ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 50

บทที่50กวาดล้างฆาตกร

อันหลิงหยุนร่างกายอ่อนแอลงด้วยบาดเจ็บจึงเดินเหินลำบากมือข้างหนึ่งกอดเอวกงชิงวี่ไว้แน่นคว้าเสื้อเขาไว้ร่างกายคล้ายมีพลังแต่ไร้แรงเอนซบอยู่บนตัวของกงชิงวี่กงชิงวี่มือหนึ่งถือดาบอีกมือกอดเอวนางเอาไว้

ทั้งสองตกลงบนพื้นกงชิงวี่มองไปยังผู้ร้ายสี่ถึงห้าคนบนผืนหญ้าตรงข้ามกำลังล้อมเข้าตีอาหยู่นอกจากนั้นยังรีบรุดมาเพิ่มเติมอีกสี่ถึงห้าคนแต่งกายสีดำมืดเช่นเดียวกันนับชายชุดดำอีกสองคนที่ถูกแทงตายไปแล้วรวมทั้งหมดมากันราวสิบกว่าคน

กลุ่มคนที่ตามมาด้านหลังล้อมกงชิงวี่และอันหลิงหยุนอย่างรวดเร็ว

“ร่างกายของเจ้าเพิ่งฟื้นได้ไม่นานรับมือกับคนมากขนาดนี้ไม่ได้เจ้าไปก่อนพวกมันไม่แน่อาจไม่ฆ่าข้า”อันหลิงหยุนผลักกงชิงวี่ออกนางเป็นทหารแต่ไหนมาต้องปกป้องผู้อื่นก่อนคิดถึงตัวเองเป็นคนสุดท้าย

กงชิงวี่กำมือแน่นไล่สายตามอง“เจ้าจะให้ข้าเป็นทหารหนีสงครามหรือ？”

อันหลิงหยุนนับว่าลืมไปแล้วเขาก็เป็นแม่ทัพนำทัพกรำศึกให้เขาหนีไปนับว่าเป็นการดูหมิ่นเหยียดหยามยิ่ง

“ข้าจัดการสามคนที่เหลือเป็นของเจ้า”อันหลิงหยุนไม่รู้กำลังของกงชิงวี่แต่เบื้องหน้าศัตรูหลายคนแยกกันนับเป็นวิธีที่ดีที่สุดหากไม่แยกกันหากกงชิงวี่ดูแลนางชักหน้าไม่ถึงหลังยิ่งจะเกิดเรื่องได้โดยง่ายหากเขาทะลวงออกนอกวงไปได้ยังนับว่ามีโอกาส

“เจ้า？”

กงชิงวี่ปราดสายตาเย็นเยียบสงสัยว่าหญิงนางนี้สติไม่ดีหรืออย่างไรร่างกายบาดเจ็บสาหัสยังจะรับมือกับฆาตกรอีก？

สีหน้าอันหลิงหยุนขาวซีดหยาดเหงื่อเม็ดใหญ่ไหลรินจากศีรษะลงมาร่างกายอ่อนแรงหากเขาเพียงปล่อยมือนางก็คงล้มลง

“ท่านอ๋องวางใจข้าไม่ตายหรอก”

อันหลิงหยุนผลักกงชิงวี่ออกพลางเดินไปสองก้าวทั้งสองแยกกันแล้ว

กงชิงวี่ยิ่งเพิ่มความสงสัยมากขึ้นหญิงนางนี้จะทำอะไร？บ้าไปแล้วหรือ！ยืนยังไม่มั่นคงเลย

นางหยิบเข็มเงินออกมาหลายเส้นอันหลิงหยุนกดมันลงบนเส้นความรู้สึกบนแขนเข็มที่เหลือกำไว้ในมือกดเก็บความเจ็บปวดไว้“อาหยู่แทบจะกันไม่ได้แล้วท่านอ๋องจัดการคนเหล่านี้จึงจะไปช่วยอาหยู่ได้”

กงชิงวี่มองไปทางอาหยู่เป็นดังนั้นเทียบกับอาหยู่แล้วอันหลิงหยุนนับว่าเล็กน้อยนัก

แต่เขามองมายังหญิงคนนี้ในใจมีความลังเลสับสน

เมื่อคิดถึงที่นางรับดาบเมื่อครู่กงชิงวี่พูดขึ้น“ไข่มุกนั้นให้เจ้าก็แล้วกัน”

