ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 463

บทที่ 463 แม่นมเว่ยถูกปรักปรำ

หยุนโล๋ชวนกลับจวนพาแม่นมหลิวกลับไปด้วย แม่นมเว่ยอยู่รับใช้ข้างกายอันหลิงหยุน

“แม่นมพักที่เรือนด้านตะวันออกเถอะ ตรงนั้นเป็นที่อยู่ของหงเถากับลุ่ยหลิ่ว”อันหลิงหยุนจัดแจงที่อยู่ให้กับแม่นมเว่ยก่อน

แม่นมเว่ยตามอยู่ข้างกายอันหลิงหยุน นางออกจากวังหลวงเรื่องกฎเกณฑ์ต้องมาเป็นอันดับแรก ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ต้องมีมารยาททำความเคารพไว้ก่อน อันหลิงหยุนไม่ชอบสิ่งนี้ พูดว่า “แม่นมอยู่กับข้าที่นี่ไม่ต้องเคร่งครัดนัก ส่วนงานหนักต่างๆก็ไม่ต้องไปสนใจ เพียงแต่เรียกใช้คนในจวนก็พอ”

อันหลิงหยุนสั่งการเรียบร้อยแล้วก็กลับเข้าห้องไป หยุนจิ่นปิดประตูไปดูอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนมองไปที่เจ้าอีกากับจิ้งจอกหางสั้น ทั้งสองรีบไปที่หน้าประตู ตัวหนึ่งยืนเฝ้ายามอยู่ที่หน้าต่าง อีกตัวก็หมอบอยู่หน้าประตูเอาหูแนบพื้นฟังเสียง

อันหลิงหยุนจึงพูดขึ้นว่า “พรุ่งนี้ข้ากับท่านอ๋องจะไปข้างนอก เจ้าก็ออกไปด้วย ให้หงเถากับลุ่ยหลิ่วอยู่ที่นี่ หยั่งเชิงดู”

“ไม่ได้นะเพคะ องค์ชายน้อย……”

“หยุนจิ่น ข้ารู้ว่าอะไรเป็นอะไร เรื่องนี้ข้าจะปรึกษากับท่านอ๋อง อีกเดี๋ยวเจ้าไปบอกท่านอ๋อง คืนนี้ไม่ต้องกลับมา ”

“เพคะ”หยุนจิ่นไม่กล้าพูดมาก รับคำแล้วก็ออกไป

พอถึงตอนกลางคืนกงชิงวี่ไม่ได้กลับมาจริง อันหลิงหยุนพักผ่อนหนึ่งคืน ตอนเช้าตื่นมาก็พาคนออกไป แม่นมเว่ยอยู่ดูแลเด็กๆ แม่ทัพอันก็อยู่ด้วย

อันหลิงหยุนเพิ่งออกไปถึงหน้าจวนแม่ทัพก็มีเรื่องแล้ว ที่ห้องฝึกวิทยายุทธมีไฟไหม้ขึ้นโดยไม่รู้สาเหตุ

เมื่อแม่ทัพอันได้ยินว่าไฟไหม้ห้องฝึกวิทยายุทธ ก็รีบวางเด็กลงมอบหมายให้แม่นมเว่ยดูแลแล้วก็ไปยังห้องฝึกวิทยายุทธ ปรากฏว่าพอแม่ทัพอันออกไป ลานบ้านก็เกิดเรื่องทันที หงเถากับลุ่ยหลิ่วต่างก็เป็นลมล้มอยู่ที่พื้น แม่นมเว่ยเมื่อเห็นคนล้มอยู่ที่พื้นก็รีบกลับเข้าเรือน

พริบตาเดียวมีคนกว่าสิบคนลงมาจากบนหลังคา พุ่งเข้าไปในเรือนพร้อมกัน

แม่นมเว่ยเพิ่งอุ้มเด็กคนหนึ่ง หมุนตัวไปเห็นคนกำลังพุ่งเข้ามา รีบปกป้องเด็กในอ้อมอก

คนชุดดำมองไปที่เตียง ไม่เห็นเด็ก มีเพียงคนเดียวที่อยู่ในอ้อมอกของแม่นมเว่ย

“ส่งเด็กมา”คนชุดดำในมือถือมีด แม่นมเว่ยถอยหลัง

“พวกเจ้าเป็นใคร กล้าเข้ามาหาเรื่องในจวนแม่ทัพ อยากตายหรือไง”แม่นมเว่ยกอดเด็กในอ้อมอกไว้แน่น อีกฝ่ายมองแม่นมเว่ย สะบัดมีดฟันลงไป

เพื่อปกป้องเด็กน้อยแม่นมเว่ยหมุนตัวหันหลังให้อีกฝ่าย อีกฝ่ายฟันลงไป แม่นมเว่ยร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด ร่างกายเซไปข้างหน้า แต่กลับอุ้มเด็กไว้แน่น

ประตูถูกพังออกกะทันหัน อีกาฝูงหนึ่งบินเข้ามา เพียงพริบตาก็กินคนกว่าสิบคนในห้องจนเกลี้ยง เหลือเพียงมีดไม่กี่เล่มที่ตกกระทบพื้น

แม่นมเว่ยหนีออกมาอย่างยากลำบาก มองเด็กในอ้อมอก นางรีบหันไปมอง อีกาบินวนอยู่บนตัวนาง

ห้องนั้นไม่ใหญ่มาก อีกาเป็นฝูงบินเข้ามา ทำเอาแม่นมเว่ยตกใจจนหน้าซีด

แม่นมเว่ยตัวสั่นพูดว่า “พวกเจ้าจะกินก็กินข้า เด็กคนนี้เล็กเกินไปกินไม่อร่อย ข้าเป็นผู้ใหญ่ กินแล้วอิ่มกว่า”

ตอนที่อันหลิงหยุนเข้ามา ก็ได้ยินแม่นมเว่ยพูดเช่นนี้

อันหลิงหยุนรีบเดินไป ประคองแม่นมเว่ย

แม่นมเว่ยรีบพูดว่า “รีบหนีไป อีกากินคน”

อันหลิงหยุนรู้สึกไม่สบายใจ เรื่องนี้ต้องผิดพลาดแน่ๆ

อันหลิงหยุนรีบประคองแม่นมเว่ย “หยุนจิ่น อุ้มเด็กไป”

หยุนจิ่นรีบเดินไปข้างหน้า อุ้มเด็กออกไป อันหลิงหยุนประคองแม่นมเว่ยไปนั่งลง ดูแผลที่หลังให้นาง แผลลึกมาก อีกทั้งยังมีพิษ

“อาหยู่ เตรียมผ่าตัด เรียกหมอจวนโจวมาด้วย”

“พ่ะย่ะค่ะ”

อาหยู่หมุนตัวออกไปจัดการ อันหลิงหยุนประคองแม่นมเว่ยไปยังที่ที่ใช้ผ่าตัด

แม่นมเว่ยนอนอยู่ตรงนั้น กัดฟันทนความเจ็บปวดพูดกับอันหลิงหยุน “พระชายาเพคะ ช่วยหม่อมฉันทูลกับไท่เฟย หม่อมฉันไม่ไหวแล้ว ภายหน้าคงรับใช้นางไม่ได้แล้ว ขอให้นางรักษาตัวด้วย”

“แม่นมเว่ยเจ้าไม่เป็นอะไรแน่ ข้าจะช่วยเจ้าเอง”อันหลิงหยุนฉีดยาชาให้กับแม่นมเว่ย ไม่นานแม่นมเว่ยก็หลับไป