ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 462

บทที่ 462 หยั่งเชิงแม่นมเว่ย

คืนนี้เป็นคืนที่ไม่ปกติ อันหลิงหยุนเหนื่อยมาก หลังจากนั้นก็ได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธ

กลางคืนเหนื่อยเกินไป ตอนเช้าอันหลิงหยุนจึงไม่ตื่น

ตอนที่หยุนจิ่นเข้ามากงชิงวี่ออกไปแล้ว อันหลิงหยุนนอนอยู่ข้างใน มองหยุนจิ่นแวบหนึ่งแล้วหลับไป

หยุนจิ่นอุ้มเด็กน้อยไปยังห้องฝึกวิทยายุทธอย่างระมัดระวัง สั่งให้หงเถากับลุ่ยหลิ่วดูแลไปก่อน นางจะกลับไปเปิดประตูหน้าต่างสักหน่อย ให้อากาศในห้องได้ถ่ายเท พัดเอากลิ่นต่างๆที่หลงเหลืออยู่ออกไป

อันหลิงหยุนตื่นมาอีกทีก็เที่ยงแล้ว ลุกขึ้นจากที่นอนก็ไปดูลูกๆก่อน แล้วจึงกลับห้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า สุดท้ายจึงไปยังเรือนตะวันตกเพื่อทานอาหาร หยุนจิ่นพาคนไปทำความสะอาดห้อง แล้วจึงไปดูเด็กๆ

ตอนที่หยุนจิ่นกำลังจะกลับหวังฮัวเอี้ยนมาพอดี ทังสองพบกันที่ประตู หยุนจิ่นรีบหยุดแล้วย่อคำนับ “สวัสดีท่านก๊กกู๋”

หวังฮัวเอี้ยนหันไปดูหยุนจิ่น “เงยหน้าขึ้น ขอข้าดูหน่อย”

หยุนจิ่นเงยหน้าขึ้น แล้วก็ก้มลง

“หยุนจิ่น” หวังฮัวเอี้ยนถาม

“เพคะ”

“ออกไปเถอะ”

หวังฮัวเอี้ยนหมุนตัวเดินไปทางเรือนตะวันตก ตอนเช้าเขาก็เคยมาแล้ว แต่ยังไม่ตื่น ก็เลยไม่เข้าไป

ตอนนี้มีคนมารายงาน เขาจึงมาอีกครั้ง เพราะฉะนั้นพอพ้นประตูก็ไปยังเรือนตะวันตกทันที

อาหยู่ยืนอยู่ที่หน้าประตูเรือนตะวันตก สังเกตหยุนจิ่นที่เดินจากไป พอพบกับหวังฮัวเอี้ยนก็ก้มตัวลง

“ก๊กกู๋”

“พระชายาเสียนอยู่หรือไม่”

“อยู่พ่ะย่ะค่ะ”

อาหยู่เปิดประตู หวังฮัวเอี้ยนตรงเข้าไป

“ก๊กกู๋”เมื่อเห็นหวังฮัวเอี้ยนอันหลิงหยุนก็ยืนขึ้นต้อนรับ

“เปิดประตูไว้เถอะ” หวังฮัวเอี้ยนเดินไปนั่งลง กงชิงวี่ไม่อยู่เขาก็ไม่แปลกใจ ได้ยินว่าวันสองวันนี้เขายุ่งมาก แต่หวังฮัวเอี้ยนเป็นถึงหัวหน้าสายลับ เขารู้ความเคลื่อนไหวของกงชิงวี่ก็เป็นเรื่องปกติ

อันหลิงหยุนมองไปที่ประตู “อาหยู่ ถวายน้ำชา”

แม้อากาศจะหนาว แต่กงชิงวี่ก็ไม่อยู่ เพื่อหลีกเลี่ยงการวิพากษ์วิจารณ์ของผู้คน ที่หวังฮัวเอี้ยนทำเช่นนี้ย่อมมีเหตุผลของเขา

คำพูดของคนมันน่ากลัว ที่นี่แม้แต่น้ำลายเพียงน้อยนิดก็สามารถทำให้คนจมน้ำตายได้

อันหลิงหยุนนั่งลง หวังฮัวเอี้ยนยื่นมือออกไป อันหลิงหยุนกดทีข้อมือของหวังฮัวเอี้ยนเริ่มทำการตรวจชีพจร

หวังฮัวเอี้ยนเงยหน้าขึ้นมองสีหน้าเรียบเฉยของอันหลิงหยุน สัญญาณลับเป็นความจริงจังที่น่าประหลาดใจ

อาหยู่ดูแล้วรู้สึกไม่ถูกต้อง สองคนนี้เหมือนมีสัญญาณลับต่อกัน

“เมื่อคืนดีขึ้นหรือไม่”อันหลิงหยุนปล่อยมือแล้วถาม

หวังฮัวเอี้ยนเก็บมือ“ดีขึ้นเยอะแล้ว ไม่ตื่นบ่อย และก็ไม่รู้สึกทรมาน ความเปลี่ยนแปลงเมื่อเช้าตอนตื่นมาเห็นได้ชัดเจน ไม่มีอาการบวมแล้ว”

“ท่านกลับไปกินยา สามวันหลังจากนี้ข้าจะเตรียมยาไว้ให้ แต่โรคของท่านนี้ต้องกำจัดนิ่วเป็นหลัก สาเหตุของโรคข้าจะไม่พูด วันนี้ท่านต้องดื่มน้ำให้มาก เดินเหินให้มาก มันดีต่อท่าน การกำจัดนิ่วก็จะเร็วขึ้น ตามความคิดของข้า นิ่วขนาดนี้ในตัวท่าน ทางที่ดีที่สุดคือการผ่าตัด แต่เงื่อนไขของที่นี่ไม่เหมาะสม ข้าเองก็ไม่มีทางสลายนิ่วได้ ท่านทำใจให้สบาย ทำตามที่ข้าบอก ก็ไม่เป็นไรแล้ว นอกจากนี้ขั้นตอนการกำจัดนิ่วก็จะเจ็บปวดอยู่บ้าง และฉี่ของท่านจะเป็นสีแดง พวกนี้ล้วนเป็นเรื่องปกติ”

“ใช่แล้ว ข้าพาหมอจวนของข้ามาด้วย เจ้าช่วยข้าดูที เขาอยู่โถงด้านหน้า”

หวังฮัวเอี้ยนจะไม่เก็บคนที่มีความประพฤติมิชอบไว้ข้างตัวแน่ เพราะฉะนั้นเขาต้องการพิสูจน์คำพูดของอันหลิงหยุนว่าเป็นจริงหรือเท็จ