ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 444

บทที่ 444 ในอนาคตล้วนเป็นพวกอ่อนแอ

อันหลิงหยุนมีเหตุผลของตนเอง

“ท่านพ่อ ท่านห้ามทนไม่ได้เด็ดขาด ต้องรู้ว่าการทำประโยชน์ให้แก่ประเทศชาตินั้น ถือเป็นความรับผิดชอบของพวกเขาตั้งแต่เกิด

เกิดในประเทศนี้ ที่แห่งนี้ ก็จะต้องทำประโยชน์ให้ที่นี่

พ่อของเขาเองก็ทำงานหนักในทุกๆวัน ท่านตาเองก็ด้วย แล้วมีเหตุผลอะไรที่จะต้องเลี่ยงพวกเขาแบบสูงส่งด้วย

ตอนนี้ยังเล็กอยู่ อยู่ในจวนกินอยู่อย่างสบายนั้นไม่ใช่เรื่องแปลก แต่เมื่อโตแล้วยังสามารถที่จะกินอยู่อย่างสบายอย่างเช่นตอนเด็กๆได้นั้น นั่นจึงจะถือว่ามีความสามารถจริงๆ

อีกหน่อยท่านพ่อแก่ตัวลงก็คงไม่อยากได้ยินว่า พวกเขาเป็นพวกอ่อนแอหรอกใช่ไหม?”

“เหลวไหล หลานของพ่อจะเป็นพวกอ่อนแอได้อย่างไรกัน?” แม่ทัพอันไม่ค่อยพอใจแล้ว

อันหลิงหยุนเองก็ไม่สบอารมณ์ : “ท่านพ่อ ข้าเพียงแค่เปรียบเทียบให้ฟังเท่านั้น หมายถึงว่า ตอนนี้หากท่านไม่พยายามพร่ำสอนพวกเขาในสิ่งที่ท่านเคยร่ำเรียนมา ต่อไปท่านก็คงทำได้แต่รอดูพวกเขากลายเป็นพวกอ่อนแอ” อันหลิงหยุนแววตาหนักแน่น นางไม่ได้ล้อเล่น

แม่ทัพอันครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่: “รู้แล้ว ข้าจะเลือกออกมา ถึงเวลานั้นหากมีใครบอกว่าพวกเขาเป็นพวกอ่อนแอล่ะก็ พ่อจะให้พวกเขาไปลากคอคนคนนั้นออกมา ตีสักที!”

อันหลิงหยุนรู้สึกขำ : “ถึงเวลานั้น ท่านพ่อรอให้พวกเขาแสดงความกตัญญูต่อท่านก็พอแล้ว”

“แน่นอน!” แม่ทัพอันมองดูหลานๆด้วยความเอ็นดูอย่างมาก เดี๋ยวก็ดูคนนี้ เดี๋ยวก็ไปหยอกคนนู้น

ถึงแม้หลานทั้งห้าจะยังเล็กอยู่ จะว่าไปก็น่าแปลก แค่แม่ทัพอันหยอกล้อก็จะดีใจจนขยับไม้ขยับมือไม่หยุด มือทั้งสองของข้างจับเพื่อที่จะให้แม่ทัพอันอุ้ม

แล้วตะโกนอาอาอยู่ตลอด

ถ้าแม่ทัพอันไม่อุ้ม ก็จะทำท่าทางน้อยอกน้อยใจ ตากลมโตก็จะหรี่ลง และทำปากเบะ

เมื่อแม่ทัพอันเห็น ก็จะรีบอุ้มเด็กขึ้นมา กลัวว่าจะน้อยใจ

เมื่ออุ้มขึ้นมาหนึ่งคน ที่เหลือก็จะตะโกนอาอาด้วย ส่วนคนที่อยู่ในอ้อมกอดก็เริ่มหัวเราะเหอะๆ ดูชอบแม่ทัพอันเป็นอย่างมาก ไม่รู้ว่ามีอะไรดี

