดื่มเถอะ นี่คือยาบำรุงและยาแก้พิษที่ดีที่สุด”