ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 45

บทที่45เกรี้ยวกราด

ณจวนอ๋องเสียน

“ท่านอ๋องจวนเวลานี้แล้วท่านควรเสวยพระกระยาหารเที่ยงแล้ว”

พ่อบ้านเข้ามาเตือนถึงในห้องผ่านไปกี่ชั่วยามแล้วจากพระชายาเข้าวังจนถึงตอนนี้ท่านอ๋องทรงยืนอยู่ตรงหน้าต่างไม่ขยับไปไหนร่างกายที่พึ่งดีขึ้นเล็กน้อยหากเป็นอย่างนี้ต่อไปเกรงจะทรุดลงอีก

ยิ่งไปกว่านั้นเลยเวลาพระกระยาหารเที่ยงแล้วกลับยังไม่เสวย

“ข้าไม่หิวไม่อยากกิน”

“แต่หากทรงเสวยก็ใช้ยาไม่ได้ท่านอ๋องหากผ่านช่วงเที่ยงไปยังต้องดื่มยาอีกด้วย”พ่อบ้านเตือนต่อไปและไม่เข้าใจนักตลอดเวลาที่ผ่านมาพระชายาแทบไม่เคยอยู่ในสายตาท่านอ๋องไม่รู้ทำไมช่วงนี้หากพระชายาไม่อยู่ความคิดดื่มกินของท่านอ๋องกลับไม่มีเลย

“ข้ายังไม่หิวเจ้าไปก่อนเถอะ”

กงชิงวี่เอ่ยอย่างเรียบเฉยจากนั้นพ่อบ้านคิดอยากเอ่ยอะไรเพิ่มเติมแต่ก็มิกล้ามากความจึงคำนับออกไป

ภายนอกหน้าต่างลมเหมันตฤดูกระทบบานหน้าต่างกงชิงวี่เกาะขอบหน้าต่างพยุงตัวไว้รำพึงกับตัวเองเงียบๆหญิงคนนั้นเวลานี้ควรกลับมาได้แล้ว

เมื่ออันหลิงหยุนกลับออกจากวังมองเพียงปราดเดียวก็เห็นแม่ทัพอันรออยู่นอกวังแม่ทัพอันได้รับข่าวจากจวนอ๋องเสียนแต่แรกแล้ว

เรื่องที่อันหลิงหยุนเข้าวังเพียงลำพังนั้นแม้นนับว่ามิใช่เรื่องใหญ่แต่แม่ทัพอันก็รีบมายังหน้าวังหลังโดยเร็วในตอนแรกตัดสินใจจะเข้าวังเข้าเฝ้าฮ่องเต้แต่เมื่อกำลังจะก้าวเข้าประตูพระราชวงันั้นเข้าก็ได้รับสารจากฮ่องเต้ให้เขารออยู่นอกพระราชวังไม่อนุญาตให้เข้าไป

แม่ทัพอันร้อนใจดั่งไฟสุมทรวงเดินวนไปเวียนมาอยู่หน้าประตูวังรอเพียงหากธิดาเขาเกิดเรื่องจะพุ่งเข้าไปทันที

เมื่อเห็นธิดาตัวเองออกมาเขาจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

จากประสบการณ์ก่อนหน้ายิ่งทำให้แม่ทัพอันกังวลใจในวังหลวงแห่งนี้นับว่ามีอสูรร้ายกินคนแต่แม้ธิดาเขาจะเข้าวังปกติเขาก็มักเป็นกังวลเสมอ

เมื่อบิดาพบกับธิดาแม่ทัพอันรีบพาอันหลิงหยุนกลับทันทีระหว่างทางกลับโดยสารรถม้าของอันหลิงหลุน

ภายในรถม้าแม่ทัพอันได้ฟังคำบอกเล่าของเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อได้ฟังเรื่องราวจากอันหลิงหยุนจนจบแม่ทัพอันก็โมโหขึ้นมาทันที“มีเรื่องราวเหลวไหลอย่างนี้ได้อย่างไรกัน！ข้าจะเข้าวังขอเข้าเฝ้าฮ่องเต้！”

“ท่านพ่อเรื่องนี้เป็นข้าเองที่เต็มใจยินดี”อันหลิงหยุนดึงบิดาผู้ดุเดือดเลือดพล่านของตัวเองไว้

แม่ทัพอันจึงสงบลงแต่ให้คิดอย่างไรใจก็ว้าวุ่นสับสน

“พ่อเพื่อฮ่องเต้แล้วยอมสละอุทิศชีวิตคิดไม่ถึงเลยว่าฮ่องเต้จะทำกับพ่ออย่างนี้ได้พ่อช่างเสีย...”

