ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 49

บทที่49ลอบทำร้ายไม่ทันตั้งตัว

รถม้าเลิกม่านขึ้นกงชิงวี่ประหลาดใจนักสายตาเย็นชาที่ออกมาจากดวงตาสองดวงนั้นแสดงความไม่พอใจ“เจ้าช่างหน้าไม่อายไกลขนาดนี้ยังตามมาอีกหรือ？”

อันหลิงหยุนไม่มีคำใดจะเอ่ยใครอยากจะตามเจ้ามาเสียสติหรือ？

มองอย่างเอือมระอาชั่วครู่อันหลิงหยุนเพื่อให้ตัวเองลำบากน้อยหน่อยเริ่มเอ่ยขึ้นก่อน“ข้าเป็นห่วงอาการของท่านอ๋องจึงเดินตามมาแต่ก็มาถึงตรงนี้ก็เดินหลง”

“เหอะ！”พลางสะบัดผ้าม่านในมือลงกงชิงวี่กลับเข้าไปนั่งแล้วอันหลิงหยุนไม่รอให้กงชิงวี่พูดอะไรรีบขึ้นไปบนรถม้าพลางนั่งข้างอาหยู่

ได้นั่งด้านนอกยังดีกว่าถูกทิ้งเอาไว้ขอเพียงไม่ต้องเดินกลับไปอันหลิงหยุนก็พอใจแล้ว

รถม้าออกเดินทางต่ออาหยู่กลับไม่สบายตัว

“พระชายาท่านเข้าไปเถิด”

“ไม่ต้องแล้วอากาศข้างนอกดี”ดีแม่เจ้าสิจะแข็งตายอยู่แล้ว！

นางทำไมจะไม่อยากเข้าไปแต่หากเข้าไปแล้วจะโดนโยนออกมาสู้ไม่เข้าไปดีกว่า

ชั่วครู่เดียวเสียงกงชิงวี่ดังออกมาจากในรถ“ไสหัวเข้ามา！”

ปกติแล้วอันหลิงหยุนหากมีทิฐิขึ้นจะเรียกอย่างไรก็คงไม่เข้าไปแต่ตอนนี้คิดดูแล้วข้างนอกช่างหนาวเสียดกระดูกเพียงนี้จึงลุกขึ้นเข้าไปด้านใน

ภายในรถม้าแต่งงานวิจิตรสายตาของอันหลิงหยุนถูกสะกดด้วยไข่มุกเม็ดใหญ่เท่าไข่ไก่ที่วางอยู่บนโต๊ะนี่หากนำไปใส่ในยาได้นับเป็นของดี

“จะอย่างไรก็มาจากจวนแม่ทัพทำไมช่างไม่รู้ประสาเสียจริง”กงชิงวี่เอ่ยขึ้นอันหลิงหยุนประหลาดใจนักไม่ผิดเลยที่ออกมาจากบุรุษเพศพูดเสียงโทนเดียวไปหมด

อันหลิงหยุนไม่ได้ใส่ใจคำประชดประชันของกงชิงวี่พลางสำรวจโดยรอบรถม้าผู้อื่นมีแต่ตะเกียงน้ำมันรถม้าผู้นี้ต่างกลับเป็นไข่มุกเรืองแสงและยังชนิดใหญ่เท่าไข่ไก่อีกด้วยเขามีทรัพย์มากน้อยเท่าไหร่กันแน่เป็นเพียงอ๋องปกติก็ไม่มีรายได้อันใด

ในตอนนี้ประเทศต้าเหลียงไพร่ฟ้าร่มเย็นก็ไม่เห็นเขานำศึกสู้รบแม้จะได้รางวัลก็มีเขตจำกัด

ยิ่งไปกว่านั้นบัดนี้เขาราวกับตกเป็นเป้าล่อยังสามารถอยู่ในรถม้าสบายๆรักษาตัวอ่านหนังสืออยู่กับไข่มุกเรืองแสงได้อีก

ไข่มุกเรืองแสงนี้เล่ากันว่าเมื่ออยู่ในเวลากลางคืนจะส่องแสงอันหลิงหยุนเคยได้ยินมาก่อนไม่คาดคิดว่ามาที่นี่จะโชคดีได้พบนับว่าเป็นโชคดีอย่างไม่คาดคิด

เมื่อมองยังภายในรถม้านับว่ากว้างขวางนักอันหลิงหยุนเดินไปนั่งตรงกันข้ามกับกงชิงวี่เหม่อมองไข่มุกเรืองแสงอย่างลืมตัว

“ข้ากลับไม่เคยเห็นท่าทางโลภของเจ้ามาก่อน？”

อันหลิงหยุนไม่พูดจาหากไม่นับว่าคนตรงหน้าหาเรื่องก็อย่าโทษว่านางไม่เกรงใจรบกวนนางที่กำลังมองไข่มุก

เงยหน้าขึ้นไปมองอันหลิงหยุนเอ่ยขึ้น“ท่านอ๋องไข่มุกนี้ท่านได้แต่ใดมา？”

กงชิงวี่เกือบโมโหจนหน้าเสียที่พูดไปก่อนหน้านี้ราวกับนางไม่ได้ฟังแม้แต่ประโยคเดียว

เมื่อพิจารณาดูแล้ววันนี้นางก็สวมชุดบุรุษอีกสีดำสนิทให้ความรู้สึกราวสตรีไม่แพ้บุรุษเพศหากไม่ใช่เพราะอายุขัยต่างดูไม่ออกว่าเป็นสตรี

ในมือถือหนังสืออยู่เล่มหนึ่งกงชิงวี่เอ่ยขึ้น“ของล้ำค่าข้ามีมากมายข้าจะจำได้หมดยังไง？”

“หากเยอะเช่นนั้นคิดแล้วไข่มุกนี้ก็คงมีมากหลาย”อันหลิงหยุนได้ปักใจมองไข่มุกนี้ตาแวว

กงชิงวี่หัวเราะขึ้น“หากเจ้ากล้าแตะต้องไข่มุกข้าข้าจะตัดมือเจ้าทิ้ง”

“ไม่ให้ก็ช่างเก็บไว้ให้คนอื่นก็แล้วกัน”อันหลิงหยุนพิงอยู่กับรถม้าคิดอยู่ว่าจะใช้วิธีใดให้ได้ไข่มุกมาอยู่ในมือกงชิงวี่กลับมีสีหน้าเยียบเย็น

“เจ้าบอกให้ผู้อื่น？”ในคำพูดหญิงนางนี้มีบางอยู่แฝงคิดว่าเขาฟังไม่ออกหรือ？

อันหลิงหยุนเกรงจะถูกโยนออกนอกรถม้าจึงพูดขึ้น“ข้าพูดเรื่อยเปื่อยท่านอ๋องอย่าคิดจริงจัง”

กงชิงวี่เอ่ยเสียงเย็น“ของของข้าข้าคิดจะจัดการอย่างไรก็เรื่องของข้า”

“เพคะ”

“ข้าเห็นเจ้าแล้วก็อยากจะโยนออกไปซะ”