ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 434

บทที่ 434 วิปริตจนฆ่าได้แม้แต่บุตรชาย

กงชิงวี่กะพริบตา มองจุนโม่ซ่างแวบหนึ่ง “ข่าวลือเชื่อถือไม่ได้ หวูโยไท่จื่อ เรื่องพวกนี้ท่านก็ไม่รู้หรือ”

จุนโม่ซ่างสีหน้าไม่น่าดู “แต่คนมีพรสวรรค์อย่างพระชายา ข้าก็ไม่รู้ว่าใช้ประโยชน์อะไรได้บ้าง”

อันหลิงหยุนทำอะไรไม่ถูกอยากลุกขึ้นมาเตะจุนโม่ซ่างให้ตาย นางไปทำให้เขาขุ่นเคืองตอนไหนกัน

กงชิงวี่หัวเราะ“ย่อมใช้ประโยชน์ได้เยอะแยะ แต่ข้าก็ไม่ได้ชอบอะไรพวกนั้น ยิ่งไปกว่านั้นข้าจะชอบอะไรย่อมเป็นเรื่องของข้า หวูโยไท่จื่อไม่ต้องเป็นกังวลไป แต่หวูโยไท่จื่อ ข้าจะมอบคำพูดหนึ่งให้ท่าน ภัยนั้นออกจากปากเป็นคนต้องคิดให้รอบคอบ”

อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่ รู้สึกเคร่งขรึมเย็นชา

“เหอะ……”จุนโม่ซ่างหัวเราะเบาๆหนึ่งเสียง เปิดพัดขึ้นมาพัด โมโหจนเขาอยากจะฆ่าคน

อันหลิงหยุนรีบสังเกตที่พัด คิดอย่างอึดอัดใจว่าหากไม่มีตัวอักษรสามตัวนั้นจะดีแค่ไหน

สีหน้ากงชิงวี่ขรึมลงอย่างไม่มีสาเหตุ มองไปทางอันหลิงหยุนเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ “หลิงหยุนที่เจ้าเคยพูดถึงใช่นี่หรือไม่”

อันหลิงหยุนไม่ได้รู้สึกอาย เรื่องบางเรื่องอธิบายชัดเจนแล้วก็จะไม่รู้สึกผิด

กระซิบที่หูของกงชิงวี่ อันหลิงหยุนพูดเสียงเบาไม่กี่คำ

จุนโม่ซ่างเอียงหน้าเบาๆ ตั้งใจฟังว่าหญิงสาวคนนี้จะพูดอะไร กงชิงวี่ยกมือขึ้นปกป้องร่างกายอันหนาหนักของอันหลิงหยุน เมื่อได้ยินที่อันหลิงหยุนพูดแล้วก็ออกห่างและก้มหน้า “จริงหรือ”

“แน่นอนว่าจริง”

“เช่นนี้ก็ดี”กงชิงวี่มองไปยังจุนโม่ซ่างและไม่เกรงใจอีกต่อไป

“หวูโยไท่จื่อ”

“มีเรื่องอะไร”จุนโม่ซ่างหันมาถาม รู้สึกผิดหวังอยู่บ้างที่ไม่ได้ยินอะไรเลย

“พระชายาอยากถามว่า พัดของท่านได้มาจากที่ใดกัน”

จุนโม่ซ่างก้มหน้ามองพัดในมือของตน “เป็นฝีมือการวาดของถังหลง”

ถังหลงรีบเดินไปข้างหน้ากล่าวขึ้นว่า “ข้าน้อยด้อยความรู้ความสามารถ ขอพระชายาอย่าได้หัวเราะเลย”

อันหลิงหยุนพูดว่า “ท่านถังถ่อมตัวเกินไปแล้ว ในเมื่อเป็นฝีมือท่านถัง ไม่สู้ท่านถังก็มอบภาพวาดเช่นนี้ให้ข้าหนึ่งชิ้น ข้าอยากมอบให้ท่านอ๋อง”