แต่ที่เหลือจะไม่สนใจก็ไม่ได้ จึงทำได้เพียงวางคนแรกลง แล้วอุ้มอีกคนต่อ พออุ้มคนนี้ขึ้นมา ที่เหลือก็จะตะโกนอาอาอีก ทำให้แม่ทัพอันต้องวิ่งไปวิ่งมา จนเนื้อตัวเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

ทำให้คนอื่นรู้สึกอิจฉามาก

ด้านนอกมีคนกำลังพูดคุยกัน: “เจ้าว่าทำไมลูกๆของคุณหนูถึงได้ฉลาดอย่างนั้น เจ้าลองดูสิ เพิ่งจะอายุเท่าไหร่เอง แค่สองเดือนเท่านั้น ยังลุกขึ้นไม่ได้เลย แต่กลับรู้จักปลอบให้แม่ทัพอันของพวกเราดีใจได้แล้ว เหมือนกับคุณหนูของพวกเราตอนเด็กๆไม่มีผิด

“ใช่สิ คลอดออกมาทีเดียวห้าคน คนธรรมดาล้วนแล้วแต่มีคนเดียวกันทั้งนั้น”

“น่าเสียดายที่เป็นลูกชายทั้งหมด หากว่ามีลูกสาวด้วย ท่านแม่ทะพของพวกเราคงจะยิ่งดีใจกว่านี้แน่”

“......”

อันหลิงหยุนเลิกคิ้ว ใครบอกกัน

นางเองก็ชอบลูกสาว เพียงแต่ว่าที่นี่ ลูกสาวเกิดมาก็ต้องทุกข์ทรมาน ไม่สู้เกิดลูกชายทั้งหมดจะดีกว่า

อีกหน่อยหากมีคนที่ชอบพอแล้วก็สู่ขอมาอยู่ที่บ้าน ดูแลเอาใจใส่อย่างดี เหมือนกับมีลูกสาวเพิ่มมาอีกคนหนึ่งมิใช่หรือ?

ดีกว่าเกิดลูกสาวตั้งเยอะ

กงชิงวี่ขมวดคิ้วเบาๆ เขาเองก็อยากได้ลูกสาว แต่นางบอกแล้วว่า เกิดลูกสาวต่อไปจะต้องทนทุกข์ทรมาน

คิดไปคิดมาก็ใช่ เดิมทีมู่มิงควรจะมีครอบครัวที่ดี จุนฉูฉูเองเดิมทีก็ควรจะได้ใช้ชีวิตที่สงบ การที่ได้เป็นพระมารดาอยู่ในวังหลวงนั้น มีความสุขจริงๆหรือ?

ไม่จำเป็น!

ผู้หญิงสองคนใช้สามีร่วมกัน สำหรับผู้หญิงอย่างเสด็จแม่แล้ว ถือว่าเป็นเรื่องที่ทำให้นางถูกทำลายความภาคภูมิใจไปไม่น้อย แต่นางไม่เพียงแต่ใช้สามีร่วมกับฮั๋วไท่เฟยเท่านั้น แต่ยังต้องใช้สามีร่วมกับผู้หญิงคนอื่นอีกด้วย

ผู้หญิงของเสด็จพ่อนั้นมีมากมาย สาวงามในวังหลังมีนับไม่ถ้วน เสด็จแม่เองก็เคยมีประสบการณ์มาก่อน

เขาเป็นท่านอ๋องแล้วอย่างไร แม้แต่ฮ่องเต้เองก็ไม่ทรงสามารถควบคุมการแต่งงานขององค์หญิงได้เช่นกัน

มันไม่ง่ายเลย กับการที่มีลูกสาวที่ชาติก่อนงี่เง่าอย่างนางเช่นนี้ แล้วยังมีลูกเขยที่ไร้มารยาทอย่างเช่นเขา

เขาผู้ซึ่งเป็นพ่อ และยังเป็นแม่ทัพอันอีก ในตอนนั้น......เขาจะสามารถทำอะไรได้?

ไม่สู้เกิดลูกชายเสียทั้งหมดดีกว่า