บทที่ 443 ตั้งชื่อลูก
ได้ผลตามที่คิด ฝีมือการยั่วยวนของอันหลิงหยุนได้ผล เมื่อเสร็จสิ้นก็นอนลง มือของกงชิงวี่เองก็กอดนางอยู่
“ยังไม่ลุกขึ้นอีกหรือเพคะ เดี๋ยวต้องเข้าวังอีก” อันหลิงหยุนเตือนกงชิงวี่
“ข้าไม่อยากเข้าวังแล้ว อีกประเดี๋ยวข้าแจกจ่ายเบี้ยเลี้ยงและอาหาร แล้วค่อยลุกขึ้น”
“แบบนั้นฟ้าก็คงมืดกันพอดี!” อันหลิงหยุนกลัวว่ากงชิงวี่จะตายอยู่บนเตียงจริงๆ
เหมือนว่าที่ผ่านมาเขาไม่เคยมีความสุข พอมีโอกาสที่หายากเช่นนี้ จึงต้องมีความสุขให้เต็มที่
“ฟ้ามืดก็มืดไปสิ ฟ้ามืดก็ไม่ต้องลุกขึ้นแล้ว”
อันหลิงหยุนหมดคำจะพูด ในเมื่อจนปัญญาก้พักผ่อนก่อนดีกว่า
รอจนพวกเขาลุกขึ้นก็ถึงเวลาอาหารเย็นพอดี อันหลิงหยุนแต่งตัวแต่งหน้าเรียบร้อย เตรียมที่จะไปหาท่านพ่อของนางที่จวนแม่ทัพ
ในเมื่อเข้าวังไม่ได้ เช่นนั้นก็เปลี่ยนแผนก่อน
ได้ยินว่าอันหลิงหยุนจะไปจวนแม่ทัพ พ่อบ้านก็รีบเข้ามาห้ามไว้: “พระชายา บรรดาท่านอ๋องน้อยยังทรงเล็กอยู่ อากาศก็หนาวเย็นขึ้นทุกวัน บวกกับท้องฟ้าก็มืดแล้ว พระชายาจะทรงพาพวกเขาออกไปเช่นนี้ เกรงว่าจะไม่เหมาะสมพ่ะย่ะค่ะ!”
พ่อบ้านหวังดี อันหลิงหยุนจึงหันไปมองกงชิงวี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ท่านอ๋องว่าอย่างไรล่ะเพคะ?”
“ข้าไม่มีความเห็น ที่นี่พระชายาเป็นใหญ่มาตลอดอยู่แล้ว ข้าจะไปกล้าพูดอะไรล่ะ?”
อันหลิงหยุนละสายตากลับมา ว่านอนสอนง่ายจริงๆ!
“ที่ท่านพ่อบ้านพูดมาก็ถูก แต่พวกเด็กๆเองก็อยากจะพบท่านตาของพวกเขา คงจะอ้างเหตุผลเรื่องอากาศหนาวเย็น ระยะทางที่ไกล หรือฟ้ามืดแล้วมาใช้เป็นเหตุผลที่จะไม่ไปก็คงไม่ได้จริงไหม?” อันหลิงหยุนค่อยๆอธิบาย พ่อบ้านนั้นหวังดี นางจะหักหานน้ำใจพ่อบ้านไม่ได้
พ่อบ้านยังคงยืนยันหนักแน่น: “พรุ่งนี้ท่านแม่ทัพอันน่าจะต้องมาอย่างแน่นอน วันนี้ไม่มา พรุ่งนี้ก็อาจจะมาก็ได้พ่ะย่ะค่ะ พระชายาทรงนอนไม่ได้สติ แม่ทัพอันเองก็คอยเป็นห่วงอยู่ทุกวัน บางครั้งเขาก็มาพักอยู่ที่นี่เป็นเวลาหลายวันก็เคยมีพ่ะย่ะค่ะ”
“เรื่องนี้ก็ใช่ แต่เด็กๆเหล่านี้ยังไม่เคยออกไปไหน อีกทั้งยังไม่เคยไปจวนแม่ทัพเลย ที่นั่นเป็นบ้านของข้า ข้าพาพวกเขาไปก็เพื่อแสดงความรู้จัก ให้คนที่อยู่ในจวนแม่ทัพได้เห็นพวกเขา ให้ทุกคนได้ยินดี
ข้าเข้าใจความกังวลของพ่อบ้านดี บรรดาอ๋องน้อยถือเป็นหัวแก้วหัวแหวนของจวนนี้ ที่ท่านพ่อบ้านทุ่มเททั้งกายและใจเพื่อพวกเขาเช่นนี้ ข้าเองก็รู้สึกซาบซึ้งใจจริงๆ
นึกไปถึงว่าอีกหน่อย ข้าและท่านอ๋องเองก็มีธุระที่จะต้องออกไปทำข้างนอกอีกมาก หากพวกเขาอยู่ในจวนโดยไม่มีคนคอยเป็นห่วงเป็นใยแล้วนั้น ข้าและท่านอ๋องเองก็คงไม่อาจวางใจได้
แต่เมื่อมีท่านพ่อบ้านอยู่ ข้าเองก็รู้สึกอุ่นใจ
แต่พ่อบ้าน พวกเราคนของจวนอ๋องเสียน ไม่สามารถที่จะไม่ออกนอกบ้านเพียงเพราะกลัวสภาพดินฟ้าอากาสที่อันตรายภายนอกได้หรอกนะ ท่านอาจารย์ของข้าเคยกล่าวไว้ว่า คนหนุ่มสาวเข้มแข็งประเทศชาติจึงจะเข้มแข็ง
ถ้าหากลูกชายของข้าเหล่านี้ถูกดูแลเป็นอย่างดีจนเกินไป นี่ก็กลัว นั่นก็กลัว หากโตขึ้นจะปกป้องประเทศต้าเหลียงได้อย่างไร?”
