ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 429

บทที่ 429 ถูกลักพาตัวไป

มู่มิงที่สะพายกล่องยาไว้ ถามว่า“เจ้ามีแผนการอะไร?”

อันหลิงหยุนสบตามู่มิง “แผนการอะไร?”

“จัดการเรื่องที่นี่เสร็จเจ้าก็ต้องกลับไปแล้ว หรือว่าเจ้าตั้งใจจะอยู่ที่นี่ต่อไป หรือว่าเจ้าอยากจะคลอดลูกที่นี่?”

สีหน้ามู่มิงเต็มไปด้วยความดูแคลน แต่กลับกำลังครุ่นคิดเรื่องอื่นอยู่

พอมู่มิงตักเตือน อันหลิงหยุนเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่านางไม่สามารถอยู่ที่นี่ตลอดไปไม่ได้

“ใช่ ข้าต้องกลับไป ทว่าเรื่องฝั่งนี้ยังต้องดูว่าท่านอ๋องจะจัดการอย่างไรอีกที”

“ปกติดูเจ้าเก่งกาจปานนั้น สุดท้ายก็ต้องฟังเขาอยู่ดี” มู่มิงเหลือบมองอันหลิงหยุนด้วยท่าทางดูแคลน

อันหลิงหยุนไม่ได้สนใจ แค่เพียงลูบลำตัวราชาอีกาและเดินต่อไป

มู่มิงยื่นมือไปหานำตัวราชาอีกามาอุ้ม “ข้าขออุ้มหน่อย เมื่อถึงที่นั้น ข้ามีเนื้อให้กิน”

อันหลิงหยุนเองก็เริ่มเหนื่อยแล้ว จึงยอมยกราชาอีกาให้กับมู่มิง

เมื่อกลับถึงกระโจมค่ายทหาร กงชิงวี่ไม่อยู่ พอสอบถามไป จึงทราบว่าเขาไปที่ห้องคุกเพื่อสอบสวนจุนอีเซี่ยว

พูดถึงจุนอีเซี่ยวอันหลิงหยุนพอจะทราบเรื่องมาบ้างแล้ว เขาคิดก่อการกบฏและเปลี่ยนฝ่ายไปโดยสิ้นเชิง ทำไมถึงไม่รู้มาก่อน ทว่าเขาได้กลายเป็นคนของราชนิกุลไปแล้ว ซึ่งจุดนี้ไม่ต้องสงสัยใดๆเลย

ถึงกระนั้น กงชิงวี่ใช้เวลาสามวันในการสอบสวน ซึ่งเขาปิดปากเงียบตลอดสามวัน ไม่ยอมเอ่ยปากพูดออกมาสักคำ

จุนอีเต๋อและจุนอีไท่ให้การว่า พวกเขาสองคนถูกพี่ชายใหญ่นำตัวไปที่ค่ายทหารของศัตรู พอถึงที่นั้น ตอนแรกๆก็พยายามพูดจาหว่านล้อมดีๆ พอพวกเขาไม่ยอมเป็นพวกคนขายชาติบ้านเมือง จึงถูกลงโทษทรมานร่างกาย และเพราะเหตุนี้ทำให้พี่น้องต้องบาดหมางกัน ทั้งสองคนเกลียดพี่ชายใหญ่จุนอีเซี่ยวเข้ากระดูกดำ

พอจุนเจิ้นตงทราบเรื่องนี้ โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ พลันลงมือทุบตีจุนอีเซี่ยวไปหนึ่งรอบ ทว่าจุนอีเซี่ยวที่เป็นคนขายชาติ กลับแข็งข้อดื้อด้าน ต่อให้จะลงโทษทรมานร่างกายยังไง เขากลับไม่เกรงกลัวเลย

วันนี้ กงชิงวี่ไปสอบสวนจุนอีเซี่ยวอีกครั้ง

อันหลิงหยุนที่อยู่ว่างๆไม่รู้จะทำอะไร จึงนั่งลงตรวจดูร่างกายของตัวเอง ลูกในท้องเติบโตเร็วมาก สิ่งที่นางสามารถยืนยันได้ในตอนนี้ก็คือในท้องไม่ได้มีเด็กแค่คนเดียว ส่วนเรื่องอื่นนางไม่รู้อะไรเลย

นางพยายามตรวจหาว่ามีกี่คน ทว่าก็ไม่สามารถตรวจเจอได้

อันหลิงหยุนรู้สึกกังวลใจ ถ้าหากครรภ์นี้มีหลายคนจริง ดูจากสถานที่ที่นี่การแพทย์ไม่ได้เจริญรุ่งเรือง หากต้องเจอเหตุสุดวิสัยคลอดบุตรยาก นางก็จะตายอยู่ที่นี่

อันหลิงหยุนลูบท้องเบาๆแล้วถามว่า “พวกเจ้ามีทั้งหมดกี่คนนะ ทำไมไม่ให้แม่รู้เล่า แม่กังวลใจนะรู้ไหม ท่านพ่อและท่านตาของพวกเจ้าเอะอะก็ชอบข่มขู่ข้าว่าจะไปชนหัวแตกตาย นั่นมันไม่ใช่เรื่องที่จะมาล้อเล่นกันได้”

ลูกในท้องเหมือนจะฟังรู้เรื่องว่าอันหลิงหยุนพูดอะไร ทันใดนั้นขยับไปทีหนึ่ง จนอันหลิงหยุนรู้สึกปวดท้องนิดหน่อย ค่อยๆสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ว่านิดว่าหน่อย พวกยังไม่พอใจอีก”

พอในท้องสงบลง ได้ยินมีเสียงคนเคลื่อนไหวดังมาจากนอกกระโจม อันหลิงหยุนนึกว่าเป็นมู่มิงจึงถามไป “ใครน่ะ?”

“หม่อมฉันได้รับคำสั่งให้เรียนเชิญพระชายาไปที่ห้องสอบสวน พ่ะย่ะค่ะ”

ห้องสอบสวนเป็นที่ที่ใช้สอบสวนจุนอีเซี่ยวอันหลิงหยุนพอจะรู้มาบ้าง

อันหลิงหยุนลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ประตู พอเดินออกไปดูคนที่มาเชิญนาง เห็นว่าเป็นทหารคุ้มกันของกงชิงวี่ จึงไม่ได้สงสัยอะไรและยอมเดินตามไปที่ห้องสอบสวน

พออันหลิงหยุนเดินไปได้สักพักสังเกตเห็นความไม่ชอบมาพากล ฝ่ายตรงข้ามไม่ได้ไปที่ห้องสอบสวน แต่กลับพาอันหลิงหยุนเดินอ้อมจากห้องสอบสวน

เบื้องหน้ามีรถม้ารออยู่ เห็นชัดเลยว่าไม่ได้ไปห้องสอบสวน