ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 461

บทที่ 461 แม่นมเว่ยวางยา

หยุนโล๋ชวนรู้สึกอยากร้องไห้ เมื่อคิดถึงทุกคืนที่กงชิงหยินช่างขยันขันแข็งในการทำเรื่องอย่างว่า บอกว่าอยากให้นางมีลูกในเร็ววัน นางรู้สึกน้อยใจนัก ไม่ใช่น้อยใจเพื่อตัวเอง แต่น้อยใจแทนกงชิงหยิน

พยายามขนาดนี้ ที่แท้ก็สูญเปล่า

อ๋องตวนดันหยุนโล๋ชวนออก เช็ดน้ำตาให้นาง มองไปทางอันหลิงหยุน “เจ้าพูดต่อเถอะ”

“ดอกจื่อเจียมีฤทธิ์ในการคุมกำเนิด แต่ต้องตากดอกจื่อเจียเสียก่อน แล้วบดเป็นผง กินยาพร้อมเหล้าเหลืองจึงจะมีผล อีกทั้งยังต้องเริ่มกินตั้งแต่หลังคลอด ทุกวันวันละหนึ่งครั้ง ติดต่อกันเจ็ดวัน

อ๋องตวน ท่านเข้าใจความหมายของข้าหรือไม่ ”

สีหน้าของอ๋องตวนไม่น่าดูเอาซะเลย “หมายความว่า ยานี้จะหยุดไม่ได้ ต้องกินทุกเดือน คนพวกนี้ไม่รู้ว่าให้ชวนเอ๋อกินยานี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ คิดว่าคงเป็นตอนที่ชวนเอ๋อแท้ง คงกินตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา……”

“เป็นไปไม่ได้ ตอนที่พระชายาตวนแท้งนั้นอยู่ที่จวนแม่ทัพ แม้ข้าจะไม่ได้……”

อันหลิงหยุนชะงักไป

“เช่นนี้ ในจวนแม่ทัพก็ต้องมีคนแทรกซึมอยู่”อันหลิงหยุนรู้สึกว่าก็มีโอกาสเป็นไปได้

อ๋องตวนส่ายหัว “ไม่ได้อยู่ที่จวนแม่ทัพ น่าจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงที่เจ้าสลบไป ตอนนั้นข้ากับชวนเอ๋อยังไม่ได้อยู่ด้วยกัน ข้ากับชวนเอ๋อ……”

อ๋องตวนเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างได้ “หากยานี้ได้ผล จวนแม่ทัพก็น่าสงสัยจริงๆ”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นเดินไปตรงหน้าหยุนโล๋ชวน จับชีพจรให้นางใหม่อีกครั้ง ปรากฏว่ายาที่สะสมในตัวเข้มข้นมาก เห็นชัดว่าได้วางยานี้นานแล้ว

อันหลิงหยุนปล่อยมือหมุนตัวเดินไปมาในห้อง นางยกมือขึ้นนับ อ๋องตวนหน้าดำคร่ำเคร่ง “นี่เจ้าเป็นหมอรักษาคนหรือหมอดูกันแน่”

อันหลิงหยุนมองอ๋องตวนอย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่อยากดูก็ไม่ต้องดู ”

อ๋องตวนหุบปากลงทันที เพื่อรักษาหยุนโล๋ชวนแล้วก็ไม่กล้าแหย่อันหลิงหยุน ได้รับยามาเป็นเวลานาน เขากลัวจะมีผลกระทบต่อร่างกายหยุนโล๋ชวน

หยุนโล๋ชวนปล่อยมือ “ข้าคิดออกแล้ว มีเพียงคนเดียวเท่านั้น ”

“ใคร”

หยุนโล๋ชวนสีหน้าตื่นเต้น อ๋องตวนกับกงชิงวี่กลับไร้คำพูด

หยุนโล๋ชวนมองทุกคน นิ่งอึ้งไปทันที “แม่นมเว่ย”

อันหลิงหยุนและกงชิงวี่ไม่พูดอะไร แต่สีหน้าอ๋องตวนกลับเย็นชาดุจน้ำแข็ง

หยุนโล๋ชวนพูด “ตอนที่ข้าแท้งนั้นเป็นแม่นมกับตงเอ๋อที่ดูแลข้า แต่ตงเอ๋อนั้นไม่ทำร้ายข้าแน่นอน และยังมีช่วงหนึ่งที่ตงเอ๋อถูกท่านอ๋องพาออกไป ข้าไม่ได้คลุกคลีกับตงเอ๋อ แต่แม่นมเว่ยนั้นอยู่ข้างกายข้าตลอด แม่นมเว่ยดูแลข้าทุกเรื่อง นางให้ข้ากินอะไรข้าก็กิน”

