ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 431

บทที่ 431 ตำหนิจุนโม่ซ่างอย่างรุนแรง

“เรื่องที่เมืองถ่าถ่างกำลังประสบพบเจอ เป็นบทเรียนหนึ่งให้กับพวกเจ้า และเป็นการตาต่อตาฟันต่อฟัน กำลังพลทั้งสองฝ่ายสู้รบกัน ไม่ฆ่าฟันทูตผู้ส่งสาร ข้าคิดว่าพวกเจ้าคงเข้าใจกติกานี้ดี ยิ่งข้าที่เป็นถึงพระชายาเสียนแห่งประเทศต้าเหลียงด้วยแล้ว

หนึ่งพวกเจ้าไม่ควรจับข้า สองพวกเจ้าไม่ควรทำให้ข้าอัปยศ สามไม่ควรต้อนรับอย่างไม่เหมาะสม

แม้ข้าจะเป็นพระชายาของประเทศศัตรู แต่มาถึงหวูโยกั๋ว ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไร ประเทศต้าเหลียงไม่ได้เป็นประเทศที่สูญสิ้นไปแล้ว อยู่ใน หวูโยกั๋ว ยังถือได้ว่าเป็นแขก

ที่ข้ามากับพวกเจ้าได้ เพราะด้วยความจริงใจทั้งสิ้น แต่พวกเจ้ากลับสวมแต่หน้ากากทำทีมีมิตรสัมพันธ์ที่ดี ทำให้ประเทศต้าเหลียงอับอาย เรื่องนี้หากไม่มีคำอธิบายที่ชัดเจนละก็ อย่าว่าแต่เมืองถ่าถ่างเลย กองทัพต้าเหลียงสามารถกวาดหวูโยกั๋วให้ราบเป็นหน้ากลองในชั่วพริบตาเท่านั้น ”

จุนโม่ซ่างสีหน้าขาวซีด มองหญิงสาวอัปลักษณ์ตรงหน้าอย่างสงสัย ในใจรู้สึกสั่นสะท้าน ถังหลงก็สูดอากาศเย็นเข้าปอดหนึ่งเฮือก เข้าใจขึ้นมาทันที ทำไมกงชิงยี่ถึงได้ชอบผู้หญิงตรงหน้านี้หนักหนา

หากจะบอกว่าอันจือซานเป็นจอมพลอันดับหนึ่งของอันกั๋ว เช่นนั้นผู้หญิงตรงหน้าก็คงเป็นพระชายาอันดับหนึ่งของประเทศต้าเหลียงที่ยากจะต่อกรด้วย

ที่น่ากลัวที่สุดคือ พระชายาประเภทนี้ ประเทศต้าเหลียงจะมีสักกี่คน หวูโยกั๋วกังวลเรื่องนี้มาก

กงชิงวี่ค่อยๆจับมือของอันหลิงหยุนไว้ มือที่อวบอ้วนนั้นเหมือนมือที่แสนจะเรียวงามทำให้เขารักจนวางมันไม่ลง ใบหน้าหล่อเหลาท่าทางได้ใจอย่างยิ่ง

ความรักที่อยู่ในใจไม่พูดก็สามารถเข้าใจได้

สายตาเย็นชาของอันหลิงหยุนมองไปยังใบหน้าของจุนโม่ซ่าง “องค์ชายของหวูโยกั๋วของท่านและประเทศต้าเหลียงของข้าเป็นเพื่อนบ้านที่ดีต่อกัน ขนาดของประเทศก็ไม่ได้แตกต่างกันมาก แต่ภูมิศาสตร์ของทั้งสองประเทศกลับแตกต่างกันอย่างยิ่ง

ประเทศข้าตั้งอยู่บนที่ราบ ผู้คนและวัฒนธรรมตั้งอยู่บนพื้นฐานของมารยาท แต่ประเทศเราแข็งแกร่ง ใช้ความรู้ในการบริหารประเทศ ใช้กำลังพลในการดูแลความสงบมั่นคง

ประเทศข้าเจริญ เส้นทางการค้า ทอดยาวจากตะวันออกไปตะวันตก ขั้นตอนการเปิดการค้าเสรีไปไกลกว่าพวกเจ้า

