ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 442

บทที่ 442 ฝีมือการยั่วยวน

หลังจากถูกพัวพันอยู่ทั้งคืน อันหลิงหยุนเหนื่อยจนแทบขาดใจ กงชิงวี่เองก็พอใจอย่างมาก

ตอนเช้าอันหลิงหยุนลงจากเตียงแล้วเดินไปที่หน้ากระจก นางนอนอยู่เจ็ดสิบวัน เนื้อที่อยู่บนตัวเหมือนถูกมีดตัดออกไปอย่างไรอย่างนั้น ตอนนี้สภาพกลับคืนมาเหมือนเดิมจนแทบไม่เหลือส่วนเกิน

ต้องขอบคุณการมาของป๋ายสู้สู้ ถ้าหากไม่ใช่เพราะป๋ายสู้สู้ ตอนนี้อันหลิงหยุนก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะสามารถกลับคืนสภาพเดิมได้ไหม ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ครอบครัวได้กลับมาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขอีกครั้ง

เมื่อคิดว่าจะต้องไปดูเรื่องของมู่เถา ในเวลาเดียวกันก็คิดว่าเด็กๆทั้งหลายก็ต้องการการดูแล เห็นทีอันหลิงหยุนคงจะต้องวาดแบบร่างออกมาก่อน

อาศัยช่วงที่กงชิงวี่ยังไม่ตื่น อันหลิงหยุนก็วาดแบบร่างของลานด้านหลังจวนอ๋องเสียนออกมาคร่าวๆ

นางเตรียมที่จะสร้างลานด้านหลังจวนอ๋องเสียนเสียใหม่ จะสร้างกำแพงที่แข็งแรงไม่อาจทำลายได้ เพื่อให้คนในครอบครัวมาแล้วไม่อยากกลับไปอีก อีกทั้งยังต้งการให้ลูกๆเติบโตอย่างสงบสุขและปลอดภัย!

กงชิงวี่ตื่นขึ้น อันหลิงหยุนยื่นแบบร่างในมือให้กงชิงวี่ ถึงแม้กงชิงวี่จะรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็เห็นด้วยกับวิธีของอันหลิงหยุน

กินอาหารเช้าเสร็จก็เกณฑ์คนมาตระเตรียม ไม่นานทั้งช่างและวัสดุก็ถูกตระเตรียมไว้อย่างเรียบร้อย จวนอ๋องเสียนมีช่างสามพันคน ก่อสร้างกันทั้งวันทั้งคืน ใช้เวลาไม่นานก็สามารถก่อสร้างจนแล้วเสร็จ อันหลิงหยุนต้องการที่จะสร้างศาลาให้ทันก่อนที่ฤดูหนาวจะมาถึง แต่ต้องใช้เงินเป็นจำนวนไม่น้อย

อันหลิงหยุนเปิดลิ้นชักออก แล้วนำสัญญากู้เงินของอ๋องตวนออกมายื่นให้อาหยู่ สั่งให้เขาไปทวงเงินจากอ๋องตวน

อาหยู่ออกไปได้ไม่นานก็กลับมา ทูลว่าไม่มีเงิน

ไม่ใช่ไม่ให้ แต่ตอนนี้ยังไม่มี

“อ๋องตวนพูดว่าอย่างไรบ้าง?” อย่างไรก็ต้องถาม

อาหยู่ทูลว่า: “ตอนนี้ไม่มีเงิน ขอเวลาอีกสักหน่อยพ่ะย่ะค่ะ”

“อีกนานเท่าไหร่ล่ะ?”

“เรื่องนี้ไม่ได้บอกพ่ะย่ะค่ะ”

“ไปถามดูสิ”

อันหลิงหยุนไม่อยากจะเชื่อว่าอ๋องตวนไม่มีเงิน

อ๋องตวนไม่คืนเงิน อันหลิงหยุนต้องการที่จะตามกงชิงวี่เข้าวัง ทางที่ดีนางคงจะต้องเข้าวังก่อน

“ท่านอ๋อง ไทเฮากับฝ่าบาททรงเคยเห็นพวกเด็กๆกี่ครั้งแล้วเพคะ?” อันหลิงหยุนถาม

“เคยเห็นก็เคยเห็นอยู่หรอก แต่เพียงแค่ครั้งเดียว เสด็จแม่รับสั่งให้พาเข้าวัง แต่ข้ายังไม่ได้ทำตามรับสั่ง”

“ทำไมล่ะเพคะ?” อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ

กงชิงวี่มองอันหลิงหยุนด้วยสายตาเย็นชา: “ให้ข้าอุ้มพวกเขาห้าคน แล้วอุ้มเจ้าด้วยอย่างนั้นหรือ?”

“.....” เข้าใจแล้ว!

ไม่อยากให้แม่ลูกต้องไกลกัน และยิ่งไปกว่านั้นไม่อยากจากนางไปไหน

เพื่อที่จะแสดงออกถึงความซาบซึ้งใจ อันหลิงหยุนจึงจูบกงชิงวี่หนึ่งครั้ง กงชิงวี่ที่กำลังมองดูลูกชาย จึงตกใจเล็กน้อย

“ถ้าอยากจะจูบก็จุบหลายๆครั้งหน่อยสิ!” กงชิงวี่หันหน้าไปตอบสนอง อันหลิงหยุนมองเขาด้วยแววตาเบื่อหน่ายและไม่สบอารมณ์นัก จากนั้นจึงเปิดคอเสื้อออกเพื่อให้กงชิงวี่ดู

“ท่านดูนี่ ท่านกัดคอข้าทำไมกัน?” อันหลิงหยุนรู้สึกโมโหมาก หากกัดที่หน้าอกหรือปากสักทีสองทีก็คงไม่เป็นไร แต่นี่ไม่ใช่ นี่เขาเปลี่ยนรสนิยมหรืออย่างไร ถึงได้ชอบกัดตรงจุดที่แปลกๆนัก ที่ต้นขาเอย ที่แขนเอย นี่มันคือการเปลี่ยนแปลงอะไรของเขากัน?

กงชิงวี่มองดูที่แขนของอันหลิงหยุนที่ถูกประทับรอยแดงไว้ แล้วจึงก้มหน้าลงไปจูบหนึ่งครั้ง อันหลิงหยุนยังบ่นไม่หยุด กงชิงวี่เลิกคิ้วมองนาง: “เจ้าคิดว่าข้าเต็มใจหรือ ใครใช้ให้เจ้ามีอารมณ์ที่นี่กันล่ะ?”

“ท่าน......”

อันหลิงหยุนหน้าแดงก่ำ แล้วเบือนหน้าหนี ไม่หันไปมองกงชิงวี่อีก

หน้าไม่อาย!

กงชิงวี่วางลูกลง ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปอุ้มอันหลิงหยุนขึ้นมา ทำให้อันหลิงหยุนตกใจมาก: “ท่าน......”

“ข้านึกเรื่องเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ อยากจะลองดู......”

“ท่านจะลองอะไร? คืนนี้......คืนนี้......” ยังไม่ทันจะพูดจบ อันหลิงหยุนก็ถูกวางลงบนเตียงเสียแล้ว