ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 445

บทที่ 445 เข้าวังเรียกความเอ็นดู

แม่ทัพอันพาเด็กๆไป อันหลิงหยุนเองก้ลุกขึ้นแล้วเดินตามไป คนในลานก็ตามไปที่ห้องฝึกวิทยายุทธ จวนแม่ทัพไม่ได้มีกฎเกณฑ์อะไรมากมายนัก ทุกคนจึงไม่ได้เคร่งครัดมากนัก เพื่อที่จะดูเด็กๆ จึงได้วิ่งตามไปกันหมด

“พ่อบ้าน” เมื่ออันหลิงหยุนเดินไป กงชิงวี่ก็แสดงความไม่พอใจออกมา

พ่อบ้านรีบเดินเข้าไปหา : “ท่านอ๋อง”

“ข้ารู้ว่าเจ้าหวังดี แต่เจ้าต้องจำเอาไว้ว่า ใครเป็นนาย ใครเป็นบ่าว! ในสายตาของข้า เจ้าเป็นบุคคลที่หาได้ยากยิ่ง ดังนั้นอย่าให้ต้องผิดหวังในตอนจบเลย

คนในจวนแม่ทัพก็มีไม่น้อย แต่กฎเกณฑ์กลับมีไม่มาก แต่เจ้าเคยเห็นใครที่ไม่เคารพพระชายาไหม? ตั้งแต่เมื่อก่อนจนถึงตอนนี้ เกรงว่าจะมีแต่ที่จวนอ๋องเสียน ที่พระชายายอมอดทนอดกลั้น ตอนที่อยู่จวนแม่ทัพ ไม่ใช่คนที่ไร้กังวลเช่นนี้ แต่ที่จวนแม่ทัพ ตั้งแต่ระดับบนจนถึงระดับล่าง ระดับล่างจนถึงระดับบน มีใครที่ไม่ดูแลอย่างถวายชีวิตบ้าง แต่ละคนล้วนแล้วแต่เคารพยำเกรง

พระชายาให้ความเมตตาเจ้าอย่างมากแล้ว ที่พาเจ้ามาที่นี่ เพราะไว้ใจเจ้า แต่เจ้ากลับยกตนข่มท่าน

แม่ทัพอันเป็นท่านตาของบรรดาอ๋องน้อย เขายินดีที่จะใช้ชีวิตดูแลพวกเขา เจ้าคิดว่าเขาเหล่าอ๋องน้อยออกไปทำร้ายหรืออย่างไรกัน?”

พ่อบ้านตะลึงไปพักใหญ่ แล้วจึงรีบคุกเข่าลง: “ท่านอ๋อง หม่อมฉันเลอะเลือนแล้ว!”

“รู้ตัวว่าเลอะเลือนก็ดี อย่างน้อยก็ยังพอช่วยได้ เจ้าลุกขึ้นเถอะ พรุ่งนี้ข้ากับพระชายาจะเข้าวัง เจ้าจงไปส่งพวกเราที่ประตูวัง แล้วจึงกลับอ๋องเสียน แล้วกลับไปตระเตรียมตัว ดูเหมือนว่าเราต้องมาพักอาศัยอยู่ที่นี่สักระยะหนึ่ง เจ้าจะต้องเป็นผู้ดูแลจวนอ๋องเสียน อย่าให้เกิดปัญหาอะไรขึ้นได้”

“พ่ะย่ะค่ะ”

พ่อบ้านลุกขึ้น แล้วถอยไปยืนด้านหนึ่ง กงชิงวี่ลุกขึ้นไปหาอันหลิงหยุน

เด็กๆชอบเล่นที่ห้องฝึกวิทยายุทธ ดีใจกันเป็นอย่างมาก อันหลิงหยุนนั่งเป็นเพื่อนอยู่ในห้อง แม่ทัพอันเองก็พูดจาราวกับเด็กสิบกว่าขวบก็ไม่ปาน แนะนำเด็กๆของเขาทีละคนๆ เหมือนกับคล่องแคล่วชำนาญอย่างไรอย่างนั้น

กงชิงวี่เข้าไปในห้องแล้วนั่งลง ทั้งหมดเล่นกันจนค่ำมืดจึงกลับ

เด็กๆหลับสนิท อันหลิงหยุนจึงได้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อพักผ่อน

