ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 460

บทที่ 460 อ๋องตวนที่แท้จริง

หยุนโล่ชวนรัวคำพูดมาเป็นตับ อันหลิงหยุนข้าวปลาไม่กินแล้ว หยัดกายยืนขึ้นมาทันที

"พี่สาวพระชายาเสียน ท่านพูดอะไรหน่อยสิ" หยุนโล่ชวนรออย่างใจจดใจจ่อ

อันหลิงหยุนปรายตามองนาง: "เดิมทีก่อนหน้านี้เจ้าออกจะเป็นคนฉลาด ทำไมนับตั้งแต่อยู่ร่วมกับอ๋องตวน ถึงได้กลายเป็นคนโง่ไปได้ล่ะนี่ พวกเราเป็นพี่สะใภ้น้องสะใภ้กัน อ๋องตวนกับอ๋องเสียนเป็นพี่น้องแท้ๆ ลูกๆของเรา ย่อมมีความใกล้ชิดเป็นญาติสนิทกัน หากญาติกับญาติมาแต่งงานกัน ลูกที่เกิดมาอาจจะมีปัญหาได้ ข้าเป็นหมอเจ้าควรเชื่อข้า”

หยุนโล่ชวนไม่พูดอะไรออกมา อันหลิงหยุนจึงถามว่า "เจ้าไม่ไตร่ไม่ตรองก็วิ่งมาหาข้า มันไม่น่าจะเป็นเพราะเรื่องของลูก เจ้าเองก็ไม่ใช่คนแบบนั้น แม้ว่าการหาคนที่เหมาะสม มาเป็นสามี คอยปกป้องดูแลลูก จะเป็นการรับประกันที่ดีก็ตาม แต่เจ้าไม่น่าจะถือว่าเรื่องแบบนั้นเป็นเรื่องเล่นๆ จะต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่าง เจ้าถึงได้ทำเช่นนี้ "

หยุนโล่ชวนไม่ได้พูดอะไร อันหลิงหยุนจึงยิ่งแน่ใจแล้วว่า ความคิดของนางถูกต้อง

"เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ?"

หยุนโล่ชวนเหลือบมองอันหลิงหยุน:“ วันนี้ข้าไปหาอ๋องชินจงมา

ท่านอย่าเข้าใจผิดนะ ข้าเพียงได้ยินว่าอ๋องชินจงไม่สบาย ข้าได้ยินคนจากจวนกั๋วกงพูดว่า เมื่อสองวันก่อน อ๋องตวนก่อเรื่องไปทำร้ายอ๋องชินจงเข้า ข้ากลัวว่าเขาจะทำร้ายคนจนอาการสาหัส จึงได้แอบไปดูเสียหน่อยก็เท่านั้นเอง "

“ เช่นนั้น ที่เจ้ามาเพราะอยากจะให้ข้าไปตรวจดูอาการอ๋องชินจงหรือ?”

หยุนโล่ชวนส่ายหน้า: "ไม่ใช่อย่างนั้นเจ้าค่ะ ที่จวนอ๋องชินจงเพิ่งมีหมอจวนคนใหม่มา เป็นคนที่มีความสามารถมาก เขารักษาอาการป่วยของผู้คนนับร้อยโรค อ๋องชินจงเองก็พึ่งพาเขาอยู่ไม่น้อย

อ๋องชินจงถูกทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บภายใน ตอนที่ข้าไปเยี่ยม เขาอาเจียนเป็นเลือด ข้ากังวลว่าอ๋องชินจงจะถูกทำร้ายจนอาการสาหัส แต่หมอจวนบอกว่าไม่เป็นไร แม้ว่าในครั้งนี้อ๋องชินจงจะอาเจียนเป็นเลือดก็จริง แต่มันกลับเป็นเรื่องดีเรื่องหนึ่ง”

“ข้าถามว่า ทำไมถึงกลายเป็นเรื่องที่ดี หมอจวนบอกกับข้าว่า อ๋องชินจงเคยถูกใครบางคนทำร้ายมาก่อน มีเลือดคั่งที่หน้าอก เดิมทีคิดว่าจะผ่าเอาเลือดที่คั่งออกมา แต่ติดขัดตรงที่เขาไม่มีความมั่นใจว่าจะทำได้สำเร็จ จึงไม่ได้ลงมือทำ ครั้งนี้ถูกอ๋องตวนทำร้าย เลยไปทำลายจุดเลือดคั่งที่อยู่ในร่างกาย จนอาเจียนเลือดนั้นออกมา จึงถือว่าเป็นความโชคดีในความโชคร้าย

