ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 450

บทที่ 450 ระบบที่เจ้าเล่ห์

จุนเซียวเซียวรีบสั่งคนให้ไปตระเตรียม ฮ่องเต้ชิงอยู่ลงไปในน้ำแล้วนั่งลง จุนเซียงเซียงอาบตัวจนสะอาดจึงจะเข้าใกล้ฮ่องเต้ชิงหยู่ได้

“ฝ่าบาท ตอนนี้ร่างกายของหม่อมฉันอุ้ยอ้าย เกรงว่าจะปรนนิบัติฝ่าบาทได้ไม่ดีเพคะ ฝ่าบาท......”

ยังไม่ทันจะพูดจบ นางก็ถูกดึงเข้ามาหา จุนเซียวเซียวรู้สึกเวียนหัวทันที เหมือนวูบไป แล้วต้องทนกับการถูกล่วงละเมิดที่โหดร้ายและป่าเถื่อน......

เสินหยุนชูโง่สิ้นดี นางโกรธจนกำหมัดแน่น ทั้งหมดนี่เป็นเพราะอันหลิงหยุน

จนถึงตอนเย็นใบหน้าของอันหลิงหยุนก็ยังไม่ดีขึ้น อันหลิงหยุนรู้สึกหดหู่เล็กน้อย แล้วมองกระจกด้วยความโกรธ ถ้าหากกลับไปแบบนี้ คงจำทำให้ท่านพ่อต้องเป็นห่วงแน่นอน แต่ถ้าหากไม่กลับไป ตอนกลางคืนก็จะต้องดูแลสวีกงกงอีก

ตอนนี้หวางฮองไทเฮากำลังเล่นเป็นเพื่อนเด็กๆอยู่ คิดอยู่ตลอดว่ามีสายสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูก อันหลิงหยุนโดนตบแล้ว เด็กๆต่างก็ไม่มีความสุข แต่ละคนนั้นนานสองนานกว่าที่จะยอมยิ้มออกมาแบบผ่านๆ ทำให้คนที่ดูไม่สบายใจ

“คืนนี้อยู่ที่นี่เถอะ” หวางฮองไทเฮายังไม่อยากให้เด็กๆไป อันหลิงหยุนเองก็กำลังลังเลเรื่องนี้อยู่ กงชิงวี่พูดปฏิเสธขึ้นมา ถึงจะเป็นเสด็จแม่ แต่เขาก็ไม่ไว้หน้า

ไม่อยู่แล้ว เข้าวังหนึ่งครั้งเจ็บตัวหนึ่งครั้ง เป็นเช่นนี้ทุกครั้ง ใจของหม่อมฉันแทบจะสลายแล้ว เสด็จแม่เองก็ไม่เห็น เช่นนั้นก็กลับกันดีกว่า!”

กงชิงวี่อุ้มเด็กขึ้นทีละคน แล้วจูงอันหลิงหยุนเดินไป ทำให้หวางฮองไทเฮาโกรธจนโยนหมอนออกไป ถูกเข้าที่หลังของกงชิงวี่ ไม่รู้สึกเจ็บ ไม่รู้สึกคัน ไม่แม้แต่จะหันหลังมอง

ไห่กงกงถอนใจ ประเทศต้าเหลียงของเราอะไรก็ไม่ขาด ขาดแค่เพียงสายเลือดของราชวงศ์ มาวันนี้จู่ๆอันหลิงหยุนก็ให้กำเนิดซื่อจื่อคราวเดียวถึงห้าคน ถือเป็นวีรบุรุษของราชวงศ์ ยิ่งทำให้หยิ่งผยองยิ่งขึ้น

วังฮั๋วหยาง

“ไปแล้วหรือ?” เมื่อแม่นมหวิงได้ยินว่าอ๋องเสียนพาภรรยาและลูกไปแล้ว ก็รีบนำเรื่องนี้มากราบทูลฮั๋วไม่เฟยทันที

หยุนโล๋ชวนลุกขึ้น แล้วเดินเข้าไปดูฮั๋วไท่เฟย ทำไมฮองเฮาถึงตบคนล่ะเพคะ

“ชวนเอ๋อ เจ้าจงจำไว้ จะตบคนก็ต้องดูทุนเดิมของตนเองให้เป็น เสินหยุนชูโกรธ จนแทบจะถึงขีดสุดแล้ว” ฮั๋วไท่เฟยหันกลับไปมองอ๋องตวน

“พวกเจ้าเองก็กลับไปเถอะ ในเมื่อเป็นคู่สะใภ้ การไปมาหาสู่ก็ถือเป็นเรื่องที่ดี พรุ่งนี้จงนำของขวัญไปมอบให้เด็กๆเหล่านั้น หลานของข้าเองก็ควรจะคลอดได้แล้ว”

