ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 439

บทที่ 439 ตื่นขึ้นมา

อันหลิงหยุนปวดจนจะเป็นลมไปแล้ว กงชิงวี่เห็นเลือดก็ทำเขาตกใจไม่น้อย รีบให้คนไปรายงานในวัง หมอจวนโจวก็รีบเตรียมตัวแล้ว หมอตำแยที่ทำคลอดก็มาเฝ้าอยู่แล้ว กลัวจะเกิดเรื่อง เรียกหยุนจิ่นมาด้วย

ตอนที่แม่ทัพอันมา อันหลิงหยุนเจ็บอยู่ข้างในได้สักพักแล้ว

“หลิงหยุนล่ะ”แม่ทัพอันมาถึงก็รีบไปหากงชิงวี่ กงชิงวี่อยู่กับอันหลิงหยุนข้างใน ถางเหอรีบขวางไว้ทันที

“แม่ทัพอย่าเข้าไป ที่นี่เข้าไปไม่ได้ ท่านอ๋องก็อยู่ข้างในแล้ว ”

“แล้วจะทำอย่างไร”แม่ทัพอันร้อนใจจนเดินไปเดินมา เกือบจะร้องไห้อยู่แล้ว

หยุนจิ่นวิ่งออกมาจากข้างใน “เร็ว น้ำร้อน”

คนทั้งลานบ้านต่างทำงานกันยุ่งมาก อันหลิงหยุนดูเหมือนจะไม่ไหวแล้ว ฝูงนกฝูงหนึ่งบินวนอยู่รอบรอบลานบ้าน ท้องฟ้าเหนือลานบ้านทั้งหมด รวมไปถึงหลังคาก็เต็มไปด้วยนก นกนานาชนิดล้วนบินมาหมดแล้ว แม้กระทั่งหลายชนิดที่ไม่เคยเห็นก็มา

แม่ทัพอันไม่ทันได้สังเกตสิ่งแปลกประหลาดนี้ ถามขึ้นว่า “ทำไมยังไม่ออกมา”

ถางเหอก็ร้อนใจ เขาจะรู้ได้อย่างไร

อันหลิงหยุนเหนื่อยมากแล้ว นางมองกงชิงวี่ “ท่านอ๋อง ข้าไม่ไหวแล้ว ไม่มีแรงแล้ว ช่วงที่ได้อยู่กับท่านอ๋องข้ามีความสุขจริงๆ”

“อย่าพูดเหลวไหล ไม่ให้พูดเหลวไหล ข้าไม่ฟัง”ดวงตากงชิงวี่แดงก่ำ มือข้างหนึ่งกำมือของอันหลิงหยุนไว้แน่น

อันหลิงหยุนส่ายหัว “ท่านอ๋อง ข้าเหนื่อยแล้ว ไม่มีแรงแม้สักนิด อีกเดี๋ยวท่านให้หมอจวนโจวผ่าตัดข้า เปิดหน้าท้องของข้า ให้ลูกได้ออกมา ดูแลพวกเขาดีๆ เลี้ยงดูให้พวกเขาได้เติบใหญ่ บอกพวกเขา เรื่องของข้า”

“หลิงหยุน……”กงชิงวี่มองตาของอันหลิงหยุนที่ปิดลง

ตาของอันหลิงหยุนมีน้ำตาไหลออกมา นางไม่มีแรงแล้วจริงๆ เด็กๆเหล่านี้ ก็ไม่ยอมให้คลอดออกมาดีๆ

ช่วงที่อันหลิงหยุนสลบไปนั้น นอกประตูมีคนขอเข้าพบ

“ท่านอ๋อง มีแม่นางแซ่ป๋ายคนหนึ่งของเข้าพบ”

กงชิงวี่อึ้งไปชั่วครู่ พูดขึ้นว่า “รีบเชิญเข้ามา”

ป๋ายสู้สู้เข้ามาจากข้างนอก ถือกล่องยาไว้

เข้าประตูมาก็เปิดกล่องยา หยิบเข็มฉีดยาขึ้นมา เดินไปข้างกายอันหลิงหยุนแล้วก็ฉีดยาให้อันหลิงหยุนหนึ่งเข็มก่อน จากนั้นก็บอกให้หมอตำแยออกไป นางจะเป็นคนทำคลอดอันหลิงหยุนเอง

อันหลิงหยุนตื่นขึ้นอย่างสะลึมสะลือ ครั้งนี้ไปปรากฏอยู่ที่ระหว่างทางที่ซูมู่หรงถูกทำร้าย คนตายหมดแล้ว เหลือแต่ซูมู่หรงเท่านั้น ซูมู่หรงยังได้รับบาดเจ็บสาหัส

อันหลิงหยุนรีบวิ่งเข้าไป ฝ่าเข้าไปในดงกระสุนลากตัวซูมู่หรงออกมา

เมื่อเห็นอันหลิงหยุนซูมู่หรงก็อึ้งไปสักพัก ทั่วร่างเขาบาดเจ็บสาหัสหลายจุด ทุกที่มีแต่รูกระสุนอีกทั้งยังมีเลือดไหลไม่หยุด

อันหลิงหยุนลากตัวซูมู่หรงไปยังที่ที่ปลอดภัย ปลดเสื้อผ้าบนตัว คลำหากล่องยาบนตัว หันกลับไปดูก็เห็นว่านำกล่องยามาด้วย

อันหลิงหยุนรีบเปิดออก หาเข็มฉีดยาจากด้านใน ฉีดยาปฏิชีวนะให้กับซูมู่หรงก่อนอันดับแรก

“นี่มันเรื่องอะไรกัน”อันหลิงหยุนเอากระสุนออกให้กับซูมู่หรง พลางถามขึ้น

สายตาซูมู่หรงเขม็ง ใบหน้าเป็นสีดำ มือเขาดึงเสื้อของอันหลิงหยุนไว้ “รับปากผม ครั้งนี้จะไม่ไปไหนอีก ห้าปีแล้ว ทำไมคุณเพิ่งจะกลับมา”

“……คุณพูดว่าอะไร”อันหลิงหยุนสีหน้าตะลึง “ห้าปีแล้ว นี่ฉันจากไปห้าปีแล้ว”

“เฮอะเฮอะ……ผมคิดถึงคุณมาก”

ซูมู่หรงพูดอยู่แล้วก็สลบไป อันหลิงหยุนรีบฉีดยากระตุ้นหัวใจให้เขา รีบเอากระสุนออก

ซูมู่หรงดวงแข็ง อันหลิงหยุนจัดการให้เขาเรียบร้อยเขาก็ตื่นแล้ว

“ผมยังไม่ตายหรือ”ซูมู่หรงถามอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนยุ่งอยู่กับการตรวจรักษา คนได้รับบาดเจ็บสาหัส นอนอยู่ไม่สามารถขยับได้

“คุณตายไม่ได้ หัวหน้ากองเป็นคนดวงดีดวงแข็ง”อันหลิงหยุนฝืนหัวเราะ

ซูมู่หรงส่ายหัว “ข้างในเรามีไส้ศึก พวกเขาเป็นศัตรูของเรา ภายในของเรามีคนตายไปไม่น้อย ผมได้รับมอบหมายให้ตรวจสอบเรื่องนี้ ไม่คิดว่าจะถูกพวกเขาหาเจอ พวกเขาอยากจะฆ่าผม”