ตอนนั้นข้าทั้งยินดี แต่ก็เป็นกังวลปนเปกันไปหมด เพราะถึงอย่างไร อ๋องตวนก็ลงมือทำร้ายคนจริงๆ”

“แต่สิ่งเหล่านั้นล้วนเป็นเรื่องรอง หมอจวนคนนั้นเห็นข้าแล้ว มีท่าทางแปลกใจ ข้าถามว่าเป็นอะไรไป ? หมอจวนบอกข้าว่า สีหน้าข้าดูไม่ดี ไม่รู้ว่ามีตรงไหนในร่างกายข้าที่ไม่สบายหรือไม่

แน่นอนว่าข้าปฏิเสธ แต่ท่าทางมั่นอกมั่นใจเต็มที่ของหมอจวน มันทำให้ข้ารู้สึกแปลกใจขึ้นมาบ้างแล้ว

ผลสุดท้ายคือเขาพูดแค่คำสองคำ ข้าก็ถูกทำให้เลอะเลือน ไปเห็นด้วยกับคำพูดของหมอจวนนั่น ยอมให้เขาตรวจดูอาการ ข้ายื่นมือให้เขาตรวจ เขาตรวจดูแล้วบอกว่า ข้ามีโรคภาวะมีบุตรยาก ข้าก็ฟังเข้าใจบ้างเล็กน้อย แต่ไม่ได้ถือเป็นเรื่องจริงจังอะไร

ยังจำได้ท่านเคยพูดว่า อ๋องชินจงมีความเป็นไปได้ที่จะเป็น ผู้ชี้นำชักใยเหล่าราชนิกูลที่สุด ข้าย่อมไม่ควรเชื่อถือพวกเขาเป็นธรรมดา

หมอจวนขอให้ข้าอยู่ที่นั่นเพื่อรักษาอาการ ข้าปฏิเสธแล้วไปยังจวนกั๋วกง

ข้าไม่เชื่อ จึงร้องขอให้หมอจวนกั๋วกงตรวจอาการให้ข้า ปรากฏว่าหมอจวนตรวจดูแล้วได้ผลออกมาเหมือนกัน ข้าจึงได้มาที่นี่ "

หยุนโล่ชวนพูดจบก็ไม่พูดอะไรอีก อันหลิงหยุนยื่นมือออกไปตรงๆ จับข้อมือของหยุนโล่ชวนเพื่อตรวจดูอาการของนาง

"พี่สาวพระชายาเสียน ข้าอยากให้อ๋องตวนแต่งพระชายารอง ข้า..... "

“ อ๋องชินจงมีปัญหาอย่างที่คิดจริงๆ”

อันหลิงหยุนมองหยุนโล่ชวน คลายมือออก

"อาหยู่ รีบไปที่จวนอ๋องตวน เชิญอ๋องตวนมาที่นี่ทันที"

"พ่ะย่ะค่ะ"

อาหยู่หันกาย วิ่งออกไปทันที ในใจหยุนโล่ชวนรู้ดีว่าต้องมีปัญหา แต่ก็ไม่ได้หยุดรั้งไว้

"พ่อบ้าน เจ้าไปเชิญท่านอ๋องมา บอกเขาว่าไม่ต้องนอนแล้ว พวกเราจะกลับไปเดี๋ยวนี้"

พ่อบ้านค้อมตัวคำนับ รีบไปที่เรือนของอันหลิงหยุน

แม่ทัพอันออกมาจากห้องฝึกยุทธ เห็นพ่อบ้านเข้าไปในเรือนของลูกสาว ยังคิดอยู่ว่าต้องเกิดเรื่องอะไรบางอย่าง จึงเดินตามเข้าไป

กงชิงวี่ลุกขึ้นสวมเสื้อผ้า สืบเท้าก้าวเดินออกไปนอกเรือน เห็นแม่ทัพอันเข้ามาพอดี คุยกันไม่กี่คำก็ไปยังห้องปีก

เพื่อให้สะดวกในการพูดคุยเวลามีแขกมาที่จวน อันหลิงหยุนจึงขยับขยายห้องปีกของเรือนด้านตะวันตกให้เป็นพื้นที่โล่งกว้าง เพื่อใช้ต้อนรับแขกเหรื่อ กงชิงวี่รู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น เพื่อที่เขาจะได้ไม่รบกวนการพักผ่อนของเด็กๆ จึงตรงดิ่งไปยังที่นั่น

แม่ทัพอันเดินเข้าประตูไป หยุนจิ่นก็เดินตามเข้าไปเช่นกัน ถือโอกาสไปดูแลเด็กๆ ด้วยเลย