ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 48

บทที่48พบโดยบังเอิญ

ราชครูจุนมองชั่วครู่หนึ่งจึงเอ่ยขึ้น“เรื่องของตระกูลจุนไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเจ้าให้เจ้าทำอะไรก็ไปทำ”

“ลูกรู้ผิดแล้ว”

“ลุกขึ้น”

จุนฉูฉูลุกายขึ้นยืนศีรษะแตกไปแล้วทว่าราชครูจุนกับทำราวกับมองไม่เห็นเอ่ยขึ้น“ที่ผ่านมาตระกูลเสินไม่ถูกกับตระกูลเรามีเสินหยุนชูอยู่ต่างไม่มีผลดีอะไรกับตระกูลจุนหากไม่ได้รับโอกาสครั้งนี้ไทเฮาถูกยุยงโทสะยากนักจะได้รับโอกาสดังนั้นจึงต้องรีบไขว่คว้าเอาไว้เจ้าก็ไม่ต้องกังวลนักอย่างไรเจ้าก็เป็นธิดาคนโตตระกูลจุนต้องได้รับโอกาสเยี่ยงผู้สูงศักดิ์”

“ลูกเข้าใจแล้วขอบพระคุณในความกรุณาของบิดา”

“อืมไปได้แล้ว”

“เจ้าค่ะ”

ในใจของจุนฉูฉูเต็มไปด้วยความเกลียดแค้นแต่จำต้องออกจากห้องหนังสือ

เมื่อออกมาแล้วนางเข้าพบจุนเซียวเซียวเมื่อถึงประตูมองเห็นน้องสาวกำลังมองดูดอกเหมยสีเทียน

จุนเซียวเซียวมีรูปลักษณ์อันงามงดเรื่องนี้เป็นที่ยอมรับของตระกูลจุนทุกคนยิ่งกว่านั้นยังได้รับการทะนุถนอมแต่เด็กในเรื่องนี้แม้นางเองก็อดอิจฉาไม่ได้

ในครั้งก่อนตระกูลจุนคาดหวังยกจุนเซียวเซียวให้กับหวางกั๋วจิ้วแต่อย่างไรก็ไม่อาจคาดเดาเรื่องกับกลายมาเป็นเช่นนี้

ในใจจุนฉูฉูกลับเย็นเยียบเมื่อคิดถึงคำพูดของบิดาเมื่อครู่ก็อดโกรธแค้นขึ้นมาไม่ได้จุนเซียวเซียวหากไม่เป็นเพราะแผนการของตระกูลจุนก็คงไม่ได้มีชื่อเสียงเพียงนี้

นางในเวลานั้นทำไมไม่ใช่？

ฮ่องเต้กับอ๋องตวนต่างกันคนละขั้นจะเปรียบกันได้อย่างไร？

จุนฉูฉูคิดจะเดินจากไปแต่โดยไม่ได้ตั้งใจจุนเซียวเซียวพลันเห็นจุนฉูฉูเข้าจึงรีบเดินยิ้มเข้าไปหานางเมื่อถึงเบื้องหน้าก็โค้งคำนับ“ท่านพี่สบายดีหรือไม่”

“เจ้าก็สบายดี”

จุนฉูฉูจึงเดินเข้าประตูไปกวาดสายตานิ่งๆพลางเอ่ยขึ้น“ที่ของเจ้ายังคงวิจิตรอยู่เหมือนเดิม”

“ยังคงเป็นลานของท่านพี่ดีกว่าข้าชอบนักเสียดายว่าที่บ้านมีกฎไม่ให้ข้าไปไม่อย่างนั้น...หากท่านพี่ไม่อยู่ข้าก็ขอไปแล้วกัน”

จุนเซี่ยวเซี่ยวดูราวกับไม่ตั้งใจแต่กลับทำร้ายจุนฉูฉูเข้าแล้ว。

หากจุนฉูฉูใจกว้างเสียหน่อยเรื่องเช่นนี้คำพูดสองสามคำก็คงไม่ได้ติดอะไรแต่เมื่อเจอกันเรื่องแบบนี้กลับปล่อยผ่านไปไม่ได้

“ลานของข้ามีดีอะไรเทียบไม่ได้กับลานของน้องเจ้าข้ากลับอิจฉาเจ้าเสียจริงได้รับการดูแลจากบิดามารดาแต่เล็ก"

จุนเซียวเซียวก็ไม่ใช่คนโง่นางได้รับการศึกษาอย่างดีเป็นหญิงผู้สูงศักดิ์ชั้นสูงเชิญอาจารย์ราวเจ็ดแปดคนแต่ละคนต่างเชี่ยวชาญคนละด้าน

จุนฉูฉูแม้ก็แทบไม่ต่างกันเพียงแต่ช่วงเวลานั้นนางเก่งฉกาจวางแผนแต่กลับปล่อยปะหลายเรื่องทว่าจุนเซียวเซียวในใจมุ่งไปแต่การศึกษาเล่าเรียนจึงเก่งฉกาจเช่นวันนี้ได้

แต่นางนับว่ากำลังเติบใหญ่อาศัยในจวนแห่งนี้ภายในขอบรั้วพระราชวังชั้นนอกจึงชาญฉลาดกว่าหญิงธรรมดาสามัญทั่วไป