“เรื่องนี้……”ถังหลงลังเล

จุนโม่ซ่างเอ่ยขึ้นว่า“ถังหลงเป็นปัญญาชนอันดับหนึ่งของหวูโยกั๋ว ภาพวาดและอักษรของเขาถือได้ว่ามีคุณค่าแม้เงินพันตำลึงยังหาซื้อไม่ได้ ท่านช่างมีสายตาแหลมคมจริงๆ”

พูดจบจุนโม่ซ่างก็เหลือกตาให้กับอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนนั้นหน้าค่อนข้างหนา เพื่อกงชิงวี่แล้วเลยโพล่งออกไปว่า

“ท่านถัง เช่นนี้ดีหรือไม่ ข้าเอาภาพเขียนของข้าแลกกับของท่าน เป็นอย่างไร”

ถังหลงลำบากใจ “เรื่องนี้ต้องให้องค์ชายเห็นด้วย ข้าน้อยจึงจะทำตามได้”

อันหลิงหยุนมองไปทางจุนโม่ซ่าง “หวูโยไท่จื่อคิดว่าอย่างไร”

“หากข้าไม่ยินยอม เกรงว่าจะนำมาซึ่งเสียงวิจารณ์ ว่าแม้แต่ภาพเขียนรูปเดียวก็ไม่อาจจะแลกเปลี่ยนได้ แต่หากพระชายาสามารถเอาผลงานที่ยอดเยี่ยมมามอบให้กับถังหลงได้ ข้าก็ไม่ขัด”

อันหลิงหยุนยังคิดว่าเรื่องนี้ไม่จริงจังนัก ไม่คิดเลยว่าจุนโม่ซ่างจะต่อกรยากขนาดนี้

กงชิงวี่ยังคงสีหน้าขรึม “ในเมื่อหวูโยไท่จื่อไม่อาจจะแลกเปลี่ยนได้ เช่นนั้นก็ไม่ต้องแล้ว”

พูดจบก็ปล่อยขาของอันหลิงหยุนลง ลุกยืนขึ้น“ไปกันเถอะ พรุ่งนี้ก็กลับกันได้แล้ว ”

อันหลิงหยุนลุกขึ้น “อืม”

ทั้งสองคนไม่สนใจสายตาของคนอื่นๆ ตรงกลับไปยังที่พัก

จุนโม่ซ่างโมโหจนกำพัดในมือแน่น ถังหลงสีหน้าจนปัญญา

เขานั้นไม่เป็นไร แต่ไม่รู้ทำไมองค์ชายต้องโกรธขนาดนั้นด้วย

พอกลับถึงที่พักอันหลิงหยุนก็พักผ่อน แต่ตอนเย็นก็มีคนมาเคาะประตู กงชิงวี่เรียกให้คนเข้ามา ปรากฏว่าเป็นถังหลง

ถังหลงคำนับอย่างพินอบพิเทา แล้วเดินเข้าใกล้ก่อนเอ่ยขึ้นว่า“องค์ชายสั่งให้ข้ามาเชิญอ๋องเสียนและพระชายาเสียนไปพบ ยินดีจะมอบภาพเขียนของข้าให้หนึ่งชิ้น ”

กงชิงวี่เดิมทีไม่คิดว่าอยากได้ อันหลิงหยุนก็รู้อยู่แล้วว่าเขาไม่ได้พิสวาสอะไร แต่นางมีอีกความคิดหนึ่ง

พอตื่นมาอันหลิงหยุนก็ตามออกไป กงชิงวี่จึงตามไปด้วย

ในเรือนเตรียมกระดาษหมึกและพู่กันไว้พร้อมแล้ว

อันหลิงหยุนเดินข้างหน้า ถังหลงจึงเริ่มเตรียมการ จุนโม่ซ่างเอ่ยว่า “พระชายาเสียน เชิญ”

อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่แวบหนึ่ง เดินไปและดึงแขนเสื้อขึ้น เริ่มวาด

อันหลิงหยุนวาดรูปโบตั๋นเบ่งบานลงบนกระดาษแผ่นหนึ่ง