ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 47

บทที่47ราชครูจุน

รอประมาณสองชั่วยามกงชิงวี่กลับมาจากด้านนอกเมื่อผลักประตูออกก็เห็นอันหลิงหยุนรออยู่ภายใน

เมื่อเห็นเขาเข้ามาอันหลิงหยุนเดินเข้าไปหา“ท่านกลับมาแล้ว？”

“ช่างไม่รู้กฎเกณฑ์พบข้าไม่คำนับกลับขานเรียกข้าเลยหรือ？”กงชิงวี่ปั้นหน้าเย็นชาหญิงนางนี้จะมองอย่างไรก็ขัดตา

“ท่านอ๋อง”อังหลิงหยุนคร้านจะต่อเถียงจะเรียกอย่างไรก็แค่สมญานามเท่านั้น

“กลับกันเถอะข้าจะพาเจ้ากลับ”

อันหลิงหยุนแปลกใจนักจะกลับอย่างนี้เลยหรือ？

“ท่านอ๋องแน่ใจหรือ？”

“ไปเถอะ”

กงชิงวี่หันกายจากไปอันหลิงหยุนเดินตามเขาด้านหลังเพียงรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องเรื่องนี้ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่วันนี้ทำไมเรื่องต่างๆช่างง่ายดาย！

เมื่อออกมาจากพระราชวังอันหลิงหยุนพลางเห็นเสินเฉิงเสี้ยงพบเสินเฉิงเสี้ยงใบหน้าหม่นหมองไม่พูดไม่จาก้มหน้าเดินจากไป

อันหลิงหยุนนับว่าเคยพบกับเสินเฉิงเสี้ยงแล้วก่อนหน้านี้ที่ฮ่องเต้เชิญร่วมเสวยพระกายาหารเห็นเสินเฉิงเสี้ยงพาเสินหยุนเอ๋อออกมาพวกเขาบิดาธิดาแม้จะแยกกันเดินเสินเฉิงเสี้ยงนำหน้าเสินหยุนเอ๋อออกมาพร้อมกับกงชิงวี่แต่พวกเขาบุตรธิดานั่งข้างกันอันหลิงหยุนนับว่าต้องจำได้

เมื่อเห็นวันนี้อย่างไรก็ควรมีมารยาททักทายอันหลิงหยุนยังคิดว่านางควรจะเริ่มก่อนหรือควรรอให้เสินเฉิงเสี้ยงเป็นคนเริ่มยิ่งไปกว่านั้นกงชิงวี่ก็อยู่แม้แค่เอ่ยถามว่าสุขภาพดีไหมยังนับว่าเหมาะสมกับสถานการณ์อยู่

คาดไม่ถึงว่าเสินเฉิงเสี้ยงจะเดินจากไปเยอย่างนั้นราวกับมีใครทำผิดต่อเขา

อังหลิงหยุนแปลกใจ“เสินเฉิงเสี้ยงเป็นอะไรไป？ราวกับข้าทำผิดอะไรต่อเขา！”

“เห็นเจ้าแล้วจิตใจวุ่นวายกระมังหน้าตาอัปลักษณ์เพียงนี้”มุมปากกงชิงวี่กระตุกขึ้นรับมุมองศา

“เจ้าสิอัปลักษณ์”อันหลิงหยุนไม่ยอมติดกลับในทันทีเดิมทีไม่อยากจะใส่ใจแต่เมื่อพบกงชิงวี่ก็อดไม่ได้อยากจะด่าเขา

“หากข้ายังนับว่าอัปลักษณ์อย่างนั้นเจ้าก็สมควรตาย！”

“ท่าน...”

อันหลิงหยุนเดิมอยากพูดอะไรออกมากงชิงวี่เมื่อออกจากพระราชวังขึ้นรถม้าแล้วจึงเอ่ยบอกอาหยู่“ออกนอกเมือง”

“แล้วพระชายา？”อาหยู่แปลกใจพระชายายังไม่ขึ้นรถ

“ไม่ต้องสนใจ”

ม่านรถถูกดึงลงกงชิงวี่เข้าไปด้านในอันหลิงหยุนยังไม่ทันขึ้นรถอาหยู่ก็เร่งรุดออกรถไปแล้วอันหลิงหยุนยืนอยู่ที่ประตูพระราชวังนานไม่มีอะไรจะพูดบุรุษคนนี้ไม่นับเป็นคนเอาเสียเลย！

มองไปรอบด้านอังหลิงหยุนเดิมตัดสินใจเดินออกไปด้านหลังมีคนเดินออกมาจากพระราชวังเมื่อเห็นว่าเป็นใครอันหลิงหยุนก็ไม่แปลกใจ

เวลานี้ฮ่องเต้เพิ่งว่าราชการเช้าเสร็จท่านแม่ทัพบิดาของนางยังอยู่ในท้องพระโรงออกมาก็ตรงกับเวลานี้พอดี

“ท่านพ่อ”

แม่ทัพอันได้ยินเสียงตะโกนเรียกหันกลับไปมองเห็นเป็นบุตรสาวตนให้เกิดความแปลกใจ“หยุนหยุนเจ้าก็มาด้วยหรือ？”

“ท่านพ่อข้าเพียงเดินผ่าน”อันหลิงหยุนเดินไปหาแม่ทัพอันบิดาและธิดานั่งในรถม้าแล้วบนถนนอันหลิงหยุนถึงได้รู้กงชิงวี่ได้ปัดเรื่องเสินหยุนเอ๋อต่อหน้าพระพักตร์ฮ่องเต้กล่าวว่าอันหลิงหยุนทั้งร้องไห้ทั้งเดือดดาลในบ้านจะเอาชีวิตเข้าแลกเกรงว่าจะเดือนดาลจนเอาชีวิตคนได้แต่ปัดเรื่องแต่งทิ้งไป

อันหลิงหยุนสติหลุดไปแล้วไม่อาจรู้เลยว่ากงชิงวี่จะทำอะไร

“ไอ้คนชั่วช้านั่นกล้าพูดเรื่องสามานย์แบบนี้ต่อหน้าพ่อพ่อโกรธจนอยากจะตอบกลับแต่ไม่รู้จะทำอย่างไรมันน่าโมโหนัก！”แม่ทัพอันโมโหยิ่งนักควรจะตบไอ้สามานย์นั่นให้ตายคามือเมื่อเห็นผู้ใหญ่อย่างท่านก็ไม่ทักทายราวกับไม่รู้จักกันทำให้เขาขายหน้ายิ่งนักแต่ก็ไม่อาจเอ่ยบอกธิดาได้

อันหลิงหยุนกลับเข้าใจดีแม้นแม่ทัพอันจะไม่เอ่ยปากนางก็คาดคิดได้กงชิงวี่ต้องมีเรื่องอะไรให้ไม่เห็นท่านแม่ทัพในสายตาท่านบิดาแม่ทัพถึงได้โมโหโกรธาเช่นนี้

“ท่านพ่อวันนี้ข้าจะกลับไปพักที่จวน”

อันหลิงหยุนคิดไปในเมื่อถูกทิ้งแบบนี้กลับไปก็ถูกปฏิบัติราวไม่สำคัญก็สู้ไม่กลับไปดีกว่า

แม่ทัพอันได้ยินดังนั้นถึงกับดีใจ“ดี！”

บิดาและธิดากลับไปอันหลิงหยุนตั้งใจจะกลับไปจวนแม่ทัพแต่กลับลอบแต่งตัวเป็นชายแอบออกไปจากเมือง

ตระกูลจุน