“ท่านพ่อท่านอย่าพูดอะไรไร้แก่นสารหน้าต่างมีหูประตูมีช่องในเมื่อเรื่องราวเป็นอย่างนี้แล้วยังดีที่ข้าเองก็เต็มใจหากเสินหยุนเอ๋อแต่งเข้ามาแล้วข้าสามารถหย่าพร้อมกันได้ก็นับเป็นเรื่องดีลดเรื่องราววุ่นวายไปได้มากหลาย”

“เหอะพ่อไม่ยอม”

แม่ทัพอันยิ่งคิดยิ่งโกรธมือกำกำปั้นไว้แนบแน่น“พ่อต้องเข้าวังขอเข้าเฝ้าฮ่องเต้ตรัสเรื่องนี้กับพระองค์ตรัสถามอุบายที่ท่านมีในใจ”

“ท่านพ่อเรื่องนี้ฮ่องเต้เองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรพระองค์ในตอนนี้ก็ยังวิตกเรื่องแต่งคุณหนูสองตระกูลจุนจนหมองไปหากท่านพ่อไปเวลานี้มิใช่จะเป็นการหาเรื่องให้ตัวเองหรอกหรือมิสู้ทำตามประสงค์ของพระองค์ให้เสินหยุนเอ๋อแต่งเข้าบ้านตัวข้ากลับคิดว่าหากนางเป็นได้ถึงพระชายาในจวนอ๋องเสียนยิ่งเป็นเรื่องดี”

“...”แม่ทัพอันมิเอ่ยคำพูดใดตลอดทางที่เหลือนั่งในรถม้าหน้าตาอมทุกข์และโมโห

เมื่อถึงจวนแม่ทัพและลงจากรถอันหลิงหยุนก็ยังไม่กลับจวนอ๋องเสียน

จนกระทั่งฟ้ามืดอันหลิงหยุนก็ยังอยู่ที่จวนแม่ทัพอธิบายแม่ทัพอันเรื่องนี้ฮ่องเต้ได้มอบหมายให้นางแล้วหากนางไม่ปฏิบัติตามเกรงว่าจะมีจุดจบไม่ดีแน่ก็ทำได้เพียงพูดอธิบายแม่ทัพอัน

อันหลิงหยุนตั้งใจอธิบายเต็มกำลังแม่ทัพอันให้ตายยังไงก็ยังไม่คล้อยตามอันหลิงหยุนก็ยังไม่อยากกลับไปจวนอ๋องเสียนในตอนนี้

ล่วงเวลาค่ำแล้วกงชิงวี่ยังรออยู่

พ่อบ้านนำเสื้อมอบให้กงชิงวี่คลุมไว้“ท่านอ๋องได้เวลาพักผ่อนแล้ว！”

กงชิงวี่กลับถามกลับ“ถางเหอล่ะ？”

“อยู่ด้านนอกพะยะค่ะ”พ่อบ้านรีบตอบทันทีข้าวสองมื้อก็ไม่เสวยอย่างนี้ก็ยังดื่มยาไม่ได้ร่างกายจะดีขึ้นได้เมื่อไหร่กัน

“เรียกเขามา”

“พะยะค่ะ”พ่อบ้านมิกล้ามากความกุลีกุจอออกไปเรียกถางเหอไม่นานนักถางเหอก็เข้ามาด้านใน

“ท่านอ๋อง”

สีหน้ากงชิงวี่ซีดขาวหันกายกลับไปนั่งบนเตียงวันนี้ร่างกายของเขาดีขึ้นอย่างรวดเร็วทีเดียวดูแล้วคงเป็นยาของอันหลิงหยุนออกฤทธิ์แล้วแต่สีหน้าขอเขาดูไม่ดีเลยเย็นเยียบราวน้ำแข็ง

หญิงคนนั้นจนบัดนี้ก็ยังไม่กลับเขากลับกินไม่ได้นอนไม่หลับ