ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 449

บทที่ 449 ฮ่องเต้ชิงหยู่ทรงกริ้ว

จ้องตากันสักพัก กงชิงวี่ก็เดินเข้าไปหาอันหลิงหยุน เขาไม่ได้สนใจฮ่องเต้ชิงหยู่ ทำเหมือนกับว่าเขาเป็นฮ่องเต้ แล้วฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่ใช่อย่างไรอย่างนั้น

ฮ่องเต้ชิงหยู่หันหลังกลับ ทำหน้าสงสัย: “ข้าทำให้เจ้าโมโหหรือ?”

“......” กงชิงวี่ไปดูอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนกำลังวินิจฉัยและรักษาให้สวีกงกง ไม่กล้าห่างไปไหน

เมื่อครู่นางได้สแกนดูอีกครั้ง อาการของสวีกงกงไม่สู้ดีนัก ตอนนี้นางจับข้อมือของสวีกงกงไว้แน่น แล้วกดดูชีพจรของเขา

สวีกงกงหายใจอ่อนแรง อันหลิงหยุนเองก็ไม่ได้สนใจที่จะลุกขึ้นไปทำความเคารพ

กงชิงวี่นั่งยองๆลงดูใบหน้าของอันหลิงหยุน รู้สึกกระวนกระวาย: “ทำไมยังไม่หายบวมอีก?”

“จะเร็วขนาดนั้นได้อย่างไรเพคะ?” อันหลิงหยุนรู้ดีว่าครั้งนี้มีอะไรผิดปกติ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดเรื่องนี้ ดังนั้นจึงไม่ได้สนใจ

อันหลิงหยุนพูดด้วยความเป็นห่วง: “ท่านอ๋อง ท่านไปดูอาหยู่หน่อย ทำไมยังไม่กลับมาอีก หรือว่ามีเรื่องอะไรทำให้ล่าช้า ข้าเกรงว่าจะไม่ทันการแล้ว”

“หม่อมฉันไม่กลัว พระชายาปล่อยมือเถอะพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท จากนี้ไปหม่อมฉันไม่อาจอยู่รับใช้พระองค์ได้แล้ว หากหม่อมฉันตายแล้ว ให้หม่อมฉันออกจากวังหลวงด้วยเถอะพ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันอยากจะพบคนคนหนึ่ง”

ฮ่องเต้ชิงหยู่ถาม: “แม่มซีใช่หรือไม่?”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

ฮ่องเต้ชิงหยู่พยักหน้า : “ได้ ข้าอนุญาต”

“หม่อมฉันขอบพระทัยฝ่าบาท”

พูดจบ สวีกงกงก็หันมองอันหลิงหยุนแล้วยิ้มออกมา : “ขอบพระทัยพระชายาเสียนที่มองกระหม่อมเป็นคนคนหนึ่ง หม่อมฉันซาบชึ้งใจเป็นอย่างมาก”

หวางฮองไทเฮาเดินเข้ามาจากด้านนอก โดยมีไห่กงกงเดินเข้ามาด้วย เมื่อไห่กงกงได้ยินที่สวีกงกงพูด ก็นึกย้อนถึงตัวเอง แล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตา แล้วถอนหายใจ

ไม่ว่าพวกเขาจะมีชื่อเสียงและได้รับความเมตตาเอ็นดูจากเจ้านายมากขนาดไหน แต่ก็เป็นได้แค่เพียงสุนัขรับใช้ หากเจ้านายดี ไว้หน้า ถึงจะเป็นคนเวลาอยู่ต่อหน้าผู้คน แต่คนเหล่านั้นใครๆก็ว่าพวกเขาเป็นสุนัขรับใช้ ขันทีเลว ในใจของพวกเขารู้อยู่ชัดเจน ว่าจริงๆแล้วพวกเขาไม่ใช่คน!