เมื่อขึ้นไปบนเตียง กงชิงวี่ก็พูดว่า: “เรื่องของพ่อบ้านข้าได้พูดไปแล้ว”

“รู้ว่าท่านอ๋องพูดแล้ว ถ้ายังไม่พูด พ่อบ้านก็คงจะไม่ดูเศร้าโศกเช่นนั้น เขาเองก็อายุมากแล้ว อย่างจริงจังกับเขานักเลย พูดแค่ไม่กี่คำก้พอแล้ว อีกหน่อยก็จะเข้าใจเอง”

“ข้าเองก้พูดเพียงแค่ไม่กี่คำ” กงชิงวี่ยังไม่ยอมรับ อันหลิงหยุนหันมองเขา แล้วไม่พูดอะไรต่อ

พักผ่อนมาทั้งคืน วันรุ่งขึ้นทั้งสองก็เข้าวัง

เมื่อเด้กๆมาถึงประตูวัง ไห่กงกงและสวีกงกงก็มายืนรออยู่ที่ประตูนานแล้ว เมื่อเห็นก้อยากจะรีบแย่งกันเข้าไปดู เป็นเพราะมีเด็กหลายคน จึงพาคนเข้าวังไปหลายคน

อันหลิงหยุนเจตนาที่จะไม่ให้หยุนจิ่นเปิดเผยตัว คนที่มาก็กลายเป็นสามีภรรยากัน ส่วนอาหยู่ก็มากับหงเถาลุ่ยหลิ่ว

“พระชายา ขอหม่อมฉันดูเด็กๆที่น่ารักหน่อยพ่ะย่ะค่ะ!”

ไห่กงกงทำท่าทีเหมือนเด็กน้อยน่าสงสาร ขอร้องอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนอุ้มลูกชายคนโตให้ไห่กงกง ไห่กงกงเอ็นดูเป็นอย่างมาก : “โอ้โห ดูหน้าตาของซื่อจื่อสิ ทำไมจึงได้หล่อเหลาเช่นนี้”

ลูกชายคนโตลืมตามอง เห็นไห่กงกงก็ยิ้มให้ ทำให้ไห่กงกงใจละลายหมดแล้ว

“พระชายา ท่าดูสิ ดูสิ ซื่อจื่อน้อยทรงยิ้มให้หม่อมฉันด้วย!”

“เขาชอบท่านกงกงกนะ” อันหลิงหยุนตบลูกชายคนโตเบาๆ ลูกชายคนโตขยับ หันหน้าปิดตาแล้วหลับต่อ

ไห่กงกงตื่นเต้นจนไม่สนใจอย่างอื่นแล้ว ก่อนหน้านี้รู้สึกไม่น่ารักเท่าไหร่ แต่ตอนนี้เอ็นดูเป็นอย่างมาก รู้สึกว่าช่างหล่อเสียจริงๆ

เดินไปรอบๆดูเด็กๆทีละคนๆ แล้วก็กล่าวชมทีละคนๆ

สวีกงกงทนไม่ไหวแล้ว: “พระชายา หม่อมฉันเองก็อยากดูพ่ะย่ะค่ะ”

“ดูสิ” อันหลิงหยุนไม่กลัวว่าใครจะดู ใครอยากดูก็ให้ดู

เมื่อสวีกงกงได้เห็นก็ดีใจเป็นอย่างมาก และรู้สึกเอ็นดูไม่น้อย

เมื่อดูกันหมดแล้ว อันหลิงหยุนจึงไปที่วังเฉาเฟิ่ง ระหว่างทางไห่กงกงพูดขึ้นมาก่อนว่า: “หม่อมฉันรู้สึกกังวลเรื่องพระชายามาโดยตลอด ได้ยินมาว่าพระชายาหลับไม่ได้สติ รู้สึกรับไม่ได้เป็นอย่างมาก”

“ไม่เป็นไร เป็นโรคประจำตัวไปเสียแล้ว ตอนเด็กๆกลัวว่าจะถูกกระตุ้น เมื่อถูกกระตุ้นก็จะหลับ ท่านพ่อไม่ให้พูด ดังนั้นคนนอกจึงไม่รู้”

“หา?” ไห่กงกงรู้สึกตกใจ