“เหล้าเหลืองล่ะ ฤทธิ์ของดอกจื่อเจียคือการคุมกำเนิด แต่หากไม่กินพร้อมเหล้าเหลืองก็ไม่เป็นผล”อันหลิงหยุนถาม

“เหล้าเหลืองข้าจำไม่ได้ แต่แม่นมเคยให้ข้าดื่มน้ำที่ทำให้ร่างกายอบอุ่น นางบอกข้าว่า ถ้าอยากให้ร่างกายฟื้นฟูโดยเร็ว ก็ต้องดื่มน้ำแกงอบอุ่นร่างกาย น้ำแกงเป็นสีเหลือง มีขิงอยู่ในนั้นด้วย ข้าถามว่าอะไร แม่นมก็บอกว่าเป็นน้ำขิง ไม่กี่เดือนมานี้ข้าก็ดื่มมาตลอด นางบอกว่าต้องดื่มทุกเดือน ยังบอกว่าเสด็จแม่ได้มอบหมายเป็นพิเศษ ข้าก็ไม่ถามอีก”

“เช่นนั้นก็ถูกต้องแล้ว สีของเหล้าเหลืองนั้นเป็นสีเหลือง แต่ขิงสามารถทำให้รสชาติเผ็ดได้ ไม่สามารถลิ้มรสได้ว่าเป็นเหล้า พระชายาตวนต้องถามแน่ ว่าทำไมจึงมีกลิ่นเหล้า แม่นมเว่ยก็คงต้องพูดว่า นี่เป็นน้ำแกงอบอุ่นร่างกาย อย่างน้อยก็ต้องมีเหล้าสำหรับอบอุ่นร่างกายบ้าง ส่วนใบสั่งยาของหมอหลวงแม่นมเว่ยคงต้องบอกอย่างเป็นพิธีไปว่าไม่ทราบแน่ชัด”

“ใช่แล้ว”หยุนโล๋ชวนนึกออกแล้ว

อันหลิงหยุนหมุนตัว：“เห็นทีแม่นมเว่ยคงถูกคนอื่นข่มขู่ เรื่องนี้ต้องเข้าวัง แต่อย่าทำให้ฮองเฮาและฮ่องเต้ตื่นตระหนกเป็นอันขาด หวังว่าจะสามารถรักษาชีวิตของแม่นมเว่ยไว้ได้ ถ้านางสามารถบอกคนที่บงการอยู่เบื้องหลังได้ยิ่งดี หากไม่พูดก็แล้วไปเถอะ ราชนิกุลทำงานเฉียบขาด แม่นมเว่ยเป็นคนเก่าแก่ของฮั่วไท่เฟย คงไม่ทำร้ายผู้อื่นโดยไร้เหตุผล เช่นนั้นก็ต้องทำเพราะมีเรื่องอะไรเป็นแน่ แต่อย่างน้อยตอนนี้เราก็รู้แล้วว่าอ๋องชินจงเป็นคนของราชนิกุล หมอในจวนของเขาเองก็น่าสงสัยเป็นอย่างยิ่ง”

อ๋องตวนลุกขึ้น “ข้าจะเข้าวัง พวกเจ้าก็ไปด้วยกันเถอะ”

“อ๋องตวน เรื่องของแม่นมเว่ยข้าคิดว่าควรปล่อยนางไปสักครั้ง เพื่อป้องกันการแหวกหญ้าให้งูตื่น ”อันหลิงหยุนเอ่ยปากหยุดยั้ง

“แล้วชวนเอ๋อเล่า ”อ๋องตวนไม่วางใจ

“พิษนี้หากเดือนหน้าไม่ได้กินเข้าไปอีก ร่างกายจะค่อยๆฟื้นตัว ส่วนเรื่องให้กำเนิดลูกนั้น ยังมีเวลาอีกมากไม่ต้องรีบร้อน แต่หากว่ามีจริงๆ อย่าได้บอกใครเด็ดขาด เพื่อป้องกันคนคิดร้าย ข้าว่า อ๋องชินจงนั้นมีจุดประสงค์เดียว ก็คือแยกท่านกับพระชายาตวน เช่นนั้นไม่สู้แผนซ้อนแผน ปลดพระชายาตวน ให้พวกเขาคิดว่าทำสำเร็จแล้ว อย่างนี้จึงจะ……”