ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 46

บทที่46เข้าวังพร้อมกัน

ชั่วครู่เดียวภาพเบื้องหน้าอันหลิงหยุนก็หมุนวนดำมืดนางคิดจะบอกให้กงชิงวี่ปล่อยมือแต่กลับไม่ทันหายใจหนึ่งเฮือกคนก็แน่นิ่งไปไม่ตอบสนอง

กงชิงวี่คลายมือออกร่างของนางล้มลงกับพื้นในทันที

เขายื่นมือออกไปอุ้มคนที่ตัวงออยู่กับพื้นขึ้นมาก้าวเท้ายาวมายังขอบเตียงวางนางลงบาเตียงพลางนั่งลงเอ่ย“อย่ามาแกล้งตายต่อหน้าข้าข้าไม่ได้หลอกง่ายขนาดนั้น”

มีเพียงอากาศเย็นเยียบตอบเขาเท่านั้น

หัวใจของกงชิงวี่เต้นผิดจังหวะขึ้น

อดไม่ได้ยื่นมือเข้าตรวจสอบไม่มีลมหายใจแล้ว！

ลองวัดชีพจรชีพจรก็ไม่มีแล้ว！

“ถางเหอ！”

กงชิงวี่ตะโกนเสียงดังถางเหอที่เฝ้าประตูอยู่รีบตอบรับทันที“ท่านอ๋อง”

“หมอจวน”

ถางเหอไม่เข้าใจจวนท่านอ๋องบัดนี้เป็นอะไรไปช่างถูกใจกับหมอจริงหมอต่างไม่ได้หยุดพักต้องคอยรับใช้ทุกเวลาไม่เช่นนั้นมักจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น

หมอเข้าไปในห้องพลางมองไปที่กงชิงวี่แล้วรีบเดินเข้าไป“ท่านอ๋อง”

“ดูนี่”

กงชิงวี่ลุกขึ้นพลางเดินไปอีกด้านในเวลานี้กลับสงบลงได้แล้วบางส่วนใบหน้ากลับยิ่งเย็นชา

ความโกรธหุนหันผันแล่นของเขาไม่คาดคิดเลยว่าจะลงมือไปแล้ว...เพียงแต่หญิงนางนี้ทำไมถึงสามารถทำให้เขาโกรธได้ทุกครั้ง？

“ท่านอ๋องพระชายาลมหายใจขาดไปแล้ว”

หมอจวนทูลรายงานก่อนเมื่อเห็นอันที่คอหลิงหยุนมีรอยนิ้วมือทั้งรู้ว่าตลอดมาท่านอ๋องไม่ชอบใจพระชายาในวันพิธีเสกสมรสก็ต้องการให้นางตายไปเสียวันนี้นับว่ามีชีวิตมาได้หลายวันแล้วท่านอ๋องแทบไม่อยากแลสายตามองพระชายาทุกวันเกรงว่าจะเป็นเพราะอดรนทนไม่ได้ทนลงมือไม่ไหวกระมัง

กับความตายของอันหลิงหยุนหมอกลับไม่ใส่ใจนักอ๋องเสียนจะโหดร้ายไปกว่านี้คงไม่ได้จะอย่างไรก็เป็นเชื้อสายกษัตริย์หรือกับฮ่องเต้ก็สามารถประหัตรประหารได้？

ท่านอ๋องคงมาดหมายชีวิตของพระชายาสิ้นก็สินไปแล้วอย่างไรท่านอ๋องจะได้แต่งตั้งคุณหญิงเสินเป็นพระชายาอย่างนั้นยิ่งเป็นประโยชน์ต่อจวนอ๋อง

“ข้าไม่เชื่อ”

กงชิงวี่มองไปสายตาราวกองเพลิงปะทุ“นางจะตายง่ายๆอย่างนี้ไม่ได้ที่นางติดค้างข้ายังใช้คืนไม่หมดเลย”

พ่อบ้านและหมอจวนตกใจตัวสั่นนี่ช่างนับเป็นความแค้นลึกขนาดไหนคนตายไปแล้วยังไม่หยุดพระศพก็แน่นิ่งอย่างนั้น

พูดจบกงชิงวี่โบกมือ“ทั้งหมดออกไปก่อน”

พ่อบ้านและคนอื่นๆมองกงชิงวี่ต่างไม่เข้าใจเรื่องราวที่เกิดขึ้นแต่ทำได้เพียงคำนับลาและเดินออกไป

เมื่อประตูปิดลงกงชิงวี่เดินไปด้านหนึ่งพลางนั่งลงจ้องอันหลิงหยุนแน่วนิ่ง

หญิงคนนี้สมควรตายเขายังไม่อนุญาตให้ตายนางกลับกล้าสิ้นลมไป

“อันหลิงหยุนทางที่ดีเจ้าควรลุกขึ้นไม่อย่างนั้นข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่！”กงชิงวี่กำหมัดแน่นช่างไม่มีเหตุผลเอาเสียเลยในใจเขาร้อนกระวนกระวายเจ้าหญิงสมควรตายนี้สิ้นลมแล้วยังไม่ให้เขาสุขสงบ

