ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 433

บทที่433 ตกลงใครชนตาย

แม่ทัพอันพาทหารฝีมือดีจำนวนห้าร้อยนายเข้าเมือง ทั้งห้าร้อยนายต่างเฝ้าอยู่ที่ๆอันหลิงหยุนพำนัก

เพื่อป้องกันความปลอดภัยให้อันหลิงหยุน

แม่ทัพอันจึงได้พบกับจุนโม่ซ่าง

ตอนนี้จุนโม่ซ่างไม่เป็นอะไรแล้ว อันหลิงหยุนให้ยาถอนพิษได้โดยเร็ว คนของเขาก็ไม่เป็นไร เมืองถ่าถ่างก็กลับสู่สภาวะปกติ

อันหลิงหยุนพบกับแม่ทัพอันก็รีบเดินเข้าไปหา “ท่านพ่อ”

“ไม่ต้องมา พ่อจะไปหาเจ้าเดี๋ยวนี้ ”แม่ทัพอันรีบเดินไปหาบุตรสาว อันหลิงหยุนรู้สึกน้อยใจ

เมื่อเห็นแม่ทัพอันนางก็ร้องไห้ทันที

แม่ทัพอันรู้สึกโกรธมาก “พวกเขารังแกเจ้าใช่หรือไม่ ไม่ให้เจ้าได้กินอิ่มนอนหลับหรือ”

จุนโม่ซ่างรู้สึกหน้าตึง นี่เขาหมายความว่าอย่างไร

มองแม่ทัพอันอย่างดูถูก จุนโม่ซ่างปฏิบัติอย่างมีมารยาท “เชิญแม่ทัพอัน”

แม่ทัพอันมองไปยังจุนโม่ซ่าง“ไม่จำเป็น ข้ายังมีเรื่องต้องทำ”

“……”ใบหน้าของจุนโม่ซ่างไม่สู้ดีนัก

“แม่ทัพอันมาถึงเมืองถ่าถ่างก็คือแขก ยังมีเรื่องอะไรที่สำคัญไปกว่าการนั่งลงพูดคุยไม่กี่คำกับองค์ชายหรือ ”

“ข้าเป็นแม่ทัพใหญ่แห่งประเทศต้าเหลียง ย่อมไม่สามารถนั่งอยู่ที่นี่ได้ ข้าเข้าเมืองมาแล้ว เพื่อแสดงถึงความใจกว้างของประเทศต้าเหลียง วันนี้ข้าได้พาทหารห้าร้อยนายมาด้วย ทหารทั้งห้าร้อยนายนี้จะอยู่ที่นี่ก่อน รอจนหวูโยกั๋ว เจรจามิตรภาพระหว่างสองประเทศเสร็จสิ้นแล้ว ก็จะถอนกำลังกลับไป ส่วนข้ายังมีงานต้องจัดการ คงต้องขอตัวก่อน หลิงหยุน เจ้ากลับไปกับพ่อ ”

เป้าหมายของแม่ทัพอันก็คือมารับตัวอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนกลับไม่วางใจที่จะให้กงชิงวี่อยู่ที่เมืองถ่าถ่างคนเดียว

“ท่านพ่อ ข้าอยากเที่ยวเล่นก่อน ข้ามาถึงที่นี่ ยังไม่ได้เที่ยวเลย ”อันหลิงหยุนใบหน้าเชื่อฟัง แม่ทัพอันมองหน้าลูกสาวอย่างลำบากใจ

“เป็นอย่างนี้แล้วยังจะเที่ยวเล่นอะไรอีก”แม่ทัพอันมีหรือจะไม่รู้ความคิดของอันหลิงหยุน

“หากไม่เที่ยวเล่นตอนนี้ ภายหลังก็ไม่มีโอกาสแล้ว”อันหลิงหยุนดึงแขนแม่ทัพอัน ทำหน้าไม่อยากกลับไป

แม่ทัพอันไม่มีทางทำอะไรได้เลย แต่ไหนแต่ไรมาลูกสาวนางว่าอย่างไร เขาก็ว่าตาม ครั้งนี้เขาไม่อาจอยู่ด้วยได้ แต่ก็ยังคงรู้สึกเป็นห่วง

กงชิงวี่จึงพูดขึ้นว่า “ท่านพ่อตากลับไปเถอะ ข้าจะดูแลหลิงหยุนเอง รับรองว่าจะไม่ให้ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย”

“ก็ดี เช่นนั้นข้าก็กลับก่อน พวกเจ้าเสร็จธุระแล้วก็กลับไป”แม่ทัพอันพูดจบ มอบหมายให้อันหลิงหยุนอีกหลายคำ คนก็ไปก่อนแล้ว

อันหลิงหยุนมาส่งแม่ทัพอันที่หน้าประตูเมือง แม่ทัพอันออกจากเมืองแล้วอันหลิงหยุนจึงกลับเข้ามา

จุนโม่ซ่างเขียนหนังสือสวามิภักดิ์ด้วยตนเอง อีกทั้งยังให้สัตย์สัญญาว่าถ้าเขายังมีชีวิตอยู่จะไม่บุกรุกประเทศต้าเหลียง เพื่อแสดงถึงว่าจริงใจของเขา ยังยินดีจะส่งบรรณาการให้สามปี

อันหลิงหยุนรู้สึกว่า จุนโม่ซ่างเห็นเรื่องใหญ่โตบานปลายแล้ว ไม่ทำเช่นนี้ไม่ได้

แค่สามปี อันหลิงหยุนคิดว่ายังน้อยไป

หากเป็นพวกเขาที่ยื่นข้อเสนอนี้ ย่อมต้องส่งบรรณาการหลายปีมากกว่านี้แน่

แต่เรื่องสงครามชายแดนครั้งนี้คลี่คลายได้รวดเร็วมาก อันหลิงหยุนเองก็คิดไม่ถึง ที่จุนโม่ซ่างจับนางคืออุบัติเหตุ พวกเขานับว่าจากร้ายกลายเป็นดีได้รับข้อดีไป

ก่อนจากกันอันหลิงหยุนถูกเชิญให้เดินเที่ยวชมเมืองถ่าถ่าง มีจุนโม่ซ่างกับถังหลงและแม่ทัพซ่างเต๋อเดินเที่ยวเป็นเพื่อน

อันหลิงหยุนหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะได้ยินคนอื่นนินทาลับหลังถึงความสัมพันธ์ของนางกับกงชิงวี่ นางยังไม่ทันได้โกรธกงชิงวี่ก็โมโหก่อนแล้ว

เห็นสีหน้ากงชิงวี่ที่แสดงออกมา อันหลิงหยุนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

ที่น่าโมโหที่สุดคือ จุนโม่ซ่างยังจัดสาวงามไว้ให้กงชิงวี่ บอกว่าเพื่อเป็นการแสดงความจริงใจของเขา เขายินดีจะมอบหญิงสาวที่รักที่สุดให้กับกงชิงวี่ หวังว่าเขาจะรับไว้

อันหลิงหยุนมองหญิงสาวคนนั้น งดงามเหมือนไม่ได้กินอาหารบนโลกมนุษย์งามเหมือนนางฟ้านางสวรรค์ก็มิปาน

หญิงสาวยิ้มอย่างสวยงาม“คำนับอ๋องเสียน พระชายาเสียน”