ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 51

บทที่ 51 ทันใดนั้นก็เข้าใจ

อันหลิงหยุนมือไม้คล่องแคล่วไม่ชักช้า จับมีดลงมือ จัดการบาดแผลที่แขนให้อาหยู่ก่อน จัดการเสร็จแบ่งยาออกเป็นสองส่วน ยาเม็ดใส่เข้าปากอาหยู่ ยาผงโรยบนบาดแผลที่แขน จัดการเรียบร้อยใช้ผ้าพันเป็นชั้นๆ จัดการเสร็จ สวมเสื้อผ้าให้อาหยู่

อาหยู่ต้องการพักผ่อน อันหลิงหยุนหันกลับมามองกงชิงวี่ที่สายตาเยือกเย็น ถามอย่างจำใจ: “เราจะยังกลับไปไหม?”

“ข้าให้เจ้ายุ่งไม่เป็นเรื่องได้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” กงชิงวี่ทำหน้าเย็นชา แม้รู้ว่าอันหลิงหยุนหวังดี แต่ยังโกรธเคืองอยู่ นางกลับกลายเป็นผู้หญิงที่กล้าหาญ ช่วยเหลือคน เข้าเมือง จะขี่รถม้าอีกหรือไง? ทำมันซะให้หมดเลย!

อันหลิงหยุนลังเลครูหนึ่ง: “ข้าขี่รถม้าเป็น ท่านอ๋องโปรดรอ ใกล้เข้าในเมืองแล้ว ทางต่อจากนี้ข้าเอง”

กงชิงวี่: “……”

อันหลิงหยุนเห็นกงชิงวี่ไม่พูดอะไร ทำหน้าเหมือนท้องผูก ทำอะไรไม่ได้นอกจากตรงไปลากอาหยู่ขึ้นรถม้าเท่านั้น และไม่สนว่ากงชิงวี่โมโหด้วยเรื่องอะไร ไปด้านนอกหยิบแส้ม้าขึ้น

แม้จะขัดแย้งบ้าง บอกว่าขี่เป็น ตอนแรกนางคิดว่ากงชิงวี่จะพูดอะไร นางจึงทำตามเงื่อนไขที่เป็นประโยชน์ แต่จริงๆ แล้วกงชิงวี่ไม่พูดอะไร นางไม่มีทางเลือกนอกจากต้องขี่รถม้าอยู่ข้างนอก ใครบอกให้นางพูดอวดดีล่ะ

กำแส้ม้า อันหลิงหยุนคิดทบทวนอย่างถี่ถ้วนเกี่ยวกับลักษณะรถม้าของอาหยู่ครู่หนึ่ง ไม่เคยกินเนื้อหมูและไม่เคยเห็นหมูวิ่ง ยังไงก็ถือเป็นคนเคยขี่ม้า นางอาจจะทำได้

มองที่ก้นขนาดใหญ่ของม้า อันหลิงหยุนคนลังเลเล็กน้อยที่จะลงมือ ถือเป็นม้าแก่แล้ว ตีแส้ม้าทีหนึ่งคงเจ็บไปครึ่งค่อนวัน

แส้ม้าในมือตีเบาๆ ทีหนึ่ง: พยุงกลับบ้านเถอะ”

กงชิงวี่เกือบหัวเราออกมา แต่ต่อมาก็กลั้นไว้อยู่

เห็นว่าม้าให้ความร่วมมือ เดินมุ่งไปที่ประตูเมืองอย่างง่ายดาย

อันหลิงหยุนถอนหายใจด้วยความโล่งอก ม้าแก่นี่แหละชำนาญทาง รู้ว่าตัวเองต้องกลับบ้าน บวกกับร่องรอยของคน การกลับไปไม่ใช่ปัญหา

เดินต่อไปเรื่อยๆ กระทั่งถึงประตูหน้าเมือง อันพยุงลิงหยุนดึงบังเหียนม้าไว้ “ชู่ว์!”

ม้าส่ายหัวและหยุด ผู้เฝ้าประตูเมืองเดินออกมา เป็นผู้เฝ้าประตูอายุราวสามสิบกว่า แปลกใจที่เห็นอันหลิงหยุน: “ดึกดื่นรถม้าบ้านผู้ใด เข้าเมืองมาทำอะไร?”

“บังอาจ ดูให้ชัดเจนว่ารถม้าบ้านผู้ใด!”

ไม่รีรออันหลิงหยุนพูดอะไร เสียงเย็นชาของกงชิงวี่ดังมาจากในรถม้า ผู้เฝ้าประตูได้ยินดังนั้นก็ตกใจครู่หนึ่ง ยกโคมไฟในมือขึ้นมองหัวป้ายรถม้าอย่างละเอียด ตกตะลึง ตกใจรีบผลักออก: “ข้าน้อยไม่ทราบว่าเป็นรถม้าของจวนอ๋องเสียน ต้องขออภัย!”

อันหลิงหยุนมองดูคนหลีกทาง สะกิดที่ก้นม้า รถม้าเข้าเมืองตรงกลับไปยังจวนอ๋องเสียน

ถึงหน้าประตูจวนอ๋องเสียน นางสะบัดแส้ม้าในมือครั้งหนึ่ง ไม่ได้คิดมากขนาดนั้น เพียงแค่สะกิดก้นม้าโดยไม่ตั้งใจครั้งเดียว นึกไม่ถึงว่าม้าก็จำประตูบ้านไม่ได้ เดินผ่านไปเฉยเลย เมื่อนางเห็นจึงรีบดึงบังเหียนม้า ตะโกนชู่ว์อย่างเต็มเสียง

ในรถม้ากงชิงวี่เงยหน้ามองไป ม่านหน้าต่างของรถม้าถูกดึงลงตั้งแต่ตอนต่อสู้แล้ว เวลานี้ก็มีเพียงผ้าที่ฉีกขาดผืนหนึ่งบดบังไว้เล็กน้อย ก็ยังสามารถมองเห็นด้านนอกได้

อันหลิงหยุนท่าทางรีบร้อน กงชิงวี่ต้องการที่จะเตะคนออกใน

ลงรถม้าแล้ว อันหลิงหยุนมือไม้หนาวเย็น เงยหน้ามองในรถม้า ร่างพิงรถม้ากล่าว: “อาหยู่เป็นอย่างไร?”

กงชิงวี่ไปเหม่อลอยครู่หนึ่งอย่างไม่มีเหตุผล ตามด้วยจ้องไปที่อันหลิงหยุน: “ยังไม่ตาย!”

“ข้าดูหน่อย”

จวนอ๋องเสียนมีคนออกมา ยื่นบังเหียนม้าให้กับคนคนหนึ่ง อันหลิงหยุนขึ้นรถม้าอีกครั้ง

นางก็เหนื่อย และเหนื่อย จนหายใจหอบ

เข้าไปในรถม้า อันหลิงหยุนพยุงอาหยู่ขึ้น มองไปที่ร่างของอาหยู่ไม่มีปัญหาอะไรจึงวางคนลง ภายนอกรถม้าถางเหอพร้อมด้วยคนอื่นรออยู่ หากไม่มีกงชิงวี่ ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้

“ถางเหอ เจ้า……” นึกอะไรขึ้นมา อันหลิงหยุนรีบมองไปที่กงชิงวี่: “อาหยู่ต้องเข้าไปรับการรักษา”