“เสด็จแม่หม่อมฉันจะพยายามเพคะ” หยุนโล๋ชวนทนดูฮั๋วไม่เฟยทำท่าทีโศกเศร้าไม่ได้ จึงรีบพูดกับนาง

“แต่ก็ต้องมีโอกาสจึงจะได้ เรื่องนี้ไม่ต้องรีบหรอกเพคะ เสด็จแม่ยังอายุไม่มาก รอไหวอยู่แล้วเพคะ กลับกันเถอะ”

ฮั๋วไท่เฟยเองก็รู้จักวางตัว นางไม่มีทางทำผิดต่อตำหนักกั๋วกงเป็นอันขาด วันข้างหน้าก็ต้องฝากเอาไว้กับพวกเขา

หยุนโล๋ชวนยิ่งไม่สบายใจ จึงพูดว่า: “เสด็จแม่ ไม่รู้เหมือนกันเพคะว่าเพราะอะไร ท้องของหม่อมฉันจึงไม่นอมป่องเสียที ได้ยินมาว่าบุตรสาวของท่านลุงกำลังหาคู่อยู่ หม่อมฉันได้ยินมาว่านางอายุรุ่นราวคราวเดียวกับหม่อมฉัน อีกทั้งเป็นผู้หญิงที่ใจกว้าง หม่อมฉันว่าหากสู่ขอนางให้อ๋องตวนก็น่าจะดีนะเพคะ ถ้าหากนางไม่ยินดีที่จะเป็นพระชายารอง เช่นนั้น หม่อมฉันจะเป็นพระชายารองเองเพคะ”

อ๋องตวนได้ยินก็โกรธจนหน้าเขียว มองหยุนโล๋ชวนด้วยความโมโห: “ข้าพูดตอนในกันว่าจะสู่ขอพระชายารอง ทำไมเจ้าจึงไม่อยากจะใช้ชีวิตร่วมกับข้านัก?”

“ถึงท้องของหม่อมฉันจะไม่ป่อง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าท้องของทุกคนจะไม่ป่องนี่ ท่านอ๋อง......”

“หุบปากเดี๋ยวนี้!”

อ๋องตวนตะโกนด้วยความโมโห หยุนโล๋ชวนเม้มปาก ไม่ใช่เพราะกลัวอ๋องตวน แต่เพราะนางเป็นภรรยาจึงไม่ควรทะเลาะกับอ๋องตวนต่อหน้าผู้อื่นภายนอกเช่นนี้

ฮั๋วไท่เฟยรู้สึกพอใจมาก ถือว่านางรู้กาลเทศะกว่าจุนฉูฉูมาก

“ลุงของเจ้าเตรียมตัวย้ายกลับมาราชสำนัก อีกทั้งนางก็มีลูกสาวหนึ่งคนที่ถึงวัยที่จะแต่งงาน ส่วนเรื่องที่จะแต่งกับใครนั้น ก็ยังพูดยาก เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องนี้หรอก กลับเถอะ” ฮั๋วไท่เฟยเองก็อยากหาพระชายารองให้ลูกชายของตนเอง แต่ทำเช่นนี้ก็เปลืองแรง จึงไม่ได้คิดที่จะไปเสาะหา

เห็นอ๋องเสียนมีลูกทคราวเดียวห้าคน ที่อิจฉาก็เพียงแค่อยากให้อ๋องตวนมีลูกชายเช่นกัน ส่วนที่เหลือก้ปล่อยไปก่อน รัหว่างทางกลับอ๋องตวนรู้สึกไม่เต็มใจเป็นอย่างมาก ยังไงก็อยากจะเอาชนะให้ได้

“วันทั้งวันคิดแต่จะหาพระชายารองให้ข้า ไม่รู้ว่าเจ้ากังวลเรื่องอะไรกัน?” อ๋องตวนรู้สึกโมโหมาก จึงจ้องหยุนโล๋ชวนด้วยแววตาเย็นชา

รถม้ายังคงวิ่งต่อไป ฟ้าก็มืดแล้ว ตอนนี้ความคิดของหยุนโล๋ชวนไม่ได้อยู่ที่เรื่องของอ๋องตวน นางกำลังคิดว่าทำไมเสินหยุนชูจึงตบคนได้

ขณะที่กำลังหดหู่อยู่ก็รู้สึกง่วงนอน ความคิดก็เปลี่ยนไปที่เรื่องอื่นแล้ว หยุนโล๋ชวนมองอ๋องตวน: “ท่านอ๋อง เมื่อคืนท่านฝัน ทำไมจึงเรียกชื่อของจุนฉูฉู? ท่านฝันถึงนางหรือ พวกท่านดีกันแล้วหรือ?”