ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 438

บทที่ 438 เข้าวังกลางดึก

“หม่อมฉันไม่มีความเห็นเพคะ ต้องขอบพระทัยความเมตตาของเสด็จแม่ หม่อมฉันก็ชื่นชอบมู่มิงมาตลอด หากสามารถเข้าวังรับใช้ฮ่องเต้ได้ ย่อมเป็นเรื่องดีเรื่องหนึ่ง”เสินหยุนชูดีอกดีใจปานนั้น อันหลิงหยุนยืนอยู่อีกฝั่งร่างกายรู้สึกหนาวเย็น เสินหยุนชูทำได้แต่นางทำไม่ได้

ฮ่องเต้ชิงหยู่ก็อายุอานามมากแล้ว

เป็นพ่อของมู่มิงได้แล้ว

“เสด็จแม่ ข้าไม่รับสนม บัดนี้วังหลังมีเซียวกุ้ยเฟย ฮองเฮาก็เพียงพอแล้ว”เรื่องนี้ฮ่องเต้ชิงหยู่รู้สึกไม่ชอบใจนัก แต่ก็ไม่แสดงออก

“ฮ่องเต้ไม่จำเป็นต้องมากความ ถ้าตามที่ฮ่องเต้บอก ก็ต้องผิดต่อฮ่องเต้องค์ก่อน ผิดต่อบรรพบุรุษอย่างนั้นหรือ

ข้าหวังเป็นอย่างยิ่งที่จะได้อุ้มหลาน เจ้าคิดว่า ข้าจะมีชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหนกัน เป็นอย่างนี้ ข้าคงถูกเจ้าทำให้บ้าตาย

ฮองเฮายังรู้จักห่วงใยข้ามากกว่าเจ้า เจ้าไม่แม้แต่จะนึกถึงข้าแม้แต่น้อย

ฮึ”

ฮ่องเต้ชิงหยู่สีหน้าดูไม่ดี แต่ก็ไม่พูดออกมา

ฮองเฮาเพียงแต่ก้มหน้าไม่พูด

“พระชายาตวน ”หวางฮองไทเฮามองไปยังหยุนโล๋ชวน หยุนโล๋ชวนรีบเปลี่ยนกิริยา

“เสด็จแม่ ลูกคิดอยากจะหารองพระชายาให้อ๋องตวนมานานแล้ว เพียงแต่ไม่มีตัวเลือกที่ดีเท่านั้น แต่ดูเหมือนมู่มิงจะไม่ค่อยชื่นชอบท่านอ๋องนัก หากว่านางชอบละก็ลูกก็ไม่มีปัญหาอะไร”

หยุนโล๋ชวนพูดจากใจจริง อ๋องตวนเหลือบมองไป “ชวนเอ๋อ เมื่อวานเจ้ายังพูดอยู่เลย จะเชื่อฟังข้าอย่างดี ทำไมวันนี้พอเจอเสด็จแม่แล้วก็ ……”

“อ๋องตวน คำพูดในเรือนของเจ้าจะถือเป็นจริงได้อย่างไร ไม่ต้องพูดเรื่อยเปื่อยแล้ว หุบปากเถอะ”

“เสด็จแม่ ลูกไม่ยินยอม มู่มิงในสายตาข้าเป็นแค่น้องสาว ขอเสด็จแม่เก็บกลับไป……”

“หุปปาก”หวางฮองไทเฮาโมโห อ๋องตวนหุบปากอย่างผิดหวัง

หวางฮองไทเฮามองไปยังอันหลิงหยุน “พระชายาเสียน ถึงตาเจ้าแล้ว ฮองเฮาและพระชายาตวนต่างก็เห็นด้วย เจ้าหล่ะ”

“ลูกไม่เห็นด้วย ลูกเคยสัญญากับท่านอ๋องไว้ ชาตินี้จะอยู่เป็นคู่กันสองคนเท่านั้น ไม่ยินยอมให้รับรองพระชายา”