ก็นับว่าเป็นการตอบแทนที่นางรับดาบไปพูดจบพลันถลันกายพริบตาเดียวไปยังอาหยู่เป้าหมายของผู้ร้ายคือกงชิงวี่เมื่อเห็นเขาหนีไปจึงรีบเข้าล้อมวงการต่อสู้พัลวันขึ้นมา

อันหลิงหยุนประจันหน้ากับสองผู้ร้ายนางไม่ขยับในมือกำเข็มเงินอยู่ภายในระยะยิงหากเพียงก้าวเข้ามาระยะนางก็จะควบคุมพวกมันได้

แล้วฝ่ายตรงข้ามก็ประจันเข้ามาอันหลิงหยุนสูดลมหายใจเฮือกหนึ่งสองเข็มพุ่งไปทำร้ายคนหนึ่งฝ่ายตรงข้ามกุมดวงตาเอาไว้พลางเหวี่ยงอาวุธออกมาอีกคนสบโอกาสกระชั้นเข้ามาเสือกกระบี่มายังอันหลิงหยุนแม้จะหลบหลีกพ้นแต่พลันเจ็บที่แขนขึ้น

อันหลิงหยุนก้าวถอยอย่างรวดเร็วในมือพลันขว้างบางสิ่งออกมาฝ่ายตรงข้ามร้องโอดโอยแล้วล้มลงกับพื้นอันหลิงหยุนมองดูงูที่ขดตัวเป็นก้อนอยู่บนพื้นอากาศเย็นเกินไปเมื่อออกมาเพียงครู่เดียวแล้วก็แข็งตัวขึ้น

หยิบถุงมือขึ้นอันหลิงหยุนจับงูเก็บไว้พลางคว้าดาบมุ่งไปยังชายตาบอดผู้นั้นดาบเดียวแทงทะลุคอหอยจากนั้นหยิบดาบขึ้นเดินไปทางกงชิงวี่

เจ็ดแปดคนนั้นตายไปหมดแล้วที่เหลือสองคนล้อมอาหยู่ไว้อาหยู่บาดเจ็บแล้วผู้ร้ายเสียบแทงไปอีกดาบในชั่ววูบมาดหมายเอาชีวิตอาหยู่อันหลิงหยุนเสือกดาบออกไปแทงเข้าทางหลังผู้ร้ายอาหยู่ได้รับการช่วยไว้พลันอันหลิงหยุนก็ล้มลงบนพื้น

กงชิงวี่ฟาดฟันตายทีละศพละศพหมุนตัวกลับไปเห็นอันหลิงหยุนหมดสติไปแล้ว

อาหยู่ลุกกายขึ้นยืน“ท่านอ๋องพระชายาท่าน！”

“เจ้ารักษาตัวก่อนข้าจะไปดู”

กงชิงวี่เดินไปเบื้องหน้าอันหลิงหยุนก้มตัวลงไปดูยังมีชีวิต

ก้มตัวลงไปอุ้มนางขึ้นพลางเดินไปยังรถม้าเมื่อขึ้นบนรถม้าแล้วพลางปลดเสื้อนอกอันหลิงหยุนออกไหล่นางได้รับบาดเจ็บแขนก็บาดเจ็บเพียงแค่เจ็บบาดแผลจนสลบไป

อาหยู่จัดการบาดแผลภายนอกแล้วจึงตรวจสอบศพของผู้ร้ายเหล่านั้นแต่ทว่าแทบไม่ได้เบาะแสอะไรบนตัวซากศพเหล่านั้นไม่มีร่องรอยอะไรทิ้งไว้เมื่อกลับมาอาหยู่ก็รออยู่ด้านนอกรถม้าอย่างร้อนรนหากไม่มีพระชายาเขาคงตายไปแล้วชีวิตของนางเป็นของพระชายาแล้ว

เขากังวลเป็นอย่างยิ่ง

“ท่านอ๋องพระชายาเป็นอย่างไรบ้าง？”