ความแปลกไปของจุนฉูฉูในวันนี้นางก็ทราบเรื่องบางส่วนจึงหัวเราะขึ้นเอ่ยอย่างมีเงื่อนงำ“หากท่านพี่ชอบก็ให้ท่านพี่เสีย”

จุนฉูฉูตื่นตะลึงไปชั่วครู่จะอย่างไรก็สายเลือดเดียวกันใจกลับอ่อนลงเอ่ยถาม“น้องพี่หากพี่เจ้าชอบเจ้าก็ยินยอมมอบให้ข้าหรือ？”

“แน่นอนหากเพียงท่านพี่ชอบไม่ว่าจะเป็นดาวบนท้องฟ้าหรือทรัพย์บนผืนดินข้าก็จะมอบให้ท่านด้วยสองมือ”

พระชายามีเรื่องอันใด？”กงชิงหยินถามขึ้นจุนฉูฉูสั่นศีรษะ“ที่นั่นมีเรื่องอันใดฮ่องเต้เลือกวันให้เซียวเซียวเข้าวังยังนับว่าเป็นเรื่องอันดีข้าเพียงมิทราบควรเรียกฮ่องเต้เป็นพระเชษฐาหรือพระเทวันดี”

“นี่นับว่ามีอะไรเขาเป็นฮ่องเต้ฮ่องเต้ก็คือฮ่องเต้มิใช่ใครที่ข้าจะเปรียบเทียบได้”อ๋องตวนจูงมือจุนฉูฉูเข้าประตูรีบร้อนอยากเสพสุขสีหน้าจุนฉูฉูกลับเคียดแค้นนักเขาในตอนนี้กลับเห็นชัดเจนแล้วกลับไม่คิดล่วงหน้าถึงตำแหน่งยศศักดิ์ของตนในภายภาคหน้า

อันหลิงหยุนออกจากจวนแม่ทัพมุ่งหน้าไปทางใต้นางต้องหางูตัวน้อยให้พบงูชนิดนี้มีพิษร้ายแต่ทว่าพิษงูนี้สามารถต้มให้กลายเป็นยารักษาคนได้ดังนั้นจึงต้องเสียงอันตรายไปหาเพื่อไม่ให้แม่ทัพอันกังวลนางจึงปิดบังเรื่องที่นางจะไปหางูเพียงบอกจะไปภูเขาสือหลี่หาสมุนไพร

แม่ทัพอันได้ยินเรื่องธิดาตนหายาสมุนไพรมามากแล้วก็วางใจที่อันหลิงหยุนจะออกนอกเมือง

เมื่อออกนอกเมืองแล้วอันหลิงหยุนมุ่งตรงไปทางใต้ระหว่างทางไม่ได้แวะเวียนที่ใดจึงไปถึงทุ่งหญ้าทางใต้อย่างรวดเร็วในเวลานี้งูนั้นหาไม่ง่ายภายใต้หิมะทั้งหมดต่างกำลังจำศีลอยู่อันหลิงหยุนเตรียมตัวแต่แรกนำเสียมเหล็กออกมา

เดินตามร่องรอยของงูเพิ่มการสังเกตขนาดเพิ่มเติมในไม่ช้าอันหลิงหยุนก็พบตำแหน่ง

เมื่อเริ่มปักเสียมก็เริ่มขุดดิน

ครู่เดียวก็ขุนลงไปหนึ่งเมตรและพบงูที่กำลังจำศีลอยู่

อันหลังหยุนสวมถุงมือหยิบขึ้นมาพลางวางไว้ในถุงผ้าที่เตรียมไว้และเริ่มหาตัวต่อไป

เมื่อหาครบสามตัวก็เพียงพอแล้วอันหลิงหยุนโยนเสียมในมือกลับไป

พื้นบนภูเขาเดินลำบากหญ้าที่อยู่เบื้องล่างยิ่งยากกว่าจะเดินออกจากทุ่งหญ้าได้อันหลิงหยุนก็เดินต่อไปไม่ไหวแต่อากาศเย็นจัดหากหยุดอยู่ตรงนั้นไม้แพ้จะได้แข็งตายร่างกายของนางตอนนี้ยังรับกับการอยู่ในป่าทึบไม่ได้

เมื่อกำลังคิดจะมองหาผู้คนที่เดินผ่านบังเอิญพบกับรถม้าที่กำลังเดินทางมาจากที่ไกลและยังมุ่งตรงไปทางเมืองหลวงพอดีนางไม่มีความคิดอะไรมากเพียงต้องการให้อีกฝ่ายหยุดรถจึงเดินเข้าใกล้กับรถม้าแต่เมื่อพบคนขับรถม้าอันหลิงหยุนจึงสาปแช่งขึ้นโลกช่างแคบอะไรขนาดนี้กว่าจะหารถม้าเข้าเมืองได้กลับเป็นของกงชิงวี่เสียนี้

อาหยู่ก็ประหลาดใจเช่นเดียวกัน“พระชายา”

ครั้งก่อนอันหลิงหยุนแต่งเป็นชายเข้าไปยังจวนอ๋องเสียนอาหยู่เพียงปราดเดียวก็มองออกแม้ตอนนี้ฟ้าจะเริ่มมืดลงแต่กลับเห็นอย่างชัดเจน