ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 432

บทที่ 432 ยึดเมืองถ่าถ่าง

รถม้าของอันหลิงหยุนกับกงชิงวี่ยังไม่ถึง ฝูงอีกาก็มาต้อนรับ อันหลิงหยุนลงจากรถม้าตามกงชิงวี่ไปยังที่หมาย เพิ่งเข้าไปในป่าก็พบกับอีกาจำนวนมากตายเกลื่อนพื้น

แต่อีกาค่อนข้างตัวเล็ก ไม่ใหญ่โตเหมือนราชาอีกา

และราชาอีกาก็กำลังสังหารอีกาเผ่าอื่นจำนวนมาก

อันหลิงหยุนเมื่อเห็นก็รีบตะโกนเรียกทันที “ราชาอีกา”

ราชาอีกาเมื่อได้ยินเสียงเรียกก็บินกลับไปบนไหล่ของกงชิงวี่ อันหลิงหยุนรู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง “ราชาอีกา เจ้าทำแบบนี้มันเกินไป คนที่ทำร้ายเผ่าอีกาของเจ้าไม่ใช่พวกเขา พวกเขาอ่อนแอตัวเล็ก เจ้าทำอย่างนี้ได้อย่างไร เจ้าทำเกินไปแล้ว”

“กากา……”ราชาอีกาไม่พอใจ เขาเคยถูกอีกาฝูงนี้เหยียดหยามมาก่อน

“แต่พวกเขาเป็นผู้บริสุทธิ์ ต้องรู้ว่า หากพวกเขาไม่เชื่อฟังก็จะถูกฆ่า พวกเจ้าที่จริงก็เป็นเผ่าพันธุ์เดียวกัน เจ้าฆ่าจนไม่เหลือซากเช่นนี้ โหดร้ายไม่มีคุณธรรม ข้าช่วยพวกเจ้าไม่ใช่ให้พวกเจ้าเข่นฆ่าเผ่าพันธุ์เดียวกันเอง เจ้าเรียกฝูงอีกาของเจ้ากลับมา ไม่อนุญาตให้ฆ่าผู้บริสุทธิ์ ไม่เช่นนั้นเจ้านายน้อยของเจ้าจะไม่พอใจ”

พูดถึงเจ้านายน้อยราชาอีกาก็มีทีท่าหวาดกลัวชัดเจน มองไปยังท้องของอันหลิงหยุน รีบร้องกากา และไม่พูดอะไรอีก

ฝูงกาบินวนกลับมา ร่อนลงอีกฝั่ง

อันหลิงหยุนมองไปที่ท้องของตนแวบหนึ่ง แม้ความสามารถในการสื่อสารกับนกได้เป็นเรื่องแปลกประหลาดอยู่บ้าง แต่อันหลิงหยุนก็ยอมรับได้ ลูกในท้องของนางเหล่านี้ล้วนเป็นความจริงที่น่าอัศจรรย์

เดินไปข้างหน้าอันหลิงหยุนมาถึงในป่าลึก อันหลิงหยุนมองไปรอบๆ พวกอีกาที่ขนาดตัวปกติต่างหลบซ่อนตัวอยู่ นางรับรู้ได้ถึงความตื่นตระหนกและหวาดกลัวของเหล่าอีกา และนางเหมือนจะได้ยินเหล่าอีกาคุยกันเรื่องปกป้ององค์หญิง

อันหลิงหยุนเดินต่อไป เงยหน้าขึ้นมองเห็นต้นไม้ต้นหนึ่งที่ค่อนข้างใหญ่ บนต้นไม้มีนกหลายตัวกำลังเฝ้ายาม อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นหันไปมองกงชิงวี่ เอ่ยกับราชาอีกาที่อยู่บนไหล่กงชิงวี่

“ราชาอีกา เจ้าขึ้นไปเอาตัวอีกาที่อยู่ในรังนั้นออกมา จำไว้ห้ามทำร้ายเด็ดขาด ข้าต้องการใช้นางให้เกิดประโยชน์”

