ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 440

บทที่ 440 เด็กน้อยแสนฉลาด

อันหลิงหยุนตัวสั่น ลืมตาขึ้นมากะทันหัน

ด้านหน้าเป็นห้องที่สว่าง ในห้องมีคนเดินไปเดินมา อันหลิงหยุนรู้สึกเหมือนนางเพิ่งนอนตื่น รู้สึกปวดเมื่อยไปทั่วร่าง

“ท่านอ๋อง……”

อันหลิงหยุนนอนอยู่สักพัก รู้สึกตื่นเต็มที่แล้ว จึงเรียกหาคน

หยุนจิ่นเกือบโยนเด็กน้อยในอ้อมอกทิ้ง หมุนตัวไปดูอันหลิงหยุน “เจ้านาย”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นจากเตียง หยุนจิ่นรู้สึกตะลึง “เจ้านายตื่นแล้ว รีบไปรายงานท่านอ๋อง”

อาหยู่ที่อยู่หน้าประตูรีบไปรายงานท่านอ๋องทันที กงชิงวี่กำลังอุ้มลูกชายคนโตฟังป๋ายสู้สู้พูดอยู่โถงด้านหน้า

เขารู้สึกหงุดหงิดมาก ออกมาตั้งนานแล้ว ยังพูดไม่จบอีก อากาศก็แสนจะหนาว

อาหยู่ไปเรียก กงชิงวี่รีบอุ้มลูกชายคนโตกลับไปทันที พอเด็กกลับไปด้านหลังก็ตามด้วยฝูงนก ทำเอาลานบ้านเหมือนมีว่าวขนาดใหญ่ลากกลับมายังภายในลานโอวหลานด้วย

“หลิงหยุน”

กงชิงวี่เข้าประตูมาก็เรียกอันหลิงหยุน เห็นอันหลิงหยุนนั่งอยู่บนตั่ง แววตากงชิงวี่จดจ่อ ไม่กี่ก้าวก็ไปอยู่ตรงหน้าอันหลิงหยุนแล้ว ที่อุ้มลูกอยู่ก็จะปล่อยมือแล้ว อันหลิงหยุนตาดีมือไว รีบคว้าตัวลูกมาอุ้มไว้

อันหลิงหยุนก้มหน้าก็ถูกกงชิงวี่กอดไว้แนบอก แต่อันหลิงหยุนกลับมองลูกชายที่มีดวงตากลมโตอย่างนิ่งงัน

เจ้าตัวเล็กเห็นอันหลิงหยุนก็ฉีกปากน้อยๆยิ้มขึ้น ใบหน้าเล็กขาวสะอาดช่างน่ารัก อันหลิงหยุนถาม “นี่เป็นลูกของพวกเราหรือ”

กงชิงวี่จึงปล่อยอันหลิงหยุน “ทำไมจะไม่ใช่”

“โตขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงเหมือนเด็กอายุสามสี่เดือน”

“เจ้านอนไปสองเดือนแล้ว โตขนาดนี้แล้วจะแปลกอะไร นมของแม่นมในจวนเราดีมาก ย่อมต้องขาวขาวอ้วนอ้วนแน่นอน”

กงชิงวี่อดไม่ได้ที่จะจูบอันหลิงหยุนไปสองที อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมองกงชิงวี่ “ข้านอนไปนานเท่าไหร่”

“เจ็ดสิบวัน ”กงชิงวี่พูดถึงเจ็ดสิบวันก็เจ็บใจจนกัดฟัน นี่ต้องไปอยู่คลุกคลีกับซูมู่หรงนั้นนานเท่าไหร่ เขาอยากจะบ้าตาย

อันหลิงหยุนเหมือนเพิ่งจะคิดได้ “ทำไมข้าถึงคิดไม่ออก เวลาของพวกเรากับเวลาของพวกเขานั้นต้องคำนวณสลับกันอย่างไร ทำไม่จึงมีการเปลี่ยนแปลงทุกครั้ง หัวหน้ากองบอกว่า ข้าไม่ได้กลับไปห้าปีแล้ว ”

“พวกเจ้าพบกันแล้วจริงๆ”กงชิงวี่กัดฟัน

อันหลิงหยุนไร้คำพูด “หัวหน้ากองได้รับบาดเจ็บเกือบตาย ที่นี่แม้จะผ่านไปเจ็ดสิบวัน แต่ข้ากลับใช้ไปเจ็ดวัน เจ็ดวันนี้ไม่ได้ทำอะไรเลย ก็ได้แต่ดูแลคนเจ็บใกล้ตายฉีดยารักษาให้เขาเท่านั้น”

“จริงหรือ ”กงชิงวี่เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

อันหลิงหยุนจูบเขาหนึ่งที อ่อนโยนนุ่มนวล หน้าแดงถอยห่างออกไป

กงชิงวี่จึงปล่อยนางไป กุมมือนางไว้แน่น “ข้าคิดหาทุกวิถีทาง อยากไปหาเจ้า แต่ข้าก็หาไม่เจอ เจ้ารู้หรือไม่ ว่าข้าร้อนใจแค่ไหน ข้าคิดว่าเจ้าไม่ต้องการข้า ข้าเกือบจะชนกำแพงตาย”

อันหลิงหยุนเกือบหลุดหัวเราะออกมา แต่พอเห็นหน้าลูกชายที่ยิ้มฮ่าฮ่า ใจของอันหลิงหยุนก็โล่งสบายขึ้นมาก

“ท่านอ๋อง คลอดได้กี่คน”อันหลิงหยุนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าจะถามว่าคลอดลูกได้กี่คน

กงชิงวี่หงุดหงิด จู่ๆก็อยากตีคน มีลูกชายแล้วก็ลืมสามีสินะ

“ท่านอ๋อง ”รอแล้วไม่ได้รับคำตอบจากกงชิงวี่ อันหลิงหยุนก็ถามต่อ

กงชิงวี่จึงพูดว่า “เจ้านับเองไม่เป็นหรือ”

อันหลิงหยุนจึงสลัดหลุดจากกงชิงวี่ได้ นับจำนวนในห้อง ข้างหน้ามีเปลอยู่สามหลัง อันหลิงหยุนอยากรู้ว่าใช่สามคนหรือไม่ แต่สังเกตอย่างละเอียดเห็นทางนั้นก็มีเปลอีกสองหลัง อันหลิงหยุนรู้สึกใจเย็นไม่ไหว ห้าคน

หนึ่งรัง

“ท่านอ๋อง ตกลงกี่คนกันแน่”อันหลิงหยุนเกือบร้องไห้ออกมาแล้ว หยุนจิ่นอุ้มอีกคนเข้ามา วางไว้ให้อันหลิงหยุน