เมื่อเห็นภาพของสวีกงกง ไห่กงกงก็เหมือนจะเห็นภาพของตัวเองในอนาคต รู้สึกโศกเศร้าขึ้นมาจับใจ จึงยกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดน้ำตา ไม่รู้เหมือนกันว่าน้ำตาไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่

อันหลิงหยุนเห็นว่าสวีกงกงทนไม่ไหวแล้ว จึงตะโกนอย่างร้อนใจ: “หมอจวน หมอจวน......”

หวางฮองไทเฮาตกตะลึง ไห่กงกงรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว พอถึงประตูก็รีบมองหาคน ตรงหน้ามีคนเดินผ่านไป กงชิงวี่นำกล่องยามาวางไว้ด้านหน้าอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนรีบเปิดกล่องยาออก แล้วนำเข็มออกมาจากด้านใน แล้วจึงฝังเข้มให้แก่สวีกงกงหนึ่งเข็ม

สวีกงกงส่ายหัว: “อย่าสิ้นเปลืองอีกเลยพ่ะย่ะค่ะพระชายาเสียน ของดีเช่นนี้ นำมาใช้กับหม่อมฉันช่างน่าเสียดายนัก!”

“ไม่ต้องพูดอะไร ข้าจะช่วยท่านเอง ในสายตาข้า ขอเพียงแค่เป็นคนไข้ของข้า ชีวิตคนก็มีค่าเหมือนกันหมด ไม่มีอะไรมาแบ่งแยกสูงและต่ำ”

“พระชายาเสียนทรงทำให้หม่อมฉันตื้นตันจริงๆ แต่ว่าหม่อมฉันทนไม่ไหวแล้ว ไม่ต้องใช้ยากับหม่อมฉันแล้ว เก็บเอาไว้ให้คนที่จำเป็นต้องใช้ในภายหน้าเถอะพ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉัน......”

“หุบปาก!” อันหลิงหยุนไม่อยากฟังสวีกงกงพูดจาเหลวไหล มือเท้านางว่องไว นางให้น้ำเกลือสวีกงกง แล้วนำหูฟังมาตรวจดูอาการของสวีกงกง

สวีกงกงมองอันหลิงหยุนแล้วไม่พูดอะไรอีก ผ่านไปสักพักสวีกงกงก็หลับตา ไห่กงกงร้องไห้ออกมาทันที: “สวีกงกง......”

“หุบปาก!” หวางฮองไทเฮามองไห่กงกงอย่างอารมณ์เสีย ไห่กงกงรีบถอยกลับไป

สวีกงกงนอนหลับไป อันหลิงหยุนลุกขึ้นยืน: “คงจะต้องใช้เวลาสักพักจึงจะดีขึ้น ฝ่าบาท พาสวีกงกงไปไว้ที่จวนแม่ทัพได้ไหมเพคะ หม่อมฉันจะรักษาอาการของสวีกงกงที่นั่น”

“ไปเถอะ” ฮ่องเต้ชิงหยู่รับปาก

อันหลิงหยุนสั่งอาหยู่และหมอจวนโจวที่เข้ามาแล้วคุกเข่าลง ให้พาสวีกงกงไปยังจวนแม่ทัพ

ตอนนี้ในวังก็เกิดสถานการณ์แปลกๆขึ้น

ฮ่องเต้ชิงหยู่พยุงหวางฮองไทเฮานั่งลง แล้วจึงถามถึงเรื่องวันนี้ขึ้นมา กงชิงวี่เดินไปด้านหน้าเก้าอี้ที่อยู่อีกด้านหนึ่ง แล้วนั่งลง นั่งเหมือนคนแขนขาอ่อนแรง สีหน้าไม่สู้ดี

ส่วนอันหลิงหยุนไปนั่งอยู่ด้านหน้าลูกๆ จนถึงบัดนี้เด็กๆก็ยังไม่ยิ้ม เงียบมันก็เงียบอยู่หรอก แต่นี่เงียบจนรู้สึกผิดปกติ