ราชาอีกากระพือปีกบินขึ้นไป ไม่นานอีกาหลายตัวเกิดการต่อสู้ขึ้นกับราชาอีกา แต่ราชาอีกานั้นแข็งแกร่ง ดุดัน ไม่นานอีกาบนต้นไม้ต่างก็ตกลงมาอยู่บนพื้น อันหลิงหยุนดูแล้ว แม้จะไม่ตาย แต่ก็สาหัสมาก

ราชาอีกาจะเอาอีกาที่อยู่ในรังออกมาให้ได้ ไม่คิดว่าอีกาตัวนั้นก็ดุดันร้ายกาจเช่นกัน พอออกมาได้ก็ต่อสู้กับราชาอีกาทันที อันหลิงหยุนเห็นอีกาสองตัวที่ขนาดตัวใหญ่เล็กต่างกัน แต่กลับต่อสู้โรมรันกันอย่างหาทางแยกไม่ได้

ที่น่าแปลกคือมีบางท่าที่ราชาอีกาไม่สามารถรับมือได้ มีหลายครั้งที่เกือบจะร่วงลงมา แต่สุดท้ายก็กลับขึ้นไปใหม่ได้

แต่สุดท้ายอีกาตัวนั้นก็พ่ายแพ้ในการต่อสู้ เห็นตัวเองแพ้แล้ว อีกาตัวนั้นก็เอาหัวพุ่งชนกิ่งไม้ อันหลิงหยุนตะโกนขึ้นอย่างร้อนใจ “ขวางนางไว้”

ราชาอีกาบินได้รวดเร็วมาก เพียงครู่เดียวก็สามารถขวางอีกาตัวนั้นไว้ได้ แต่อีกาตัวนั้นก็พุ่งชนตัวเขาไม่เบา ราชาอีกาและอีกาตัวนั้นต่างก็ร่วงลงสู่พื้น กงชิงวี่รีบวิ่งไปอุ้มตัวอีกาทั้งสองไว้ ตัวหนึ่งมอบให้อันหลิงหยุน อีกตัวก็อุ้มไว้เอง

อันหลิงหยุนจับชีพจรอีกา ปรากฏว่าไม่เป็นไร รีบหันไปดูราชาอีกา

ราชาอีกาก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก เพียงแค่ยืนอยู่บนไหล่กงชิงวี่และจ้องมองอีกาตัวนั้น

อันหลิงหยุนจับตัวอีกาตัวนั้น “สำหรับเจ้าแล้วพวกเจ้าอาจแตกต่างกัน เจ้าเป็นนกของข้า แต่กับข้าแล้วพวกเจ้าไม่ได้แตกต่างกัน เจ้าเป็นราชาแห่งกองทัพ นางก็เช่นกัน ”

อันหลิงหยุนหมุนตัวเดินไปยังที่ๆสงบเงียบ ลูบตัวอีกา “เจ้าไปกับข้า แล้วข้าจะปล่อยเผ่าของเจ้าไป เป็นอย่างไร ”

อีกาไม่สนใจ อันหลิงหยุนพูดว่า “เจ้าสามารถรับรู้ได้ถึงพลังอันน่าอัศจรรย์ของเด็กในท้องข้าหรือไม่”

อีกาจึงหันมามองท้องของอันหลิงหยุน สักพักก็ร้องขึ้น

อันหลิงหยุนไม่ได้รู้สึกน่าอัศจรรย์ขนาดนั้นแล้ว นางเพียงแต่อยากจะช่วยอีกาตัวนี้เท่านั้น

“เช่นนั้นก็ไปกันเถอะ”อันหลิงหยุนอุ้มอีกาเอาไว้ หมุนตัวเดินออกจากป่า

ตลอดทางราชาอีกาเอาแต่จ้องไปที่อีกาตัวนั้น อีกาตัวนั้นก็จ้องเขา