“ไม่สมควรถามเจ้าเลย เกรงจะทำให้ข้าโกรธซะเปล่า เจ้าก็คิดซะว่าเห็นด้วยแล้วกัน ”หวางฮองไทเฮาเชิดหน้าหันไปอีกทาง

“เสด็จแม่ เรื่องนี้ต้องถามมู่มิงจึงจะถูกต้อง”กงชิงวี่รีบพูดขึ้น

หวางฮองไทเฮามองไป “ไม่จำเป็นต้องถามมู่มิง ถามแล้วนางก็คงไม่ตกลง ใจนางมีหรือข้าจะไม่รู้

เรื่องแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ คำสั่งของพ่อแม่ เจ้าสามคน ใครบ้างที่ไม่ใช่ข้าเป็นคนตัดสินใจ”

ทั้งสามเป็นใบ้ไร้คำพูด อันหลิงหยุนเอ่ยขึ้นว่า “เสด็จแม่ หม่อมฉันไม่ใช่”

ทั้งห้าคนต่างหันมามอง อันหลิงหยุนยืนโดดเดี่ยวอยู่คนเดียวอีกฝั่ง “เสด็จแม่ ลูกไม่เต็มใจ”

กงชิงวี่รีบสมทบ “เสด็จแม่หม่อมฉันก็ไม่เต็มใจ”

อ๋องตวนเห็นดังนั้นก็พูดขึ้นทันที“เสด็จแม่หม่อมฉันก็ไม่เต็มใจ”

“เสด็จแม่……”

ฮ่องเต้ชิงหยู่กำลังจะเอ่ยถึงการตัดสินใจ หวางฮองไทเฮาสีหน้าขรึมลง “ฮ่องเต้เจ้าอย่าทำให้ข้าโกรธอีกเลย ข้าจะโมโหตายอยู่แล้ว”

ฮ่องเต้ชิงหยู่กลืนคำพูดกลับไปอย่างยากลำบาท หลุบตาลงไม่พูดอีก

หวางฮองไทเฮามองไปยังไห่กงกงที่ไปเปลี่ยนชุดเสื้อผ้าที่แห้งแล้วกลับมา ไห่กงกงถือถาดอันหนึ่งเดินตรงไปต่อหน้าทั้งสามคน “ฮ่องเต้ อ๋องตวน อ๋องเสียน ในนี้มีป้ายสองอันที่ว่างเปล่า มีอันหนึ่งที่เขียนชื่อจวิ้นจู่มู่มิงเอาไว้ ใครที่พลิกได้ จวิ้นจู่มู่มิงก็ต้องแต่งให้กับคนนั้น”

ฮ่องเต้ชิงหยู่ลังเลอยู่ชั่วครู่ ไม่ขยับเขยื้อน

ไห่กงกงพูด“เชิญฮ่องเต้ก่อน หรือท่านอ๋องก่อนดีพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่จำเป็นต้องใช้พวกเขา ให้ฮองเฮาทำแทนเถอะ”หวางฮองไทเฮาชี้ทางอย่างเมตตา

ฮองเฮาย่อคำนับ “หม่อมฉันรับบัญชา”

ไห่กงกงเดินไปตรงหน้าฮองเฮา “เชิญฮองเฮาพ่ะย่ะค่ะ”

ฮองเฮามองไปบนถาดแวบหนึ่ง หยิบป้ายที่อยู่ตรงกลางขึ้นมา แต่นางไม่ได้เปิด นางเพียงแต่ถือไว้เท่านั้น แววตาของฮ่องเต้ชิงหยู่สับสน หยิบป้ายนี้ขึ้นมาก็ถือว่าตอบตกลงแล้ว

ไห่กงกงเดินไปตรงหน้าหยุนโล๋ชวน หยุนโล๋ชวนหันซ้ายหันขวาอยู่เป็นนาน “ท่านพี่ เชิญท่านก่อนดีกว่า”

อันหลิงหยุนไม่ดู ก็เพราะไม่อยากเลือก ไม่เลือกก็แปลว่าไม่ตกลง ถึงตอนนั้นนางเองก็ไม่มีทางให้แต่งอยู่แล้ว