ประเทศของข้ายังมี ผ้าไหม พิธีชงชา การขนส่งเกลือ ฮ่องเต้ของประเทศข้าปฏิบัติตามหลักความกตัญญู เรียนรู้หลักธรรม เช่นนี้เป็นต้น ซึ่งประเทศเจ้าล้วนไม่มี

ความมั่งคั่งของประเทศเจ้าก็ไม่เท่าพวกเรา

หากรบกันจริง พวกเจ้ามีอะไร

ชายแดนรอบประเทศข้า เพื่อนบ้านมากมี เหมือนประเทศเช่นเจ้านี้ก็มาก หากเจ้าเคยเห็นอาณาเขตประเทศต้าเหลียงแล้วละก็ จะพบว่า ประเทศข้ามีทหารนับล้าน สู้รบ……เคยเกรงกลัวที่ไหนกัน

แต่บัดนี้เจ้ากลับสร้างเรื่องให้เกิดความขัดแย้ง พวกเราเคยเคลื่อนย้ายกำลังพลในแถบชายแดนหรือ

ก็ไม่

กำลังพลกว่าแสนนายของกองพลตระกูลอันที่ดูแลชายแดน มีปัญหาแค่เรื่องของเวลาเท่านั้น

นี่เป็นเพียงส่วนน้อยของกำลังพลตระกูลอันเท่านั้น กองหนุนกำลังเดินทางมา

กำลังพลชายแดนของประเทศต้าเหลียงมีเป็นล้าน นี่เป็นเพียงการคำนวณขั้นแรกเท่านั้น แม่ทัพอันก็มีเป็นหลายแสนแล้ว ตัวเลขนี่ยิ่งทำให้ตกใจ

ประเทศของข้าไม่เคยบุกรุกประเทศอื่น นี่เป็นหลักในการบริหารประเทศของฮ่องเต้

พระองค์จิตใจเมตตา แต่ไม่ใช่พระองค์ที่สังหารหมู่

เช่นคำที่ว่าคนอื่นไม่รุกรานเรา เราก็ไม่รุกรานเขา หากมีคนรุกรานเราย่อมถอนรากถอนโคนแน่นอน

เมืองหลวงของประเทศต้าเหลียง บุ๋นมีเสินเฉิงเสี้ยงและราชครูจุน บู๊มีอันกั๋วกง และพ่อข้า ที่เหลือก็เป็นพวกอ๋องจุ้น จวิ้นจู่ บุ๋นสามารถควบคุมใต้หล้า บู๊สามารถทำให้ใต้หล้าสงบ

เจ้าลองไปถามดู คนไหนบ้างที่ไม่มีความสามารถในการออกรบ ข้าขอถาม หวูโยกั๋วของท่านมีถังหลงกี่คน มีซ่างเต๋อกี่คน มีหวูโยไท่จื่อกี่คนกัน ”

จุนโม่ซ่างถอยหลังไปหนึ่งก้าว ดวงตาเหม่อลอย เหมือนตายไปแล้วไม่ผิด

อันหลิงหยุนก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว “เจ้าเชื่อคำใส่ร้ายป้ายสี ยั่วยุให้เกิดสงครามชายแดน บุกรุกชายแดนประเทศต้าเหลียง ลักพาตัวพระชายา ……เรื่องนี้หากไม่แก้ไขให้ถูกต้องเหมาะสม ประเทศต้าเหลียงจำต้องใช้กำลังกวาดล้าง ให้ประเทศนี้สิ้นซาก”

มือของกงชิงวี่ชะงักไปชั่วครู่ มองไปยังใบหน้าจริงจังเคร่งขรึมของอันหลิงหยุน ดวงตาของเขาลึกลง มือก็กำแน่น

จุนโม่ซ่างไม่เปิดปากพูดอะไรอยู่เป็นนาน สีหน้ายิ่งดูซีดเผือด

น้ำเสียงของอันหลิงหยุนอบอุ่น“กำหนดเวลาสามวันตอนนี้ก็หมดไปเกือบจะสองวันแล้ว พวกเจ้าเหลือเวลาอีกแค่หนึ่งวัน หากไม่เปิดประตูเมืองยอมสวามิภักดิ์ต่อเรา เมืองถ่าถ่างก็จะต้องตกอยู่ในความทุกข์ยากสามปี”