ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 435

บทที่ 435 กองทัพกลับเมืองหลวง

เมื่อจุนอีเซี่ยวตายแล้วก็หาที่ฝังศพให้เขา จุนเจิ้นตงเสียใจอยู่หลายวัน หลังจากนั้นไม่กี่วันก็ส่งมอบตราผู้บัญชาการ ยินยอมจะตามบุตรสาวจุนเซียวเซียวกลับเมืองหลวง

กงชิงวี่นำตราผู้บัญชาการมองให้กับเสินหยุนเจ๋เป็นการชั่วคราว ให้เขานำกองกำลังเฝ้าชายแดนเป็นการชั่วคราวก่อน จุนอีไท่จุนอีเต๋อเป็นรองแม่ทัพ

แม่ทัพอันให้ทหารผ่านศึกใกล้ชิดสองนายอยู่ช่วยเหลือเสินหยุนเจ๋ แล้วจึงนำทัพใหญ่กลับเมืองหลวง พร้อมทั้งหยุนจิ่นด้วย

มู่มิงตัดสินใจอยู่ช่วยเหลือเสินหยุนเจ๋ เรื่องนี้กงชิงวี่ก็ตกลงทันที

อันหลิงหยุนเห็นแววตาเขาเปลี่ยนไป

ตามแบบฉบับได้รับประโยชน์ส่วนตัวจากงานของทางการ

เมื่อทุกอย่างจัดการวางแผนเรียบร้อย อันหลิงหยุนก็กล่าวลามู่มิง

“เจ้าตัดสินแล้วหรือ ว่าจะอยู่ช่วยเหลือแม่ทัพเสิน”สำหรับการจัดการของกงชิงวี่อันหลุงหยุนรู้สึกว่าต้องมีเหตุผลบางอย่าง

แต่เรื่องที่จะให้มู่มิงอยู่ต่อ อันหลิงหยุนกลับไม่เห็นด้วย

“ข้าอยู่ข้างนอกจนชินแล้ว พ่อข้าส่งข้าไปก็ไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง อยู่ในเมืองหลวงก็ไม่รู้ว่าภายหน้าจะต้องแต่งไปเป็นรองพระชายาของใคร เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่เต็มใจเช่นนั้น

เสินหยุนเจ๋จะไม่ดีอย่างไร ข้าก็รู้สึกว่าเขาดีกว่าคนอื่น เขาเป็นคนแข็งนอกอ่อนใน ใจเขามีเจ้าข้ารู้ดี แต่ใจเจ้าไม่มีเขาอันนี้ข้าก็รู้

ในเมื่อพวกเจ้าไม่มีทางอยู่ด้วยกัน ข้าก็ไม่รังเกียจที่ใจเขามีเจ้า นี่มันไม่ดีตรงไหน

อยู่ที่นี่ นานวันไปก็มีแต่ข้าที่เป็นผู้หญิง หากเขาชอบพอหญิงสาวในเมืองหลวงแล้วละก็ถือว่าชีวิตข้ามันไม่ดี ไม่มีวาสนาต่อเขา

แต่หากเขาหวั่นไหวกับข้าอยู่บ้างเล็กน้อย ข้าก็ถือว่าไม่ได้มาสูญเปล่า

พวกเจ้ากลับไปแล้วก็นำจดหมายฉบับนี้ของข้ามอบให้เสด็จป้า นางรักข้ามากที่สุด ต้องช่วยข้าแน่”

อันหลิงหยุนรับจดหมายมาเก็บไว้ ไม่พูดมาก ในเมื่อมู่มิงมีใจแน่วแน่ นางเองก็ไม่อยากอยู่ต่อแล้ว ลุกขึ้นเดินตามกงชิงวี่จากไป

ก่อนจากกันเสินหยุนเจ๋ทำได้เพียงมองอันหลิงหยุนเท่านั้น แล้วหมุนตัวกลับไป มู่มิงก็ไม่ได้อาลัยอาวรณ์อะไร ตามเสินหยุนเจ๋กลับไป

อันหลิงหยุนรู้สึกทำตัวไม่ถูกชั่วขณะ สองคนนี้นิสัยเหมือนกันมาก

อันหลิงหยุนหันไปมองกงชิงวี่ “ท่านอ๋อง คืนนั้นที่เสินหยุนเจ๋ไปหาท่าน เขาต้องการอะไร”

“เขากินหนอนพิษกู่เข้าไป”กงชิงวี่ไม่ปิดบัง

“พูดเช่นนี้ หนอนพิษกู่ที่หยุนจิ่นให้ท่านท่านให้เขาหรือ”

“เขาเป็นคนขอเอง ข้าก็ยังสงสัยอยู่บ้างว่าเขาจะอยู่เฝ้าชายแดนหรือไม่ แต่เขาบอกว่าอยากได้หนอนพิษกู่ที่หยุนจิ่นเอาไว้ให้ เพื่อให้ข้าวางใจ แต่เขาไม่รู้ว่า ที่ข้าไม่ให้เขาอยู่ที่นี่ไม่ใช่เพราะกลัวเขากบฏ แต่เพราะความสามารถเขายังไม่เพียงพอ”

“แต่ท่านอ๋องก็ยังมอบหนอนพิษกู่ให้เขา”

“แม้จะพูดเช่นนี้ แต่ข้าก็แค่ลองใจ ส่วนหนอนพิษกู่ตัวนั้น เป็นหนอนตาย หยุนจิ่นบอกว่ากินไปแล้วสามวันจะขับออกนอกร่างกายเอง”

“……”

อันหลิงหยุนหัวเราะ “ท่านอ๋องจิตใจเมตตาเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

“หลิงหยุน ข้าเพียงแต่ไม่อยากใช้วิธีพวกนี้เพื่อซื้อใจคน เสินหยุนเจ๋รู้สึกผิดหวังในตัวฮองเฮา คิดอยากจะมาชายแดนตั้งนานแล้ว แต่ถูกปินปู้ซ่างซูอายัดไว้ ข้าเองก็ใช่ว่าจะไม่รู้”

“พูดเช่นนี้แสดงว่าที่พาเขามาด้วยครั้งนี้ท่านอ๋องได้คิดไว้ล่วงหน้าแล้ว”

“ไม่ใช่ ข้าคิดอยากจะให้เขาไปเป็นรองแม่ทัพของพี่ชายเขาเสินหยุนเลี่ย ไม่กี่ปีค่อยให้เขาแทนที่เสินหยุนเลี่ย ให้เสินหยุนเลี่ยกลับมา”

“ท่านอ๋อง ท่านกลัวว่าตระกูลเสินจะควบคุมทหารมากเกินไป”

“เสินหยุนชูตอนนี้เป็นคนสนิทของฮองเฮา ฮ่องเต้เองก็ฟังนาง ข้าเองหากไม่ไร้หนทางคงไม่จับนาง แต่นางเป็นคนของราชนิกุล แม้ข้าจะไม่เข้าใจว่าทำไม แต่ที่แน่ๆคือเป็นปัญหาแน่นอน หากนางวางแผนร่วมกับราชนิกุลจริง กองพลของตระกูลเสินที่เฝ้าชายแดนรวมกันแล้วมีห้าแสนนาย ข้าจะไม่กังวลได้อย่างไร”

อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ “เสินหยุนชูที่สุดก็เป็นผู้หญิงของฮ่องเต้ ท่านพูดว่าจับนางง่ายเหมือนกินลูกอมอย่างไรอย่างนั้น”

“ข้านั้นแสนลำบาก ไม่เช่นนั้นก็จับไปนานแล้ว”