“เรื่องนี้......” พ่อบ้านมีสีหน้ากังวล
“พ่อบ้าน ท่านจงไปเตรียมตัว เดี๋ยวท่านตามข้ากับท่านอ๋องไปจวนแม่ทัพ มีกำลังคนไม่พอ”
“หา?”
พ่อบ้านผงะไปสักครู่ แต่เมื่อเขาได้ยินคำพูดเช่นนี้ ก็คลายความกังวลลงในทันที แล้วจึงรีบรับปาก: “หม่อมฉันไปเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ”
พ่อบ้านเหมือนได้รับของขวัญจากสวรรค์ หันหลังกลับแล้ววิ่งอย่างรวดเร็ว
เมื่อพ่อบ้านเดินไป อันหลิงหยุนก็หันกลับไปมองกงชิงวี่: “ท่านอ๋อง ทรงพูดได้น่าฟังมากเพคะ!”
“แต่ไหนแต่ไร ข้าเองก็ไม่ยุ่งเรื่องภายในจวนอยู่แล้ว”
“อืม”
......
พ่อบ้านเตรียมตัวเสร็จ อันหลิงหยุนพาหงเถา ลุ่ยหลิ่ว รวมถึงพ่อบ้านและอาหยู่ขึ้นนั่งในรถม้าคันเดียวกัน ในรถมีเด็กน้อยห้าคนนอนอยู่ อีกาน้อยกับจิ้งจอกน้อยคอยเฝ้าระวังอยู่ด้านหน้ารถ อาหยู่และพ่อบ้านบังคับรถม้า ส่วนหงเถาและลุ่ยหลิ่วขนาบตามไปอยู่สองข้างของรถม้า
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอยาของอ๋องเสียน
เรื่องนี้สนุกมาก ดีมากจริงๆ ขอบคุณผู้แต่ง ขอบคุณผู้แปล ขอบคุณสปอนเซอร์ ขอบคุณ Admin ที่ลงให้อ่านจนจบ ถ้าเป็นไปได้อยากอ่านเรื่องเจ้าห้าต่อ...
หยุนหยุนคือแบบ เห้อออออ...
เต้คือหงเมียหนักมาก ผิดขนาดไหนก็เข้าข้าง...
ฮองเฮาก็ไม่ได้ท้องจริงๆซะหน่อย คนที่ท้องจริงๆก็มีแค่เซียวผินผู้น่างสารเท่านั้น...
ฮองเฮาเลวทรามเพียงใดทุกคนรู้หมด เต้ก็รู้ดีในใจ แต่ก็บังคับให้ทุกคนต้องตายเพื่อเมียรักตัวเอง ช่างเป็นผัวเมียที่เลวทรามสมกันจริงๆ สงสารหยุนหยุน ทำไมต้องชีวิตมาพัวพันกับคนชั่วพวกนี้ด้วยนะ...
ทุกคนรู้มดว่าฮองเฮาพยายามฆ่าหลิงหยุนาตลอด แต่ทุกคนก็ต้องการให้หลิงหยุนช่วยฮองเฮาและบ้านฮองเฮา ฮ่องเต้ก็นิสัยแย่นะ รักเมียหลงเมียจนปิดหูปิดตาทุกทาง ใจขณะดียวกันก็บังคับห้หิงหยุนสละชีวิตเพื่อตัวเองกับเมียัตวเอง บ้าบอ...
อักลิงหยุนคือใช้เงินมือเติบมากอยู่นะ ขึ้นเงินเดือนให้คนั้งจนตั้งเยอะในคราวเดียว อีกทั้งสร้างหนี้สินพันรอบตัวอีก อย่างไรก็ตามรักษาใครก็ไม่เคยได้เงิน คนในราชวงศ์ขี้เหนียวมาก...
กระยาหารังคืออะไรคะ...