ผ่านไปชั่วครู่กงชิงวี่ลุกขึ้นยืนเดินไปไม่กี่ก้าวไปหยุดอยู่ตรงหน้าอันหลิงหยุนเมื่อพิจารณานางโดยละเอียดยิ่งมองยิ่งให้จิตใจไม่สงบพลางกัดฟันเอ่ยขึ้น“ข้ารู้เจ้าเล่นละครอยู่ลุกขึ้นมา！”

รออย่างไรก็ไม่มีเสียงตอบรับจากอันหลิงหยุนกงชิงวี่จิตใจหนักอึ้งเมื่อมองดูใบหน้าที่ราวกับสิ้นชีวิตไปแล้วของอันหลิงหยุนไม่ทราบว่าทำไมมีบางส่วนในใจเจ็บปวดขึ้นมา

ไม่ควรเลย！

กงชิงวี่จับไปที่หัวใจและยังมีเสียงหัวเราะซีดเซียวออกมา

วันนั้นนางบังคับแต่งงานเขาเคยเจ็บปวดแต่ไม่ได้เพื่อนางเขาร้องไห้เพื่ออีกคน！

กงชิงวี่ค่อยๆนั่งลงบนเตียงหาที่ข้างๆร่างอันหลิงหยุนเตียงช่างกว้างเหลือเกินแต่นางนอนลงแถวขอบเตียงเขาจึงนั่งลงได้เพียงหมิ่นเหม่

เหลือบมองดูอันหลิงหยุนที่นอนอยู่บนเตียงกงชิงวี่พยุงบริเวณอกความเจ็บปวดยังมีอยู่แต่ราวกับใบหน้าเบื้องหน้าสายตานี้ค่อยๆจางหายไป

เขาหัวเราะพร้อมน้ำเสียงประชดประชัน“ที่แท้เจ้าเป็นคนทำร้ายข้าข้ายังต้องเจ็บปวดเพราะเจ้าอีกหรือ？”

กงชิงวี่ค่อยๆคลายมือออกปาดตามองไปยังหน้าต่างราวกับมองเห็นจุนฉูฉูหันมาส่งยิ้มให้ความเจ็บปวดทุกข์ระทมนี้ขอบตาล่างพลันมีน้ำตาหยาดลงหยดหนึ่ง

จากวันนั้นใจของเขาก็ไม่เคยเจ็บอีก

แต่ทำไมกลับเจ็บปวดอีกครั้ง？

เมื่อพินิจพิเคราะห์หญิงบนเตียงอย่างละเอียดแล้วกงชิงวี่ราวกับขาดสติไปทั้งๆที่อัปลักษณ์เหลือเกินกลับชื่นชมความงามของตัวเองทั้งวันบัดนี้แม้จะไม่พูดพร่ำแล้วปากก็ยังแข็งอยู่อย่างนั้นหากไม่รู้เป็นหรือตายจะนอนอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

ร่างกายของเขาเพิ่งจะดีราวกับมีพละกำลังมหาศาลในตอนแรกเพียงคิดจะสั่งสอนให้เกรงกลัวใครจะเคยคิดเพียงออกแรงนิดหน่อยนางก็เป็นเช่นนี้แล้ว

ช่างไร้ประโยชน์เสียจริงปรกติออกจะเก่งกาจวันนี้เป็นอะไรไป？

กงชิงวี่นำมุมผ้ามาคลุมตัวอันหลิงหยุนไว้“ตายซะก็ดีตายแล้วข้าจะได้ไม่ต้อง...”

เจ็บปวดสองคำนี้ไม่ได้เอ่ยออกมากงชิงวี่มองไปยังใบหน้านิ่งตายของอันหลิงหยุนพลางกัดฟันเอ่ย“ทำไมข้าจึงเจ็บปวดเพียงนี้？”

เมื่อพูดจบมือที่กำก็คลายออกกงชิงวี่กำมือแน่นพลางนั่งข้างอันหลิงหยุนเพียงนั่งก็กินเวลาไปสองชั่วยาม

สองชั่วยามผ่านไปอันหลิงหยุนพลันขยับกายเล็กน้อยค่อยๆลืมตาและลุกขึ้นนั่งพลางถอนหายใจยาวนางมองไปที่มือพลิกสิ่งที่คลิมอยู่ดู

“ข้าไม่เป็นไรหรือ？”แต่นางจำได้ว่าตัวเองลมหายใจขาดห้วงแล้วหรือร่างกายเป็นอมตะไปแล้ว？

ในขณะที่สับสนอยู่นั่นเองก็รู้สึกมีคนยืนอยู่เบื้องหน้าบังสายตาอันหลิงหยุนนางเงยหน้ามองไปก็เห็นกงชิงวี่มองเขาด้วยสายตาเย็นเยียบ

“เจ้าหลอกข้าจริงๆด้วย”

อันหลิงหยุนไม่มีเอ่ยคำใดแต่ก็ไม่อยากจะพูดเรื่อยเปื่อยชายคนนี้ร่างกายฟื้นฟูได้เร็วเกินกว่าที่คาดไว้เพียงยาผสมเลือดนางไม่กี่เม็ดกลับดีได้ถึงเพียงนี้เมื่อเขาลงมือก่อนหน้านี้นางกลับคิดไม่ทันหากเป็นเช่นนี้ต่อไปนางได้ตายในมือเขาอย่างง่ายดายไม่พูดอะไรเลยเสียดีกว่า